Gisteren schreef ik op deze weblog ‘dat in een van zichzelf vervreemde, postmoderne technocratie iedere minderheid — en wie hoort vandaag de dag niet tot één of andere minderheid — wanhopig op zoek is naar een identiteit om zich aan vast te klampen.’ Et voila, vandaag, maandag 28 maart 2022, meldt NRC Handelsblad dat ‘Poetins afkeer van homoseksualiteit een belangrijke motivatie [is] achter de inval,’ tenminste, aldus oordeelt zijn columnist Stephan Sanders. ‘Er wordt gehaat, met kracht en reden.’ Onder de kop: ‘Op alle fronten is het menens in Oekraïne’ beweert Sanders:
We hebben veel aan Poetin te danken; de NAVO herontdekt haar bestaansrecht, de Finnen en de Zweden denken serieus over toetreding, de EU is niet langer huiverig om dat anachronistische woordje ‘vrede’ te laten vallen, en de Amsterdam Pride, het feestje van de lhbtiq–gemeenschap bezint zich op de jaarlijkse, jolige en poenerige botentocht in de stad. Het mag wel wat strijdvaardiger, lees ik op de NOS-site: minder bedrijfsleven, meer eh… direct betrokkenen. Want in de praktijk was het festijn volmaakt zelffeliciterend, zowel voor de gays als voor de heterofiele medemens, die een dag lang van haar ruimhartigheid blijk kon geven.
Ik vond het nogal problematisch dat ook mijn seksualiteit als een ‘ijzersterk merk in de markt werd gezet,’ zoals marketeers dat noemen. Het doet weinig voor je gevoel van privacy.
Zo, die zit, zal deze NRC-columnist hebben gedacht nadat hij zijn aanhef had opgetikt. Ik zal de ‘heterofiele medemens,’ met voorop die ‘Poetin,’ eens een poepie laten ruiken. Weer een exponent van een minderheid die de wereld door vertekenende brillenglazen ziet. Sanders is een ‘homofiele medemens,’ die van zijn seksuele geaardheid een cultus heeft gemaakt. Met als gevolg dat wanneer hij over het Oekraïense drama wil schrijven, hij onmiddellijk beweert dat Poetins vermeende ‘afkeer van homoseksualiteit een belangrijke motivatie [is] achter de inval.’
De narcist ziet de wereld via een narcistische bril, dat wil zeggen: hij ziet alleen zichzelf. Volgens Sanders spendeert Rusland nu ontelbare miljarden om… ja, om wat te bewerkstelligen? Het uitroeien van homoseksualiteit? Alleen een dwaas kan zoiets bedenken, of een Nederlandse columnist wiens homoseksualiteit zijn hoogstpersoonlijke identiteit is geworden. Opnieuw: het is alsof plotseling de overgrote meerderheid van het volk volstrekt in de war is geraakt. Sanders’ argument is onder andere het volgende:
En dan was er nog dat korte verhaal van ene Sacha (21, wil niet met haar achternaam in de krant). ‘Hoewel zij door het leven gaat als vrouw, staat in haar paspoort nog de “M” van man, en mannen tussen de 18 en 60 jaar mogen het land niet uit.’ Die moeten namelijk in het leger.
Ja, en? Maakt dat ‘Poetin’ een hater van ‘homofiele medemensen,’ mede waardoor hij Oekraine aanviel? De dwaasheid van een intellectueel lichtgewicht als Sanders is buitengewoon gevaarlijk, want tussen alle onzin door laat hij tegelijkertijd blij weten dat ‘de NAVO haar bestaansrecht' heeft 'herontdekt.’
Homo of niet, Stephan Sanders, die volgens eigen zeggen sinds 2016 ‘het geloof’ begon ‘te ontdekken,’ is even oorlogszuchtig als de meerderheid van al dan niet religieuze ‘heterofielen.’
Zes jaar geleden wees ik op het volgende:
Stephan Sanders in De Groene Amsterdammer:
In die nacht van 5 op 6 november 2008 werd duidelijk dat Barack Hussein Obama die 44ste president van de Verenigde Staten zou worden. De aanvankelijke hallelujastemming sloeg bij mij na een week of wat om in een kritisch zelfonderzoek. De belangrijkste reden daarvoor was ongetwijfeld Obama’s geboortedatum: 4 augustus 1961. De man was precies een week jonger dan ik, en werd nu de machtigste leider van de wereld. Het dragen van verantwoordelijkheid, zeker van publieke verantwoordelijkheid zoals politici en bestuurders dat doen, heeft altijd mijn bewondering gewekt. Ik was zelf niet de ideale klassenvertegenwoordiger, maar het kostte me geen moeite de jonge man of vrouw te prijzen die als het ware plaatsvervangend deze eervolle maar toch wat ondankbare taak van mijn schouders nam.
Ziehier een hoogstandje van een representant van de Nederlandse 'intelligentsia': vol 'bewondering' voor de corrupte, wereldse macht, die een 'eervolle maar toch wat ondankbare taak' van Stephan Sanders 'schouders' nam.
1 opmerking:
Stephan Sanders is net zo'n poseur en 'minor poet' als Gerard Reve. Het is kitsch wat hij schrijft. Maar levensgevaarlijke kitsch: Gerard Reve schreef in 'lieve jongens': 'Wanneer zal het eindelijk weer eens oorlog worden?' Dit is geen ironie, maar het ironische van de ironie. De woorden van dit slag mensen als Gerard Reve en Stephan Sanders kost miljoenen en, binnenkort, miljarden mensenlevens. Wie gaat dat betalen, zoete lieve Gerritje? Niet Stephan Sanders of Gerard Reve. Nee hoor.
Een reactie posten