Paul Brill van de Volkskrant 22

Eind oktober 2008 schreef de Volkskrant adjunct-hoofdredacteur Arie Elshout in zijn krant:

'De banaliteit van een bezetting

We zijn amper een dag in Israël of een VN-man laat ons in zijn verduisterde kantoor iets zien waardoor we volledig uit het veld geslagen worden.Chaos, mompelt mijn reisgenoot, en hoewel er uiterlijk niet veel aan hem te merken valt, weet ik dat hij zich onpasselijk moet voelen door het lichtbeeld op de wand.Hij is iemand die zijn dossiers obsessief strak in het gelid op het bureau heeft liggen en denkt elk probleem beheersbaar te kunnen maken door het op te schrijven en in een plastic mapje te stoppen. Maar tegen deze obsceniteit is zijn zucht naar orde, regelmaat en overzicht niet bestand.We zien op de muur een wirwar van lijnen, vlakken en stippen. Ze staan voor Palestijnse steden en dorpen, Joodse nederzettingen, controleposten, betonnen muren, ijzeren hekken, wachttorens, tunnels, greppels en blokkades. Allemaal krioelt het dwars door elkaar heen; het een zit het andere in de weg. Het lijkt een drip painting van Jackson Pollock, maar het is een kaart van de Westelijke Jordaanoever.Probeer bij de aanblik daarvan maar eens moed te houden. Wij zien in het VN-kantoor even niet hoe uit deze kluwen ooit een levensvatbare, homogene Palestijnse staat kan verrijzen. Zonder zo’n staat geen tweestatenoplossing, en zonder zo’n oplossing geen einde aan het Israëlisch-Palestijnse conflict.Niet alleen is het de kaart die ontmoedigt, ook de context van waaruit we haar bekijken.'

Lees verder: http://extra.volkskrant.nl/opinie/artikel/show/id/1770/

Naar aanleiding van deze ontboezeming schreef ik: ''Een betere illustratie van het feit dat de opeenvolgende Volkskrant-correspondenten in Israel hun werk niet gedaan hebben en propaganda hebben bedreven, blijkt uit de simpele woorden van de VK adjunct-hoofdredacteur Arie Elshout die 'volledig uit het veld geslagen' was na 'amper een dag in Israël' te zijn geweest. In maar 1 dag ziet hij de werkelijkheid die kennelijk in al die stukken van de Volkskrant-correspondenten niet beschreven werd, anders kan Elshout niet 'volledig uit het veld geslagen worden.' Er is maar 1 conclusie mogelijk. De huidige correspondent, Alex Burghoorn, die ook optreedt voor de volgens Haaretz 'pro-Israelische lobbygroep' het CIDI, dient ogenblikkelijk vervangen te worden door een onafhankelijke journalist die niet door een ideologische bril naar de werkelijkheid kijkt.''

En dit geldt in gelijke mate voor Paul Brill, opiniemaker van de Volkskrant, die zich telkens weer opstelt als een pro-Israel propagandist. Twee maanden na de onthullende woorden van zijn adjunct-hoofdredacteur liet Brill de extremistische Israelische historicus Benny Morris onweersproken het volgende beweren: ''Ik ben voor een vredesverdrag met de Palestijnen, waarbij zij hun eigen staat krijgen. Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat zij ermee instemmen. Want die staat hadden ze al in 2000 kunnen hebben.'

Een aperte leugen die door Brill in stand wordt gehouden. Nu de werkelijkheid die Brill en Morris verzwijgen. Dit is wat de belangrijkste Israelische onderhandelaar in 2000 in Camp David, Shlomo Ben-Ami, naderhand zei: 'if I were a Palestinian I would have rejected Camp David, as well.'
Lees verder: http://www.democracynow.org/2006/2/14/
fmr_israeli_foreign_minister_shlomo_ben

Het is dan ook niet verbazingwekkend dat zelfs de adjunct-hoofdredacteur van de Volkskrant verbijsterd is zodra hij met de werkelijkheid van het Palestijns-Israelisch conflict geconfronteerd wordt. Zijn ondergeschikten bedrijven propaganda, waardoor er een foutief beeld is ontstaan en in stand wordt gehouden.

En ook Brill werkt samen met het CIDI. Voordat Morris naar Nederland kwam, belde het CIDI met bevriende journalisten dat er werk aan de winkel was, er moest weer een propagandistisch stukje worden geschreven waarin Israel als de bedreigde partij werd afgeschilderd en Iran als grote vijand van het Westen. Niet mij belde het CIDI, ik ben te kritisch, nee, het CIDI belde Paul Brill en die draafde ook meteen op. Zo'n buitenkansje om propaganda te maken, om de opinie van anderen te vormen, liet hij zich niet ontglippen.

En u moet eens op de werkwijze van Paul Brill letten. Hij gaat op dezelfde wijze te werk als Edward Bernays, de grondlegger van de PR-propaganda. Als die piano's moest verkopen, dan prees hij geen piano's aan, maar kamers waar muziek gespeeld kon worden. En was die kamer er eenmaal dan kwam als vanzelf de eigenaar van de kamer op het idee om een piano aan te schaffen. Let u vooral goed op hoe Paul Brill oorlogen verkoopt. Die prijst hij niet direct, maar indirect aan. De tereur verbergt hij achter mooie woorden en begrippen. Hij beschrijft eerst de grote gevaren die dreigen en als vanzelf komt u als lezer op het idee dat we ons met geweld preventief hiertegen moeten gaan verdedigen. Dat kost mensenlevens, niet die van ons, maar van anderen. Van burgers in Israel en de regio. Maar dat maakt Brill niets uit. Hij verdient zijn geld met het maken van opinies. De consequenties daarvan moeten anderen maar dragen.

Een moderne oorlog is per definitie gericht tegen de burgerbevolking. Dit zei Ehud Olmert op 21 september van dit jaar: 'De Libanese oorlog zal de geschiedenis ingaan als de eerste oorlog waarin het militair leiderschap begreep dat klassieke oorlogsvoering achterhaald is… Maar de ware les is… dat in hedendaagse oorlogen het thuisfront het front is, het thuisfront is bij de strijd betrokken.’

Dat interesseert Brill niet. Die woont ergens rustig met zijn familie in Nederland. Sneuvelen moeten anderen. Paul Brill is de stem van de immoraliteit.