Het zionisme heeft een monster gebaard
• 1 Comment
Heksenverbranding in Amsterdam in de 16e eeuw. Roermond maakte na 400 jaar excuses voor dergelijke praktijken in de 17e eeuw. Het begint altijd met bijgeloof en vooroordelen, dan volgt ontmenselijking. Heksen kregen tenminste nog een proces.
In zijn column van vandaag voor Haaretz beschrijft de Israëlische journalist Gideon Levy hoe de situatie in Israël dermate is verslechterd dat er volgens hem geen weg terug meer is. Niet dat het ooit echt goed was, maar alles wijst op een “nieuwe nationale identiteit“, een situatie die “evident onomkeerbaar” is. Er is nauwelijks een tegengeluid te horen wanneer er oorlogsmisdaden worden gepleegd, kinderen worden doodgeschoten of hele families van hun land worden gejaagd. Elk “incident” is een symptoom van een dieper liggend probleem dat verbonden is met het zionistische project. De kiem van wat we nu zien gebeuren werd al in de 19e eeuw gelegd en na de Juni-oorlog van 1967 kreeg Israël ook nog eens de steun van religieus rechts dat had gewacht op een goddelijke vingerwijzing. Die vonden ze in het door de zionistische propaganda bedachte “mirakel” van de overwinning.
Doordat er geen internationale druk word uitgeoefend wordt de bevolking nauwelijks geconfronteerd met de eigen medeplichtigheid. Het culturele aspect van tribale loyaliteit zal zeker ook meespelen. Nog steeds is het zo dat je niet één individuele jood aan de schandpaal kunt nagelen wegens ontoelaatbaar gedrag, zonder dat er direct mensen opstaan die doen of daarmee alle joden worden geviseerd. Over de historische oorzaken van dat groepsdenken gaat dit stukje niet, maar het gevolg is een grote zwijgende meerderheid. Zoals een bekend citaat van Albert Einstein luidt is de wereld niet een gevaarlijke plek vanwege de slechte mensen, maar vanwege de mensen die daar niets aan doen.
En zo ziet Levy de situatie in Israël ook:
Niet dat alle Israëliërs monsters zijn geworden. De ergsten onder hen, zij die de soldaat die een Palestijn executeerde zien als een nationale held, vormen nog geen meerderheid. Zij die “dood aan de Arabieren” denken, die ervan overtuigd zijn dat niet-joden hier niet zouden mogen wonen; zij die weten dat ze het Uitverkoren Volk zijn en zij die zeker weten dat hun heerschappij gegarandeerd is door een goddelijke belofte; zij die denken dat Palestijnen geen rechten bezitten en zij die zeker weten dat het Israëlische leger het meest morele leger ter wereld is – worden sterker en nemen met angstaanjagende snelheid in aantal toe. En niemand komt in opstand.
En wat doet de regering? Zoals gewoonlijk: alles ontkennen. Onlangs vroeg de Zweedse minister Wallström om een onafhankelijk onderzoek naar het grote aantal gedode jonge Palestijnen. Zoals te verwachten kreeg ze de wind van voren. Maar nu rommelt het zelfs bij Israëls grote steun en toeverlaat de Verenigde Staten. Senator Patrick Leahy doet een beroep op een wet die zijn naam draagt en waarin wordt bepaald dat Amerikaanse steun kan worden ingetrokken wanneer er sprake is van mensenrechtenschendingen. Het gaat dan om specifieke militaire onderdelen, niet om landen. Ook Leahy vraagt om een onderzoek om te bepalen of er misbruik gemaakt wordt van die steun.
De reactie van premier Netanyahu was weer voorspelbaar: hij belde met de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry en verlangde dat Kerry publiekelijk zou verklaren dat Israël zich niet schuldig maakt aan buitengerechtelijke executies. Volgens hem is het natuurlijk net andersom: de executies zijn “zelfverdediging” en een jong Palestijns meisje met een schaar in haar hand is een “bloeddorstige terroriste”.
Geen onderzoek. Al het bewijsmateriaal negeren en via de V.S. proberen je wil door te drijven. Je vraagt je af hoe lang dat ze nog blijven pikken daar, maar dat vraagt men zich al zeventig jaar af. Terwijl in Israël extremistische groepen worden geprezen om hun principiële houding en mensenrechtenorganisaties als verraders worden gezien, blijft de landroof doorgaan, blijft de Gazastrook een concentratiekamp en zijn Palestijnse vissers, boeren en kinderen hun leven niet zeker. De Palestijnen hebben nog maar de beschikking over zo’n 15% van hun land volgens een recent rapport. Ook een kwart van de Gazastrook is volledig onder controle van Israël.
Ook zonder deze gefilmde executie was er meer dan genoeg reden om de exorbitante Amerikaanse steun in te trekken. De V.S. financieren hoe dan ook de bezetting en de verdrijving van het Palestijnse volk, dus ook al zou er niet een dodelijk slachtoffer zijn, dan nog is het immoreel dit regime financieel, militair en politiek de hand boven het hoofd te houden. Het is de optelsom van talloze grote en kleine misdaden die vanaf 1948 door de vingers werden gezien die uiteindelijk geleid heeft tot de arrogantie van een steeds extremistischer regime dat overal mee weg denkt te kunnen komen. En daarom, denkt ook Gideon Levy, is het nu onomkeerbaar.
Er zijn giftige zaden waarvan, als ze eenmaal geplant zijn, de ontkieming niet meer tegengegaan kan worden. Er zijn plagen die niet in toom gehouden kunnen worden. Daar zijn wij aanbeland. Wanneer de executie van een gewonde Palestijn een deugd wordt, verdwijnen alle andere deugden en vervliegt alle hoop. Er is een nieuw volk ontstaan, tussen de ultranationalisten en het rechts-religieuze kamp aan de ene kant en de onverschillige meerderheid aan de andere.
Een andere waardevolle medewerker van Haaretz, B. Michael, schreef onlangs ook een stukje over het ontluikend fascisme in Israël (In het hoofd van de ontluikende fascist). Hij beschrijft de twee “kritische stadia” die een maatschappij moet doormaken om tot “volledig, officieel fascisme” te komen.
Ten eerste is het noodzakelijk de “Ander” volledig te ontmenselijken. In het geval van de Palestijnen zien we dat dat proces al heel lang aan de gang is. Woorden als “kakkerlakken“, “beesten op twee poten“, “krokodillen” of “wilde beesten” zijn al ingeburgerd om die “Ander” te beschrijven. Alleen dan kun je iemand die hulpeloos op de grond ligt afmaken zonder gewetenswroeging. Met de punt van je laars of met een kogel uit een geweer. “Dat is het lot van de kakkerlak.”
De tweede fase moet ervoor zorgen dat de slachtoffers niet als slachtoffers worden gezien, maar als legitieme doelwitten die bijna achteloos bestolen, verdreven of vermoord kunnen worden. Met superieure ironie schrijft B. Michael: “Vervelend genoeg moet ik voor het tweede stadium mijn toevlucht nemen tot een oud Duits woord: vogelfrei.”
De enorme steun die de moordenaar krijgt (niet alleen van de bevolking, ook uit de hoogste kringen: de aanklacht is al gereduceerd tot doodslag!) is onderdeel van deze tweede fase. Door een held van deze man te maken wordt de deur wagenwijd opengezet naar nog meer executies en lynchpartijen. Alle Palestijnen worden zo vogelvrij verklaard en iedereen kan zich straffeloos op hen uitleven. Palestijnen worden niet langer door de wet beschermd en de daders hoeven niet bang te zijn voor “lastige vragen van de een of andere verraderlijke minderheid, wier dagen ook geteld zijn“.
Is het toeval dat ook Gideon Levy een paar Duitse woorden in zijn stukje gebruikt? Hij heeft het over “zeitgeist” en “ortgeist“, de geest van de tijd en de plaats, die maakt dat zelfs mensen die de extreme daden van het leger of kolonisten afkeuren, toch niet in staat zijn de ernst van de situatie goed in te schatten. De wereld is niet een gevaarlijke plek vanwege de slechte mensen, maar vanwege de mensen die daar niets aan doen.
Engelbert Luitsz
Geen opmerkingen:
Een reactie posten