Jaren geleden zei Hirsi Magan/Ali op de Nederlandse televisie: 'In ’86 was ikzelf ook een fundamentalist, in Kenia. Ik was lid van de Islamitische Broederschap,' en ze voegde daar tijdens een bijeenkomst in de Rode Hoed naderhand aan toe: ‘In 1989 vond ik de fatwa tegen Salman Rushdie nog vanzelfsprekend. Ik was ook een radicaal.’
De enige zinnige conclusie die we kunnen trekken is deze: wat een mazzel dat de toenmalige moslim fundamentaliste mevrouw Magan/Ali haar zin destijds niet heeft gekregen, want dan had Salman Rushdie later niet voor haar belangen kunnen opkomen. Hoe ironisch het leven kan zijn. Nu maar hopen dat ze ook in de toekomst haar zin niet krijgt. De vrouw is een fundamentaliste van nature, het is een karaktertrekje.
Eerder al schreef ik over Magan/Ali: 'Was ze eerst een fervent voorstander van het vermoorden van een auteur vanwege zijn gedachtegoed, ruim een decennium later benoemde ze zichzelf als volgt: ‘Ik ben een extremistische aanhanger van de vrijheid van meningsuiting.’ Ze zei dit in een rechtvaardiging van het overigens niet bestaande 'recht om te krenken.' Dit extremisme leidde tot allerlei absurde hersenspinsels, zoals haar voorstel om bij sollicitaties moslims eruit te lichten en apart te screenen op politieke overtuigingen, hetgeen een breuk is met het principe van de rechtstaat dat iedere burger gelijk is voor de wet. In een open brief in Trouw zette Hans Wiegel in diezelfde tijd zijn partijgenoot Magan/Ali elegant op haar nummer door haar de voorgeschiedenis uit te leggen van de Nederlandse vrijheid van onderwijs. Hij eindigde zijn brief met ''een welgemeend advies: Niet op de persoon spelen, geen wiggen drijven, niet zo fanatiek, respect voor andersdenkenden en verdraagzaamheid: zo kunnen wij onze Nederlandse samenleving versterken en een toekomst bieden.'' Maar dat advies negeerde mevrouw Magan/Ali en vertrok naar de VS om haar boodschap verder te verspreiden.' Waar ze nu onbeschermd rondloopt net als 300 miljoen anderen, die in de Verenigde Staten leven.
Sindsdien vernemen we steeds minder van haar, en is de integratie niet langer het onderwerp bij uitstek voor hysterische reacties. Nog even zagen enkele reactionaire Franse intellectuelen haar als de Jeanne d'Arc van de Verlichting, maar ook zij zijn weer in slaap gevallen of realiseren zich beschaamd dat ze zich voor een karretje hebben laten spannen. Mevrouw Ali zelf werkt nu bij een Amerikaanse neoconservatieve denktank, waarvan de medewerkers de VS een uitzichtloze oorlog binnen hebben gesluisd, een oorlog die de VS failliet heeft gemaakt en van het Midden-Oosten een chaos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten