'February 8, 2007. A man holds his mother after she suffered a panic attack following his questioning and near-detainment by US Army soldiers in Baghdad. Former US National Security Adviser Zbigniew Brzezinski, in testimony before the Senate foreign relations committee Thursday, criticized Bush administration policy as driven by "imperial hubris" and called it a "disaster" on historic, strategic and moral grounds. (Photo: David Furst / AFP)'Gewoon een van die vele beelden waarmee we in onze beeldcultuur dagelijks worden gebombardeerd. Wat valt me meteen op: natuurlijk het leed van deze twee geintimideerde burgers op de vloer, maar ook - gek genoeg - iets anders. Al die Amerikaanse militairen staan met hun schoenen op de kleden, iets dat je niet doet in de arabische wereld. Het is een teken van respectloosheid. Een van de binnendringers is er eens lekker bij gaan zitten, terwijl de moeder uitgevloerd ligt. En ook op die manier wordt het gezien door de slachtoffers van het Amerikaans geweld. Uiteindelijk is de man niet gevangen genomen. Er was kennelijk geen reden voor en toch die inbreuk op de privacy van de mensen wier land wordt bezet door deze soldaten. De oorlog is verloren, de consequenties daarvan zullen we de komende jaren merken. Laten de westerse troepen zo snel mogelijk naar hun barakken in hun eigen land terugkeren.
Weg uit Irak en Afghanistan, behalve de olie hebben we er niets te zoeken. Die mensen leven in een millennia-oude cultuur, ons neokolonialisme kan ze niets fatsoenlijks leren. We veroorzaken alleen maar nog meer leed. En daar staan fotografen met hun neus bovenop om het te laten zien aan ontelbaar veel ogen in de buitenwereld, wat de vernedering nog eens miljoenvoudig doet toenemen. Ze willen ons niet, net zomin als wij zouden willen dat arabieren in het Westen gaan bepalen hoe wij moeten leven. Zouden wij willen dat we op die manier met onze oude moeder aan de wereld worden getoond? Nee dus. Waarom is dat nu zo verschrikkelijk moeilijk te begrijpen? De uitgestrekte arm van die soldaat die geen woord Arabisch spreekt en de linkerpols met die plastic doorgeknipte handboei van de man die geen woord Engels spreekt. Waar kijken we toch naar? Verwarring, angst, haat die nog meer angst, verwarring en haat oproepen. Een vicieuze cirkel die explodeert en weer opnieuw begint, tot de agressor verdwijnt, de dood in of naar zijn land van herkomst.
En die parlementaire democratie die we volgens de Balkenendes, Blairs en Bushes van de wereld aan het verspreiden zouden zijn, nemen die mensen daar met een korreltje zout, net zoals de 50 procent van de Amerikanen, die al decennialang niet meer stemt, de Amerikaanse democratie met een korreltje zout neemt. Die Amerikanen weten dat stemmen toch niets wezenlijks verandert, en de Irakese bevolking is net zo slim als de Amerikaanse. Of dacht u dat ze dommer zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten