The world has never seen anything like the rapid, tectonic shift in the global balance of power created by the rise of China. If the US were a corporation, it would have accounted for 50 percent of the global economic market in the years immediately after World War II. By 1980, that had declined to 22 percent. Three decades of double-digit Chinese growth has reduced that US share to 16 percent today. If current trends continue, the US share of global economic output will decline further over the next three decades to just 11 percent. Over this same period, China’s share of the global economy will have soared from 2 percent in 1980 to 18 percent in 2016, well on its way to 30 percent in 2040.
China’s economic development is transforming it into a formidable political and military competitor. During the Cold War, as the US mounted clumsy responses to Soviet provocations, a sign in the Pentagon said: ‘If we ever faced a real enemy, we would be in deep trouble.’ China is a serious potential enemy.
Met andere woorden: terwijl het aandeel van de VS in de wereldeconomie sinds 1945 meer dan halveerde, verviervoudigde de afgelopen 6 decennia het Chinese aandeel. Als voormalig staatssecretaris van Defensie stelt de uitstekend ingevoerde Allison daarom dat ‘As far as the eyes see, the defining question about global order is whether China and the US can escape Thucydides’s Trap,’ waarbij tussen een ineenstortend imperium en een opkomende wereldmacht altijd oorlog uitbreekt.
Het feit dat in 2015 de ‘realpolitiker’ Henry Kissinger publiekelijk ervoor waarschuwde dat onder de regering Obama/Biden ‘breaking Russia has become an objective; the long-range purpose should be to integrate it,’ was in het Westen aan dovemansoren gericht, maar absoluut niet in Rusland. Daar nam de vrees voor de NAVO almaar toe, zeker nu het westers militair-industrieel complex inmiddels 17 keer meer spendeert aan oorlogsvoorbereidingen dan de Russische Federatie. Kissinger probeerde de Amerikaanse elite ervan te overtuigen dat ‘If we treat Russia seriously as a great people, we need at an early stage to determine whether their concerns can be reconciled with our necessities.’ Vergeefs allemaal, aangezien het Amerikaans ‘exceptionalisme’ het ware elite-geloof is, zoals ondermeer blijkt uit het feit dat de VS 93 procent van zijn bestaan in oorlog is geweest. De VS bestaat alleen bij groei en moet om te kunnen overleven mentaal en fysiek gemobiliseerd blijven. Zoiets kan alleen wanneer Washington en Wall Street zich superieur achten aan de rest van de mensheid, net zoals slavernij alleen kan zolang de slaveneigenaar zich superieur blijft voelen, en de slaaf zich inferieur. Het feit dat China en Rusland weigeren zich te schikken naar de eisen van ‘Amerika’ bewijst dat het Amerikaans imperialisme op zijn grenzen is gestoten. Als geen ander beseft Kissinger dat deze historische omslag een groot gevaar voor de wereldvrede betekent, omdat de VS de loop van de geschiedenis weigert te accepteren. Daardoor zag hij zich in 2019 genoodzaakt te benadrukken dat ‘those countries that used to be exceptional and used to be unique, have to get used to the fact that they have a rival.’ Met andere woorden: de huidige westerse oorlogszuchtige propaganda van politici en pers is ronduit misdadig, en dreigt de toekomst te vernietigen. Abominabel is dat deze waarschuwingen van een insider als Kissinger door de westerse commerciële pers domweg genegeerd worden. Daarentegen besteedde The Strategic Culture Foundation, een platform ‘for exclusive analysis, research and policy comment on Eurasian and global affairs,’ wel aandacht aan de woorden van de Amerikaanse voormalige minister van Buitenlandse Zaken en oud National Security Adviser. November 2019 berichtte deze stichting:
Former US Secretary of State Henry Kissinger made prudent remarks recently when he said the United States is no longer a uni-power and that it must recognize the reality of China as an equal rival…
If the US cannot find some modus vivendi with China, then the outcome could be a catastrophic conflict worst than any previous world war, he admonished.
Speaking publicly in New York on November 14, the veteran diplomat urged the US and China to resolve their ongoing economic tensions cooperatively and mutually, adding: ‘It is no longer possible to think that one side can dominate the other.’
In other words, he is negating (ontkent. svh) the erroneous consensus held in Washington which asserts that the US is somehow ‘exceptional,’ a ‘uni-power’ and the ‘indispensable nation.’ This consensus has grown since the early 1990s after the collapse of the Soviet Union, when the US viewed itself as the sole super-power. That morphed into a more virulent ideology of ‘full-spectrum dominance.’ Thence, the past three decades of unrelenting US criminal wars and regime-change operations across the planet, throwing the whole world into chaos.
Kissinger’s frank assessment is a breath of fresh air amid the stale and impossibly arrogant self-regard held by too many American politicians who view their nation as an unparalleled power which brooks no other…
Aptly, Kissinger’s caution about danger of conflict was reiterated separately by veteran journalist John Pilger, who warned in an exclusive interview for Strategic Culture Foundation this week that, presumed ‘American exceptionalism is driving the world to war.’
https://www.strategic-culture.org/news/2019/11/29/henry-kissinger-gets-it-us-exceptionalism-is-over/
Wij dissidenten staan er nu alleen voor. Denk niet dat de huidige minister van Defensie, D’66 lichtgewicht Kajsa Ollongren, een zelfstandige visie heeft over leven en dood van miljoenen medemensen, geenszins, volgens eigen zeggen verklaarde zij desgevraagd in januari 2022 ‘het verschil tussen een majoor en een sergeant’ niet te kennen. ‘Ik heb een heel mooi boekje gekregen. Dat ben ik aan het bestuderen. Maar ik weet het nu nog niet,’ aldus de trendy politica, die als filiaalchef van Albert Heijn in Purmerend geen slecht figuur zou slaan, maar die net zoveel over oorlog en vrede weet als de eerste de beste kassière bij hetzelfde AH-filiaal.
Zoals gebruikelijk worden waarschuwingen van experts doorgaans ook door de polderpers genegeerd, om de simpele reden dat het niet past in haar propagandistische mens- en wereldbeeld. De kadaverdiscipline van mijn mainstream-collega’s is angstaanjagend, hun onwetendheid is beschamend, en hun naar binnen gekeerde blik is provinciaals. Als er oorlog uitbreekt dan is de ‘corporate press’ hier mede verantwoordelijk voor. Mijn collega’s kunnen namelijk, net als ik heb gedaan, zich verdiepen in de achtergronden, en zouden de historische, politieke en militaire context kunnen analyseren van hetgeen onder hun neus en vóór hun ogen gebeurt. In zijn boek The Grand Chessboard (1997) beschrijft de Amerikaanse voormalige Veiligheidsadviseur Zbigniew Brzezinski uitgebreid over datgene wat zich nu voltrekt. Over de negen Centraal-Aziatische landen Kazakstan, Kyrgyzstan, Tajikistan, Uzbekistan, Turkmenistan, Azerbaijan, Armenia, and Georgia en Afghanistan zet hij uiteen dat:
The Eurasian Balkans, astride the inevitably emerging transportation network meant to link more directly Eurasia’s richest and most industrious western and eastern extremities, are also geopolitically significant. Moreover, they are of importance from the standpoint of security and historical ambitions to at least three of their most immediate and more powerful neighbors, namely, Russia, Turkey, and Iran, with China also signaling an increasing political interest in the region. But the Eurasian Balkans are infinitely more important as a potential economic prize: an enormous concentration of natural gas and oil reserves is located in the region, in addition to important minerals, including gold.
The world’s energy consumption is bound to vastly increase over the next two or three decades. Estimates by the U.S. Department of Energy anticipate that world demand will rise by more than 50 percent between 1993 and 2015, with the most significant increase in consumption occurring in the Far East. The momentum of Asia’s economic development is already generating massive pressures for the exploration and exploitation of new sources of energy, and the Central Asian region and the Caspian Sea basin are known to contain reserves of natural gas and oil that dwarf those of Kuwait, the Gulf of Mexico, or the North Sea.
Access to that resource and sharing in its potential wealth represent objectives that stir national ambitions, motivate corporate interests, rekindle historical claims, revive imperial aspirations, and fuel international rivalries. The situation is made all the more volatile by the fact that the region is not only a power vacuum but is also internally unstable. Every one of its countries suffers from serious internal difficulties, all of them have frontiers that are either the object of claims by neighbors or are zones of ethnic resentment, few are nationally homogeneous, and some are already embroiled in territorial, ethnic, or religious violence.
Om een greep te krijgen op de onmetelijke grondstoffen-voorraden, noodzakelijk om de wereldwijde neoliberale economie op volle toeren te laten draaien, moet volgens Brzezinski de VS daar ordenend optreden, zodat Washington en Wall Street hun ineen stortende hegemonie in stand kunnen houden. Dit streven zal onvermijdelijk in oorlogen eindigen, en zelfs een Derde Wereldoorlog dichterbij brengen, aangezien nu al de ‘United States no longer a uni-power’ is, aldus Kissinger, en daarom ‘must recognize the reality of China as an equal rival.’ Zelfs toen de de meeste beleidsbepalers nog meenden dat ‘Amerika’ de enige supermacht was, wist het geen enkele oorlog te winnen, laat staan een oorlog tegen de twee nucleaire grootmachten, China en Rusland. Toch blijft de Amerikaanse grootheidswaan de basis waarop de huidige politiek ten opzichte van Rusland en China berust. Zo stelt Brzezinski dat ‘Moscow’s foreign policy statements have made it plain that it views the entire space of the former Soviet Union as a zone of the Kremlin’s special geo-strategic interest, from which outside political — and even economic — influence should be excluded.’ En wie verordonneert dat Moskou niet mag bepalen welk gebied het van ‘speciaal geografisch belang’ acht? De VS en niemand anders. Dezelfde VS van de ‘Monroedoctrine,’ een ‘beginsel in de buitenlandse politiek van de Verenigde Staten vanaf de 19e eeuw,’ waarbij ‘elke vorm van Europese bemoeienis op het westelijk halfrond taboe’ is. Om te voorkomen dat Rusland dezelfde aanspraak maakt op de rijkdommen waar de VS meent recht te hebben adviseert Brzezinski om Rusland uiteen te laten vallen in een ‘loosely confederated Russia — composed of a European Russia, a Siberian Republic, and a Far Eastern Republic,’ zijnde exact het politieke doel van de Obama-regering dat nu weer opgepakt is door de regering-Biden. Brzezinski klinkt hier als een postmoderne Napoleon of Hitler, op zoek naar economische ‘Lebensraum,’ en voegt hieraan toe dat, let op, een ‘postimperial and Europe-oriented Russia should actually view American efforts to that end as helpful,’ daarmee suggererend dat Washington en Wall Street niet alleen de toekomt van de Russische grootmacht, en aansluitend daarop die van China, moet gaan uitstippelen, maar dat beide nucleaire machten de VS hiervoor dankbaar moet zijn.
Vanzelfsprekend zal een zinnig mens zich afvragen of de Russische leiders krankzinnig waren geworden als Moskou liet weten dat de VS in drie losstaande republieken zou moeten worden gehakt. Maar omdat ‘Amerika’ het stelt, vindt de Hollandse ‘politiek-literaire elite’ dit doodnormaal. Tegelijkertijd verzwijgt zij dat dit de achterliggende doctrine is die onlosmakelijk heeft geleid tot het huidige conflict met de Russische Federatie. Maar wie zou dit moeten vertellen? De corrupte politici rond het Binnenhof? De mainstream-kranten, in handen van twee schatrijke Belgische families? De Hilversumse staatsomroepen, die uit angst voor nog meer bezuiniging aan de leiband van politici lopen? De CIA, die net als in 2014 in Oekraïne, in 1953 een democratisch gekozen regering met behulp van betaalde criminelen ten val bracht, omdat de premier de brutaliteit had om de Perzische oliebronnen te nationaliseren. In 2014 betaalde de VS 5 miljard dollar om neo-nazi’s op het Maidan-plein met massaal geweld te mobiliseren tegen de democratisch gekozen regering? Wie zou dit allemaal moeten onthullen? Dissidente journalisten als ik die door de mainstream-pers geboycot worden? Wetenschappers als de oud-hoogleraar Internationale Betrekkingen, Kees van der Pijl, intellectuelen die hun mond niet durven open te doen, uit angst hun baantje inclusief de emolumenten, te verliezen, de feministische vrouwen die alleen solidair met zichzelf zijn, honky tonk women die nu hoge posten bekleden? Wie moet de bevolking vertellen dat het doel van de Amerikaanse politiek geen herverdeling van de rijkdommen is, maar, in de woorden van Brzezinski:
The consolidation of a sovereign Ukraine, which in the meantime redefines itself as a Central European state and engages in closer integration with Central Europe, is a critically important component of such a policy, as is the fostering of a closer relationship with such strategically pivotal states as Azerbaijan and Uzbekistan, in addition to the more generalized effort to open up Central Asia (in spite of Russian impediments) to the global economy,
waarin de steeds hogere winsten in de zakken verdwijnen van een uiterst kleine elite, zoals overal ter wereld. Oftewel, in de ‘Newspeak’ van Brzezinski, die zijn hele leven in dienst van de Amerikaanse elite stond:
Large-scale international investment in an increasingly accessible Caspian–Central Asian region would not only help to consolidate the independence of its new countries but in the long run would also benefit a postimperial and democratic Russia. The tapping of the region’s energy and mineral resources would generate prosperity, prompting a greater sense of stability and security in the area, while perhaps also reducing the risks of Balkan-type conflicts. The benefits of accelerated regional development, funded by external investment, would also radiate to the adjoining Russian provinces, which tend to be economically underdeveloped. Moreover, once the region’s new ruling elites come to realize that Russia acquiesces in the region’s integration into the global economy, they will become less fearful of the political consequences of close economic relations with Russia. In time, a non-imperial Russia could thus gain acceptance as the region’s preeminent economic partner, even though no longer its imperial ruler,
want er kan maar één ‘imperial ruler’ zijn, de Amerikaanse elite, ten minste: zolang als het duurt. In elk geval tracht de VS en zijn NAVO het einde te voorkomen van de neoliberale zelfverrijking ten koste van de wereldbevolking. Een ideologie die sinds de jaren zeventig ervoor heeft gezorgd dat:
incomes at the top, especially in the top 1 percent, have grown much faster than average.
In the 35 years ending in 2015, the share of total income has accrued faster to the 0.01 percent than it has to the rest of the 1 percent. The share of total income has risen, according to 2015 data, to 5 percent for the 0.01 percent and 22 percent for the 1 percent. The 0.01 percent’s share of total US wealth quadrupled (verviervoudigde svh) in the 35 years ending in 2012.
https://www.chicagobooth.edu/review/never-mind-1-percent-lets-talk-about-001-percent
Het Amerikaanse maandblad Vanity Fair over ‘mode, actualiteiten en popcultuur’ concludeerde in het meinummer van 2011:
It’s no use pretending that what has obviously happened has not in fact happened. The upper 1 percent of Americans are now taking in nearly a quarter of the nation’s income every year. In terms of wealth rather than income, the top 1 percent control 40 percent. Their lot in life has improved considerably. Twenty-five years ago, the corresponding figures were 12 percent and 33 percent. One response might be to celebrate the ingenuity and drive that brought good fortune to these people, and to contend that a rising tide lifts all boats. That response would be misguided. While the top 1 percent have seen their incomes rise 18 percent over the past decade, those in the middle have actually seen their incomes fall. For men with only high-school degrees, the decline has been precipitous—12 percent in the last quarter-century alone. All the growth in recent decades — and more — has gone to those at the top. In terms of income equality, America lags behind any country in the old, ossified Europe that President George W. Bush used to deride. Among our closest counterparts are Russia with its oligarchs and Iran. While many of the old centers of inequality in Latin America, such as Brazil, have been striving in recent years, rather successfully, to improve the plight of the poor and reduce gaps in income, America has allowed inequality to grow.
https://www.vanityfair.com/news/2011/05/top-one-percent-201105
Sinds 2011 is de situatie van de Amerikaanse onderkaste, de voormalige arbeidersklasse en zelfs de middenklasse almaar verslechterd, waardoor nu in de VS een permanente politieke burgeroorlog wordt uitgevochten tussen Democraten en Republikeinen, waarvan het voorlopige hoogtepunt was de verkiezing van Donald Trump als president. Juist omdat de ongelijkheid blijft toenemen, en interne spanningen onoplosbaar lijken, ziet het bellicose ‘Amerika’ zich genoodzaakt externe bedreigingen te creëren, die de aandacht afleiden van de ware problemen die het imperium en zelfs de hele mensheid bedreigen. Bovendien dwong haar afbrokkelende hegemonie de Amerikaanse elite om met voorlopig succes conflicten als in Oekraïne uit te lokken. Interessant in dit verband is de volgende waarschuwing van Brzezinski in The New York Times van 28 december 1994 dat:
In advocating the expansion of NATO, one should note that neither the alliance nor its prospective new members are facing any imminent threat. Talk of a ‘new Yalta’ or a Russian military threat is not justified, either by actual circumstances or even by worst-case scenarios for the near future. So the expansion should not be driven by whipping up anti-Russian hysteria that could become a self-fulfilling prophecy.
https://www.nytimes.com/1994/12/28/opinion/nato-expand-or-die.html
Maar drie jaar later adviseerde hij in zijn boek The Grand Chessboard dat de Russische Federatie in drie delen moet uiteenvallen om door het Westen geïntegreerd te kunnen worden. Achttien jaar later waarschuwde op zijn beurt Henry Kissinger dat de politiek van de regering Obama/Biden tot doel had Rusland in drieën te hakken. Drie weken voor de Russische inval in Oekraïne schreef de goed geïnformeerde Amerikaanse journalist Joe Lauria ‘a former U.N. correspondent for The Wall Street Journal, Boston Globe,’ en ‘investigative reporter for the Sunday Times of London’ op 4 februari 2022 onder de profetische kop ‘What a US Trap for Russia in Ukraine Might Look Like’ dat een inval ‘would mean that Russia had taken the bait and fallen into the U.S. trap.’ Vervolgens gaf hij de volgende voorbeelden van Amerikaanse valstrikken:
One is the clear signal given to Iraqi dictator Saddam Hussein by April Glaspie, the U.S. ambassador to Iraq, in 1990 that the U.S. would do nothing to stop him from invading Kuwait. She told Saddam that the U.S. had no ‘opinion on the Arab-Arab conflicts, like your border disagreement with Kuwait.’ But it wasn’t just Glaspie that left the door open to Kuwait. The Washington Post reported on Sept. 17, 1990:
‘In the same week that Ambassador April Glaspie met a menacing tirade from Saddam with respectful and sympathetic responses, Secretary of State James Baker’s top public affairs aide, Margaret Tutwiler, and his chief assistant for the Middle East, John Kelly, both publicly said that the United States was not obligated to come to Kuwait’s aid if the emirate were attacked. They also failed to voice clear support for Kuwait’s territorial integrity in the face of Saddam’s threats.’
Following the 1979 Islamist revolution in Teheran that overthrew the U.S.-backed Shah, the United States sought to contain Iran by supplying billions of dollars in aid, intelligence, dual-use technology and training to Iraq, which invaded Iran in 1980, spurring an eight-year long brutal war. The devastating conflict ended in a virtual stalemate in 1988 after the loss of one to two million people.
Though neither side won the war, Saddam’s military remained strong enough to be a menace to U.S. interests in the region. The trap was to allow Saddam to invade Kuwait to give the U.S. a reason to destroy Iraq’s military. For instance, retreating Iraqi soldiers were essentially shot in the back in the massacre on the Highway of Death.
The ‘Afghan Trap’
Another U.S. trap was to lure the Soviet Union into Afghanistan in 1979. In a 1998 interview with Le Nouvel Observateur, Brzezinski admitted that the C.I.A. essentially set a trap for Moscow by arming mujahiddin to fight the Soviet-backed government in Kabul. He said:
‘According to the official version of history, CIA aid to the Mujahiddin began during 1980, that is to say, after the Soviet army invaded Afghanistan on December 24, 1979. But the reality, closely guarded until now, is completely otherwise: Indeed, it was July 3, 1979 that President Carter signed the first directive for secret aid to the opponents of the pro-Soviet regime in Kabul. And that very day, I wrote a note to the president in which I explained to him that in my opinion this aid was going to induce a Soviet military intervention.’
He then explained that the reason for the trap was to bring down the Soviet Union, (much as the U.S. today would like to bring down Putin’s Russia.) Brzezinski said:
‘That secret operation was an excellent idea. It had the effect of drawing the Russians into the Afghan trap and you want me to regret it? The day that the Soviets officially crossed the border, I wrote to President Carter, essentially: “We now have the opportunity of giving to the USSR its Vietnam war.” Indeed, for almost 10 years, Moscow had to carry on a war that was unsustainable for the regime, a conflict that bought about the demoralization and finally the breakup of the Soviet empire.’
Brzezinski said he also had no regrets that financing the mujahideen spawned terrorist groups like al-Qaeda. ‘What is more important in world history? The Taliban or the collapse of the Soviet empire? Some agitated Moslems or the liberation of Central Europe and the end of the cold war?,’ he asked.
So if the U.S. is setting a similar trap in Ukraine for Moscow, will it work?
‘I think the Russians are smarter than Saddam,’ said military analyst Scott Ritter. ‘Any Ukrainian incursion into Donbass would be handled by the pro-Russian militias, backed by Russian forces. I don’t think Russia would move on Ukraine unless NATO membership was invoked.’
It remains to be seen whether Russia steps into a U.S. bear trap in Ukraine.
https://consortiumnews.com/2022/02/04/what-a-us-trap-for-russia-in-ukraine-might-look-like/
De vraag is alleen, nu Rusland door de VS en zijn NAVO in de val is gelopen, en de VS het zwakke Europa opnieuw op sleeptouw heeft genomen in Washington’s permanente oorlogsvoering met de wereld, wat de prijs zal zijn die het Avondland voor zijn volgzaamheid moet gaan betalen? Want alleen de zon gaat voor niets op. Daarover later meer.
Oekraïense neo-nazi's, Europa's nieuwe voorhoede.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten