De Zionistische Mythen. Les 11

 

Het zionistisch regime beseft maar al te goed dat het zo min mogelijk opvallende wreedheden moet begaan, want daar is de Amerikaanse en Europese pers juist in geïnteresseerd, die wil spectaculaire catastrofes. Zolang men vijf Palestijnen of meer per maand vermoord dan wel verdrijft, hier en daar wat huizen opblaast en voortdurend het leven van burgers bij militaire controleposten ondraaglijk maakt, zijn de massamedia niet geïnteresseerd. Ondertussen blijft het Israëlisch terreurbeleid gebaseerd op het in beslag nemen van zoveel mogelijk Palestijns grondgebied, maar dan zonder Palestijnen. Onderling debatteren de Joodse zionisten over hoe ze dat doel het best kunnen verwezenlijken. Zelfs de overgrote meerderheid van de verlichte Israëli’s ziet zich gedwongen om Gaza, de grootste open concentratiekamp ter wereld, te accepteren, evenals het bestaan van ‘Bantoestans’ op de Westbank. Van een Palestijnse staat is allang geen sprake meer. Links doet het voorkomen alsof het bereid is tot een grootmoedig gebaar, namelijk het geven van minder dan 15 procent van het Palestijns gebied aan het Palestijnse volk. Maar rechts in Israël is niet zo hypocriet. Zij wil het liefst ook nog die resterende 15 procent confisqueren, en zeggen tegen links: ‘Als jullie Palestina willen, neem dan het hele grondgebied en verdrijf alle Palestijnen ineens. Wat voor spelletje is het van jullie om 85 procent in te pikken en vervolgens de bewoners van de resterende 15 procent langzaam weg te treiteren?’ De rechtse extremisten hebben gelijk, het liberale zionisme is het meest hypocriet. Nogmaals:

Ben-Goerion, de socialistische vader des vaderlands van de zelfbenoemde Joodse staat, verklaarde in 1938: ‘na de formatie van een groot leger, zodra de staat is gesticht, zullen wij de verdeling afschaffen en het geheel van Palestina in bezit nemen.’ Een jaar eerder schreef hij aan zijn zoon Amos ‘Geen zionist kan afstand doen van ook maar het kleinste gedeelte van het land van Israël. Een joodse staat in een deel van Palestina is geen einde, maar een begin.’ Het bezit van een grondgebied was, volgens hem, doorslaggevend want juist 'daardoor vergroten we onze macht en elke machtstoename maakt het mogelijk het land in zijn geheel in handen te krijgen. Het vestigen van een [kleine] staat… zal dienen als een buitengewoon krachtig instrument in onze historische inspanning om het hele land te bevrijden.'

De vooraanstaande Joods-Israelische historicus Benny Morris verklaarde in 2004 over de etnische zuivering van Palestina: 

Ben-Goerion had gelijk... Zonder het verdrijven van de Palestijnen was er hier nooit een Joodse staat ontstaan… Wat het nieuwe material aantoont is dat er veel meer Israelische bloedbaden bestonden dan ik voorheen dacht. Tot mijn verbazing waren er ook veel gevallen van verkrachting. Tijdens de maanden april-mei 1948, kregen eenheden van de Haganah (de socialistische zionistische milities. svh) operationele bevelen die expliciet opdracht gaven dat zij de dorpelingen moesten verdrijven, en de dorpen zelf moesten vernietigen. 

Nogmaals Morris: 

‘Ik denk dat [Ben-Goerion] in 1948 een ernstige historische fout maakte. Hoewel hij het demografische vraagstuk begreep en de noodzaak van het vestigen van een Joodse staat zonder een grote Arabische minderheid’ aarzelde hij op ‘het laatst. Ik weet dat dit de Arabieren en de ruimdenkenden en de politiek correcte types verbijsterd. Maar mijn gevoel is dat deze plaats rustiger zou zijn en minder lijden zou kennen als de zaak eens en voor altijd opgelost was geweest… Als het eind van het liedje treurig blijkt te zijn voor de Joden dan’ is dit ‘omdat Ben-Goerion de transfer (oftewel de massale ethnische zuivering. svh) in 1948 niet voltooide. Omdat hij een groot en veranderlijke demografische reserve op de Westbank en Gaza en binnen Israël zelf achterliet. 

Vandaar dat de huidige verdere etnische zuivering van de Westbank door middel van het stelen van Palestijns land, niet uniek is. De rechtse Netanyahu doet hetzelfde als de linkse Ben-Goerion deed. ‘Dunam for Dunam’ was de leuze. ‘Hectare na Hectare,’ de ‘politiek van de voldongen feiten’ als kern van de zionistische koloniale politiek. De Amerikaanse geleerde Samuel Huntington schreef in dit verband in zijn internationale bestseller The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order (1996):

Het Westen overmeesterde de wereld niet door de superioriteit van zijn ideeën of waarden of religie, maar veeleer door zijn superioriteit in het toepassen van georganiseerd geweld.

Daardoor wisten de zionisten meer dan 400 Palestijnse dorpen te verwoesten en met de grond gelijk te maken. Het Palestijnse land en alle bezittingen werden door het zionistisch regime zonder enige compensatie in beslag genomen. Dat de Palestijnse verdrevenen nog steeds 'naar de gebieden die sinds de oprichting van Israël in 1948 bezet worden,' gehouden terugwillen, weerhoudt het Westen niet om het zionistische onrecht financieel, politiek, en zelfs militair te steunen, terwijl toch, de dorpen en het grondgebied waarop hun landerijen stonden, juridisch gesproken nog steeds hun land is. Sterker nog, Israel mocht lid worden van de Verenigde Naties op voorwaarde dat het zionistisch regime de Palestijnse vluchtelingen naar hun land zou laten terugkeren. 

Bovendien is het een onomstreden feit dat de Palestijnen met de ondertekening van de Oslo-Akkoorden het bestaan van Israel hebben erkend. Dit is een enorm offer geweest, want volgens het VN-Verdelingsplan uit 1947 hadden de Palestijnen recht op 47 procent van het land, waarin zij al vele generaties woonden. Dat verminderde meteen al in 1948 door het gewelddadig zionistisch expansionisme, waardoor in totaal 22 procent van de 100 procent overbleef, minder dan de helft die de Palestijnse bevolking officieel had toegewezen gekregen door de Verenigde Naties. Maar zelfs van de resterende 22 procent die de Palestijnen bereid waren te accepteren, zijnde de Westbank en de Gaza-strook, stal Israel nog eens een aanzienlijk deel, te weten meer dan 40 procent van de Westbank. Daardoor is van de 47 procent die de VN aan de Palestijnen gaf nog maar zo'n 13 procent over, iets meer dan een kwart van hun eigen land. Een beroemde zioniste van het eerste uur, de uit nazi-Duitsland gevluchte filosofe Hannah Arendt, schreef al in 1945:

Het eindresultaat van vijftig jaar zionistische politiek is belichaamd in de recente resolutie van de grootste en invloedrijkste afdeling van de Zionistische Wereldorganisatie. Tijdens de laatste jaarlijkse conventie in Atlantic City in oktober 1944 namen Amerikaanse zionisten van links tot rechts unaniem de eis aan voor een ‘vrije en democratische joodse staat… [die] geheel Palestina zal omvatten, onverdeeld en onverminderd.’ 

Door de resolutie zo bot te verwoorden op een moment dat hun geschikt leek, hebben de zionisten voor een lange tijd iedere kans op onderhandelingen met de Arabieren verspeeld, want wat de zionisten ook mogen aanbieden, ze zullen niet vertrouwd worden. Dit zet op zijn beurt de deur wijd open voor een macht van buiten om het heft in handen te nemen zonder de twee meest betrokken partijen te raadplegen. De zionisten hebben nu daadwerkelijk alles gedaan om een onoplosbaar ‘tragisch conflict’ te creëren…

Het feitelijke resultaat was een terugkeer van de nieuwe beweging naar de traditionele methoden van shtadlonus (de vroegere 'hofjoden' die allerlei Europese vorsten financieel ten dienste stonden. svh), die de zionisten ooit eens zo bitter hadden gehaat en zo fel hadden gehekeld. Nu kenden ook de zionisten politiek gesproken geen betere plaats meer dan de foyers van de machtigen en ze kenden geen betere basis voor hun overeenkomsten dan de goede diensten aan te bieden als agenten van buitenlandse belangen… slechts dwaasheid kan een beleid dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van de buren verspeelt […] Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een oplossing van het Arabisch-joodse conflict?

Het spreekt voor zich dat de context van de recente gebeurtenissen door de westerse ‘corporate press’ zo goed als geheel wordt verzwegen. Het manicheïsme duldt geen nuancering. U zult dan ook geen westerse filosemieten zien opduiken die deze feiten met reeële argumenten durven te bestrijden. Zij kijken wel uit. Hun misselijk makende propaganda is niet bestand tegen de werkelijkheid. Meer daarover later, want ondertussen blijft de geschiedenis zich herhalen.