woensdag 6 juni 2007

The Power Of Nightmares 7

Het is kennelijk groot nieuws want al enkele uren lang brengt het NOS-Journaal op de radio het bericht dat dit jaar de naam Mohammed in Groot-Brittannië de naam Jack van de eerste plaats zal verdringen. Hoe men dit weet wordt er niet bijverteld. Kennelijk wordt in het Verenigd Koninkrijk het geloof of het ras geregistreerd zodra vrouwen zwanger zijn. Hoe dan ook, wat was uw eerste reactie toen u dit 'belangrijke' nieuws vernam?

Ik zal u mijn eerste reactie vertellen: eerst dacht ik waarom zou de Nederlandse NOS dit uur na uur als belangrijk nieuws melden? Meestal is men bij de NOS totaal gefixeerd op Nederland. Bovendien, waarom nu juist dit buitenlandse bericht terwijl er duizenden veel belangrijkere buitenlandse berichten zijn? Toen dacht ik: ja, dit is de consequentie van het blanke kolonialisme dat de wereld beheerste en nog steeds beheerst. Vervolgens dacht ik, de islamieten produceren meer kinderen dan de christenen en de buitenkerkelijken. Tenslotte dacht ik, natuurlijk, daarom brengen ze dit als groot nieuws. Het speelt in op angst voor de islam.

Bill Durodie, directeur van het ‘International Centre for Security Analysis’ van het Londense Kings College verklaarde in The Power of Nightmares – The Politics of Fear, een driedelige televisiedocumentaire van de BBC: ‘In een maatschappij die nergens in geloofd wordt angst het enige agendapunt… en een maatschappij die in niets geloofd wordt vooral bang gemaakt door mensen die in van alles geloven,’ daarbij doelend op fanatici. En het maakt niet uit of dit nu westerse politici en intellectuelen zijn of islamitische fundamentalisten, belangrijker is het gegeven dat hun macht niet zozeer de eigen kracht aantoont maar eerder ‘hoe erg wij (burgers svh) geïsoleerd en versplinterd zijn geraakt,’ aldus Durodie.

The Power of Nightmares wordt met de volgende tekst ingeluid:

'In het verleden beloofden politici een betere wereld te scheppen. Ze hadden verschillende manieren om dit tot stand te brengen, maar hun macht en autoriteit kwam voort uit de optimistische visie die ze hun aanhangers boden. Die dromen zijn niet uitgekomen en vandaag de dag hebben de mensen hun geloof in ideologieën verloren. In toenemende mate worden politici slechts gezien als managers van het openbare leven. Maar nu hebben ze een nieuwe rol ontdekt die hun macht en autoriteit herstelt. In plaats van het verschaffen van dromen beloven politici ons nu te beschermen tegen het leven. Ze zeggen dat ze ons zullen redden van verschrikkelijke gevaren die we niet kunnen zien en niet begrijpen. En het grootste gevaar van alles is internationaal terrorisme, een machtig en sinister netwerk, de slapende cellen in landen verspreid over de wereld. Een dreiging die bestreden moet worden door een oorlog tegen terreur. Maar een groot deel van deze dreiging is een verzinsel dat overdreven en vertekend is door politici. Het is een duister waandenkbeeld dat zich onweersproken verspreid onder regeringen in de gehele wereld, veiligheidsdiensten en de internationale media. Dit is een serie films over hoe en waarom deze fantasie was gecreëerd en wie er het meest van profiteerde. Centraal in het verhaal staan twee groepen, de Amerikaanse neoconservatieven en de radicale islam. Beide waren idealisten die voortkwamen uit het falen van de liberale droom om een betere wereld op te bouwen en beide hadden een in hoge mate vergelijkbare verklaring van wat deze mislukking had veroorzaakt. Deze twee groepen hebben de wereld veranderd, maar niet op de manier die ze beoogden. Samen schiepen ze het huidige nachtmerrieachtige visioen van een in het geheim georganiseerd kwaad dat de wereld bedreigt. Een fantasie die - zo ontdekten de politici - hun macht en autoriteit in een gedesillusioneerd tijdperk herstelde. En degenen met de ergste angsten werden het machtigst.'

Adam Curtis, de BBC-producer van The Power of Nightmares stelt dat: ‘Al Qaida as an organisation does not exist… With the American invasion that group had been destroyed, killed or scattered. What was left was the idea. And the real danger was the way this idea could inspire groups and individuals around the world, who had no relationship to each other. In looking for an organisation the Americans and British were chasing a phantom enemy and missing the real threat.’

Bill Durodie zet uiteen dat: ‘We project our own worst fears and what we see is a phantasy that is being created.’ Adam Curtis: ‘What the British and American governments have done is both distort and exaggerate the real nature of the threat… No one questions this phantasy because increasingly it is serving the interests of so many people.'

De conclusie van The Power of Nightmares is: ‘The fear will not last. And just as the dream that politicians once promised turned out to be illusions so too will the nightmare. And than our politicians will have to face the fact that they have no vision, either good or bad to offer us any longer.’Het wezenlijke probleem zit evenwel dieper. 'In a society that believes in nothing, fear becomes the only agenda and a society that believes in nothing is particularly frightened by people who believe in anything. But that is a measure of how much we have become isolated and atomised rather than their inherent strength.

Zie: http://www.archive.org/details/ThePowerOfNightmares

De commerciele massamedia spelen een cruciale rol in The Power of Nightmares. Zonder de massamedia zou die macht niet bestaan.

1 opmerking:

Anoniem zei

Berichten over de hoeveelheid Mohammeds zijn populair, en duiken voortdurend in verschillende contexten op. Dit komt omdat ze suggereren dat, zoals jij schrijft, de islamieten meer kinderen produceren dan de christenen en buitenkerkelijken. Dit klopt relatief wel - volgens dit rapport bevat een islamitisch huishouden in Groot-Brittannië gemiddeld anderhalf persoon meer dan een christelijk huishouden - maar in absolute termen is het onzin: slechts een kleine drie procent van de Britten is moslim, dus het is onmogelijk dat er daar meer islamitische kinderen geboren worden dan christelijke. De grap is alleen dat christelijke en buitenkerkelijke ouders gebruik maken van een zeer breed scala aan namen, terwijl zo ongeveer iedere moslim zijn oudste zoon Mohammed noemt. Zo komt de naam Mohammed bovenaan de lijstjes van populairste jongensnamen te staan. Als ik elke dag hond eet, blijkt uit de statistieken ook dat dat in mijn straat de populairste avondmaaltijd is. Voor veel media zijn dit soort berichten aantrekkelijk, omdat ze de volstrekt ongegronde angst voor de komst van een meerderheid van moslims een schijn van wetenschappelijkheid geven.