David Pinto

Ik kreeg deze email:

David Pinto,de man die tijdens het 60 jarig bestaan van Israel,Hajo Meijer
schoffeerde.
Hij is helemaal voor de grote leider Geert en tegen de criminaliteit van de
Marokkaanse jongeren. Hebben zij het alleenrecht op criminaliteit of is het
een makkelijke manier om haat te zaaien van Pinto?
Vorige week had hij ook al zo'n gezellig blog,onze hoogleraar culturele
weetikwatkunde.

Website: www.davidpinto.nl

Pinto is ook in Israël hoogleraar Interculturele Communicatie.

Zie:

Beste PVV-stemmer

David Pinto, 22-03-2010 13:24

reageer 338 reacties

Misschien helpt alleen een schoktherapie

Mij is gevraagd wat mijn reactie zou zijn als iemand tegen mij zegt dat hij of zij op de PVV wil stemmen. Mijn reactie zou zijn:
Ik kan me goed voorstellen waarom je op PVV wilt stemmen. Niet om mijn gelijk te halen. Ik heb namelijk ruim 20 jaar via de media ervoor gewaarschuwd dat de typisch Nederlandse aanpak, wat ik ‘doodknuffelen’ van migranten heb genoemd, alleen maar verliezers oplevert.

Migranten worden afhankelijk gemaakt van softe maar wel z.g. ‘progressieve lieden’, à la Job Cohen. En de autochtone bevolking moet met lede ogen dagelijks zien wat en hoeveel zij voortdurend moet inleveren dankzij deze aanpak. Materieel en immaterieel. De langzaam opgebouwde belangrijk goed van de vrijheid van meningsuiting, moet definitief wijken voor de angst om zich kritisch te uiten over moslims en hun religie. De tijd dat je in dit landje overal en in welk tunnel dan ook veilig kon fietsen zonder gevaar om van de fiets gesleurd te worden, uitgekleed en beroofd te worden, is definitief voorbij.

Deze softe progressieve politici zijn ook laf. Als iemand zich bikkelhard opstelt tegen zijn eigen moslimbroeders, dan wordt hij op handen gedragen en krijgt een mooie baan. Al gaat het om een volkomen middelmatig figuur, in alle opzichten.

Deze softe progressieve politici zijn ook laf

Of is dat juist een extra aanbeveling? Nederland is immers wars van excelleren, hoge kwaliteit en deskundigheid. Zijn naam moet echter geen Jan of Kees zijn. Nee, hij moet wel Ahmed heten, zoals Ahmed Marcouch en Ahmed Aboutaleb.

En zolang de oude politiek doorgaat en de vertrouwde figuren een prominente rol daarbinnen blijven spelen, is de kans voor verbetering nihil. Daarom zal ik jouw stem op PVV begrijpen.

Natuurlijk roept Geert Wilders soms onverstandige en onuitvoerbare zaken (daarom zal ik zelf ook niet op hem stemmen). Dat weet ik heel goed. Maar welke politicus doet dat niet? De ergste dingen worden met de mantel der liefde bedekt.

Wat te zeggen van de volkomen oneerlijke stap van Wim Kok naar de club bankiers die hij eerst verfoeide? En van de enorme blunders van Cohen met de exorbitant dure Noord-Zuidlijn en de Diamantbuurt waarbij hij misdragingen en het wegpesten van bewoners ongestraft liet passeren? Hoor je de overwegend linkse media hierover morren? Wat moet er nog gebeuren voordat de goegemeente in de Lage Landen wakker wordt geschud en zich verlost van de naïeve, softe elite die de groep verliezers steeds groter en verbitterder maakt?

Als diverse therapieën niet helpen, kent de psychologie er altijd nog één: de schoktherapie.

http://extra.volkskrant.nl/opinie/artikel/show/id/5417/Beste_PVV-stemmer

En onder andere dit zegt de eerbiedwaardige Hajo Meijer in mijn boek De oneindige oorlog:

'Hajo Meyer: ‘Alleen de teloorgang van de eigen ethiek zal het jodendom vernietigen.’

Hajo G. Meyer, 85 jaar, fysicus, overleefde Auschwitz en is bestuurslid van Een Ander Joods Geluid.

Hajo Meyer: ‘Ik ben opgegroeid in de traditie van het joods humanisme en heb pas op latere leeftijd geleerd dat er twee totaal verschillende soorten jodendom zijn. Allereerst is er het universele humanitaire jodendom van Leviticus 19 vers 33: ‘‘Wanneer er vreemdelingen in uw land wonen, mag u die niet slecht behandelen’’ en vers 34: “Vreemdelingen die bij u wonen hebben dezelfde rechten als een geboren Israëliet.” Het staat er expliciet. Heb dus uw naaste lief, hij is net als u, want ook u was eens een vreemdeling en wel in Egypte. Met andere woorden: het lijden dat u heeft ondergaan moet als les dienen om anderen juist bewust geen leed te berokkenen. Dat is het fundament van dit jodendom, dat al in de 1^e eeuw voor Christus zo mooi is verwoord door rabbi Hillel met de woorden: “Wat jij niet wilt dat jou wordt aangedaan, doe dat ook niet een ander aan – daar komt de hele Thora op neer.” Die wijsheid is universeel, vier eeuwen eerder al had Confucius in China hetzelfde gezegd. Tijdens mijn jeugd in Duitsland werd ons geseculariseerde joden geleerd dat dit de essentie was van het jodendom. En dat heeft een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Het is nog steeds een leidraad in mijn leven, zelfs mijn kamptijd heeft dit niet veranderd. Ik heb net een tweede boek geschreven, dat in Duitsland wordt uitgegeven en waarin ik probeer aan te tonen dat de nazi-holocaust een samenloop was van toevallig aanwezige historische krachten en dat we hier dus niet te maken hebben met een absoluut onvermijdelijke gebeurtenis die in de sterren geschreven stond. Daarmee wil ik benadrukken dat de Duitse joden met hun humanistische traditie en hun verlangen te integreren op de goede weg waren. Maar door de gevolgen van de Eerste Wereldoorlog, wat ook al geen onvermijdelijkheid was, is die natuurlijke ontwikkeling gedwarsboomd. Het antwoord op de Holocaust is natuurlijk niet de benepen, slachtofferistische, ultranationalistische, gewelddadige, provinciale politiek van de staat Israël. Het zionisme gaat van een deterministisch wereldbeeld uit, deze ideologie stelt dat het antisemitisme nooit zal verdwijnen, dat het eigen is aan de mensheid, en dat dus alle joden naar Israël moeten emigreren om zich daar in de eigen groep op te sluiten. Het zionisme kijkt op de joden in de diaspora neer, beschouwt ons als vreemdelingen in ons eigen land, of dat nu Nederland is, of de Verenigde Staten, of welk land dan ook. Ondertussen steelt het het grondgebied van de Palestijnen uit naam van alle joden op aarde, ook van degenen die er niet aan denken om naar Israël te emigreren. De zionisten claimen namens ons te spreken, namens ‘het Joodse volk’, maar er bestaat geen Joods volk, dat is een grote mythe, want voor een volk heeft men één land nodig, één taal, één geschiedenis. Al meer dan tweeduizend jaar wonen wij overal in de wereld, spreken alle talen, en het enige wat we tot op zekere hoogte gemeenschappelijk hebben is een socioculturele erfenis. Het zionisme zit met zijn permanent geweld en zijn verdeling van de wereld in joden en niet-joden op een volkomen fout spoor, waaraan het kosmopolitische wereldjodendom vandaag de dag dreigt kapot te gaan. En dat terwijl de joden toch ook het zout der aarde zijn, want wij hebben door onze traditionele leergierigheid en ons universalisme een onevenredig groot aandeel gehad in het gedachtegoed van de mensheid en zeker in dat van het Westen. En dit is meteen ook mijn antwoord op dwazen als Leon de Winter die met het verwijt komen dat mensen zoals ik zich wel bezighouden met Palestina, maar niet met Dafur. Ze gaan voorbij aan het feit dat we niet weten wat voor cultuur er in Dafur precies bestaat, en in Israël wel. De zionisten in Israël zouden het joods humanisme moeten respecteren. Ik word niet goed als ik zelfs erudiete Israëlische hoogleraren met minachting hoor praten over de Palestijnen, die ze Arabieren noemen omdat ze weigeren te erkennen dat deze mensen in Palestina leefden of nog leven. Het is eigenlijk alleen maar vergelijkbaar met het primitieve antisemitisme van iemand als professor dr. Treitschke uit Berlijn, de grote Duitse historicus uit de tweede helft van de 19^e eeuw. Een buitengewoon erudiet man met een enorm charisma, maar behept met een superchauvinisme, hij was een heerschap dat niets van het liberalisme moest weten. Voor hem gold alleen Deutschland, Deutschland über alles. Deze ultranationalist heeft een hele generatie Duitse intellectuelen gevormd die later de kant van de nazi’s koos, en hij is als zodanig de geestelijke wegbereider geweest voor veel academisch gevormde aanhangers van het nationaal-socialisme. Met dezelfde haat, minachting en hetzelfde chauvinisme hoor ik nu ontwikkelde joden praten over de Palestijnse bevolking. En dat kan niet, dat mag niet, dat is verwerpelijk, dat is misdadig.

Ondanks Auschwitz heb ik mijn ethiek weten te behouden en dat komt, denk ik, omdat ik uit een bijzonder goed ouderlijk huis kom, en een stevig Über-ich had. Toen ik het kamp inging, wist ik dat ik mezelf niet meer in de ogen kon kijken als ik misdaden zou plegen door bijvoorbeeld kapo te worden. Als ik mijn kameraden zou hebben mishandeld, had ik mijn zelfrespect verloren en juist daaraan gaan de joden in Israël vandaag de dag kapot. Laten we één zeer belangrijk ding niet vergeten: wie een ander vernedert, moet eerst zichzelf ontmenselijken. Je kunt andere mensen niet ontmenselijken als jezelf niet ontmenselijkt bent. In het kamp heb ik me vanaf het begin gerealiseerd dat ik nooit zo wilde worden als mijn onderdrukkers. Maar nu de vraag waarom zoveel joodse mensen dit niet beseffen? Dat komt, denk ik, omdat ze een bepaalde ervaring missen. Als je Auschwitz overleeft, dan weet je dat het overwinbaar is en dat neemt een stuk van de verschrikking weg. Ik heb het gezien, ik kon eruit wegkomen, terwijl de tweede generatie het niet heeft gezien, het behoort niet tot hun belevingswereld. Hun positie is veel complexer. Daar komt nog iets bij: mijn ouders dienden in de Eerste Wereldoorlog beiden aan het Oostfront, mijn moeder als verpleegster in een ziekenhuis voor besmettelijke ziekten, mijn vader in de loopgraven en later als militair commandant van hetzelfde ziekenhuis. Zij kwamen eigenlijk onbeschadigd uit die oorlog. En ik ben dus in alle harmonie opgegroeid. Maar de huidige tweede generatie oorlogsslachtoffers, de kinderen van de overlevenden van de vernietigingskampen, is opgevoed door angstige, zwaar getraumatiseerde ouders. Hun schrikbeelden en panische angsten hebben ze overgedragen op hun kinderen. Die kennen de gruwelijkheden slechts uit de tweede hand en werden erdoor overmand. Ze zijn weerloos tegen de verschrikkingen die hun ouders psychisch en/of lichamelijk hebben beschadigd, ze worden erdoor verpletterd. Door mijn opvoeding heb ik die verschrikkingen gelukkig kunnen verwerken, ik heb er iets mee kunnen doen. Maar wat moeten de nakomelingen van slachtoffers die het níét hebben kunnen verwerken met al die beelden? Een kind wil bescherming van zijn ouders tegen de grote, soms bedreigende buitenwereld, maar hoe konden de overlevenden hun kroost bescherming bieden nadat ze zelf net jarenlang volledig onbeschermd waren geweest tegen dezelfde wereld die hen wilde vernietigen of op zijn minst in de steek had gelaten. De geërfde angsten konden zo abnormaal groot worden omdat ze door deze kinderen niet zelf doorleefd zijn. Bovendien is er de sterke joodse traditie om al het joodse lijden telkens weer in herinnering te brengen. Joden hebben altijd gezwolgen in hun lijden, nog steeds herdenken de rechtzinnigen dat in 1648 onder aanvoering van de kozakkenleider Chmielnicki tussen de 40.000 en 100.000 joden in Oost-Europa waren vermoord, de schattingen lopen uiteen. Dat almaar in herinnering brengen van de doorstane verschrikkingen heeft natuurlijk ingrijpende psychische gevolgen. Wanneer je eerst de verschrikkingen van Chmielnicki hebt herdacht en je hebt meegeleden met al die doodsbange mensen die op de vlucht voor de kozakken door hun paarden werden ingehaald en vervolgens doodgeknuppeld of in stukken werden gehakt en drie dagen later wordt je achternicht in een pizzatent in Tel Aviv opgeblazen, dan komt dat veel zwaarder aan dan wanneer je niet al het vroegere lijden in herinnering is gebracht. Bovendien zouden de joden in Israël eens moeten luisteren naar de voormalige minister van Onderwijs, Shulamit Aloni, die schrijft: “Voor wie zijn wij eigenlijk bang? De Palestijnen? Is dat niet een slechte grap? Maar dat mogen we niet zeggen omdat onze joodse paranoia zo ernstig is. Zowel de pr-functionarissen van het leger als de voorstanders van ‘Groot-Israël’ weten precies hoe ze ermee kunnen manipuleren.” Door al deze factoren is de paranoia onder de joden gigantisch, en er zijn maar weinig mensen die zich joods noemen die niet angstig zijn. Feit is dat kinderen zich niet kunnen wapenen tegen het leed van hun ouders, ze zijn weerloos. Dit gezegd hebbende moet ik onmiddellijk denken aan de vernedering en onderdrukking van Palestijnse ouders, misdaden die op dit moment door joden worden gepleegd. Wij zouden door onze eigen ervaringen beter moeten weten.'