Een sprekend voorbeeld van deze verloedering is de blonde oud-Nederlander Hidde van Koningsveld die zich tijdens zijn adolescentie tot het Jodendom bekeerde, en zich in zijn nieuwe rol Akiva van Koningsveld laat noemen. Veelzeggend genoeg is Akiva een Hebreeuwse naam voor zowel jongens als meisjes, en betekent zoveel als ‘bescherming, veilige plaats,’ hetgeen het vermoeden versterkt dat Hidde in zijn jonge jaren ‘bescherming’ heeft gemist, en nu meent die in de Apartheidsstaat Israel te hebben gevonden. Het treurige alleen is dat de bekeerling maar al te vaak roomser dan de paus wil zijn, plus royaliste que le roi. Hij moet telkens weer tegenover de rest van de groep bewijzen dat hij er echt bijhoort. Dit geldt zeker wanneer men nog een adolescent is, op zoek naar een identiteit, en volledig geaccepteerd wil worden door een besloten club, die zich per definitie ‘uitverkoren’ voelt, ver verheven boven de rest van de mensheid. De één sluit zich aan bij een voetbalclub, de ander wordt lid van een politieke partij, een derde wordt joods of christen of islamiet. Het is een bekend reflex in een van zichzelf vervreemde massamaatschappij, waarin van alles verkocht kan worden, van strijkbouten tot politieke ideologieën, van kroketten tot religies. Op zich is dit reflex niet onnatuurlijk. Maar het wordt problematisch wanneer een godsdienst-consument als Hidde J. van Koningsveld meent dat er geen scheiding bestaat tussen kerk en staat. Dit blijkt ondermeer uit Akiva’s opmerking dat ‘de waarden van het jodendom en Israël bij me [passen].’ Maar in werkelijkheid zijn de ‘waarden’ van ‘het jodendom’ en die van de staat ‘Israel’ niet dezelfde. Kan ook niet, aangezien de één een religie is die God’s woord tracht te gehoorzamen, terwijl de ander een nucleaire, expansieve staat blijft met de wetmatigheden van de politiek als uitgangspunt. Duidelijk is dat Akiva in zijn jeugdig enthousiasme tamelijk in de war is geraakt. Hoe erg blijkt wel als men bekend is met de uitspraken van één van de grootste geleerden op het gebied van de Joodse godsdienst, de Israelische hoogleraar, wijlen Yeshayahu Leibowitz. Enige achtergrond informatie:
Yeshayahu Leibowitz (January 1903 – 18 August 1994) was an Israeli Orthodox Jewish public intellectual and polymath. He was professor of biochemistry, organic chemistry, and neurophysiology at the Hebrew University of Jerusalem, as well as a prolific writer on Jewish thought and western philosophy. He was known for his outspoken views on ethics, religion, and politics… Even before the founding of Israel, Leibowitz was an adamant supporter of a separation between religious institutions and the state — he even personally asked this of David Ben-Gurion. He became progressively critical of government policy following the 1953 Qibya massacre. In his later philosophy, he denied that the state of Israel had any Jewish religious significance, and became an outspoken defender of the complete separation between religion and state. He was among the first Israeli intellectuals to state immediately after the 1967 Six-Day War that if occupation continued, this would lead to the decline in moral stature.
In a 1968 essay titled ‘The Territories,’ Leibowitz postulated a hellish future:
‘The Arabs would be the working people and the Jews the administrators, inspectors, officials, and police — mainly secret police. A state ruling a hostile population of 1.5 to 2 million foreigners would necessarily become a secret-police state, with all that this implies for education, free speech and democratic institutions. The corruption characteristic of every colonial regime would also prevail in the State of Israel. The administration would suppress Arab insurgency on the one hand and acquire Arab Quislings on the other. There is also good reason to fear that the Israel Defense Forces, which has been until now a people's army, would, as a result of being transformed into an army of occupation, degenerate, and its commanders, who will have become military governors, resemble their colleagues in other nations.’
Hoe belangrijk de Joods-Israelische intellectuele gemeenschap Leibowitz beschouwt, blijkt wel uit het feit dat hij voor de Israel Prize werd voorgedragen, ‘an award handed out by the State of Israel and is generally regarded as the state's highest cultural honor.’ In 1993 werd hij:
selected for the Israel Prize. Before the award ceremony, Leibowitz was invited to speak to the Israel Council for Israeli–Palestinian Peace, where his controversial remarks calling upon Israeli soldiers to refuse orders triggered outrage (and Yitzhak Rabin had threatened to boycott the ceremony). The jury convened to discuss the possibility of withdrawing the prize, but Leibowitz himself announced that he would refuse to accept it, because he did not want to create antagonism when receiving the prize.
https://en.wikipedia.org/wiki/Yeshayahu_Leibowitz
https://en.wikipedia.org/wiki/Benny_Brunner
Professor Leibowitz waarschuwde de wereld dat ‘there are Judeo-Nazis,’ en dat de ‘State of Israel represents the darkness of a state body, where a creature of a human form who was the president of the Supreme Court decides that the use of torture is permitted in the interest of the state.’
Het bestaan van ‘Judeo-Nazi’s en van een Nazi-achtige mentaliteit die dominant in Israel is’ zet hij hier verder uiteen:
https://www.youtube.com/watch?v=zM2fXTkjU2E
Met andere woorden, in tegenstelling tot wat de bekeerde Hidde veronderstelt bestaat er niet alleen een wereld van verschil tussen het ‘Joodse Geloof’ en de zelfbenoemde ‘Joodse Staat,’ dus tussen de Joodse ethiek en de Joodse Apartheidstaat, maar Akiva steunt nu ook nog eens de ‘Judeo-Nazi-achtige mentaliteit,’ in Israel, die Yeshayahu Leibowitz met zijn fenomenale kennis publiekelijk aanklaagde. Dit alles is hem volledig ontgaan als gevolg van zijn intense hunkering ergens bij te horen, waar hij ‘bescherming,’ kon vinden op een ‘veilige plaats.’ Het spreekt voor zich dat de mens alleen in zichzelf een ‘veilige plaats’ kan vinden, en dat die ‘bescherming’ nooit ten koste kan gaan van, in dit geval, de Palestijnen, van wie steeds meer land door Akiva’s zionisme wordt gestolen, en door hemzelf wordt bewoond, ten koste van de oorspronkelijke bevolking, die daar al vele eeuwen woont.
Akiva van Koningsveld on Twitter: "Officially Israeli! 🥳 🇮🇱… "
Zelf meldt Van Koningsveld:
Before my aliyah, I worked as a policy officer at the Center for Information and Documentation Israel (CIDI) in The Hague, The Netherlands’ leading organization dedicated to combating antisemitism and spreading awareness of the Arab-Israel conflict. At CIDI, I worked on promoting pro-Israel bills in parliament, fighting media bias and exposing the antisemitic, pro-terror nature of the BDS campaign.
Feel free to get in touch with me using the contact details below, or by dropping me a line via the contact form. I am always open to discussing new projects, opportunities or collaborations.
email@akivavankoningsveld.com
PHONE
+972 (0)53 – 8470241
https://www.akivavankoningsveld.com
Wat mij opvalt is dat hij als proseliet zich nauwelijks verdiept heeft in de geschiedenis van Israel, en zeker niet in de kritische stemmen van vooraanstaande Joodse Israeli’s. Zo waarschuwde de Joods-Israelische generaal b.d. Yehoshafat Harkabi, voormalig hoofd van de Israëlische Militaire Inlichtingen Dienst in zijn boek Israël’s Fateful Decisions (1988):
It would be a tragic irony if the Jewish state, which was intended to solve the problem of anti-Semitism, was to become a factor in the rise of anti-Semitism. Israelis must be aware that the price of their misconduct is paid not only by them but also Jews throughout the world.
Dat was ook één van de argumenten waarom volgens hem ‘Israel must withdraw from the occupied territories with their growing Arab population.’ Professor Harkabi wees er met klem op dat:
self-criticism is imperative in order to counter balance the tendencies to self-righteousness and self-pity that stem from basic Jewish attitudes, from the historical experience of persecution and from the ethos fostered by Menachem Begin. No factor endangers Israel’s future more than self-righteousness, which blinds us to reality, prevents a complex understanding of the situation and legitimizes extreme behavior.
Ik schreef Van Koningsveld in 2008 dat het ‘legitimeren van extremisch gedrag’ zionistische extremisten ‘blind’ maakt ‘voor de realiteit,’ terwijl juist deze ‘self-righteousness’ Israel’s ‘toekomst in gevaar brengt.’ Leibowitz en Harkabi staan overigens niet alleen in hun fundamentele kritiek op de terreur van Israel. Ook de vooraanstaande Joods-Israelische historicus Avi Shlaim, Emeritus Professor of International Relations at the University of Oxford and fellow of the British Academy, benadrukt dat:
The terms in which Netanyahu and his right-wing colleagues frame the conflict with Hamas is a mixture of half-truths, outright lies, deliberate deception and mind-boggling double-standards.
What we need in Israel is not a united front behind a wrong policy, but searching self-criticism and a careful examination of our goals and means, so that we can differentiate between realistic vision and adventurist fantasy,
en dat,
Jews in the West, particularly in the United States, should participate in this debate. They should not be squeamish and discouraged by the fear that the arguments they air may help their enemies and those of Israel. The choice facing them, as well as Israel, is not between good and bad but between bad and worse. Criticizing Israeli policies may be harmfully divisive, but refraining from criticism and allowing Israel to maintain its wrong policy is incomparably worse. If the state of Israel comes to grief (God forbid), it will not be because of a lack of weaponry or money, but because of skewed political thinking and because the Jews who understood the situation did not exert themselves to convince the Israelis to change that thinking.
What is at stake is the survival of Israel and the status of Judaism. Israel will soon face its moment of truth. The crisis that faces the nation will be all-consuming. It will be bitter because many will have to acknowledge that they have lived in a world of fantasy; they will have to shed conceptions and beliefs they have held dear.
Tegenover mij schetste Yehoshafat Harkabi in 1990 tijdens een interview de extremistische achtergrond van de terroristische oprichters van het Likoed-regime, dat toen aan de macht was gekomen en waaruit extremisten als Sharon en Netanyahu voortkwamen:
Het memorandum van de Lehi aan de Duitse nationaalsocialisten stelde dat ‘volgens zijn wereldbeschouwing en structuur [de Lehi] zeer dicht staat bij de totalitaire bewegingen van Europa.’ Ze claimden een ideologische verbondenheid en dit was geen incident zoals blijkt uit de contacten met het fascistische Italië. In hun publicaties werden zelfs lovende woorden aan Hitler gewijd. Ten slotte trachtte de Lehi een bijeenkomst te organiseren met de nazi’s om hen ervan te overtuigen een verbond te sluiten met de Joden in de gezamenlijke strijd tegen de Britten. Zelfs tijdens de Holocaust bleven de aanhangers van deze organisatie aanslagen plegen op de Britten in Palestina. Het onverzoenlijke alles of niets is de geestelijke achtergrond van de huidige Israëlische leiders, uit dit extremisme komen ze voort. Het zou een waarschuwing voor de buitenwereld moeten zijn, want dit extremisme is niet afgezwakt, laat staan afgezworen. Het is zelfs kenmerkend voor de huidige Israëlische politiek. Vergeet niet dat Yitzhak Shamir en minister van Defensie Moshe Arens tegen het vredesakkoord met Egypte waren omdat dit het opgeven van de bezette Sinaï betekende.
De machthebbers in Israël neigen ertoe de realiteit uit het oog te verliezen. Ze geloven in geweld om ultieme politieke doelen te forceren, zoals bleek uit de Libanonoorlog. Ze bedwelmen zichzelf met hun eigen woorden, in feite is het een en al retoriek. De huidige politici gebruiken daarbij de Holocaust als vrijbrief om hun extremisme te legitimeren. De aanspraak op de bezette gebieden is allereerst een ideologische zaak, een directe voortzetting van de oude eis dat ook de Oostoever, het huidige Jordanië dus, Israëlisch grondgebied moet worden. Jabotinsky schreef voor een van hun strijdliederen: ‘De Jordaan heeft twee oevers — de ene is van ons en zo ook de andere.’ Het opgeven van de West Bank zal een dodelijke slag voor het revisionistische zionisme betekenen. Om dat te voorkomen gaat de regering door met het koloniseren van de bezette gebieden. Terugtrekken en een compromis worden daardoor verhinderd, zo denkt men. De staat is een speelbal geworden van het extremisme, dat een failliete politiek probeert te maskeren. Zie wat er is gebeurd na de inval in Libanon. Zowel naar binnen als naar buiten toe is er een enorme polarisatie ontstaan.
Dr. Israël Eldad, na de stichting van de staat de belangrijkste ideoloog van rechts, benadrukte in Bespiegelingen over Israël het belang van de heldendaad. Hij verheerlijkte de heroïek van de eenmalige gebeurtenis, die spectaculairder is dan de overwinning na een langzaam proces. Eldad schreef dat in de Jabotinskyschool onverschrokkenheid altijd centraal stond. Weliswaar leidde deze krijgshaftigheid tot dan toe altijd tot de ondergang, zoals in Masada, maar de poging moest toch gewaagd worden, want misschien voltrok zich ineens een wonder en gebeurde het onmogelijke. Dit sentiment speelt een grote rol in de Israëlische politiek, het is doordrenkt van een dramatisch levensgevoel, zowel op individueel als op collectief niveau. Het gevolg van deze levensgevaarlijke houding is dat wanneer Israël gedwongen wordt zich volledig uit bezet gebied terug te trekken er dan een gigantische crisis in Israël zal uitbreken. De gewone burgers zullen het gevoel hebben jarenlang bedrogen te zijn geweest. En terecht, want jarenlang is zo veel geld en zijn zo veel mensenlevens opgeofferd aan het behouden van de West Bank, zo veel geld dat aan veel betere doelen had kunnen worden besteed. Geld voor geweld dat Israël moreel failliet heeft gemaakt.
Sinds Begin in 1977 aan de macht kwam, is het politieke discours in Israël veranderd van een rationeel naar een mythisch debat. Begin kwam met de mythe van het Groot-Israël. Israël heeft de wil om te veroveren, en die wil is moeilijk te bestrijden. Welke kiezer neemt genoegen met een kleiner Israël wanneer hem of haar een Groot Israël beloofd wordt? Wie wil niet de alleenheerser zijn? Het is natuurlijke een onzinnige politieke belofte, maar daar gaat het niet om. De mensen zijn snel geneigd om erin te geloven, zeker als de politici zichzelf en anderen in vervoering weten te brengen. Zodra men zichzelf heeft gehypnotiseerd, speelt de werkelijkheid geen doorslaggevende rol meer. In feite is er sprake van een pathologisch verschijnsel dat vaker voorkomt. Maar zelfbedrog wordt in een tijdperk als het onze snel en hard afgestraft. Het Palestijns-Israëlische conflict is in wezen niet zozeer een geschil tussen Israëli’s en Palestijnen, maar veeleer een conflict van Israël met de wereld en pas daarna met de Palestijnen. Israël moet leren zich aan te passen aan de internationale normen en waarden, die door de wereldgemeenschap zijn opgesteld, wil het tenminste niet in een permanente staat van oorlog leven, en als militair weet ik dat geen enkel volk altijd met het zwaard kan leven. Vandaag de dag bestaat er de mogelijkheid van een vreedzame oplossing met de Palestijnen, en als we daar geen gebruik van maken zullen ze weer naar de wapens grijpen. Vergeet daarbij niet dat dit conflict een van de factoren is van het toenemende extremisme in de Arabische wereld.
De keuze die Israël heeft is niet die tussen goed en kwaad, maar tussen kwaad en erger. Wat op het spel staat is de overleving van Israël en de status van het judaïsme. Israël zal binnenkort geconfronteerd worden met het moment der waarheid. Degenen die voor altijd met het zwaard willen leven zijn fantasten die met vuur spelen. De politiek van “dunam na dunam”, waarbij hectare na hectare Palestijns land wordt geconfisqueerd, is onrechtmatig. Expansionisme is onaanvaardbaar in internationale betrekkingen. Er moet een einde komen aan het stelen van andermans land door de fanatieke voorstanders van een Groot Israël, die zoals bekend zonder enige gewetensbezwaar verdienen aan het speculeren met land. De afgelopen jaren is Israël op grote schaal in verval geraakt: de stemming onder de bevolking is verslechterd, het denken is primitiever geworden, het gedrag in het openbaar is gedegenereerd, de corruptie in staatszaken is schrikbarend toegenomen, evenals de demagogie, wat goed is voor het land moet wijken voor korte-termijn-voordeeltjes, de middelmatigheid heerst, steeds meer leugens worden verspreid en de leiders van het land bedriegen hun bevolking. Dat is de prijs voor het extremisme, voor de permanente mobilisatie. En ondertussen versterkt de demonisering, het ontmenselijken van de Arabieren, de intolerantie in mijn land. Wanneer Joden zichzelf als superieur zien aan alle andere mensen, dan claimen ze in feite het recht om te doen wat anderen verboden is. De overtuiging boven de wet te staan, is altijd de bron geweest van immoraliteit en slechtheid. Ze vernietigt het vermogen tot zelfkritiek en is een grotere bedreiging dan wat dan ook. Vergeet niet: zelfkritiek is precies het tegenovergestelde van infantiel narcisme. Een heel land dat aan die stoornis lijdt, is een ramp voor de internationale gemeenschap. De internationale arena is namelijk een systeem van geven en nemen, van rekening houden met elkaar. Wie dat negeert, lijdt aan egocentrisme of in het geval van groepen etnocentrisme. Dat laatste is de drijfveer van het politieke beleid in Israël, het is een soort nationaal autisme.
Fragment uit Harkabi's boek Israël’s Fateful Decisions:
Het bewustzijn van de valkuilen van etnocentrisme is belangrijk voor een volk als de Joden, wier zelfbeeld de neiging heeft om hun beeld te vervormen van de relaties tussen henzelf en de rest van de wereld… Israël moet stoppen zichzelf als maat te zien voor wat er in de wereld gebeurt.
Welnu wat ik drie jaar geleden al vreesde is nu ook gebeurd, de onvermijdelijke verdere radicalisering van de zionistische fundamentalist Akiva van Koningsveld, want dit schreef hij gisteren, 11 mei 2021, op twitter:
'Ook Israël moet worden aangesproken?' Terwijl de genocidale terreurgroep Hamas het zuiden van Israël onder vuur neemt met honderden raketten, doet @CIDI_nieuws-directeur @HannaLuden een 'both sides.' Vanochtend tweette ze al over Irak in plaats van Israël. Met zulke vrienden… https://t.co/fZsBtZcm8R pic.twitter.com/VRACCPyRNB
— Akiva van Koningsveld (@koningsveld) May 11, 2021
Zelfs het CIDI is nu niet extremistisch genoeg meer voor de fundamentalist Akiva van Koningsveld. Rushdie heeft gelijk ‘Fundamentalism isn't about religion, it's about power.’ Israel is ten dode opgeschreven als gevolg van de al millennia onopgeloste vraag: ‘wat is een Jood?’ Maar de polderpers zal er alles aan doen om juist deze vraag te vermijden. En dus wacht men rustig af tot het ondenkbare gebeurt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten