The hidden hand of the market will never work without a hidden fist. McDonald's cannot flourish without McDonnell Douglas, the designer of the F-15. And the hidden fist that keeps the world safe for Silicon Valley's technologies to flourish is called the US Army, Air Force, Navy and Marine Corps.
Geen woord over vrede, veiligheid, democratie, mensenrechten, want de Amerikaanse hegemonie kan alleen bestaan dankzij massaal geweld, zoals tevens wordt aangetoond door het feit dat de VS 93 procent van zijn bestaan sinds 1776 in oorlog is geweest met andere naties, en vandaag de dag meer dan 50 procent van zijn federale budget, dat het Congres kan toewijzen, besteedt aan het militair-industrieel complex waarvoor al in 1961 president Eisenhower in zijn afscheidsrede waarschuwde.
Typerend is dat mijn oude vriend Geert Mak: ‘Friedman altijd wel leuk om te lezen,’ vindt ‘lekker upbeat, hij is zo’n man die altijd wel een gat ziet om een probleem op te lossen.’ Dat het bovenstaande citaat van Thomas ‘optimisme’ uitstraalt, mag dan wel Geert’s opinie zijn, maar zeker niet het oordeel van de ontelbare miljoenen slachtoffers van Washington’s agressie sinds het begin van de Eerste Koude Oorlog. Het ‘probleem’ dat Friedman en zijn elite weten ‘op te lossen’ is en blijft het in stand houden van de almaar toenemende tweedeling in de wereld (nu ook in het Westen) tussen arm en rijk. De laatste wetenschappelijk verantwoorde cijfers tonen dat:
The richest 10% of the global population currently take home 52% of the income. The poorest half of the global population? Well they earn just 8%.
https://www.weforum.org/agenda/2021/12/global-income-inequality-gap-report-rich-poor/
Dat de helft van de wereldbevolking met slechts 8 procent genoegen moet nemen, terwijl amper 10 procent meer dan de helft van al het inkomen ontvangt, demonstreert dat de multimiljonair Mak lijdt aan net zo’n ingrijpende vorm van schizofrenie als de door hem bewonderde Friedman. Geert’s tweeslachtigheid bleek opnieuw toen hij maandag 28 februari 2020 weer eens in een Hilversums tv-praatprogramma verscheen, waarin hij met een getormenteerd gelaat en een steeds kaler wordende kruin meedeelde:
Rusland heeft de drempel voor het gebruik van tactische kernwapens verlaagd, al een poosje geleden. Dat is een doctrine, en het zou zo maar eens kunnen dat de kat in het nauw, Poetin natuurlijk, opeens hele rare sprongen gaat maken.
what he called the United States' monopolistic dominance in global relations, and its ‘almost uncontained hyper use of force in international relations,’ en constateerde hij dat ‘the result of such dominance was that, ‘no one feels safe! Because no one can feel that international law is like a stone wall that will protect them. Of course such a policy stimulates an arms race.’
Putin quoted a 1990 speech by Manfred Wörner (voormalig secretaris-generaal NAVO. svh) to support his position that NATO made a binding promise not to expand NATO into new countries in Eastern Europe.
Bovendien verzette Poetin zich publiekelijk tegen:
plans for the U.S. missile shield in Europe, and presented President George W. Bush with a counter proposal on 7 June 2007 which was declined. Russia suspended its participation in the Treaty on Conventional Armed Forces in Europe on 11 December 2007 because ‘Seven years have passed and only four states have ratified this document, including the Russian Federation.’
Het antwoord op de Russische vrees voor het oprukken van de NAVO langs de Russische grenzen kwam een jaar later, toen in 2008 Washington de grensstaten Georgië en Oekraïne uitnodigde NAVO-lid te worden, maar ‘Germany, France and smaller NATO states withstood pressure from U.S. President George W. Bush’ met als reden dat ‘Russia could be antagonized.’ Dit argument is de afgelopen jaren, vanwege onverklaarbare redenen van tafel verdwenen, met als gevolg: de huidige crisis. Sterker nog, in tegenstelling tot wat Geert Mak suggereert, introduceerde de VS als eerste zogenaamde ‘usable nuclear weapons.’ Zo berichtte The Guardian op 10 november 2015 over ‘America's new, more ‘usable,' nuclear bomb in Europe. The B61 bomb, 180 of which are stockpiled in Europe, is getting an upgrade which will make it more ‘usable’ in the eyes of some in the American military.’ Onder die ‘some’ bevinden zich hoge militairen als ‘the former head of US Strategic Command, General James Cartwright’ en ‘as Hans Kristensen of the Federation of American Scientists, points out:
Cartwright’s confirmation follows General Norton Schwartz, the former U.S. Air Force Chief of Staff, who in 2014 assessed that the increased accuracy would have implications for how the military thinks about using the B61. ‘Without a doubt. Improved accuracy and lower yield is a desired military capability. Without a question,’ he said.
Maar ook het bestaan van ‘America's new, more “usable,” nuclear bomb in Europe’ verzwijgt Geert Mak omdat het niet past in zijn anti-Russische propaganda, want iets anders kan men zijn werk niet noemen. Dit bleek al eerder in onder andere de Engelse versie van zijn boek over de VS, getiteld Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika (2012). Daarin betoogde hij:
Russia is on the move again. After the collapse of the Soviet Empire it wants to start history once more, and how! Old myths about Russian greatness and the Russian soul are being dusted off. Borders are being redrawn, spheres of influence determined by force — it's as if we're back in the nineteenth century, complete with rigid and short-sighted tsarism. Russians have a sense that the Western world, including Western values and Western ways of thinking, are no longer paramount.
Over welke ‘westerse waarden en westerse manieren van denken,’ die ‘niet langer meer’ in Rusland ‘van het hoogste belang’ zijn, maakt Mak wijselijk niet bekend, want na de onafzienbare reeks Amerikaanse oorlogsmisdaden in bijvoorbeeld Vietnam, Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, blijkt president Eisenhower nog immer gelijk te hebben dat de Amerikaanse inlichtingendiensten ‘a legacy of ashes’ hebben achtergelaten. Voor mijn oude vriend was de VS al die tijd de ‘politieagent en ordebewaker’ van de wereld, en de leiders van de nucleaire grootmacht Rusland moeten het niet in hun hoofd halen om opnieuw ‘geschiedenis te maken,’ want dat prerogatief is alleen aan Washington voorbehouden tot het einde der tijden, naar we moeten aannemen. Mak’s houding is meermaals een lachwekkend voorbeeld van schizofrenie. In het kort:
Op 5 mei 2014, sprak Geert in het televisieprogramma Eén op één over het 'landjepik' van 'meneer Poetin,’ dat Europa 'dwingt' om 'meer aan defensie uit te geven.’ Eindelijk had Mak weer een argument om zijn propaganda voor het neoliberale economische, financiële en daarnaast militaire bolwerk 'Brussel' nieuw leven in te blazen. Twee maanden eerder had Mak in een interview, gepubliceerd op 10 maart 2014, al voor het Russische ‘gevaar’ gewaarschuwd:
Je moet je voorstellen, Rusland. Een land dat met de rug naar de toekomst de 21e eeuw binnenloopt, dat niet echt moderniseert, dat opnieuw gedomineerd wordt door graaiende tsaren en bojaren.
Voor hem was Rusland een ‘gewonde beer’ waarvoor ‘je moet uitkijken,’ want ‘gevaarlijk, grof,' en 'onrechtmatig.'
Maar twee jaar later, op 15 maart 2016, had Mak, zoals gebruikelijk, een tegenovergestelde mening. De reden was dat ik hem met feiten erop had gewezen dat de oostwaartse uitbreiding van de NAVO terecht door Rusland gevreesd werd, en dat vooraanstaande Amerikaanse geo-politieke experts, onder wie Henry Kissinger, nadrukkelijk hadden gewaarschuwd hoe rampzalig de doeleinden waren van de regering Obama/Biden, die streefden naar, in de woorden van Kissinger, ‘het uiteen laten vallen van Rusland.’ En omdat Mak, als zelfbenoemde herboren christen weinig opheeft met geo-politiek en de machinaties achter de schermen, hadden mijn verwijzingen tijdelijk een effect op hem. En dus verklaarde hij plechtstatig:
Een normaal federatief verband had allang begrepen dat het Associatieverdrag tussen de EU en dat land (Oekraïne. svh) meer is dan een louter technische kwestie. Dat daar ook een belangrijke geopolitieke factor aan vastzit. Als Europa zo naar dat verdrag had gekeken, had het zeker behoedzamer geopereerd en was veel ellende voorkomen.
Mijn oude vriend voegde hier aan toe:
je moet als politicus toch ook nadenken: welke beloften doen we en aan wie? Oekraïne was en is een ontzettend labiel land, op de rand van een failed state, en nog altijd extreem corrupt. En of we dat nu leuk vinden of niet, het is een deel van de Russische invloedssfeer. Als president van Rusland kon Poetin zich niet permitteren niet op het verlies van de Krim te reageren. Als je nog maar een middag de geschiedenis van Rusland en Oekraïne bestudeert snap je dat. Er is veel te lichthartig met dat probleem omgesprongen.
En:
Rusland heeft altijd al een gordel van satellietstaten om zich heen willen scheppen om zich teweer te stellen tegen agressie vanuit Europa. Het verwijt dat de NAVO na de ineenstorting van de Sovjet-Unie gebruik heeft gemaakt van de Russische zwakte is op zich correct. Zelfs Henry Kissinger heeft gewaarschuwd dat je daarmee een bepaald evenwicht verstoort.
Maar momenteel is Geert Mak qua opvatting wederom 180 graden gedraaid, en geldt niet meer dat ‘[a]ls je nog maar een middag de geschiedenis van Rusland en Oekraïne bestudeert snap je dat.’ Vandaag de dag merkt hij op dat ‘het zo maar eens [zou] kunnen dat de kat in het nauw, Poetin natuurlijk, opeens hele rare sprongen gaat maken.’ Dat ‘Poetin’ vanaf 2007 -- en zeker na de door Washington met 5 miljard gefinancierde Maidan-Opstand in 2014 voor een dreigen conflict heeft gewaarschuwd wordt vandaag de dag collectief verzwegen. Gezien de kadaverdiscipline van mijn mainstream-collega's hebben de Amerikaanse geheime diensten momenteel een absolute 'field day' en kreeg al onder Obama de Amerikaanse staatsecretaris voor Europa en Eurazië, de neoconservatieve intrigante Victoria ‘Fuck the EU’ Nuland, alle ruimte om in Kiev een staatsgreep op touw te zetten, zonder dat de polderpers dit serieus onderzocht. Nuland bekleedt deze post nu ook onder Biden, want de klus is nog niet geklaard, zijnde het NAVO lidmaatschap van Oekraïne en de stationering van op Russische steden en lanceerbases gerichte nucleaire raketten. De Europese lidstaten Duitsland en Frankrijk hebben vergeefs getracht dit tegen te houden om zodoende een onvermijdelijke oorlog te voorkomen. Net als in 1962 president John Kennedy geen nucleaire raketten op Cuba duldde, en er vervolgens bijna een kernoorlog uitbrak, accepteert ook Rusland niet dat het vanuit grensgebied met kernwapens bestookt kan worden. Maar eveneens deze informatie wordt door Mak en zijn mainstream-collega’s angstvallig verzwegen omdat er dan vrede uitbreekt, en dat is buitengewoon slecht voor het Amerikaans militair-industrieel complex dat zich met de staart tussen de benen uit de chaos van het Midden-Oosten heeft moeten terugtrekken. Het is bovendien slecht voor de oplagecijfers van de kranten en de kijk- en luistercijfers van de omroepen. Oorlog Verkoopt, net als Sex. Zondag 27 februari 2022 zag The Guardian zich dan ook genoodzaakt in de kop van een artikel te melden dat ‘Putin’s nuclear posturing requires west to tread extremely carefully.’ De schuldige daarvan is niet president Poetin, maar allereerst de regering Biden, en de lafhartige Europese NAVO-landen die weigeren te stoppen met de oostwaartse uitbreiding van militaire bases. Maar omdat dit standpunt niet populair is bij degenen die baat hebben bij deze crisis drijft de opportunistische Geert weer met de stroom mee. De oorlogszuchtige houding van de voltallige ‘vrije pers’ is erop gericht ‘Poetin’ te blijven demoniseren. Tot straks de zaak ontploft, en de ‘warmongers’ niet langer de consequenties kunnen negeren. Je zou bijna naar dat moment verlangen, ware het niet dat niemand daar iets aan heeft. Dit conflict zal hoe dan ook eindigen in verliezers aan beide kanten.
Naast het patriottisme weerhield ook het beginsel van goede smaak media ervan gruwelijk beeldmateriaal te publiceren of uit te zenden. Dit merkte de Amerikaanse oorlogsfotograaf Kenneth Jarecke, die voor Time Magazine naar de Golf was gestuurd. Vlak voor het staakt-het-vuren stuitte Jarecke met zijn pool op de ‘Highway of Death,’ de snelweg van Koeweit-stad richting Basra, waar een colonne vluchtende Iraakse troepen en voertuigen door Apache-helicopters onder vuur was genomen. Honderden Iraakse soldaten ware ahierbij gedood. Onder zwak protest van de begeleidende persofficier maakte Jarecke een foto die iconisch zou worden: een soldaat die was verkoold terwijl hij uit zijn brandende tank probeerde te klimmen. Aangezien het staakt-het-vuren inmiddels was ingegaan, hoefde de fotorol van Jarecke niet langs de militaire censuur. Toch werd de foto uiteindelijk niet in het tijdeschrift opgenomen. Het argument van de dienstdoende hoofdredacteur was: 'Time is een familietijdschrift.' AP haaldee de foto zelfs van het netwerk af omdat het deze als te beoordeelde. De foto verscheen wel in de Franse krant de Libérartion op 4 maart 1991 en in de Engelse krant The Observer op 3 maart 1991 onder de kop 'The real face of war.' Het bleef bij deze ene foto. Verder werden alleen de wrakken van de voertuigen langsw de snelweg getoond, zodat wie het niet wilde weten, kon blijven denken dat er in deze oorlog geen bloed was vergoten.
Vaak was het patroon dat de journalisten op de werkvloer wel aandacht aan de gruwelen van de oorlog wilden geven, maar daarvan afzagen omdat ze wisten dat die reportages ongebruikt zouden blijven. Als ze het wel probeerden, werden ze inderdaad meestal teruggefloten door de hogere echelons in het mediabedrijf. Journalisten hadden over het algemeen minder last van de censuur van het Pentagon dan van die van de eigen nieuwsorganisatie.
Ook in het geval van de getroffen bunker in Amiriya werden de ergste beelden door CNN, BBC, en ITN van de buis gehouden. Toen cameramaqn Rory Peck op de parkeerplaats van het ziekenhuis verbrande lichaamsdelen uit de bunker in close-up filmde, zei zijn collega Bowen dat hij dat moest laten, omdat ze die beelden toch nooit uitgezonden zouden krijgen. Peck antwoordde: 'Dat weet ik. Maar ik wil dat die schoften in Londen, die de waarheid niet willen zien, het onder ogen krijgen.'
Maar niet alleen de schofterige mediaqbazen trof blaam. Het publiek wasw net zo goed sxchuldig, want dat keek liever naar beelden van een spectaculaire en schone oorlog. De media richtten zich op de wensen van het publiek. Oorlog verkoopt goed, zolang het niet te gruwelijk wordt.
Met andere woorden, zolang de werkelijkheid 'sanitized' blijft, dus ontdaan van de realiteit, verkoopt oorlog uitstekend, behalve als de vijand oorlogsmisdaden begaat, want alles staat in dienst van de propaganda. Maar ook in het geval van de Oekraïne-inval geldt één waarheid: alles moet verkoopbaar blijven, simpel in hapklare brokken. De 'informatie' moet vooral niet de adverteerders afschrikken; de waarheid moet verteerbaar blijven, en wordt dus opgeleukt en/of gecensureerd. Meer daarover later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten