Irak 282

Via Jose:

De vernietiging van Irak

Beschouwingen bij de zevende verjaardag van de oorlog

Over de gerichte moorden op academici

Terwijl de verjaardag van de oorlog in Irak nadert, moet ik denken aan wat ik zeven jaar geleden schreef. Dat deze illegale invasie niets te maken had met de oorlog tegen de terreur maar lang op voorhand was gepland en niet uit was op democratie maar op de vernietiging van Irak. Dat werd toen hier en daar openlijk weggehoond. Men vond mij wel sympathiek of aandoenlijk in mijn woede maar niet "on the level" als het om wereldpolitiek ging.

Ter voorbereiding van een avond naar aanleiding van die zevende verjaardag op 20 maart, lees ik een boek: "Cultural Cleansing in Iraq. Why museums were looted, libraries burned and academics murdered.".

De basisstelling luidt, geloof het of niet, dat het doel van de oorlog van het begin af aan de vernietiging was van de Irakese staat. Maar er is meer: de culturele zuivering van Irak, het laten plunderen van musea, het platbranden van bibliotheken en het vermoorden van academici paste volgens de auteurs in deze oorlogsstrategie. "State ending", staatsdestructie - het zal ongetwijfeld een concept worden dat ingeburgerd zal raken, naast genocide en zijn afgeleiden zoals urbicide (stadsvernietiging), sociocide (vernietiging van het sociale weefsel), mnemocide (vernietiging van het collectieve geheugen). Men mag het hopen. Want deze begrippen en hun verwevenheid zijn, helaas, niet alleen bruikbaar in Irak.

Over de plundering van de musea werd uitgebreid bericht, zij het zonder de verantwoordelijkheid bij de bezetter te leggen, zoals het internationaal oorlogsrecht bepaalt. En zonder het te zien als een strategie van ‘mnenocide’. Over de honderden academici die het slachtoffer zijn geworden van gerichte moorden (de zogenaamde targeted assassinations) is het al die jaren stil gebleven. Nochtans. In de eerste drie maanden van de bezetting waren er al 250 academici omgebracht. Het BRussells Tribunal heeft intussen een lijst van 437 slachtoffers, een lijst die wereldwijd als referentie fungeert. Omdat intussen ook de professoren die deze moorden en verdwijningen documenteerden zijn vermoord of gevlucht, is het steeds moeilijker geworden om deze lijst up to date te houden. Maar tegen juni 2006 waren er volgens de Christian Science Monitor al 2500 academici vermoord, ontvoerd of het land uitgejaagd. Niemand weet hoeveel er tot op vandaag de dag zijn vermoord. Wel weten we dat duizenden zijn bedreigd - vaak via brieven met kogels - en gevlucht. Naast de academici zijn ook media-professionelen, dokters, ingenieurs en geestelijke leiders doelwit geweest van intimidaties, ontvoeringen en gerichte moorden. Belangrijk is dat het, in het geval van academici, niet gaat om sektarische moorden, want statistieken wijzen uit dat er geen lijn zit in de moorden. Wel zijn vooral professoren in leidende functies geviseerd, en niet alleen Baathisten.

Deze moorden zijn nooit onderzocht, de schuldigen nooit gevonden, laat staan vervolgd. Hoe zou dat komen? Misschien omdat zowel de bezetter als de nieuwe machtshebbers het niet belangrijk vonden. Of misschien omdat de inzet van doodseskaders, zoals weleer in El Salvador, deel is van de strategie. Dat is wat het boek betoogt: het vermoorden van academici was en is deel van de "Salvador Option".

Amerikaanse neocons + Israël + Bil Oil veranderde Irak in een hel

Conclusie van de auteurs? Het doel was de intellectuele klasse, die toch de basis zou moeten vormen voor de nieuwe democratische staat, te liquideren. Zo sinister is het. Zo sinister dat men het moeilijk kan geloven. En toch is het waar: het uitschakelen van academici en andere beroepsgroepen uit de middenklasse stond in functie van het eerste en hoogste oorlogsdoel: de destructie van de Irakese staat. "State-ending" in plaats van "Nation building".

Volgens de inleiders van het boek was dit oorlogsdoel een beslissing waarbij drie partijen elkaar gevonden hebben: de neoconservatieven die door de shock and awe van Irak een showcase wilden maken, met idealiter permanente basissen in een geostrategie van militaire dominantie als project voor een ‘Nieuwe Amerika eeuw’, de Israëlische staat die af wou van een machtige staat in zijn achtertuin en de olie-industrie die de hand wou leggen op een van de belangrijkste olievoorraden ter wereld.

Ook dat heb ik zeven jaar geleden geschreven. Wat ik daarover allemaal naar mijn hoofd gekregen heb. Nu staat het zwart op wit, met veel voetnoten, goed gedocumenteerd in een boek – ik zou durven zeggen een waarlijk historisch boek - dat uitgegeven is door een uitgeverij met wereldfaam, Pluto Press. Misschien zal de wereld het nu gaan beseffen.

Wereldwijd protest vanuit academische hoek zou mooi zijn. Maar een minuut stilte voor de vermoorde collega’s zal niet volstaan. Want, en dat maakt het pas verpletterend, dit is allemaal nog maar het topje van de ijsberg: de kinderen die zwaar misvormd geboren worden door het gebruik van verarmd uranium en witte fosfor, het gebrek aan drinkbaar water, elektriciteit en medische verzorging, de vernietiging van het schoolsysteem wat een verloren generatie oplevert, de 1.2 miljoen doden en de 5 miljoen vluchtelingen – dat alles samen maakt de oorlog in Irak tot de grootste oorlogsmisdaad en de grootste door mensen gemaakte humanitaire catastrofe van de laatste decennia.

En: ze duurt voort. Er is weinig of geen hoop op verbetering, zeker niet na de recente verkiezingen. Voeg daar nog de ontelbare bomexplosies bij en de sektarische desintegratie van het land, de afrekeningen en de etnische zuiveringen onder minderheden (ook daar een heel hoofdstuk over in het boek) - en je hebt een beeld van de hel. En wij, wij kijken allemaal meer en meer de andere kant op. Omdat we Irak na zeven jaar spuugzat zijn.

Ik ben er ook een beetje moe van geworden. Maar ik van mijn kant heb - het is bitter om het te moeten vaststellen - na zeven jaar gelijk gekregen met mijn toen absurd bevonden these over de vernietiging van Irak. Ook Bush heeft gelijk gekregen met zijn fameuze show op het dek van de USS Lincoln die eerste mei van 2003: "mission accomplished". Inderdaad: Irak is vernietigd. Gelukkige verjaardag, meneer de president! Ja, tu quoque Obama.

Lieven De Cauter is filosoof en voorzitter van het BRussells Tribunal

http://www.vrede.be/index.php?option=com_content&view=article&id=1859:de-vernietiging-van-irak&catid=48:midden-oosten&Itemid=94