Waarom de VS een Nucleaire Basis in Oekraïne Wil 10

Maandag 28 maart 2022 luidde in Trouw de kop boven een artikel van Moskou-correspondent Jerron Kamphorst ‘Poetins leugens schaden ook het moreel van zijn troepen.’ Klopt de stelligheid van deze bewering? Ik betwijfel dit aangezien dezelfde mainstream-krant op internet meldt: ‘Russische militairen kampen naar verluidt met een laag moreel.’ Naar verluidt dus. Dat er militairen zijn die ontdekken dat zij door hun leiders bedrogen zijn, is niets nieuws. Immers, Vietnam, Irak en Afghanistan zijn daarvan saillante voorbeelden. Het gaat mij hier om de stellige bewering dat ‘het moreel’ van Poetins ‘troepen’ laag zou zijn. De enkele voorbeelden van Kamphorst, die ruim 1000 kilometer van het front is verwijderd, zijn onvoldoende om met zoveel propagandistische stelligheid van alles te beweren. Feit is dat in oorlogen de waarheid van ondergeschikt belang is voor de strijdende partijen. Met als gevolg dat een serieuze journalist zich onthoudt van beweringen die hij/zij niet zelf kan checken. Wat Trouw's Moskou-correspondent kennelijk niet weet is dat in oorlogstijd de waarheid altijd het eerste slachtoffer is, zoals de gerenommeerde Australische journalist Phillip Knightley aantoonde in zijn uitgebreid gedocumenteerde boek First Casualty: The Untold Story of the Battle That Began the War in Afghanistan (2004):

The first casualty when war comes, is truth, said American Senator Hiram Johnson in 1917. In his gripping, now-classic history of war journalism, Phillip Knightley shows just how right Johnson was. From William Howard Russell, who described the appalling conditions of the Crimean War in the Times of London, to the ranks of reporters, photographers, and cameramen who captured the realities of war in Vietnam, The First Casualty tells a fascinating story of heroism and collusion, censorship and suppression. Since Vietnam, Knightley reveals, governments have become much more adept at managing the media, as highlighted in chapters on the Falklands War, the Gulf War, and the conflict between NATO and Serbia over Kosovo. And in a new chapter on the post-9/11 wars in Afghanistan and Iraq, Knightley details even greater degrees of government manipulation and media complicity, as evidenced by the embedding of reporters in military units and the uncritical, openly patriotic coverage of these conflicts. The age of the war correspondent as hero, he concludes, appears to be over. Fully updated, The First Casualty remains required reading for anyone concerned about freedom of the press, journalistic responsibility, and the nature of modern warfare.

Steeds schrijnender is de propaganda-golf van de westerse ‘corporate press,’ voor wie de inval in Oekraïne een geschenk uit de hemel is, aangezien oorlog goed is voor de oplagen en de kijk- en luistercijfers. Bovendien was na de nederlagen van ISIS behoefte aan nieuwe sensatie en dus aan een nieuwe vijand die de verveelde westerse consument het gevoel kan geven de goedheid zelve te zijn. Zolang nog niet duidelijk is welke prijs het Westen zelf moet betalen voor het uitlokken van deze inval, is het grootschalig geweld gefundenes Fressen dat vele krantenpagina’s kan vullen, benevens vele uren aan radio- en televisietijd. Ook de teruglopende advertentie-inkomsten kunnen dankzij een oorlog, niet al te ver van huis, eindelijk weer eens flink oplopen. 

Kenmerkend is dat de verslaggeving en analyses van dit conflict voldoen aan de eisen van het zogeheten Overton Window, de wetenschappelijke benaming van het ‘acceptable debate in the tightly controlled spectrum of mainstream political discourse.’ Alleen via de sociale media kan men niet alleen een bredere kijk op de gebeurtenissen krijgen, maar tevens een historische context. Kenmerkend is bovendien dat de aloude gewoonte van een neutrale hoor- en wederhoor volledig is verdwenen, en lijkt de berichtgeving op die van sportverslaggevers, inclusief al hun opzwepende adjectieven. Alles dat buiten het nauw omlijnde Overton Window valt, wordt verzwegen, genegeerd of domweg verdacht gemaakt, zonder enige motivering. Dit laatste hoeft ook niet meer, aangezien vanaf dag één van de oorlog de waan van de dag geldt, en hoe minder de journalist weet des te stelliger hij is met zijn oordelen. Dus kan een krant als Trouw op dezelfde dag stellen dat iets naar het schijnt bestaat, om het volgende ogenblik te beweren dat het een keihard feit is. En niemand die ervan opkijkt, want het abnormale is normaal geworden, het onlogische logisch. Niet alleen het publiek slikt dit, maar allereerst en vooral de journalist. 

Zaterdag 26 maart 2022 beging president Biden een schitterende Fehlleistung toen deze 79-jarige oldtimer aan het slot van zijn betoog in Polen zijn mond voorbij sprak door datgene te zeggen dat geheim moest blijven, namelijk dat de Amerikaanse neoliberale elite uit is op een regime-change in Rusland,  net zoals de CIA die in 2014 in Kiev met geweld had geforceerd, want 'For God's sake, this man cannot remain in power’ aldus de, naar verluidt, langzaam dementerende Biden. Waarom westerse journalisten vrijwillig meewerken aan het schenden van de interne zaken van de soevereine Russische Federatie, en tegelijkertijd moord en brand schreeuwen wanneer het omgekeerde het geval lijkt te zijn, is niet moeilijk te verklaren. De voornaamste grondlegger van de public relations industrie, Edward Bernays, maakte al een eeuw geleden duidelijk dat ‘We are governed, our minds are moulded, our tastes formed, our ideas suggested, largely by men we have never heard of. This is a logical result of the way in which our democratic society is organized.’ Bernays wordt algemeen gezien als de ‘father of spin,’ en was volgens het Amerikaanse tijdschrift Life 'one of the 100 most influential Americans of the 20th century.’ Wat president Biden in zijn slotwoorden duidelijk aantoonde was dat er wel degelijk een ‘deep state’ bestaat in de zogeheten rijkste democratie ter wereld. Er is sprake van een kongsi van de aller-rijksten en aller-machtigsten van wie de meeste mensen niet eens de naam kennen, maar die achter de schermen wel degelijk aan de touwtjes trekken. Onmiddellijk na terugkeer in Washington kreeg Biden te horen dat hij het Overton Window had geschonden, en dat hij meteen zijn opmerking moest inslikken. Aan de gezagsgetrouwe massamedia werd verteld dat de president ‘off script and off message’ had gesproken, dat wil zeggen: zijn eigen mening had gegeven, zonder vooraf daarvoor goedkeuring te hebben gekregen. Vanzelfsprekend mogen mijn collega’s dit nooit bekend maken, omdat zij anders hun carrière wel kunnen vergeten. En dus gaat deze gevaarlijke poppenkast ongestoord verder, met alle mogelijke fatale gevolgen van dien. 

Even terug naar Trouw. Na eerst over het ‘moreel’ van de Russische ‘troepen’ van alles te hebben beweerd, staat een pagina verder een artikel met als kop ‘De antropoloog ziet de grote worsteling bij de militairen.’ Kennelijk besefte de hoofdredacteur  dat Kamphorst’s artikel wel erg mager was, en dat dus een ‘autoriteit’ assistentie moest verlenen om Jarron's artikel enige geloofwaardigheid te verlenen. En ja hoor, ‘De militairen die nu in Oekraïne vechten, lopen groot risico “moreel verwond” uit de oorlog te komen, zegt antropologe Tine Molendijk. De eerste tekenen zijn volgens haar al zichtbaar,’ aldus Trouw. Deze berichtgeving is vanzelfsprekend geen berichtgeving in de strikte zin van het woord, maar een parodie ervan. Desondanks is de propaganda wel geheel volgens het van bovenaf gedirigeerde ‘script,’ waarvan de ‘message’ simpelweg is dat ‘The West is The Best,’ ook al zal dit chauvinisme op een nucleaire ramp kunnen uitlopen. Heeft Biden’s bekentenis een volwassen publieke discussie opgeleverd in het ‘Democratische Westen’ met zijn ‘vrije pers’? Nee! Geenszins. Waarom niet? Omdat een echte discussie op zijn minst twee uiteenlopende standpunten nodig heeft, en juist dat kan niet, omdat die visies onvermijdelijk de grenzen van het Overton Window zullen overschrijden. Dat zou voor de macht rampzalig zijn om voor de hand liggende redenen. Alleen via internet kan een geïnteresseerde werkelijk geïnformeerd worden. Zo schreef op zondag 27 maart 2022 de Amerikaanse onderzoeksjournalist Joe Lauria 'editor-in-chief of Consortium News and a former U.N. correspondent for The Wall Street Journal, Boston Globe, and numerous other newspapers,’ het volgende:

The U.S. got its war in Ukraine. Without it, Washington could not attempt to destroy Russia’s economy, orchestrate worldwide condemnation and lead an insurgency to bleed Russia, all part of an attempt to bring down its government. Joe Biden has now left no doubt that it’s true.   

The president of the United States has confirmed what Consortium News and others have been reporting since the beginnings of Russsiagate in 2016, that the ultimate U.S. aim is to overthrow the government of Vladimir Putin. 

‘For God’s sake, this man cannot remain in power,’ Biden said on Saturday at the Royal Castle in Warsaw. The White House and the State Dept. have been scrambling to explain away Biden’s remark.  

But it is too late.

‘The President’s point was that Putin cannot be allowed to exercise power over his neighbors or the region,’ a White House official said. ‘He was not discussing Putin’s power in Russia, or regime change.’ 

On Sunday, U.S. Secretary of State Antony Blinken said, ‘As you know, and as you have heard us say repeatedly, we do not have a strategy of regime change in Russia, or anywhere else, for that matter,’ the last words inserted for comic relief. 

Biden first gave the game away at his Feb. 24 White House press conference — the first day of the invasion. He was asked why he thought new sanctions would work when the earlier sanctions had not prevented Russia’s invasion. Biden said the sanctions were never designed to prevent Russia’s intervention but to punish it afterward. Therefore the U.S. needed Russia to invade. 

‘No one expected the sanctions to prevent anything from happening,’ Biden said.  “That has to sh- — this is going to take time.  And we have to show resolve so he knows what’s coming and so the people of Russia know what he’s brought on them.  That’s what this is all about.’  It is all about the Russian people turning on Putin to overthrow him, which would explain Russia’s crackdown on anti-war protestors and the media. 

It was no slip of the tongue. Biden repeated himself in Brussels on Thursday: ‘Let’s get something straight…  I did not say that in fact the sanctions would deter him.  Sanctions never deter.  You keep talking about that. Sanctions never deter. The maintenance of sanctions — the maintenance of sanctions, the increasing the pain… we will sustain what we’re doing not just next month, the following month, but for the remainder of this entire year.  That’s what will stop him.’

It was the second time that Biden confirmed that the purpose of the draconian U.S. sanctions on Russia was never to prevent the invasion of Ukraine, which the U.S. desperately needed to activate its plans, but to punish Russia and get its people to rise up against Putin and ultimately restore a Yeltsin-like puppet to Moscow. Without a cause those sanctions could never have been imposed. The cause was Russia’s invasion.

Regime Change in Moscow

Once hidden in studies such as this 2019 RAND study, the desire to overthrow the government in Moscow is now out in the open. 

One of the earliest threats came from Carl Gersham, the long-time director of the National Endowment for Democracy (NED). Gershman, wrote in 2013, before the Kiev coup: ‘Ukraine is the biggest prize.’ If it could be pulled away from Russia and into the West, then ‘Putin may find himself on the losing end not just in the near abroad but within Russia itself.’ 

David Ignatius wrote in The Washington Post in 1999 that the NED could now practice regime change out in the open, rather than covertly as the C.I.A. had done.

The RAND Corporation on March 18 then published an article titled, ‘If Regime Change Should Come to Moscow,’ the U.S. should be ready for it. Michael McFaul, the hawkish former U.S. ambassador to Russia, has been calling for regime change in Russia for some time. 

On March 1, Boris Johnson’s spokesperson said the sanctions on Russia ‘we are introducing, that large parts of the world are introducing, are to bring down the Putin regime.’ No. 10 tried to walk that back but two days earlier James Heappey, minister for the armed forces, wrote in The Daily Telegraph: 

‘His failure must be complete; Ukrainian sovereignty must be restored, and the Russian people empowered to see how little he cares for them. In showing them that, Putin’s days as President will surely be numbered and so too will those of the kleptocratic elite that surround him. He’ll lose power and he won’t get to choose his successor.’

After the fall of the Soviet Union and throughout the 1990s Wall Street and the U.S. government dominated Boris Yeltsin’s Russia, asset-stripping former state-owned industries and impoverishing the Russian people.  Putin came to power on New Year’s Eve 1999 and starting restoring Russia’s sovereignty. His 2007 Munich Security Conference speech, in which he blasted Washington’s aggressive unilateralism, alarmed the U.S., which clearly wants a Yeltsin-like figure to return.   The 2014 U.S.-backed coup in Kiev was a first step. Russiagate was another. 

Back in 2017, Consortium News saw Russiagate as a prelude to regime change in Moscow. That year I wrote:

‘The Russia-gate story fits neatly into a geopolitical strategy that long predates the 2016 election. Since Wall Street and the U.S. government lost the dominant position in Russia that existed under the pliable President Boris Yeltsin, the strategy has been to put pressure on getting rid of Putin to restore a U.S. friendly leader in Moscow. There is substance to Russia’s concerns about American designs for “regime change” in the Kremlin.

Moscow sees an aggressive America expanding NATO and putting 30,000 NATO troops on its borders; trying to overthrow a secular ally in Syria with terrorists who threaten Russia itself; backing a coup in Ukraine as a possible prelude to moves against Russia; and using American NGOs to foment unrest inside Russia before they were forced to register as foreign agents.’

Geen woord hierover in de westerse mainstream-media. Propaganda duldt geen tegenspraak. Wij leven in een totalitair functionerend technocratisch systeem. Meer hierover de volgende keer.

New York Times.