Het Nederlands Provincialisme 2

Ik volg het af en toe van terzijde, ik zie als het ware zo nu en dan een beeld voorbij gaan, maar als ik het goed begrepen heb dan krijgen we een kabinet waarvan de twee grootste partijen de verkiezingen hebben verloren. En een van de twee vice-premiers wordt Wouter Bos die zijn partij, als oppositiepartij, de grootste naoorlogse verkiezingsnederlaag heeft bezorgd en dus politiek was uitgespeeld. En dit winnend team gaat het land de komende jaren regeren onder het motto: samen staan we sterk of iets dergelijks. In elk geval klonk het me heel VOC-achtig in de oren. Ze hadden er onmiddellijk een poster van laten drukken, zodat de media lakeien het meteen ongeclausuleerd en gedachteloos konden nakwekken. Zo op het eerste gezicht ziet het er allemaal tamelijk lullig uit. De toon deugde niet, die was verkrampt en humorloos en dus leugenachtig. Het zag eruit als Nederland in de jaren vijftig. Wat me opviel was dat ik drie monoculturele blanke mannen zag uit een totaal oninteressante generatie. Mensen zonder grote visie, zonder grote verlangens, zonder groot inzicht, kleine boekhoudertjes, die aan de vooravond van onvoorstelbaar grote veranderingen en crises de polder moeten besturen. Het ironische is dat dit soort autoriteiten juist een onderdeel zijn van het probleem waarmee de mensheid kampt. Over tien jaar zal men zich vertwijfeld afvragen hoe wij zoveel onbenul aan de macht hebben kunnen laten. Dan is het te laat. God hebbe hun ziel.