stan van houcke: Het 'bestaansrecht' van Israel en de Corona-crisis…

donderdag 30 april 2020

Het 'bestaansrecht' van Israel en de Corona-crisis…

Home » Aktuell » Het „bestaansrecht“ van

Israël en de Corona-crisis…

Of hoe de Corona-crisis de misdaad naar

de achtergrond heeft gedrongen.

Een standpunt van Jochen Mitschka.

De door de EU gesteunde Israëlische mensenrechtenorganisatie wijst erop dat in de eerste drie weken van april, volgens het internationaal recht, illegale Israëlische kolonisten 23 aanvallen op Palestijnen hebben gepleegd, terwijl er in de hele maand maart „slechts“ 23 aanvallen waren. Begin april werd bekend dat Israëlische bezettingssoldaten voedsel en vrachtwagens met medische voorraden in beslag hadden genomen, middelen bestemd voor de Palestijnen die leden aan een corona avondklok in bezet Oost-Jeruzalem. Naar verluidt verdeelde het leger vervolgens het voedsel onder elkaar en onder politieagenten.

Israëlische soldaten spuugden op Palestijnse huizen, blijkbaar om besmetting te verspreiden of de bewoners te intimideren. Ten minste zes Palestijnse kinderen zijn in hechtenis genomen zonder rekening te houden met de anders geldende regels inzake afstand en coronabescherming. En ondanks de totale uitschakeling van de Palestijnen als gevolg van de corona-crisis zijn er 97 Israëlische aanvallen op Palestijnen gedocumenteerd, waaronder 59 huiszoekingen en 51 arrestaties. Meer dan 670 bomen werden opnieuw vernietigd, dit keer in Hebron, Ramallah en Bethlehem. 1.200 bomen werden door het leger gerooid op de bezette Westelijke Jordaanoever, met de bewering dat ze op staatsland stonden. De Palestijnse watervoorziening werd opzettelijk beschadigd. In de schaduw van de Corona-crisis zouden ongemerkte misdaden waarschijnlijk weer 1200 pagina’s vullen.

Het is misschien begrijpelijk dat de voormalige koloniale staten van Europa en het Amerikaanse rijk, die hun inheemse volkeren op brute wijze hebben weggevaagd, die lang hebben geprobeerd te voorkomen dat het Midden-Oosten een belangrijke rol in de wereldeconomie en -politiek zou spelen door „verdeel en heers“, de bezettingspolitiek van Israël steunen. Maar de mensen in deze landen moeten hun leiders laten zien dat ze niet bereid zijn om in de 21e eeuw de wetten van de sterkste te accepteren zoals dat in de 19e en het begin van de 20e eeuw gebruikelijk was. Een land dat controle uitoefent over een gebied en zijn jurisdictie tot dat gebied uitbreidt, mag niet worden gesteund totdat het alle mensen die onder die jurisdictie leven gelijke rechten toekent. Bovendien moeten we in de 21e eeuw niet langer een beleid van uitzetting en rechteloosheid van inheemse volkeren accepteren. Het tijdperk van de slavernij, de kolonisatie en de veroveringsoorlogen moet eindelijk ten einde komen.

Telkens wanneer ik verklaar dat alle burgers van Israël dezelfde rechten moeten hebben, of dat mensen die meer dan vijftig jaar onder Israëlisch bewind hebben geleefd, zonder dat het einde in zicht is, erkend moeten worden als burgers en dezelfde rechten moeten krijgen als alle andere burgers van het land, word ik geconfronteerd met de woorden: „Daarmee erkent u dat u het bestaansrecht van Israël ontkent“. Wat eigenlijk betekent dat ik het bestaansrecht van de door de staat geïnstitutionaliseerde apartheid zou ontkennen. Maar wat gedaan moest worden, was de indruk wekken dat ik een nieuwe Holocaust bepleitte, met als doel elke discussie over de mensenrechten in Israël te smoren. Eisen dat een staat democratisch, pluralistisch en multi-etnisch is, en dat de burgerrechten niet afhankelijk worden gemaakt van religie, zou dus neerkomen op het ontkennen van „het bestaansrecht“.

Het spreken over een bestaansrecht is ook problematisch vanuit een ander gezichtspunt, want men kan geen algemene conclusie trekken over het bestaan van een ding en het doel ervan (zie hierover ).
Het lijkt mij zeer problematisch om hen een bestaansrecht te geven door het feit dat staten historische entiteiten zijn. Het is waar dat met de VN (naar het voorbeeld van Kant) het internationaal recht werd aangenomen en dat de staten zo hun rechten kregen (in het bijzonder het recht op autonomie en onschendbaarheid). In die zin is er een bestaansrecht, maar zelfs dat is niet statisch, omdat bijvoorbeeld in 1991 met de DDR een soevereine staat verdween. Omgekeerd is het problematisch wanneer iets een entiteit wordt in de zin van het internationaal recht. Daarom geeft het gepraat over een „bestaansrecht“ meer een ideologisch dan een wetenschappelijk antwoord.

Maar dit ideologische moordargument is niet nieuw. Al in de jaren negentig van de vorige eeuw werd het „bestaansrecht“ naar voren gebracht telkens wanneer zionistische argumentatie in botsing kwam met de mensenrechten. Het was zo duidelijk dat niemand het bestaansrecht van Israël of zijn inwoners in twijfel trok. Voor degenen die dit moordargument gebruikten, was het slechts een kwestie van het opbouwen van schuldgevoelens, van het gebruiken van de Holocaust als achtergrond voor hun eigen claims, en van het doen alsof de eerbiediging van de mensenrechten door de Israëlische regering neerkomt op het overdragen van zichzelf aan de wedergeboren slagers van het nazi-regime.

Maar de Holocaust was niet het werk van de Palestijnen. Zij mogen dus zeker niet de nieuwe slachtoffers worden. En het was niet mijn werk en niet mijn schuld. Maar ja, mijn ouders hadden gezwegen, hadden weg gekeken, net als de massa van de mensen in Duitsland vandaag de dag, maar vooral zoals de politici in de Bondsdag, hoe ze wegkijken, om niet te zien wat er gebeurt met de Palestijnen onder Israëlische heerschappij.

In plaats daarvan beweert de gevestigde orde van de westerse wereld echter dat er mensen zijn die naar hun „vaderland“ zijn gevlucht en zich alleen maar moeten verdedigen tegen de gewelddadige terroristen die de Palestijnen zijn. Met een paar honderd atoombommen en het machtigste leger in de hele regio. Omdat deze terroristen gevaarlijk zouden zijn en ernaar zouden streven „Joden de zee in te drijven“.

Dit taalgebruik bij het creëren van percepties is fascinerend. Deze praktijk – vaak „openbare diplomatie“ genoemd – is een onmisbaar instrument geworden in de wereld van de geopolitiek. En natuurlijk wordt in dit verband geen melding gemaakt van de officiële visie van de kolonisten op zichzelf als uitverkoren volk, en dus boven alle andere volkeren, en van het feit dat er in Israël invloedrijke politieke kringen zijn die de Palestijnen impliciet, maar ook expliciet, als inferieur en in het beste geval als slaven beschouwen.
Maar laten we kijken naar wat er gezegd wordt tegen mensen die geen buitenaardse wezens zijn. De Verenigde Staten en Israël hebben een officieel mondiaal discours over dit onderwerp in het leven geroepen en hebben strikte parameters vastgesteld die de inhoud en de richting van dit debat steeds smaller maken. Alles wat buiten deze parameters wordt besproken werd tot voor kort grotendeels als onrealistisch, onproductief en zelfs subversief beschouwd.

De toestemming om deel te nemen aan het debat is beperkt tot degenen die de belangrijkste beginselen aanvaarden: de regionale hegemonie van Israël en het kwalitatieve militaire voordeel ervan; de aanvaarding van de wankele logica waarop de claim van de joodse staat op Palestina is gebaseerd; en de aanvaarding van de opname en uitsluiting van bepaalde regionale partijen, bewegingen en regeringen in elke vorm van conflictoplossing.

Vrijheidsbewegingen die uitdrukkelijk door de Algemene Vergadering van de VN zijn erkend, worden terroristische organisaties genoemd, 3.000 moorden door de Israëlische geheime dienst worden niet genoemd. Er zijn triggers die steeds opnieuw worden ontstoken, zoals „terroristen“, „holocaustontkenners“, „islamisten“, „bedreiging van het bestaan“, „gekke mullahs“, enz.
Dan is er de taal die geacht wordt het „bestaansrecht“ van Israël onvoorwaardelijk te bewaken: alles wat de Holocaust, het antisemitisme en de mythes over de historische Joodse rechten op het land die de Almachtige aan hen heeft nagelaten – alsof God in de vastgoedwereld zit. Deze taal heeft niet alleen tot doel ervoor te zorgen dat een joodse band met Palestina onbetwistbaar blijft, maar vooral om degenen die zich zorgen maken over de legitimiteit van dit moderne koloniale kolonisatie-experiment te straffen en te marginaliseren. Het feit dat dit misbruik van de joodse religie door honderdduizenden, zo niet miljoenen gelovigen diep wordt verafschuwd, wordt door het Duitse politieke establishment volledig genegeerd.

Het gaat ook voorbij aan een grondbeginsel van de godsdienst, dat door veel diep religieuze Joden wordt onderschreven. Volgens de Torah, het eerste deel van de Hebreeuwse Bijbel, kan de staat Israël alleen door de Messias worden verkondigd. De staat Israël wordt daarom door de orthodoxen afgewezen. Sommige zionistische facties zien de Holocaust trouwens als een straf voor de Joden, omdat ze Gods oproep om naar Israël te komen niet zouden hebben opgevolgd.

Maar ja, er is nog een andere trigger. Iedereen die het over kolonisatie heeft is een antisemiet, zoals ze in Duitsland zeggen, waarbij ze vergeten dat de UNO er ook over sprak … en over het recht van vrijheidsbeweging op gewapend verzet … Dan wordt de UNO in noodgevallen ook antisemitisch verklaard.

Er is geen „Palestijns-Israëlisch conflict“ – dat zou wijzen op een soort gelijkheid van macht, lijden en verhandelbare materiële goederen, en er is geen enkele symmetrie in deze vergelijking. Israël is de bezetter en onderdrukker; de Palestijnen zijn de bezetter en onderdrukten. Wat is er te onderhandelen? Israël heeft alles onder controle. Ze zouden wat land, eigendom en rechten kunnen teruggeven, maar zelfs dat zou een absurditeit zijn – want hoe zit het met al het andere? Hoe zit het met ALLE grond, eigendommen en rechten? Waarin verschilt de toe-eigening van grond en eigendommen vóór 1948 fundamenteel van de toe-eigening van grond en eigendommen op een bepaald moment in 1967? Waarom zijn de koloniale kolonisten van voor 1948 anders dan de kolonisten die zich na 1967 hebben gevestigd?

En ja, nu komt de roep om de VN-resolutie, die Israël zogenaamd alle rechten zou geven. Maar kijk eens naar deze resolutie. Het bevat zoveel punten die Israël schendt dat het belachelijk lijkt dat de zionisten zich erop beroepen. Om nog maar te zwijgen van het feit dat resolutie 181II spreekt over een staat Israël en een staat Palestina. Zelfs de Nakba was volledig tegen de geest en de tekst van de resolutie. En alleen al de annexatie van Palestijns land door de nederzettingen, de wegen en de scheidingsmuur zou volstaan om te bewijzen dat Israël op geen enkele wijze voldoet aan de voorwaarden van resolutie 181(II).

Vandaar de angst die Zionisten kunnen hebben. Ze weten waarom ze blijven aandringen op het „bestaansrecht“. Toch bestaan ze. En ze zouden ook bestaan als de Palestijnen dezelfde rechten hadden als de joodse Israëliërs. Zionisten beweren dat ze zouden ophouden te bestaan als ze het recht zouden verliezen om over anderen te heersen. Dit is de kern van hun interpretatie van het „bestaansrecht“.

Israël vreest „delegitimatie“ meer dan wat dan ook. Achter het decor van de „democratische staat“ schuilt een staat die is gebouwd op mythen en verhalen en die alleen wordt beschermd door een militaire reus, miljarden dollars aan Amerikaanse hulp en één enkel veto, dat van de VS, in de VN-Veiligheidsraad. Niets anders staat tussen de staat en de ontbinding ervan. En als je beter kijkt, zie je dat Israël niet eens de fundamenten van een normale staat heeft. Na 64 jaar heeft het geen grenzen meer. Meer dan een halve eeuw later, en het heeft nog steeds een enorme militaire kracht nodig om de Palestijnen tegen te houden om naar huis te gaan.

Het belangrijkste wat we kunnen doen als we de one-state solution aan de horizon zien, is het snel afschaffen van de oude taalregelingen. Niets van dit alles was echt – het was gewoon de uitdrukking van dat specifieke „spel“. De nieuwe staat die Israël onvermijdelijk zal muteren in een dag zal ook het begin zijn van de grote verzoening in het Midden-Oosten, ja, van de mensheid. Moslims, christenen en joden zullen net als vroeger in Palestina als gelijken en in vrede samenleven.

En nee, niemand haat Joden. Dit is het laatste argument waar je altijd op terugkomt als niets meer helpt. Het is als een laatste wal om deze Israëlische apartheidsstaat te beschermen. Als je de orthodoxe joden ziet, hoe zij tegen het zionisme in hun honderdduizenden demonstreren, of de liberale joden, die het zionisme meestal stilzwijgend afwijzen, en hoe zij met moslims en andere religieuze groeperingen als vanzelfsprekend samenleven, kun je zien hoe absurd de bewering is. Of wanneer je de demonstraties ziet die joden en moslims hand in hand organiseerden tegen de wet van de natiestaat. Men haat de repressie, het schieten op het hek van Gaza, de weigering van de vluchtelingen om terug te keren, de apartheidsstaat. Als die verdwijnt, zal ook de haat die na de oorlog tussen de Duitsers en de Fransen is verdwenen, verdwijnen. Afgezien van de irrationele haat van sommige racisten, die ook gericht is tegen joden, die ten onrechte worden beschouwd als leden van een ras, ook al is het een religieuze gemeenschap.

Maar de liberale krachten in Israël hebben op dit moment geen schijn van kans tegen zionistische bewegingen, omdat de westerse landen deze laatste onvoorwaardelijk steunen. Behalve natuurlijk voor de gebruikelijke lippendienst of stemmingen in de VN, waarbij men het niet kan laten om voor de mensenrechten te stemmen, want anders zou het maar al te onthullend zijn.

De Palestijnen hebben zich geduldig en vergevingsgezind getoond. De omvang van het bloedvergieten dat zij hebben ondergaan door toedoen van hun onderdrukkers is zonder evenredige reactie geweest, ook al heeft de Israëlische propaganda herhaaldelijk het tegendeel beweerd. Kijk maar naar het aantal slachtoffers van een bepaalde confrontatie.
De oplossing met één staat is niet zozeer de dood van een joodse staat als wel het einde van de laatste restanten van het moderne kolonialisme. Israël-Palestina als een eenheid waar alle burgers gelijke rechten hebben, minderheden worden beschermd en religies geen invloed hebben op privileges, dat is de toekomst. Dat is de 21e eeuw.

De anti-apartheidsstrijd in Zuid-Afrika duurde meer dan 30 jaar. De strijd in deze traditie door de BDS-beweging begon in 2005, dus ik denk dat we nog steeds geduld moeten hebben. Maar we mogen het doel nooit uit het oog verliezen. Net zoals de BDS-beweging als „antisemitisch“ werd belasterd door leden van de Bundestag, waren de hoofdrolspelers van de Zuid-Afrikaanse vrijheidsbeweging, het ANC of het Afrikaanse Nationale Congres, op dat moment als terroristen in Westerse landen, waaronder Nelson Mandela, op de lijst gezet. En toen het Amerikaanse Congres een wet aannam om het systeem in Pretoria om zeep te helpen, en de Amerikaanse banken zich terugtrokken, was het einde van de apartheid allang bezegeld. En het was alleen en uitsluitend de druk van het volk die daartoe had geleid. Zoals gewoonlijk was het etablissement alleen maar op een onstuitbare bandwagon gesprongen. We moeten dus niet hopen op politiek leiderschap. Het verzet moet van onderaf komen, totdat de vestiging niet meer anders kan.

En als je als antisemiet wordt bestempeld omdat je voor democratie en mensenrechten bent, dan is dat de prijs die we allemaal moeten betalen. Maar het zal ons niet beïnvloeden, maar het zal de term „antisemitisme“ uiteindelijk naar het absurde leiden. En als mensenrechten alleen worden gebruikt om zionisten te beschermen, maar niet om mensen te beschermen tegen zionisten, dan zijn het geen mensenrechten, maar zionistische rechten.

Ze zeggen dat de geschiedenis zich niet herhaalt. Dat is zeker waar, maar, zoals ik al zei, ze lijken vaak erg op elkaar. En wanneer Duitse politici beweren dat het zionisme ten koste van alles moet worden gesteund, terwijl ze de misdaden die het begaat negeren, toont het aan dat politici de geschiedenis, inclusief de Duitse misdaden, gebruiken als voorwendsel om de vermeende reden van de staat te volgen. En het gebruik van de geschiedenis als reden voor het verdoezelen van misdaden is niet nieuw in de geschiedenis van de wereld. Zoals zelfs een wetenschappelijke Joods-Israëlische studie nu heeft aangetoond.

Wanneer de extreemrechtse regeringen van Israël, vanwege de status die het zionisme als zionisten claimt als „de vertegenwoordiging van het joodse volk“, maar neonazi’s en antisemitische groeperingen witwast voor zover zij alleen hun strijd tegen de rechten van de Palestijnen steunen, is dit een verder bewijs dat zij niet alle joodse volkeren vertegenwoordigen. En het is niet nodig dat de rabbijnen van de Ware Tora-beweging of andere joodse bewegingen deze claim categorisch afwijzen. En ook daarom heeft de eis van mensenrechten en democratie in Israël niets, maar dan ook helemaal niets te maken met het ontzeggen van het bestaansrecht van het joodse volk, of van het recht om zijn godsdienst te belijden. Het enige dat wordt betwist is het recht van de zionisten om andere mensen juist deze rechten te ontzeggen. En als je het verschil tussen Jodendom en Zionisme niet kent, moet je deze video van Ware Tora Joden bekijken.

En als Israël binnenkort, in de schaduw van de Corona-crisis, na Oost-Jeruzalem en de Golanhoogte nog meer Palestijnse gebieden formeel zal annexeren, zal dit weer zonder reacties van de „waardengemeenschap“ blijven. En weer zullen hypocrisie en leugens aan het licht komen. En de Duitse politici zullen opnieuw de leer van Auschwitz verraden: „Kijk niet weg als het onrecht is geschied“.

Bronnen en aantekeningen: