De publicist Karel van Wolferen, in het midden.Op de opiniepagina van de NRC staat het volgende artikel. Abdul Haq wees me erop. Nu opletten of onze parlementsleden er echt voor spek en bonen bijzitten:
'Na de triomf van Obama moet Europa de Navo afschaffen
Gepubliceerd: 26 november 2008 10:56 Gewijzigd: 26 november 2008 16:09
Gepubliceerd: 26 november 2008 10:56 Gewijzigd: 26 november 2008 16:09
Europa moet zijn vazallenstatus jegens de VS opgeven, erkennen dat Afghanistan een verloren zaak is en de Navo verruilen voor een Euro-Aziatisch veiligheidsverbond.
Door J.H. Sampiemon en Karel van Wolferen
Door J.H. Sampiemon en Karel van Wolferen
Europa moet de gelegenheid van de verkiezing van Barack Obama te baat nemen om zijn plaats in de wereld niet langer te laten afhangen van beslissingen in Washington. Emancipatie van Europa is hard nodig. De dringende zaken die de Amerikaanse president waarschijnlijk wil aanpakken zijn nu niet onder controle.
Als Europa zijn nieuwe kansen voorbij laat gaan, zal het bijna zeker worden meegesleurd in mondiale ontwikkelingen waarmee niemand is gediend, behalve de wapenfabrikanten. Op een kleine groep van verslaafde atlantici na, delen Europeanen ten westen van de Poolse en Tsjechische grens de Amerikaanse vijandfantasieën niet.
De afgelopen jaren hebben Amerikanen weinig realiteitszin aan de dag gelegd bij het bepalen van hun eigenbelang. Amerika heeft grote behoefte aan kunstmatige vijanden. Om gekozen te kunnen worden, moest Obama zich wel presenteren als potentieel krachtig opperbevelhebber en dat betekende dat hij moest meegaan met de nu eenmaal ingeburgerde voorstelling van zaken als zouden de VS van veel zijden belaagd worden en een zogenaamde oorlog tegen het terrorisme moeten voeren. Dat laatste is, zonder een vijand die zich kan overgeven, tegelijk een farce en een noodlottige leugen die machtsmisbruik door de regering-Bush heeft mogelijk gemaakt.
De politieke uitbuiting van angst door de regering-Bush heeft ons Europeanen onzekerheden, spanningen en onnodige oorlogen in Irak en Afghanistan bezorgd, waarbij marteling en schending van diverse internationale verdragen op de koop toe werden genomen. Europeanen die dat nooit van hun sterkste bondgenoot uit de Koude Oorlog hadden verwacht, haalden daarom bij de verkiezing van Obama opgelucht adem. Maar die opluchting komt te vroeg. Wat Obama werkelijk van de veronderstelde vijandige wereld denk, laat zich nog raden, hoewel zijn klaarblijkelijk bijzondere intelligentie en gezonde verstand hoop geven.
Maar ook als hij begrijpt dat bijvoorbeeld verder vechten tegen de Talibaan niet anders dan tot nog meer en grotere ellende kan leiden; dat een radicaal einde moet worden gemaakt aan de verdere provocatie en vervreemding van Rusland, en het bevorderen van een neo-koude-orlogsfeer; dat Chavez van Venezuela geen dictator is en geen vijand hoeft te zijn; dat heel omzichtig zal moeten worden omgesprongen met Pakistan; dat kolossale omvang, een enorm concurrentiepotentieel en ‘ondemocratisch’ regeren geen redenen zijn om China nu al als een onvermijdelijke toekomstige vijand te zien; dat het beleid van Israël in de Gazastrook onhoudbaar is; en dat het grootschalige verlies van Amerikaanse invloed in de wereld in de eerste plaats het gevolg is van het acht jaar lang afschaffen van diplomatie door Washington.
Ook als hij al deze dingen goed door heeft, en verlangt om er zoveel mogelijk van recht te zetten, dan nog heeft hij veel meer tegenover zich dan Republikeinse tegenstanders: een eigen politiek corrupte partij, een eigen land dat er door acht jaar wanbeheer allerbelabberdst voorstaat, en een voornamelijk onnozele mediawereld die hij zal moeten overtuigen.
Wat Obama noch iemand anders in de hand heeft, is het onaangename feit dat de VS om psychologische en institutionele redenen niet zonder vijanden lijken te kunnen leven. Om bij het tweede te beginnen: er bestaat iets wat door president Eisenhower in zijn afscheidsrede werd gedoopt tot militair-industrieel complex. De schrikbeelden die hij bij zijn waarschuwing opriep zijn tot in de details werkelijkheid geworden, zeker gedurende de afgelopen acht jaar. Het heeft niets te maken met vechtlustige officieren, zoals wel wordt gedacht, maar met een keynesiaanse motor onder de Amerikaanse economie. Een groot aantal leden van het Congres is voor hun herverkiezing van de defensie-industrie in hun districten afhankelijk. Er zou een politiek genie met het vermogen van Hercules voor nodig zijn om militaire uitgaven voor wegen, bruggen en andere infrastructuur te gebruiken, met een vergelijkbaar electoraal profijt voor Congresleden als gevolg.'
Als Europa zijn nieuwe kansen voorbij laat gaan, zal het bijna zeker worden meegesleurd in mondiale ontwikkelingen waarmee niemand is gediend, behalve de wapenfabrikanten. Op een kleine groep van verslaafde atlantici na, delen Europeanen ten westen van de Poolse en Tsjechische grens de Amerikaanse vijandfantasieën niet.
De afgelopen jaren hebben Amerikanen weinig realiteitszin aan de dag gelegd bij het bepalen van hun eigenbelang. Amerika heeft grote behoefte aan kunstmatige vijanden. Om gekozen te kunnen worden, moest Obama zich wel presenteren als potentieel krachtig opperbevelhebber en dat betekende dat hij moest meegaan met de nu eenmaal ingeburgerde voorstelling van zaken als zouden de VS van veel zijden belaagd worden en een zogenaamde oorlog tegen het terrorisme moeten voeren. Dat laatste is, zonder een vijand die zich kan overgeven, tegelijk een farce en een noodlottige leugen die machtsmisbruik door de regering-Bush heeft mogelijk gemaakt.
De politieke uitbuiting van angst door de regering-Bush heeft ons Europeanen onzekerheden, spanningen en onnodige oorlogen in Irak en Afghanistan bezorgd, waarbij marteling en schending van diverse internationale verdragen op de koop toe werden genomen. Europeanen die dat nooit van hun sterkste bondgenoot uit de Koude Oorlog hadden verwacht, haalden daarom bij de verkiezing van Obama opgelucht adem. Maar die opluchting komt te vroeg. Wat Obama werkelijk van de veronderstelde vijandige wereld denk, laat zich nog raden, hoewel zijn klaarblijkelijk bijzondere intelligentie en gezonde verstand hoop geven.
Maar ook als hij begrijpt dat bijvoorbeeld verder vechten tegen de Talibaan niet anders dan tot nog meer en grotere ellende kan leiden; dat een radicaal einde moet worden gemaakt aan de verdere provocatie en vervreemding van Rusland, en het bevorderen van een neo-koude-orlogsfeer; dat Chavez van Venezuela geen dictator is en geen vijand hoeft te zijn; dat heel omzichtig zal moeten worden omgesprongen met Pakistan; dat kolossale omvang, een enorm concurrentiepotentieel en ‘ondemocratisch’ regeren geen redenen zijn om China nu al als een onvermijdelijke toekomstige vijand te zien; dat het beleid van Israël in de Gazastrook onhoudbaar is; en dat het grootschalige verlies van Amerikaanse invloed in de wereld in de eerste plaats het gevolg is van het acht jaar lang afschaffen van diplomatie door Washington.
Ook als hij al deze dingen goed door heeft, en verlangt om er zoveel mogelijk van recht te zetten, dan nog heeft hij veel meer tegenover zich dan Republikeinse tegenstanders: een eigen politiek corrupte partij, een eigen land dat er door acht jaar wanbeheer allerbelabberdst voorstaat, en een voornamelijk onnozele mediawereld die hij zal moeten overtuigen.
Wat Obama noch iemand anders in de hand heeft, is het onaangename feit dat de VS om psychologische en institutionele redenen niet zonder vijanden lijken te kunnen leven. Om bij het tweede te beginnen: er bestaat iets wat door president Eisenhower in zijn afscheidsrede werd gedoopt tot militair-industrieel complex. De schrikbeelden die hij bij zijn waarschuwing opriep zijn tot in de details werkelijkheid geworden, zeker gedurende de afgelopen acht jaar. Het heeft niets te maken met vechtlustige officieren, zoals wel wordt gedacht, maar met een keynesiaanse motor onder de Amerikaanse economie. Een groot aantal leden van het Congres is voor hun herverkiezing van de defensie-industrie in hun districten afhankelijk. Er zou een politiek genie met het vermogen van Hercules voor nodig zijn om militaire uitgaven voor wegen, bruggen en andere infrastructuur te gebruiken, met een vergelijkbaar electoraal profijt voor Congresleden als gevolg.'
Lees verder: http://www.nrc.nl/opinie/article2069807.ece/
Na_de_triomf_van_Obama_moet_Europa_de_Navo_afschaffen
1 opmerking:
Ja, een ongelooflijk stuk van deze heren - ziet die bedaagde lebrale courant de wereld dan toch meer zoals hij is dan die andere waarmee hij in een concern is ondergebracht?
Een reactie posten