Hubert Smeets' Weerzinwekkende Lafheid

De Amerikaanse geleerde Noam Chomsky wijst erop  dat de:

smart way to keep people passive and obedient is to strictly limit the spectrum of acceptable opinion, but allow very lively debate within that spectrum — even encourage the more critical and dissident views. That gives people the sense that there's free thinking going on, while all the time the presuppositions of the system are being reinforced by the limits put on the range of the debate.

De mainstream-opiniemaker Ian Buruma schreef mij evenwel dat de ‘ideeën’ van de linkse, joods-Amerikaanse intellectuelen Noam Chomsky en Howard Zinn ‘uit een wat ouderwetse Amerikaanse hoek’ afkomstig zijn, die ‘door een oudere generatie serieus werden genomen,’ maar die inmiddels als verouderd terzijde moeten worden geschoven. Nu zou ik natuurlijk graag met postmoderne opiniemakers van het allooi Buruma graag in discussie willen gaan over de vermeende ‘ouderwetse’ gedachten van beide prominente Amerikaanse intellectuelen, maar mijn oude vriend en generatiegenoot Ian en zijn hedendaagse ‘urban elites’ zijn daartoe niet bereid, zoals mij telkens weer opvalt wanneer ik hun beweringen in de ‘corporate media’ lees of hoor. Het aardige nu is dat de verklaring hiervoor juist door Noam Chomsky scherp wordt geformuleerd in het bovenstaand citaat, namelijk ‘strictly limit the spectrum of acceptable opinion,’ waardoor een echt debat onmogelijk is geworden, en daarmee één van de noodzakelijke vereisten van een democratie wordt getorpedeerd, namelijk een open discussie. Omdat de 69-jarige Ian de ‘ideeën’ van een ‘oudere generatie’ niet ‘serieus’ kan ‘nemen’ is onder geschoolde mensen een vrije uitwisseling van feiten en opvattingen onmogelijk geworden. Wat rest is toch de vraag wat er nu precies ‘ouderwets’ is aan Chomsky’s stelling dat de ‘meest slimme manier om mensen passief en gehoorzaam te houden het strikt beperken is van het spectrum aan aanvaardbare meningen.’ Ironisch is hierbij het feit dat Buruma’s houding nu juist Chomsky’s stelling bevestigt, namelijk dat om een echt debat te voorkomen men ‘het spectrum van acceptabele opinies  strikt’ moet ‘beperken,’ zodat bepaalde ideeën geen rol kunnen spelen tijdens het gesprek. 

Het beperken van het politieke debat heeft een naam: ‘Overton Window.’ Daarbij wordt via de commerciële pers precies vastgelegd wat op een bepaald moment al dan niet ‘politiek aanvaardbaar’ is om een rol te laten spelen, waardoor politici en hun kiezers gedwongen zijn ‘binnen het toelaatbare raamwerk’ te blijven. Zelden bepaalt de bevolking wat desondanks toch bespreekbaar moet zijn. Zo gaf begin 2019 de Amerikaanse onafhankelijke senator Bernie Sanders het volgende voorbeeld: ‘We have come a very, very long way in the American people now demanding legislation and concepts that just a few years ago were thought to be very radical.’ De toonaangevende New York Times constateerde vervolgens beduusd onder de kop ‘How the Politically Unthinkable Can Become Mainstream’: 

With the political landscape shifting in sometimes startling (overrompelende. svh) ways, what was once an obscure idea has gained broader relevance.

Het spreekt voor zich dat het establishment en zijn opiniemakers het Overton Raam zo klein mogelijk willen houden, en geneigd zijn om elk nieuw denkbeeld, bedreigend voor de bestaande status quo, als ‘radicaal’ te verwerpen. Vandaar het belang van de ‘corporate press’ om het publiek te overtuigen wat wel en niet een ‘acceptabel’ gespreksonderwerp is. 

Een ander voorbeeld: in de jaren zestig en zeventig, toen de westerse bevolking allerlei hervormingen eiste, raakte de beleidsbepalende elite dermate bang voor de aanval op haar machtspositie dat de invloedrijke Trilaterale Commissie in haar rapport The Crisis of Democracy (1975) met klem benadrukte dat aangezien burgers:

press for more action to meet the problems they have to face, they require more social control. At the same time they resist any kind of social control that is associated with the hierarchical values they have learned to discard and reject.  The problem may be worldwide. 

Een ander voorbeeld van de ‘Overton Window’ is gebaseerd op één van de talloze eigen ervaringen die ik in een halve eeuw journalistiek opdeed. Het moet 1984 zijn geweest tijdens het honderdjarig bestaan van de Nederlandse Vereniging van Journalisten. Er was een televisie-discussie georganiseerd in het gebouw van Arti et Amicitiae tussen wat toen nog linkse- en rechtse journalisten heette. Na een vorstelijke maaltijd werden de deelnemers -- onder wie ondermeer De Groene-hoofdredacteur Martin van Amerongen, de spreekbuis van het establishment Jaap van Meekeren, en ik -- meegetroond richting de camera’s. Vlak voordat we de zaal betraden nam Van Amerongen, die elkaar al geruime tijd kenden, mij even terzijde om me mee te delen: ‘Zeg Stan, je gaat toch geen radicale dingen zeggen,’ een vriendelijke opdracht waar ik me tijdens de opnamen vanzelfsprekend niet aan hield. 

Jaap van Meekeren.

Het probleem van de Overton Window is dat als iemand de grenzen overschrijdt alle gesprekspartners gedwongen worden kleur te bekennen, en juist dat wil de overgrote meerderheid van mijn collega’s voorkomen, aangezien dan duidelijk wordt wat ze eerder hebben verzwegen. Centraal in de Overton Window is niet alleen wat men zegt, maar meer nog wat de journalist verzwijgt.Iedere journalist, waar ook ter wereld, wordt dagelijks geconfronteerd met de vraag wat wel en niet bespreekbaar is. En degene die zich niet aan deze regel houdt, wordt eerst vriendelijk aangemaand volgzaam te zijn, en helpt dit niet dan worden hij of zij gemarginaliseerd en tenslotte eruit gewerkt, zoals op dit moment de meeste integere journalisten in het Westen. Eén van de meest vooraanstaande westerse onderzoeksjournalisten, de Amerikaan Seymour Hersh, is gedwongen zijn vaak onthullende artikelen in het buitenland te publiceren. Als de ‘corporate press’ ook maar iets haat dan is het zogenaamde ‘controversiële’ informatie die de grenzen van het Overton Raamwerk overschrijdt. Wikipedia:

Hersh has accused the Obama administration of lying about the events surrounding the death of Osama bin Laden and disputed the claim that the Assad regime used chemical weapons on civilians in the Syrian Civil War. Both assertions have stirred controversy…

Critics have described Hersh as a conspiracy theorist, in particular for his rejection of official claims regarding the killing of Osama Bin Laden and his rejection that the Assad regime used chemical weapons on Syrian civilians.  

https://en.wikipedia.org/wiki/Seymour_Hersh 

Hoewel de machtigen permanent betrokken zijn bij ‘complotten,’ zoals ondermeer blijkt uit de illegale inval in Irak, de aangetoonde leugens over Assad’s inzet van chemische wapens, de onwaarheid dat het WTC7-gebouw door brand ineenstortte, de steun van twee achtereenvolgende Rutte-kabinetten aan soennitische terroristen in Syrië, etcetera, blijft de commerciële pers het begrip ‘complot’ in een verdacht licht stellen, tenzij het niet bewezen complotten van de Russen en Chinezen betreft. Dit is nog de enige verdediging die de westerse elites in politiek en pers hebben om hun eigen corruptie te verhullen. Alleen lukt dit steeds minder goed, en is de geloofwaardigheid daarom, evenals de omzet/oplage van de mainstream-media, deze eeuw drastisch afgenomen. Door de komst van internet heeft de zelfbenoemde ‘vrije pers’ het monopolie op de berichtgeving verloren, en daarmee de greep op de waarheidsbepaling. En dit is nu problematisch voor de macht aangezien de ‘corporate press’ overal in het Westen betrokken is bij de voorbereidingen van een oorlog tegen Rusland en China, door deze nucleaire grootmachten voortdurend te criminaliseren. In een totalitair functionerende technocratie als die van het Westen dulden de elites geen tegenspraak. Zij bepalen de koers, niet de volksvertegenwoordigers, die mogen slechts de faits accompli’s die eenmaal bekend alleen nog kunnen worden gesanctioneerd door het parlement, maar niet meer wezenlijk veranderd. Een voorbeeld: op 11 juli 2020 publiceerde het Haarlems Dagblad, sinds 2019 in bezit van het Vlaamse Mediahuis, een interview met de toen 57-jarige luitenant-admiraal Rob Bauer, tot 15 april 2021 Commandant der Strijdkrachten en als zodanig ‘producent van veteranen.’ Bauer zal in juni 2021 worden aangesteld als voorzitter van het NAVO Militair Comité. Ter informatie, deze instelling vertegenwoordigt het ‘hoogste militaire gezag van de NAVO’ en: 

bestaat uit de defensiechefs van alle 26 lidstaten. Zij komen als groep minimaal drie maal per jaar bijeen. Het dagelijks werk wordt uitgevoerd door permanente militaire vertegenwoordigers, meestal driesterren-functionarissen, op het NAVO-Hoofdkwartier in Brussel. Zij komen één tot vier keer in officiële en inofficiële zittingen bijeen, om te discussiëren, te overleggen en te handelen naar aanleiding van militair belangrijke zaken. Zij werken steeds in het belang van het Bondgenootschap, maar vertegenwoordigen tegelijkertijd hun nationale zienswijzen en standpunten.

Volgens de NAVO geeft het Militair Comité ‘op consensus gebaseerd militair advies en vertaalt politieke sturing in militaire richtlijnen.

https://www.nato.int/ims/docu/mc-brochure-for-mccs-netherlands-07.pdf 

Hoewel deze NAVO-informatie express vaag is, kan, gezien het agressieve NAVO-verleden er vanuit worden gegaan dat dit ‘Comité’ doorgaans het beleid van Washington en Wall Street met een zekere kadaverdiscipline zal opvolgen. Welnu, luitenant-admiraal Rob Bauer vertelde het Haarlems Dagblad, namens zichzelf en de NAVO dat ‘Rusland weer de vijand [is],’ een feit waarover het Nederlandse parlement zich niet heeft uitgesproken. De ‘producent van veteranen’ vertelde dat vanwege dit vijandschap, ‘sinds 2016 weer geoefend [wordt] langs de grens met Rusland.’  De tot voor kort Commandant der Strijdkrachten deed er nog een schepje bovenop door te stellen:

Sterker nog, we zitten al in oorlog, zegt Bauer. ‘Want dagelijks worden wij, Nederland, en alle NAVO-landen, aangevallen in cyberspace. Tiendui- zenden, honderdduizenden aanvallen per dag zijn er in Nederland, op industrie, op overheid, universiteiten. Voor een deel door criminelen en voor een deel door landen. En de twee landen die daar volgens de openbare jaarverslagen van de inlichtingendiensten MIVD en de AIVD nadrukkelijk naar boven komen zijn Rusland en China.’

Staten die niet uit zijn op overwinnen van geografisch terrein, maar met deze cyberoorlog systemen willen beïnvloeden. Het elektriciteitsnet platleggen, zorgen dat pinautomaten het niet meer doen. Sluizen en bruggen ontregelen, de kritieke infrastructuur. ‘Daar moet je heel scherp op zijn. Naarmate er meer op internet is aangesloten, wat mooi is, zijn we wel kwetsbaarder.’

 

De inlichtingen- en veiligheidsdienst van defensie kan uitmaken of er landen of criminelen achter de aanvallen zitten. ‘Het attribueren, aan wie je het moet toeschrijven, dat is lastig, zeker omdat men hun sporen probeert te wissen. Je komt niet direct uit in Moskou of Peking bij een computer. Het gaat via allerlei routers en servers overal en nergens in de wereld.’ 

Let op de formulering van Bauer en Haarlems Dagblad: eerst wordt door de krant gesteld: ‘defensie kan uitmaken of er landen of criminelen achter de aanvallen zitten.’ En vervolgens wordt dit afgezwakt door Bauer, want het ‘attribueren, aan wie je het moet toeschrijven, dat is lastig, zeker omdat men hun sporen probeert te wissen. Het gaat via allerlei routers en servers overal en nergens in de wereld.’ Gezien de grote financiële belangen van het westers militair-industrieel complex, inclusief de NAVO, kan de informatie van de inlichtingendiensten en veiligheidsdiensten van de NAVO-landen niet voetstoots als juist worden aangenomen. Vooral niet omdat deze diensten aantoonbare leugens verkopen. Zo zou Saddam Hoessein, volgens Amerikaanse- en Britse inlichtingendiensten beschikken over massavernietigingswapens. Het was de collectieve stemmingmakerij die op de dag van de inval, 20 maart 2003, leidde tot de volgende oproep van de NRC: ‘Nu de oorlog is begonnen, moeten president Bush en premier Blair worden gesteund. Die steun kan niet blijven steken in verbale vrijblijvendheid. Dat betekent dus politieke steun — en als het moet ook militaire.’  Tegelijkertijd lieten de redactie en hoofdredactie van het avondblad weten dat zij aan ‘de casus belli tegen Irak’ twijfelden. Met andere woorden, de krant wist dat het hier een ‘agressieoorlog’ betrof, waarvan de rechters tijdens het Neurenberg Proces in 1946 bepaalden dat ‘to initiate a war of aggression is not only an international crime; it is the supreme international crime differing only from other war crimes in that it contains within itself the accumulated evil of the whole.’ Hoewel de toenmalige NRC-hoofdredacteur een jurist was, die wist dat hij opriep tot het plegen van een ‘supreme war crime,’ is hij vanzelfsprekend nooit voor deze grove schending van het recht vervolgd, laat staan veroordeeld. De reden is eenvoudig: de gevestigde orde heeft de media nodig om oorlogen te verkopen aan het grote publiek. Bij de redactie van NRC Handelsblad komt hier nog een ander element bij, te weten het Atlantisch beginsel van de krant, gebaseerd op een neoliberale- en neoconservatieve ideologie die, ironisch genoeg, veelvuldig de geclaimde ‘veiligheid van de wereld’ ernstig heeft geschonden. Met dit slag gehersenspoelde journalisten moet Nederland de duistere toekomst in. 

De NRC zag zich in 2009 in een terugblik gedwongen uiteindelijk de waarheid te vertellen. De krant berichtte:  

Amerika en Groot-Brittannië vielen in maart 2003 Irak binnen omdat de toenmalige dictator Saddam Hussein zou beschikken over massavernietigingswapens, banden zou hebben met Al-Qaeda en een acute bedreiging vormde. Die redenen bleken later allemaal onjuist. De oorlog was begonnen op valse gronden, vooral gebaseerd op foute of gemanipuleerde informatie van inlichtingendiensten. Bovendien werd de oorlog gestart zonder speciale resolutie van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties die geweld machtigt. De VN, inclusief landen als Frankrijk en Duitsland, steunden de inval daarom niet. Nederland wel. Ons land vocht niet mee, maar gaf ‘politieke steun’ aan de invasie. 

NRC Handelsblad mag dan wel achteraf stellen dat de ‘oorlog was begonnen op valse gronden, vooral gebaseerd op foute of gemanipuleerde informatie van inlichtingendiensten,’ maar een excuus voor de oproep het internationaal recht ernstig te schenden heeft het avondblad tot op de dag van vandaag niet gegeven. En het lezerspubliek van de krant? Een deel van de oude liberalen die vroeger Het Handelsblad las, heeft zijn abonnement opgezegd, omdat het genoeg kreeg van het ‘nepnieuws' dat nu verspreid wordt; en de rest, onder wie de nieuwe rijken, hield zich van de domme. 

Het blijft doorslaggevend in een neoliberale ‘democratie’ dat de pers de massa people ‘passief en gehoorzaam’ houdt door ‘het spectrum van aanvaardbare meningen’ zo klein mogelijk te houden. Vandaar dat de Trilaterale Commissie, een privé-organisatie opgericht in 1973 op initiatief van David Rockefeller,’ die samen met de toemalig Nationale Veiligheid Adviseur van President Carter, Zbigniew Brzeziński, en andere prominente beleidsbepaler de koers van het westerse neoliberale kapitalisme scherpen de gaten houden en mede bepalen. En toen in de hervormingsgezinde jaren zeventig de westerse bevolking een andere politieke koers verlangde, intervenieerde de Trilaterale Commissie in westerse democratieën door te eisen dat de sociale controle op de massa moest worden opgevoerd, om te voorkomen dat de bestaande machtsverhoudingen aangetast zouden worden. Een paar jaar later begon in het gehele westen de neoliberale politiek van deregulering en privatisering, waardoor de invloed van de vakbonden en andere hervormingsgezinde organisaties gebroken kon worden, en carrièrepolitici zich razendsnel aanpasten aan wat de PVDA-opportunist Wim Kok ‘de maatschappelijke constellatie’ betitelde, die volgens hem zo machtig was dat het 'geen enkele zin’ had ‘te streven’ naar een, volgens hem, niet bestaand ‘alternatief.’ Zo wisten democratische beroepspolitici en in hun voetspoor de mainstream-media de neoliberale ideologie in het Westen salonfähig te maken. Het is geenszins verwonderlijk dat in een dergelijk bestel de democratie stapsgewijs werd ontmanteld, waardoor vandaag de dag de macht in handen ligt van allereerst de commerciële banken en de beursspeculanten, bijgestaan door corrupte politici. Maar zoals altijd in het kapitalisme creëert ook het neoliberalisme zijn eigen contradicties. In The Common Good (2003) verklaart Noam Chomsky dat aangezien ‘arbeiders overtollig waren geworden’ de vraag was ontstaan ‘what do you do with them? First of all, you have to make sure they don’t notice that society is unfair and try to change that, and the best way to distract them is to get them to hate and fear one another.’ In het boek How The World Works (1992) zet Chomsky uiteen dat de rijken en hun bureaucraten:

need something to frighten people with, to prevent them from paying attention to what’s really happening to them. You have to somehow engender fear and hatred, to channel the kind of rage — or even just discontent — that’s being aroused by social and economic conditions. 

By the early 1980s, it was clear that Communism wasn’t going to remain usable as a threat for much longer, so when the Reagan administration came in, they immediately focussed on ‘international terrorism.’ Right from the start, they used Libya as a punching bag.

Nu zelfs in een gelovige natie als de VS de judeo-christelijke God slechts op zon- en feestdagen aanbeden wordt, en de ideologie in het Westen gereduceerd is tot een onverzadigbaar consumentisme, blijft voor de staat alleen nog de angst voor De Ander over om burgers te disciplineren en te mobiliseren. En dus verspreiden de massamedia en de politieke beleidsbepalers vandaag de dag opnieuw de aloude boodschap dat ‘De Russen Komen!’ De politiek en de journalistiek zijn in staat om een denkbeeld dat eerder belachelijk werd gemaakt ‘als ondenkbaar’ in een handomdraai voor te stellen als dermate ‘onvermijdelijk dat het moeilijk is zich voor te stellen dat het ooit anders was.’ Met als gevolg dat in dit geval amper twee decennia na de totale ineenstorting van de Sovjet-Unie en het opheffen van het Warschau Pact, de westerse pers en politiek de Russische Federatie weer konden afbeelden als een gevaarlijke ‘expansionistische’ grootmacht die Europa bedreigt, terwijl toch Moskou 13 keer minder besteedt aan het militair-industrieel complex dan de NAVO. Hoe deze propaganda in zijn werk ging, demonstreerde onder andere de door de Nederlandse staat gesubsidieerde charlatan Hubert Smeets. Deze voormalige adjunct-hoofdredacteur van NRC Handelsblad grossiert in stigmatiserende beweringen als dat ‘[h]et is typisch Russisch, om altijd alles om te draaien.’ Zijn rancune tegen de Russen leidt ondermeer tot reacties als deze: ‘Rusland is er heel sterk in om zichzelf als gelijkwaardig en democratisch land neer te zetten.’ Wat erop tegen is dat Rusland als meest omvangrijke land ter wereld ‘zichzelf’ opwerpt ‘als gelijkwaardig’ aan de VS, verzwijgt Smeets. In elk geval is zijn stijl en argumentatie typerend voor de aloude anti-Rusland propaganda van gecorrumpeerde propagandisten, vermomd als journalisten. Immers, ook Smeets weet dat oud-president Jimmy Carter in juli 2015 verklaarde dat de VS:

is just an oligarchy, with unlimited political bribery being the essence of getting the nominations for president or to elect the president. And the same thing applies to governors and U.S. senators and congress members. So now we’ve just seen a complete subversion of our political system as a payoff to major contributors, who want and expect and sometimes get favors for themselves after the election’s over… The incumbents, Democrats and Republicans, look upon this unlimited money as a great benefit to themselves. Somebody’s who’s already in Congress has a lot more to sell to an avid contributor than somebody who’s just a challenger.

https://theintercept.com/2015/07/30/jimmy-carter-u-s-oligarchy-unlimited-political-bribery/ 

Dit vernemen we ‘straight from the horse's mouth,’ van een insider die weet waarover hij het heeft, en niet van een buitenstaander als de met belastinggeld gefinancierde polder-propagandist Smeets, die van alles beweert in een poging zo zijn opdrachtgevers te behagen, ter voorkoming dat anders de geldstroom vanuit Den Haag opdroogt. 

Smeets mag het dan wel absurd vinden dat ‘Rusland’ zichzelf neerzet als ‘democratisch land,’ maar waarom beschouwt hij de VS wel een ‘democratisch land,’ terwijl een insider als Jimmy Carter zijn land een ‘oligarchie’ noemt — waarbij de macht in handen ligt  van een kleine elite behorend tot de bevoorrechte klasse —  en bovendien — tot de laatste verkiezingen — rond de 45 procent van de Amerikaanse kiesgerechtigden al ruim een halve eeuw niet meer stemt tijdens de presidentsverkiezingen, terwijl bij de tussentijdse verkiezingen slechts éénderde van de kiezers opkomt? Het is tekenend voor de corrumpering van de westerse democratie dat Hubert als journalistieke ‘con man’ 294.000 euro aan belastinggeld kreeg toegezegd van de Nederlandse staat om anti-Rusland propaganda te verspreiden, en tegelijkertijd in de zelfbenoemde ‘kwaliteitskrant’ NRC Handelsblad zijn gevaarlijke, tendentieuze opvattingen mag spuien, terwijl een onafhankelijke journalist er geweerd wordt. Ik geef een willekeurig voorbeeld van hoe deze intellectuele corruptie in haar werk gaat. Op 11 september 2013, 10 jaar na het begin van de desastreuze Amerikaanse inval in Irak, drukte The New York Times een open brief van president Poetin af onder de kop ‘A Plea for Caution From Russia,’ waarin de Russische president een pleidooi houdt voor ‘vreedzame coëxistentie,’ om te verhinderen dat in een wereld vol massavernietigingswapens de mensheid zichzelf vernietigt. Zonder tussenkomst van de ‘corporate press’ richtte Poetin zich direct tot de Amerikaanse burgers door uiteen te zetten dat:  

MOSCOW — RECENT events surrounding Syria have prompted me to speak directly to the American people and their political leaders. It is important to do so at a time of insufficient communication between our societies.

Relations between us have passed through different stages. We stood against each other during the cold war. But we were also allies once, and defeated the Nazis together. The universal international organization — the United Nations — was then established to prevent such devastation from ever happening again.

The United Nations’ founders understood that decisions affecting war and peace should happen only by consensus, and with America’s consent the veto by Security Council permanent members was enshrined in the United Nations Charter. The profound wisdom of this has underpinned the stability of international relations for decades.

No one wants the United Nations to suffer the fate of the League of Nations, which collapsed because it lacked real leverage. This is possible if influential countries bypass the United Nations and take military action without Security Council authorization.

The potential strike by the United States against Syria, despite strong opposition from many countries and major political and religious leaders, including the pope, will result in more innocent victims and escalation, potentially spreading the conflict far beyond Syria’s borders. A strike would increase violence and unleash a new wave of terrorism. It could undermine multilateral efforts to resolve the Iranian nuclear problem and the Israeli-Palestinian conflict and further destabilize the Middle East and North Africa. It could throw the entire system of international law and order out of balance.

Syria is not witnessing a battle for democracy, but an armed conflict between government and opposition in a multireligious country. There are few champions of democracy in Syria. But there are more than enough Qaeda fighters and extremists of all stripes battling the government. The United States State Department has designated Al Nusra Front and the Islamic State of Iraq and the Levant, fighting with the opposition, as terrorist organizations. This internal conflict, fueled by foreign weapons supplied to the opposition, is one of the bloodiest in the world.

Mercenaries from Arab countries fighting there, and hundreds of militants from Western countries and even Russia, are an issue of our deep concern. Might they not return to our countries with experience acquired in Syria? After all, after fighting in Libya, extremists moved on to Mali. This threatens us all…

If we can avoid force against Syria, this will improve the atmosphere in international affairs and strengthen mutual trust. It will be our shared success and open the door to cooperation on other critical issues.

My working and personal relationship with President Obama is marked by growing trust. I appreciate this. I carefully studied his address to the nation on Tuesday. And I would rather disagree with a case he made on American exceptionalism, stating that the United States’ policy is ‘what makes America different. It’s what makes us exceptional.’ It is extremely dangerous to encourage people to see themselves as exceptional, whatever the motivation. There are big countries and small countries, rich and poor, those with long democratic traditions and those still finding their way to democracy. Their policies differ, too. We are all different, but when we ask for the Lord’s blessings, we must not forget that God created us equal.

https://www.nytimes.com/2013/09/12/opinion/putin-plea-for-caution-from-russia-on-syria.html 

De oproep tot langdurige vrede, geschreven in een tijd dat zelfs CNN zich genoodzaakt zag zich af te vragen ‘Is America on the path to permanent war?’ beviel de chronische Rusland-haters geenszins. Vanuit hun ‘liberal ideology’ zijn zij bereid de wereld het risico te laten lopen dat politieke conflicten uitlopen op desastreuze militaire conflicten. Die mentaliteit is de oorzaak geweest van het feit dat de VS 93 procent van zijn bestaan in oorlog is. De Russische leiders weten wat het betekent een wereldoorlog te moeten uitvechten op eigen grondgebied, in de Tweede Wereldoorlog kwamen 27 miljoen Russen, burgers en militairen, om het leven en werd een groot deel van het Europese deel van de Sovjet Unie verwoest. Vandaar dat president Poetin zijn open brief aan de godsvruchtige Amerikanen eindigde met de woorden dat ‘wij allen verschillend zijn, maar wanneer wij Gods zegen vragen, moeten we niet vergeten dat de Heer ons als gelijken schiep.’ Het feit dat Poetin zich zonder tussenkomst van de op sensatie gefocuste westerse massamedia zich direct tot het Amerikaanse volk en politici richtte zat NRC Handelsblad met zijn onvoorwaardelijke steun aan de NAVO niet lekker. Het nieuws van president Poetin moest dus eerst gefilterd worden. Al een dag later verscheen het avondblad daarom met een ongevraagd commentaar, kennelijk uit angst dat de eenvoudige kwaliteitslezer in de war zou raken van zoveel Russische openheid en daarom voor een juist begrip bijgestaan moest worden door een door de staat betaalde notoire Rusland-hater.  Onder de kop: ‘Poetin stunt met opiniestuk in NYT - lees hier duiding bij zijn brief’ vervolgde de NRC met:

Een nieuwe stunt in de diplomatieke soap rond het Russische wapen-controleplan voor Syrië. Poetin richt zich rechtstreeks tot het Amerikaanse volk in een opiniestuk geschreven in The New York Times. Lees hier duiding bij de brief van Poetin van Hubert Smeets, buitenlandredacteur van NRC Handelsblad.

Allereerst kort nog even de stand van zaken: minister Kerry zei maandag tegen een journalist dat Assad een aanval op zijn land kan voorkomen als hij binnen een week al zijn chemische wapens inlevert. Het was een terloopse opmerking, maar Rusland maakte er een serieus voorstel van. Steun van de internationale gemeenschap volgde. Obama houdt de mogelijkheid voor militaire interventie open, maar geeft — hoewel een vertragingstactiek wordt gevreesd — de voorkeur aan een diplomatiek antwoord op de gifgasaanval. Het Russische antwoord dus.

Vandaag praten Kerry en zijn Russische collega Lavrov met elkaar. En vandaag valt de brief van Poetin bij bijna twee miljoen Amerikanen op de deurmat. In de brief van Poetin staat alles wat de Russen vinden van de situatie in Syrië, zegt Hubert Smeets, die eerder correspondent voor NRC in Rusland was. Met de brief maakt Poetin duidelijk dat Rusland meedoet op het wereldtoneel

Om te voorkomen dat het lezerspubliek een eigen oordeel vormt, probeert Hubert Smeets namens de NRC de werkelijkheid te manipuleren. Dat het hier een treffend voorbeeld van vooringenomen actie-journalistiek betreft, blijkt tevens uit de volgende formulering: 

minister Kerry zei maandag tegen een journalist dat Assad een aanval op zijn land kan voorkomen als hij binnen een week al zijn chemische wapens inlevert. Het was een terloopse opmerking, maar Rusland maakte er een serieus voorstel van.

Hoe weet Smeets en zijn interviewster zo zeker dat het ‘een terloopse opmerking’ was, en geen geënsceneerd toneelstukje om de VS en Rusland speelruimte te geven, ter voorkoming van een gewapend conflict tussen de grootmachten. Wat weten de outsiders Smeets en Remie (destijds een web-redactrice) van wat zich achter de schermen voltrekt? Niets, want het ontbreekt hen aan contacten. Voor de Russen is Smeets niet meer dan een van die talloze westerse opgewonden standjes uit een klein land, de Amerikanen kennen hem niet eens. Het was daarom ook niet verbazingwekkend dat president Obama het Russische voorstel onmiddellijk serieus nam. Minister Kerry’s opmerking was niet ‘terloops,’ maar een signaal voor de Russische politiek verantwoordelijken, zoals naderhand ook bleek. Maar omdat het NRC-publiek er constant van doordrongen moet worden dat volgens Smeets’ broodheren ‘de Russen’ niet deugen, verzon hij ver weg van de werkelijkheid de door hem geschetste nonsens. Eveneens Smeets’ volgende formulering spreekt boekdelen:

Poetin werpt zich op als verdediger VN

Een andere kernzin staat volgens Smeets in de vierde alinea van de brief:

Daarmee wil Poetin zeggen dat als de VS doorgaan en militair ingrijpen in Syrië zonder VN-mandaat, er een einde komt aan de Verenigde Naties. Ook Rusland zal dan buiten de VN optreden. Poetin dreigt dus met het opblazen van de VN.

Al in 1922 stelde de door het establishment hoog aangeschreven Amerikaanse media-ideoloog Walter Lippmann, in zijn standaardwerk Public Opinion dat:

public opinions must be organized for the press if they are to be sound, not by the press... Without some form of censorship, propaganda in the strict sense of the word is impossible. In order to conduct propaganda there must be some barrier between the public and the event. Access to the real environment must be limited, before anyone can create a pseudo-environment that he thinks is wise or desirable.

De Amerikaanse hoogleraar Stuart Ewen, gespecialiseerd in Media Studies, wees in zijn boek PR! A Social History of Spin (1996) erop dat:

Throughout the pages of Public Opinion, Lippmann had asserted that human beings were, for the most part, inherently incapable of responding rationally to their world 

De pleitbezorgers van de gevestigde orde hebben tot taak de spanning te neutraliseren die van nature bestaat tussen 'critical reason and public discussion.’ De 'vrije pers' dient de status quo te handhaven door ‘forging mental agreement among people who — if engaged in critical dialogue — would probably disagree.’  Om te voorkomen dat de massa — in de woorden van Lippmann ‘een verbijsterde kudde’ — op hol slaat, moeten de beelden die de media verschaffen beperkt blijven om de gewenste opvattingen op te roepen, aangezien 'the real environment is altogether too big, too complex, and too fleeting for direct acquaintance.' De massamens is, aldus Lippmann: 

not equipped to deal with so much subtlety, so much variety, so many permutations (mutaties. svh) and combinations. And although we have to act in that environment, we have to reconstruct it on a simpler model before we can manage it.

Manicheïsche opiniemakers als Hubert Smeets spelen in dit proces een centrale rol. Meer daarover de volgende keer.