Het zou slecht aflopen, zo vreesde hij: de Israëlische uitbreiding en koloniale arrogantie zouden alleen maar meer vijanden opleveren en de overwinning zou een voorwaarde voor de uiteindelijke nederlaag blijken. Gezien de dagelijkse agressie van Israël op de Westoever en in de Gazastrook (en wat dat betreft ook in Israël zelf) kan Deutscher's waarschuwing niet langer genegeerd worden. Misschien dat Israël denkt dat zijn huidige positie onaantastbaar is en de overwinning zeker. Maar er is geen zekerheid dat de Arabieren, zozeer geminacht door Israël, altijd gedemoraliseerd en verdeeld zullen blijven. Geen enkele staat kan de toekomst voorspellen of alle menselijke mogelijkheden voorzien. Het enige waar Israël wel absoluut zeker van kan zijn is dat hoe langer het de Palestijnen vertrapt, mishandelt en vermoord hoe meer Palestijnen en andere Arabieren een sombere toekomst voor het land voorzien. Deutscher's waarschuwing zou voortdurend in de gedachten moeten zijn van elke Israëli en van iedereen die geeft om vrede. Israëls dagelijkse beleid kan simpelweg niet eeuwig voortduren. Het is niet de taak van links om rampen te voorspellen. Deutscher probeerde dan ook het tegendeel te doen: hij wilde een toekomstige ramp afwenden. Gelijk Walter Benjamin probeerde hij aan de 'noodrem' te trekken toen mensen richting de afgrond gingen. Deutscher's waarschuwing is een vraag: wie kan Israëls zegetocht de vernieling in stoppen? Wie kan de beledigingen en pijn die Israël dagelijks toebrengt aan Palestijnen en Arabieren stoppen en vrijheid en gerechtigheid dichterbij brengen? Er zijn vele valse verlossers deze dagen en slechts een enkele kracht van bevrijding. Valse verlossersDe VS zal de Israël niet stoppen, dat is duidelijk. Niet zolang Israël een belangrijke rol speelt in het waarborgen van de Amerikaanse belangen in de regio door nationalisten en radicalen te verpletteren. En niet zolang Israël de meest stabiele bondgenoot blijft van de VS in een verder instabiele regio (de bevolking van Israël is voorstander van nauwere banden met de VS, in tegenstelling tot die van andere Amerikaanse bondgenoten als Turkije, Saudi-Arabië of Jordanië). Sinds Kissinger heeft de VS de voortdurende koloniale uitbreiding van Israel altijd gesteund: diplomatiek, financieel en militair. In de ogen van realistische mensen is de VS net zo goed een probleem voor de Palestijnen als Israël. Onrealistische mensen kijken nog steeds naar de VS als een bemiddelaar en brenger van vrede, alsof de VS niet allang partij gekozen hebben, 40 jaar geleden. Het veranderen van de Amerikaanse band met Israël betekent het veranderen van de Amerikaanse belangen in de regio, daar is geen ontkomen aan. Mooie woorden of slogans als 'change we can believe in' zullen dat niet veranderen. Er is daadwerkelijke verandering nodig; van politiek, van belangen. Het heeft geen zin om te vragen hoe de VS druk kan uitoefenen op Israël, het gaat erom de VS het Midden-Oosten uit te krijgen. Een miljoen doden als gevolg van de Amerikaanse inval in Irak is een miljoen te veel, vijf miljoen ontheemden mensen zijn er vijf miljoen te veel. Oorlog en bezetting brengen noch vrede, noch gerechtigheid. En de Palestijnse beweging dan? Kan deze Israël stoppen? De elite van de Palestijnse Autoriteit heeft Fatah praktisch ingekapseld en de politieke manoeuvreerruimte van de partij ernstig beperkt. Fatah heeft geen enkele strategie, geen plan om de Palestijnen uit de huidige crisis te leiden. De legitimiteit die Mahmoud Abbas, voorzitter van de Palestijnse Autoriteit (PA) en leider van Fatah, en zijn premier Salam Fayyad in de ogen van de 'internationale gemeenschap' (de VS en haar EU bondgenoten) genieten is te danken aan hun medewerking aan de bezetting, niet aan verzet ertegen. In zekere zin bestaat er niet langer een nationale, seculiere Palestijnse beweging. De een na de ander vinden vertegenwoordigers van de elite in de PA manieren om Palestina te 'ontwikkelen' en 'instituties op te bouwen' zonder de grondoorzaak van de problemen van miljoenen Palestijnen aan te pakken: de bezetting zelf. Dit soort plannen negeert de honderden wegblokkades en controlepunten, de honderden kilometers lange Muur, de regelmatige invallen en arrestaties door het Israëlische leger, de 11.000 Palestijnse gevangenen, de dagelijkse tegenwerking, vernedering en minachting voor menselijk leven. De VS steunt deze toestanden door niet alleen direct en indirect – via de de EU en Arabisch bondgenoten – Israël te financieren maar ook met militaire hulp. De Palestijnse veiligheidstroepen die hun eigen mensen terroriseren en onderdrukken en pogen hun wil tot verzet te breken zijn getraind met Amerikaanse hulp. Hoe kan de PA oproepen tot een boycot van producten uit Israëlische nederzettingen terwijl het dagelijks zaken doet met Israël op de Westelijke Jordaanoever? De PA elite wordt afgekocht, de Palestijnse veiligheidstroepen coördineren met Israel operaties tegen Hamas en Islamitische Jihad en sluiten elke maand honderden Palestijnen op. Als er ooit een derde intifada uitbreekt zal deze zich niet alleen tegenover Israëls bezettingsleger geplaatst vinden maar ook tegenover interne Palestijnse vijanden: President Abbas en zijn door generaal Dayton getrainde koloniale marionetten. In Israël bestaat een verwensing; 'ga naar Gaza!'. Gaza is een voorbeeld voor de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever, het laat zien wat kiezen voor verzet en democratie betekent: belegering, blokkade, massale werkeloosheid, een langzame dood en collectieve straffen. De VS en Israël laten de Palestijnen twee opties: of je werkt mee met de bezetting en breekt in onze dienst met geweld protest en verzet. Of je betaalt een dure prijs voor gewapend verzet. Zal Hamas de Palestijnen bevrijden van de bezetting? Simpel gezegd: nee. Hamas is niet in staat de Israëlische blokkade van Gaza, waardoor 1,5 miljoen Palestijnen opgesloten zijn, te doorbreken. Hamas heeft de volledige controle over een gevangen bevolking die elementaire mensenrechten ontbeert. Hamas strooit zelfs Palestijns zout in de door Israël aangebrachte wonden door vrouwen te dwingen de hijab te dragen en mannelijke kappers te verbieden het haar van vrouwen te knippen. Alsof vrouwen onderdrukt moeten worden om Palestina te bevrijden! Bovendien heeft Hamas maar weinig politieke invloed in de rest van de Arabische wereld. Hamas heeft het nationalistische beleid van Fatah om zich niet te bemoeien met de interne aangelegenheden van de Arabische regimes overgenomen en merkt nu, net zoals haar seculiere voorganger, dat ze opkomt voor Palestijnse rechten in een omgeving gevuld met vijandige Arabische regimes. Een Arabische staat als Egypte is afhankelijk van de VS en heeft een bondgenootschap met de Amerikanen gesloten in de strijd tegen islamitisch radicalisme en vrije, democratische vertegenwoordiging. Hamas smeekt Egypte de blokkade te verbreken en de doorgang bij Rafah te openen – maar Egypte gebruikt haar controle van Rafah en de bouw van de ondergrondse muur die de laatste levenslijn naar Gaza zal afsnijden als pressiemiddelen om Hamas te dwingen de Amerikaanse voorwaarden voor Palestijnse verzoening – het afzweren van geweld en de erkenning van eerdere overeenkomsten- te accepteren. Voordat Hamas zich verzoent met Fatah moet Hamas, wat Egypte betreft, Fatah worden. En dus roept Hamas de Palestijnen in de Westelijke Jordaanoever op tot een 'derde intifada' maar het effect is verwaarloosbaar. Palestijnen gaan wel de straat op, bijvoorbeeld als de provocaties te erg zijn of ze iets concreets denken te kunnen winnen, maar na twee gefaalde intifada's zijn ze huiverig voor een derde. Een uitwegWat de Palestijnen uiteindelijk zullen beslissen te doen is de meest belangrijke vraag - samen kunnen zij Israël stoppen. De meeste Palestijnen hebben de buik vol van de fractiegevechten en de corruptie en slaafsheid van de PA. Ze verlangen nog steeds naar verzoening en eenheid maar zien die op zich niet als de uitweg; de verdeeldheid is te diep, de VS een te groot obstakel. Ze erkennen ook dat gewapend verzet tegen een van de machtigste legers ter wereld gefaald heeft. Israël leefde zich 22 dagen lang uit op Gaza en de wereld keek toe zonder iets te doen. Waarom het aan laten komen op krachtmetingen als de machtsbalans zo duidelijk in hun nadeel is? De Palestijnen hadden de meeste kans de Israëlische bezetting daadwerkelijk te ondermijnen tijdens de eerste intifada, toen er sprake was van massaal ongewapend verzet. Dit is nog steeds de meest effectieve manier om Israël politiek te verslaan en Palestijnse rechten te winnen. Het is moeilijk de toekomst te voorzien maar veel mensen geloven dat er op den duur een volksopstand uit zal breken. Zal de komende opstand spontaan zijn en zonder resultaat dood bloeden? Zullen de PA en Israël de opstand beëindigen met een combinatie van inkapselen en geweld door bijvoorbeeld de lonen van de 140.000 werknemers van de PA stop te zetten? Of zal Israël dit keer de Palestijnen werkelijk richting een burgeroorlog weten te drijven? Veel is onduidelijk maar een ding is zeker: de internationale publieke opinie staat positief tegenover een Palestijnse volksopstand. Oproepen tot boycots en sancties tegen de Israëlische apartheid en een einde aan de blokkade van Gaza zouden in het geval van een opstand luider worden. En Israël zou een pariastaat worden. Zou dat barsten brengen in Israëls weinig realistische zelfbeeld? Het valt te hopen. Zal Israël zichzelf gaan zien voor wat het is: een gewelddadige, arrogante bezettingsmacht dat een heel volk in gijzeling houdt? Het zou zomaar kunnen. Zonder twijfel bestaan er Israëlische groepen die zich tegen de bezetting keren, tegen stroom op zwemmen en grote behoefte hebben aan steun en sympathie. Het zou een mooi gezicht zijn om deze mensen verwelkomd te zien worden in de straten van Tel-Aviv - in plaats van uitgejouwd te worden door het grote publiek en gearresteerd door de politie. Als de Arabieren ook in beweging komen en hun beweging gecoördineerd is dan zou de Amerikaanse aanwezigheid in de regio verzwakt kunnen worden. En dat is niet niks. Arabische harten zijn nog steeds begaan met Palestina, de Palestijnse zaak kan nog steeds op ongeëvenaarde wijze hele naties in beweging brengen. De huidige toestand is triest maar collectief verzet kan nog steeds grote nieuwe mogelijkheden openen. Dit artikel verscheen eerder op de website van Socialist Project | 
Ziehier Yoeri Albrecht, die door een jonge journalist van het mediakanaal Left Laser betrapt werd tijdens een privé-onderonsje met twee ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten