For hundreds of years you gazed at the East,
Storing up and melting down our jewels,
And, jeering, you merely counted the days
Until your cannons could point at us!
The time has come. Trouble beats its wings —
And every day our grudges grow,
And the day will come when every trace
Of your Paestums may vanish!
[…]
Come to us! Leave the horrors of war,
And come to our peaceful embrace!
Before it's too late — sheathe your old sword,
Comrades! We shall be brothers!
But if not — we have nothing to lose,
And we are not above treachery!
For ages and ages you will be cursed
By your sickly, belated offspring!
Throughout the woods and thickets
In front of pretty Europe
[…]
We will not lift a finger when the cruel Huns
Rummage the pockets of corpses,
Burn cities, drive cattle into churches,
And roast the meat of our white brothers!
Come to your senses for the last time, old world!
Our barbaric lyre is calling you
One final time, to a joyous brotherly feast
To a brotherly feast of labor and of peace!
Een eeuw en vier jaar later staan de ‘cannons’ van het Westen nog steeds gericht op het Oosten. Nog steeds droomt de westerse elite van de heerschappij over Azië. Alleen is die droom vandaag de dag definitief veranderd in een nachtmerrie, aangezien inmiddels ook Aziatische volkeren over kernwapens beschikken, en in staat om al het leven in één klap te vernietigen. Dat in de geopolitieke millennia alleen grootscheeps geweld heeft geteld, de kracht van superieur geweld, is een weliswaar verzwegen maar algemeen bekend gegeven. Zo wees de Amerikaanse politicoloog Samuel Huntington in zijn internationale bestseller The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order (1996) op het feit dat het ‘Westen de wereld overwon niet door de superioriteit van zijn ideeën of waarden, maar veeleer door zijn superioriteit in het toepassen van georganiseerd geweld.’ De westerse ‘Wereld Orde’ is de afgelopen vijf eeuwen voor de overgrote meerderheid van de wereldbevolking dan ook een rampzalige kapitalistische wanorde geweest, totale chaos van een parasitair systeem, waarvan allereerst en vooral de witte man profiteerde.
De huidige neoconservatieve- en neoliberale ideologie staat wereldwijd onder zware druk. Het probleem nu is dat de westerse elite en haar woordvoerders in de ‘corporate media’ geen direct belang hebben bij een rechtvaardigere wereldorde. Met als gevolg dat hun propagandistische betogen almaar irrationeler worden, en zij bewust een levensgevaarlijke confrontatie als in Oekraïne bewust creëert. Sterker nog, de Volkskrant meldde opgelucht op zaterdag 5 maart 2022 onder de kop: ‘De oorlog geeft de liberale democratie nieuwe glans’:
Langzaam maar zeker dringt tot de wereld door dat met de oorlog in Oekraïne een tijdperk ten einde is gekomen. Voortaan gaat politiek weer voor economie en wordt in westerse samenlevingen weer meer belang gehecht aan sociale cohesie.
Die 'sociale cohesie' stond onder druk en wordt nu kunstmatig geschapen door een bedreiging van buitenaf bewust te vervaardigen. Dit is precies waar het allemaal om draait, de herstart van het failliete neoliberale beleid dat de afgelopen vier decennia de kloof tussen rijk en arm heeft vergroot, en dat wereldwijd steeds ongeloofwaardiger werd, waardoor het verzet tegen de corrupte elite bleef toenemen. De westerse mainstream-media reageren momenteel juichend op de vele extra miljarden voor wat ‘defensie’ wordt genoemd, en ten koste gaat van onderwijs, milieu, volkshuisvesting, sociale zorg, medische voorzieningen, cultuur, etc. En het volk zelf laat zich graag mobiliseren door zijn onbetrouwbare politici en pers, die een maand eerder nog geminacht werden. Ondertussen herinnert de free-lance journalist Eric van de Beek de lezer eraan dat de NAVO in het begrotingsjaar 2021:
1,028 biljoen dollar uit[geeft] aan haar militaire apparaat. Rusland $ 61,7 miljard. Dat is bijna 17 x minder dan de NAVO! Toch weten de media Rusland te verkopen als een groot gevaar. Knap hè?
Dit toont wederom aan hoe effectief de dagelijkse pers-propaganda uitwerkt. En aldus wordt de krankzinnigheid in het tijdperk van massavernietigingswapens groter en groter, en krijgt de collectieve doodsdrift ruim baan.
Naar aanleiding van het arsenaal aan kernwapens schreef de Duitse filosoof Peter Sloterdijk: ‘Onze enorme bewapening maakt ons zo weerloos dat wij weer zwak worden,’ en ‘De enige vraag die blijft is of wij de uitwendige weg kiezen, of de innerlijke — of het inzicht vanuit de bezinning zal komen, of uit de vuurgloed boven de aarde,’ die een eind zal maken aan al het leven op aarde. Op haar beurt wees de Indiase schrijfster en politiek activiste, Arundhati Roy, erop dat:
It is such a supreme folly to believe that nuclear weapons are deadly only if they're used. The fact that they exist at all, their presence in our lives, will wreak more havoc than we can begin to fathom. Nuclear weapons pervade our thinking. Control our behaviour. Administer our societies. Inform our dreams. They bury themselves like meat hooks deep in the base of our brains. They are purveyors of madness. They are the ultimate colonizer. Whiter than any white man that ever lived. The very heart of whiteness.
Massavernietigingswapens zijn de bron van de ‘krankzinnigheid’ die de mensheid onophoudelijk in een wurggreep houdt, zeker nu het Pentagon een strategie heeft ontwikkeld waarbij ‘usable’ nucleaire wapens kunnen worden ingezet. Daarom is de hetze van de polderpers tegen Rusland en China zo pathologisch. Het was de Spaans-Amerikaanse filosoof George Santayana die waarschuwde dat ‘degenen die niet in staat zijn het verleden te herinneren, gedoemd zijn het te herhalen,’ terwijl de bekende Britse historicus Arnold Toynbee in zijn verwijzing naar Koningin Victoria’s Viering van haar diamanten jubileum in 1897 — opmerkte:
Here we are on top of the world. We have arrived at this peak to stay there forever. There is, of course, this thing called history. But history is something unpleasant that happens to other people.
Wij, westerlingen staan nu op het punt te ontdekken dat de werkelijkheid niet eeuwig aan onze voordeur zal voorbijgaan, maar een einde zal maken aan de betrekkelijk langdurige vrede, waarvan een groot deel van Europa sinds 1945 geniet. Na de val van het Sovjet-Rijk zijn wij op dit moment getuige van het naderende ‘einde’ van wat onder andere de mainstream-opiniemaker Ian Buruma ironisch genoeg de ‘Pax Americana’ betitelde. Zeker is dat in de komende jaren ook de westerling met de neus op de feiten zal worden gedrukt, en hij/zij gedwongen zal worden in te zien dat het tragische van de geschiedenis ook hem/haar niet zal sparen. Panta rhei, alles stroomt, niets is bestendig, men kan niet twee keer in hetzelfde rivierwater stappen. De westerse hegemonie loopt op haar einde. Een recent voorbeeld is het feit dat de VS en zijn NAVO de strijd in Afghanistan heeft verloren, een strijd die volgens president Biden de Amerikaanse belastingbetaler twintig jaar lang elke dag weer tussen de 150 en 300 miljoen dollar heeft gekost! Een astronomisch hoog bedrag dat de VS, met zijn buitenlandse schuld van meer dan 30 biljoen dollar (30 maal een miljoen keer een miljoen), niet meer kan terugbetalen. Alleen al de rente die het land hierover jaarlijks betaalt, bedroeg in 2021 dagelijks meer dan één miljard dollar. Wat de doorgaans slecht geïnformeerde opiniemakers van de polderpers niet willen begrijpen is de bredere context van hetgeen als ‘nieuws’ wordt gepresenteerd. NRC’s opiniemaker Caroline de Gruyter, die door het ontbreken van een werkelijk maatschappelijk geëngageerde intelligentsia in het kleine kikkerland voor een groot licht doorgaat, beweerde in haar krant van 30 juli 2021:
Het Westerse plan om via Afghanistan de regio te beheersen, werd een fiasco. Als de Taliban Afghanistan met Russische en Chinese steun heroveren, kan het weer een speeltuin worden voor extremistische, islamistische groepen. Dat is slecht nieuws voor Europa, omdat de migratiedruk zal stijgen (dat begint al) en de drugs- en wapenhandel zal floreren, waarmee deze groepen hun geld verdienen. Ook buurlanden kunnen uit het lood raken.
https://www.nrc.nl/nieuws/2021/07/30/europa-wees-een-spin-a4053043
Dit ‘Westerse plan’ kwam uit de koker van de inmiddels overleden National Security Adviser onder president Carter, de Pools-Amerikaanse politieke wetenschapper Zbigniew Brzezinski. Deze nog steeds invloedrijkste hedendaagse ideoloog ging in zijn boek The Grand Chessboard. American Primacy And Its Geostrategic Imperatives (1997) ervan uit dat ‘America stands supreme in the four decisive domains of global power,’ te weten:
Het enige vraagstuk was nog:
What should be the nation’s global strategy for maintaining its exceptional position in the world?
Uitgaande van de omvangrijke landmassa van Eurazië als het centrum van de macht in de wereld:
Brzezinski sets out to formulate a Eurasian geostrategy for the United States. In particular, he writes that no Eurasian challenger should emerge that can dominate Eurasia and thus also challenge U.S. global pre-eminence.
In het kader van de Amerikaanse greep naar de alleenheerschappij in Azië, waarschuwde in 2015 ’s werelds meest gerespecteerde geopolitieke expert, Henry Kissinger — die in 1971 de basis legde voor de westerse samenwerking met China — dat het doel van de regering Obama/Biden ‘het uiteen laten vallen van Rusland’ was, een boodschap die in Moskou hard aankwam, omdat de politieke elite daar niet, zoals in Nederland, naïef is, en Brzezinki’s boek over de ‘American Primacy And Its Geostrategic Imperatives’ uitgebreid had bestudeerd. In tegenstelling tot het klein grut in politiek Den Haag wisten vooraanstaande Russische politici en militairen dat de door de Amerikaanse beleidsbepalers zo gerespecteerde en invloedrijke Brzezinski in zijn boek had benadrukt dat:
a wider Europe and an enlarged NATO will serve well both the short-term and the longer-term goals of U.S. policy. A larger Europe will expand the range of American influence — and, through the admission of new Central European members, also increase in the European councils the number of states with a pro-American proclivity — without simultaneously creating a Europe politically so integrated that it could soon challenge the United States on geopolitical matters of high importance to America elsewhere, particularly in the Middle East. A politically defined Europe is also essential to the progressive assimilation of Russia into a system of global cooperation.
Met andere woorden: Moskou mocht zelf niet zijn politieke koers varen, Rusland moest een kopie worden van het neoliberale Westen dat economisch en maatschappelijk een steeds faillieter beleid voert. Ook de rest van Europa mocht geen eigen politieke koers uitstippelen, maar diende de directieven uit Washington en Wall Street te blijven volgen, hoe desastreus die ook tot nu toe zijn uitgewerkt gezien de bloedbaden en chaos van de Amerikaanse oorlogen. Brzezinski schreef dit in de jaren dat de Amerikaanse elite werkelijk dacht dat er met de val van de Sovjet Unie een einde was gekomen aan de geschiedenis, en dat de neoliberale VS de enig overgebleven supermacht zou blijven. Het was niet verwonderlijk dat de Amerikaanse hoogleraar Politicologie Samuel Huntington, auteur van The Clash of Civilizations, oordeelde:
The Grand Chessboard is the book we have been waiting for: a clear-eyed, tough-minded, definitive exposition of America’s strategic interests in the Post-Cold War world. A masterful synthesis of historical, geographical, and political analysis, it is geostrategic thinking in the grand tradition of Bismarck.
Maar hoe invloedrijk hij ook was en nog steeds is, het ontbrak Brzezinski, in tegenstelling tot de ‘ontwerper van het Duitse Keizerrijk,’ aan de capaciteit om de hegemonie van het failliete Amerikaanse rijk te consolideren. Onder vooraanstaande Amerikaanse academici en zelfs politici bestaat nu de opvatting dat hun imperium over zijn hoogtepunt heen is, en dat de VS de macht in de wereld zal moeten delen, omdat het domweg niet in staat is om zijn ‘global pre-eminence’ te handhaven. Daarnaast beseft een aanzienlijk deel van de Amerikaanse bevolking, net als oud president Jimmy Carter, dat de VS ‘no functioning democracy’ heeft, maar een corrupte ‘oligarchy' is geworden ‘with unlimited political bribery.’
De Amerikaanse geleerde Noam Chomsky, een gezaghebbende criticus van de buitenlandse politiek van Washington en Wall Street, concludeerde dat de eerste Koude Oorlog een ‘marvelous device’ was geweest ‘by means of which the domestic population could be mobilized in support of aggressive and interventionist [US] policies under the threat of the superpower enemy.’ Nu inmiddels een tweede Koude Oorlog is geprovoceerd, met Rusland én China als de grote boosdoeners, is het van belang te weten dat de:
status quo cannot be sustained when the underlying economic balance of power has tilted so dramatically in China’s favour. So America’s real strategy, truth be told, is hope.
To conceive and construct a grand strategy proportionate to this challenge will require senior government officials to devote not just their political capital but also their intellectual acumen (scherpzinnigheid. svh). Contrary to Obama, US national security strategy does need Kennan today,
aldus Graham Allison, jarenlang hoogleraar en decaan aan Harvard’s prestigieuze Kennedy School of Government, en vanaf 1985 lid van de adviesraad voor de Amerikaanse minister van Defensie. In zijn functie van staatssecretaris van Defensie, verantwoordelijk voor Beleid en Planning, was hij begin jaren negentig verantwoordelijk voor het coördineren van de strategie en het beleid ten aanzien van de voormalige Sovjet-Unie. Als één van de best ingevoerde Amerikaanse insiders werpt Allison twee vragen op:
What is the single largest challenge to American national security today? What poses the single largest threat to America’s standing in the world? The answer to both questions is found in failures of the American political system.
Over zijn eigen land schrijft hij:
I am a congenital (aangeboren. svh) optimist about America, but I worry that American democracy is exhibiting fatal symptoms. DC (Washington. svh) has become an acronym (afkorting. svh) for Dysfunctional Capital: a swamp in which partisanship (partijdigheid. svh) has grown poisonous, relations between the White House and Congress have paralyzed basic functions like budgets and foreign agreements, and public trust in government has all but disappeared. These symptoms are rooted in the decline of a public ethic, legalized and institutionalized corruption, a poorly educated and attention-deficit-driven electorate, and a ‘gotcha’ press — all exacerbated by digital devices and platforms that reward sensationalism and degrade deliberation. As Abraham Lincoln warned prophetically, a house divided against itself cannot stand.
Policymakers in Washington today often do not even pretend to take strategy seriously. Instead, addressing challenges posed by China, Russia, or Islamic jihadism, they say, ‘Our lines of effort are…’ Official national security strategy documents are ignored. Over the past decade, I have yet to meet a senior member of the US national security team who had so much as read the official national security strategies… what guides the Washington agenda on China today are grand, politically appealing aspirations with a list of assorted actions attached. In each case, a serious strategist would judge the stated objective unachievable by any level of undertaking the US can reasonably mount. Current efforts are thus bound to fail,
met als gevolg dat het militair streven naar alleenheerschappij nu dreigt uit te lopen op ‘a cataclysm nobody wants, but which they may prove unable to avoid.’ Het bewijst opnieuw hoe actueel ‘Thucidides’ Valstrik’ is gebleven. Thucydides, één van de bekendste historici uit de Griekse Oudheid, wees op de ‘onvermijdelijke verbijstering’ dat ‘occurs when a rising power threatens to displace a ruling power.’ Ruim 2400 jaar geleden zette hij uiteen dat als gevolg van ‘de opkomst van Athene, én de angst die dit Sparta inboezemde, oorlog onvermijdelijk werd.’ Immers:
wanneer een opkomende macht een heersende macht dreigt te verdringen, maakt de daaruit voortkomende intense spanning een gewelddadige botsing de regel, niet de uitzondering. Dit gebeurde tussen Athene en Sparta in de vijfde eeuw voor christus, tussen Duitsland en Groot Brittannië een eeuw geleden, en leidde bijna tot oorlog tussen de Sovjet Unie en de Verenigde Staten in de jaren vijftig en zestig.
Dezelfde alles overheersende angst voltrekt zich vandaag de dag onder de elite in Washington en op Wall Street. Nu algemeen wordt beseft dat ‘The end of American hegemony’ is aangebroken, zal het zwaarst bewapende land in de geschiedenis alles in het werk stellen om zijn almaar slinkende macht te bestendigen. De Oekraïne-crisis is daarvan een schoolvoorbeeld. De Russische inval is immers door de VS en zijn NAVO uitgelokt aangezien de politiek verantwoordelijken weigeren Moskou toe te zeggen dat Oekraïne geen NAVO-lid zal worden waardoor in de toekomst Amerikaanse nucleaire raketten Moskou vijf minuten na de lancering zouden kunnen verwoesten. De Russische leiders hebben vijftien jaar gewacht voordat ze zich gedwongen zagen Oekraïne aan te vallen, terwijl toch in 1962 president Kennedy onmiddellijk de Sovjet Unie met oorlog dreigde als Moskou zijn nucleaire raketten op Cuba zou stationeren, waardoor al het leven ‘op het nippertje’ gered werd, of in de woorden van de toenmalige minister van Defensie Robert McNamara: ‘We lucked out.’
Zelf na de huidige westerse tsunami aan demoniserende propaganda kan het geen enkel goed geïnformeerd mens verbazen dat ook de Russen het risico van kernwapens voor zijn voordeur niet kan accepteren. Hoewel ook onder president Biden het doel van de buitenlandse politiek ‘het uiteenvallen van Rusland’ blijft, is het omvangrijkste land ter wereld, met tien tijdszones, slechts de eerste stap om de hegemonie over Azië te verwezenlijken. Als tweede stap beoogt de Amerikaanse elite het aan banden leggen van China. Vandaar dat Brzezinski en beleidsbepalende Amerikaanse neoconservatieven erop blijven hameren dat de NAVO verder Oostwaarts moet blijven uitbreiden. Brzezinski stelt in dit verband dat:
The enlargement of NATO and the EU would serve to reinvigorate Europe’s own waning sense of a larger vocation, while consolidating, to the benefit of both America and Europe, the democratic gains won through the successful termination of the Cold War. At stake in this effort is nothing less than America’s long-range relationship with Europe itself. A new Europe is still taking shape, and if that new Europe is to remain geopolitically a part of the ‘Euro-Atlantic’ space, the expansion of NATO is essential. By the same token, a failure to widen NATO, now that the commitment has been made, would shatter the concept of an expanding Europe and demoralize the Central Europeans.
De uitbreiding van het westeerse geweldsapparaat is dermate belangrijk, zo schreef Brzezinski met grote stelligheid en met evenveel succes bij Democraten als Republikeinen, dat: ‘If a choice has to be made between a larger Euro-Atlantic system and a better relationship with Russia, the former has to rank incomparably higher to America,’ waaraan hij zelfs toevoegde dat:
For that reason, any accommodation with Russia on the issue of NATO enlargement should not entail an outcome that has the effect of making Russia a de facto decision-making member of the alliance, thereby diluting NATO’s special Euro-Atlantic character while simultaneously relegating its newly admitted members to second-class status.
Niets mag ‘the American role in European affairs’ verminderen, met als gevolg dat de VS er faliekant op tegen was dat Europa gas uit Rusland zou importeren, want een economische vreedzame coëxistentie is de bedreiging bij uitstek voor de Amerikaanse hegemonie. De dag na de Russische inval in Oekraïne maakte Duitsland bekend dat de al klaar liggende Nordstream-pijpleiding niet in gebruik zou worden. Er moet van Washington een antagonisme blijven bestaan tussen Europa en Eurazië. Dit is de kern van het gevaarlijke huidige conflict. Als de VS dit blijft winnen, zal Europa als een mak schaap naar de slachtbank worden gevoerd, want de VS mag dan wel een hoge dunk van zichzelf hebben, maar oorlogen kunnen ze niet winnen, ook al zullen die in Europa worden uitgevochten. De consequenties van de huidige crisis zijn vooralsnog onoverzienbaar, maar zeker is dat zowel Europa als Azië de dupe zullen zijn van de Amerikaanse machtshonger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten