Van Natascha Janssen
Zoals velen van jullie wellicht weten, is mijn moeder geboren in de Sovjet-Unie, in Oekraine, waar mijn omvangrijke familie een mix is van Russen en Oekraïners. Ik voel mij hierom geroepen mijn visie op de ontwikkelingen in Oekraïne te geven.
Met mijn Russisch/Oekraïense roots hou ik zielsveel van beide volkeren, eeuwenlang broedervolkeren die zich vermengden met elkaar. Als je mijn in Oekraïne geboren moeder vroeg of zij zich meer Russisch dan wel Oekraiens voelde, antwoordde zij: ' Dat is een rare vraag waar ik geen antwoord op heb. Er is verschil in onze taal, onze muziek en dansen maar onze harten zijn één...'
En zo ben ik opgevoed en heb 40 jaar lang de mooiste vakanties van mijn leven, in liefde en saamhorigheid, beleefd in Rusland en Oekraïne, in de Sovjet Unie.
Mooi dat iedereen in Nederland zich nu uitspreekt tegen het voeren van oorlog, wie is daar nu voor?
Maar waarom nu pas? Waarom zweeg iedereen toen 8 jaar geleden die oorlog begon?
Waarom zweeg iedereen bij het afslachten van duizenden burgers in Oost Oekraine?
Waarom zweeg iedereen bij het niet naleven van de akkoorden van Minsk door Oekraïne en nu het woord rechtsorde gebruikt.
Waar was iedereen die wegkeek toen 52 mensen in Odessa levend verbrand werden.
Waar was iedereen die het prima vond dat in 2014 een gekozen regering in een groot Europees land werd afgezet en een stel neo nazi's de macht greep.
Waar was iedereen toen het Oekraïense regime de Russische Oekrainers hun basale mensenrechten ontnam: het spreken van Russisch werd verboden, het recht op pensioen verdween voor Russischtaligen en kinderen die Russisch spraken en Russische namen hadden waren niet meer welkom op school.
Toen er fakkeloptochten werden georganiseerd door neo nazi's met leuzen als 'Russen aan het gas'...
En tot slot: waar was iedereen die zweeg toen grote delen van dit prachtige land, ooit de graanschuur van Europa, voor een appel en een ei werden verkocht aan banken en investeerders tbv exploitatie voor genetische manipulaties van Monsanto en de wreedste mega bioindustrie van Europa.
Mijn nicht in Oekraïne zag zo'n megastal voor haar huis verschijnen. Het gegil en geschreeuw van die op elkaar gestapelde dieren, en daarna die grote onheilspellende stiltes... Let wel: in Oekraïne was slechts een kleinschalige veeteelt, voordat het land in het bezit kwam van westerse graaiers.
Oekraïne is sinds 8 jaar verworden tot een wingewest van het westen. Een kolonie. En dit alles ten koste van mens, dier, natuur en milieu..
Dus waarom nu pas, die compassie met het volk, die woede tegen de oorlog? De Oekraïense bevolking leeft al 8 jaar in oorlog, er zijn al honderdduizenden Oekraïners gevlucht naar Rusland. Zo ook familieleden van mij, zoals mijn nicht en haar gezin. Natuurlijk weet ik dat de meeste Nederlanders geen idee hebben van deze kant van het verhaal omdat onze nieuwsvoorziening een eenzijdig beeld geeft van de situatie. Ik verschaf nu opinformatie van de andere kant. Doe ermee wat je wilt maar zwijgen is voor mij geen optie meer.
Verder kan ik alleen maar hopen dat er snel vrede komt voor ALLE Oekraïners, Russische en Oekraienssprekenden.
Tot slot: ik ben 14 jaar lid geweest van de Partij voor de Dieren.
Met pijn in mijn hart en een grote illusie armer, heb ik zojuist mijn lidmaatschap van de partij opgezegd. Ik ben lid geworden vanwege het standpunt dat de belangen van mens, dier, natuur en milieu altijd prevaleren boven winstbejag door exploitatie van mens, dier en natuur.
Helaas heb ik 'mijn' partij de laatste 8 jaar niet of nauwelijks gehoord over de schendingen van de rechten van mensen, dieren en natuur in Oekraine.
Daarom heb ik geen andere keus dan mijzelf terug te trekken, wil ik mijzelf nog recht in de spiegel kunnen aankijken. En wil ik mijn overleden moeder postuum geen onrecht aandoen. Van haar heb ik tenslotte alles geleerd over respect voor elk mens, ongeacht zijn afkomst, en respect en liefde voor dieren en natuur.
Reacties met bedreigingen, scheldpartijen en kreten als 'Alle Russen dood' zal ik wissen.
Daarvan heb ik al teveel ontvangen in mijn inbox. Net als vele in Nederland wonende Russen.
Tekst: Natascha Janssen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten