De Zionistische Mythen. Les 10

Ben-Goerion, vader des vaderlands van de zelfbenoemde ‘Joodse natie,’ verklaarde in 1938: 'after the formation of a large army in the wake of the establishment of the state, we will abolish partition and expand to the whole of Palestine.’ Al in 1937 schreef hij aan zijn zoon Amos: ‘’Geen zionist kan afstand doen van ook maar het kleinste gedeelte van het land van Israël. Een Joodse staat in een deel van Palestina is geen einde, maar een begin.’ Het bezit van een eigen stuk grondgebied was, volgens hem, doorslaggevend want juist ‘daardoor vergroten wij onze macht en elke machtstoename maakt het mogelijk het land in zijn geheel in handen te krijgen. Het vestigen van een [kleine] staat… zal dienen als een buitengewoon krachtig instrument in onze historische inspanning om het hele land te bevrijden.’ Aldus de grondlegger van Israel, een staat die nu 86 jaar later nog steeds weigert aan te geven waar de grenzen van het zionistische land liggen. Maar één ding is wel duidelijk:  de extremistische Joden in Israel en hun sympathisanten elders zullen niet rusten voordat zij met geweld de hegemonie over het Midden Oosten in handen hebben.  Vanaf het allereerste begin was hun doel met geweld en terreur de alleenheerschappij te veroveren. Dat bleek onder andere uit het feit dat er meer Joodse soldaten om het leven waren gekomen bij het veroveren van land, het zogeheten ‘Eretz Israel,’ dat juist niet aan Israel was toegewezen, en waar de zionisten dus geen recht op hadden. 

In januari 2007 was de naar het buitenland uitgeweken Israelische historicus en hoogleraar Ilan Pappe in Nederland, en gaf hij in Amsterdam drie, druk bezochte, lezingen.Toen in de jaren negentig de militaire archieven in zijn land open gingen, was Pappe een van de eerste academici die ze raadpleegde. Als politieke wetenschapper aan de Universiteit van Haifa, deed hij met name onderzoek naar de begintijd van zijn land. Hij vond de bewijzen van uitgewerkte plannen om de Palestijnen collectief te verdrijven en schreef daarover het boek The Ethnic Cleansing of Palestine (2006) Pappe zei het volgende:

‘In het midden van de jaren vijftig was de eerste premier van Israël en de belangrijkste leider van de zionistische beweging in Palestina, David Ben-Goerion, voor het eerst niet aan de macht en had zodoende tijd om door het land te reizen. Omdat hij het noorden niet goed kende, besloot hij door Galilea te trekken. Ben-Goerion bezocht er een fabriek, een kibboets, een militaire basis en al met al leek hij een aangename tijd te hebben. Maar ’s avonds schreef de vader des vaderlands in zijn dagboek dat één ding zijn dag danig had verpest, namelijk het feit dat hij voor het eerst besefte dat er zoveel Arabieren in Galilea woonden. Zijn ergernis benadrukt nog eens het feit dat Ben-Goerion een ideologische beweging leidde die al sinds het eind van de negentiende eeuw Palestina wilde veranderen in een Joodse staat, waarin zo min mogelijk Palestijnen zouden leven, in feite geen. Met andere woorden, wanneer de aanwezigheid van Palestijnen de grondlegger van de joodse staat dwars zat, dan betekende dit dat het plan om het te ontvolken van alle Palestijnen mislukt was. En als leider van het Israëlische zionisme — en dus geen marginale figuur  —  zich ernstig stoorde aan de aanwezigheid van Palestijnen, dan kunnen we zonder meer aannemen dat ook de meeste Israëlische joden in de jaren vijftig zich hieraan stoorden. Wat dat betreft was er anno 2007 niets veranderd. Vanaf het allereerste moment dat Palestina gekozen werd als territorium voor een etnisch gezuiverde “Joodse staat” was de enige formule die zionistische leiders als Ben-Goerion konden bedenken het ontarabiseren van het land, aangezien het meteen voor hen duidelijk was dat er een ander volk leefde. 

Al in 1937 schreef hij aan zijn zoon Amos dat het bezit van een eigen stuk grondgebied doorslaggevend zou zijn, aangezien “wij” juist “daardoor wij onze macht [vergroten] en elke machtstoename maakt het mogelijk het land in zijn geheel in handen te krijgen.” Kortom, men wilde gewoon een lege ruimte om de zionistische droom te verwezenlijken. Dat was een vitaal onderdeel van de ideologie en het betekende in de praktijk: verdrijf alle inwoners van Palestina, en wel omdat men geen Joodse staat kon stichten met destijds slechts 600.000 joden terwijl er ook nog eens 1 miljoen Palestijnen leefden.

Over de ‘gedetailleerde orders’ van de zionistische leider merkte Pappe op:

Die massale etnische zuivering werd militair voorbereid in een van de mooiste panden in Tel Aviv, bijgenaamd “Het Rode Huis,”waar sinds 1947 het hoofdkwartier was gevestigd van de Haganna, de belangrijkste ondergrondse zionistische militie, de gewapende tak van links. En in dit inmiddels gesloopte gebouw — er staat nu een Sheraton Hotel — werd op de koude woensdagmiddag van 10 maart 1948 door elf speciaal geselecteerde zionistische leiders van de Joodse gemeenschap in Palestina (na een jaar lang op woensdag te hebben vergaderd) de laatste hand gelegd aan een plan om ongeveer één miljoen Palestijnen te deporteren. Diezelfde avond nog werden militaire bevelen rond gestuurd naar gevechtseenheden in het hele land voor een systematische verdrijving van de Palestijnen. Die orders waren voorzien van gedetailleerde beschrijvingen van de methodes die gebruikt moesten worden om de Palestijnse burgers met geweld te verjagen: grootscheepse intimidatie; het belegeren en bombarderen van dorpen en bevolkingscentra; het in brand steken van woningen en eigendommen; en tenslotte het opblazen van bebouwde centra om te voorkomen dat de verdreven inwoners zouden terugkeren. Elke gevechtseenheid kreeg haar eigen lijst van dorpen en buurten die etnisch gezuiverd en met explosieven verwoest moesten worden. Deze militaire campagne kreeg als codenaam “Plan D.” Net als bij andere dergelijke catastrofale besluiten bestaan ook van deze bijeenkomst geen notulen. Politici en generaals die besluiten het lot van zoveel mensen in handen te nemen, laten doorgaans geen bewijzen hiervan achter. Maar er bestaat in dit geval genoeg indirect bewijs, stille getuigen, die het ons als historici mogelijk maken om te reconstrueren wat er tijdens die bijeenkomst werd besloten. Misschien veel belangrijker nog, we beschikken nu over de documentatie die resulteerde uit deze geheime bijeenkomst, te weten een reeks militaire orders aan de Joodse gevechtseenheden om te beginnen met de systematische verdrijving van een miljoen Palestijnen uit hun woningen, dorpen en steden. In een tijdsbestek van zeven à acht maanden was de operatie voorbij en hadden tenminste 750.000 Palestijnen hun huizen verloren, hun velden, boomgaarden, bedrijven, bankrekeningen, en het leven in Palestina, waar hun families eeuwenlang zo niet langer hadden geleefd.

Ondertussen keek de wereld toe:

Het verbazingwekkende van deze campagne was dat het gemeld werd door de internationale pers. De meeste grote westerse kranten en radiostations berichtten destijds bijna dagelijks over de grootscheepse deportaties en verwoestingen. Bovendien waren ook waarnemers van het Rode Kruis en de Verenigde Naties ter plaatse die aan hun hoofdkwartieren uiterst feitelijk verslag uitbrachten van wat ze zagen. En toch was al deze informatie voor de internationale gemeenschap geen aanleiding om krachtdadige stappen te ondernemen, met als gevolg dat driekwart van de Palestijnse bevolking kon worden verdreven en hun huizen en bedrijven konden worden verpulverd. Aan het eind van 1948, toen de omvang van de misdaad niet meer genegeerd kon worden, deed de Verenigde Naties nog wel een zwakke poging om het onrecht te stoppen. De Algemene Vergadering nam resolutie 194 aan die bepaalde dat Israël de terugkeer van de vluchtelingen moest toestaan, maar Israël negeerde die resolutie, net zoals het naderhand alle andere resoluties zou negeren waarin een beroep werd gedaan op de “Joodse natie” om de Palestijnen menswaardig te behandelen. Een tijd lang was de wereldgemeenschap tamelijk verbolgen over de Israëlische houding, zelfs de Amerikaanse regering ergerde zich eraan en, geloof het of niet, legde Israël enkele maanden lang sancties op, om het land te dwingen de verdreven Palestijnen te laten terugkeren. Maar uiteindelijk liet de wereldgemeenschap Israël zijn gang gaan en werden zo de kiemen gelegd van wat nu eufemistisch heet het Arabisch-Israëlisch Conflict, een conflict dat niet alleen het Midden Oosten destabiliseert maar nu ook de veiligheid in de rest van de wereld in gevaar brengt. Dit alles als direct gevolg van het feit dat elf mannen, Joodse leiders die claimden de slachtoffers van de Holocaust te vertegenwoordigen, drie jaar na de Holocaust koelbloedig besloten alle Palestijnen te deporteren. Het was de logische consequentie van het eerdere zionistische besluit dat Palestina het enige gebied in de wereld was waar men niet alleen een veilige plaats voor de Joden kon scheppen maar waar men tevens het judaïsme kon herdefiniëren als een nationalistische beweging. De speciaal door Ben-Goerion samengestelde denktank besliste bovendien dat in Palestina een westerse Joodse staat moest worden gevestigd, zij wilden beslist geen Joden uit Arabische landen, want Ben-Goerion had verklaard dat die Joden in feite Arabieren waren en die wilden ze absoluut niet. Later veranderde hij zijn standpunt, toen hij er meer joden bij wilde hebben. Zij werden toegelaten op voorwaarde dat ze allereerst gedéarabiseerd en verwesterd zouden worden. En zo gebeurde het ook. Tegelijkertijd realiseerden de adviseurs zich ook dat de Holocaust in Europa dermate drastisch was geweest dat emigratie daar vandaan nagenoeg verwaarloosbaar zou zijn. Ten derde wisten ze dat de demografische balans in Palestina ten nadele was voor de Joden. Hoe ze ook de grenzen van een toekomstige Joodse staat zouden laten lopen, de Joden zouden altijd in de minderheid blijven. En dus kwamen ze tot de conclusie dat alleen een etnische zuivering een Joodse staat mogelijk zou maken. En aldus geschiedde.

Zionisme als verachtelijke ideologie:

Het is duidelijk dat een ideologie waarbij een ander verdreven moet worden om mij veilig te laten voelen in moreel opzicht absoluut verachtelijk is. Bovendien is het juridisch volstrekt illegaal. Als elf mannen kunnen besluiten dat één bepaalde groep mensen, louter en alleen omdat ze Palestijnen zijn, geen recht heeft om in hun eigen huizen te leven, dan beschouwt vandaag de dag het internationaal recht en de internationale gemeenschap dit als een misdaad tegen de mensheid. Met andere woorden: deze elf mannen waren misdadigers, maar zo worden zij niet gezien door de Israëli’s. Integendeel, zij behoren tot de meest gerespecteerde helden in het Israëlische pantheon, de bekendste is vader des vaderlands David Ben-Goerion, die de bijeenkomst voorzat en die de etnische zuivering bedacht, het initiatief ervoor nam en de leiding erover had. Nu gaat het mij niet om het veroordelen van deze daders, die zijn inmiddels allemaal dood, maar in mijn boek hou ik me bezig met de misdaad, het verdrijven van al die burgers, het opblazen van 531 dorpen en zwaar beschadigen van 11 steden, het stelen van al hun bezittingen (zowel op economische als cultureel gebied. svh). Weliswaar slaagden de zionisten er niet in om héél Palestina te zuiveren, maar toch was het voor de Joodse kolonisten en hun militaire eenheden geen slecht resultaat. Slechts 250.000 Palestijnen bleven achter, vooral in het Noorden waar de zionistische troepen op het laatst te uitgeput waren om hen te verdrijven. Het was een onvoorstelbare tragedie voor al die Palestijnse burgers die uit hun huizen werden verdreven, die ineens hun geboorte- en woonplaats verloren, en voor al die nabestaanden van mensen die waren afgeslacht, en al die vrouwen die waren verkracht tijdens de militaire operaties. 

Nog afgezien van deze wreedheden ben ik van mening dat men anno 2007 de Israëlische misdaden van 1948 moet erkennen, niet om rekeningen te vereffenen, want wie zou moeten worden veroordeeld? De daders zijn al dood. Ik denk dat we het briljante idee van Desmond Tutu zouden moeten adopteren dat uitgaat van de gedachte: wij willen de daders niet eens misdadigers noemen, we willen dat ze de misdaad toegeven. Wij moeten die misdaad onder ogen zien. Wij zullen moeten erkennen dat de etnische zuiveringen waren gepland, dat Israël de oorlog in 1948 wilde om Palestina etnisch te kunnen zuiveren en niet — zoals de Israëli’s beweren — dat die oorlog de reden was om de Palestijnen te verdrijven. Het was allemaal voorbereid, de orders lagen klaar. Niet alleen de joods-Israëli’s zullen de misdaden moeten erkennen, maar ook de rest van de zwijgende wereld, en zeker Europa.

‘Deel van de schepping’

De wereld heeft Israël al in 1948 een vrijbrief gegeven. En als een staat gebaseerd is op de verdrijving van een ander volk en de mensheid zwijgt daarover, dan moet men niet verbaasd zijn dat deze staat nog steeds de ideologie van het etnisch zuiveren als hoeksteen heeft! De boodschap die de zionistische beweging en later Israël van de wereld kreeg was dat dit geen misdaad was, maar dat het een legitiem onderdeel is van de schepping van de staat Israël. Geen officiële instantie in de wereld heeft Israël ooit veroordeeld voor de etnische zuiveringen van 1948. En nog steeds krijgt het de boodschap dat het onderdeel is van de beschaafde wereld en dat het ervan mag uitgaan dat in moreel, juridisch en politiek opzicht Israël volkomen gelijk heeft om een moderne staat te vestigen op een ideologische basis van etnische exclusiviteit. Zodra het gaat om de rechten van de Joden om het enige volk te zijn op Palestijns gebied hoeven ze zich in de praktijk niet druk te maken over mensenrechten, of rechten van de burger of over de democratie. En omdat dit de boodschap was van de machtige westerse wereld gelooft elk zionistisch Knesset-lid blind dat het belang van een Joodse meerderheid in Palestina alle andere religieuze of humanitaire waarden teniet doet. Die mentaliteit is het product van de misdaden van 1948 en de stilzwijgende goedkeuring ervan door met name de Europese elites, die gepijnigd werden door de gedachten aan wat Europa de joden had aangedaan. Daardoor zijn ze nu blind voor wat de Israëlische joden de Palestijnen aandoen (Kijk naar het huidige Duitsland waar de Palestijnen nu de rol van Joden krijgen toebedeeld. svh). Die boodschap heeft de merkwaardige tweedeling veroorzaakt in het denken van de Joods-Israëli’s. Enerzijds zijn ze ervan overtuigd geraakt dat ze de enige Verlichte mensen in het Midden Oosten zijn, de enige democraten, het enige westerse volk aldaar, het enige cultureel ontwikkelde volk in het Midden Oosten. En anderzijds menen de Israëli’s dat zij het volste recht hebben om nu soms zelfs openlijk te zeggen dat Palestijnen verdreven moeten worden uit welk gebied dan ook waar de Israëlische Joden geen meerderheid vormen. Zodra de Palestijnen in de ogen van de zionisten daar een zogeheten ‘existentiële bedreiging’ vormen, dan zijn alle middelen toegestaan, inclusief bloedbaden, inclusief het bombarderen van burgers met F-16’s, inclusief het deporteren in vrachtwagens van Palestijnen en inclusief het economisch wurgen van hun samenleving door hen op te sluiten achter een muur en prikkeldraad, in de hoop dat hun leven zo miserabel wordt dat ze zelf besluiten te vertrekken. Om hiermee ongestoord door te kunnen gaan, moeten natuurlijk de westerse media worden bespeeld en daar zijn de zionisten buitengewoon effectief in.' 

Al deze elementen komen nu opnieuw samen bij de uitgelokte oorlog in en rond Gaza. De poging Gaza etnisch te zuiveren is het logische gevolg van de terreur van de eerste generatie zionisten. Voor de geïnformeerde waarnemer geldt dat er een continuïteit bestaat wat betreft de niet aflatende Joods-Israelische terreur. Daarover meer de volgende keer.