Putin criticized what he called the United States' monopolistic dominance in global relations, and its ‘almost un-contained hyper use of force in international relations.’
De Russische leider verklaarde dat:
the result of such dominance was that, ‘no one feels safe! Because no one can feel that international law is like a stone wall that will protect them. Of course such a policy stimulates an arms race.
Putin also quoted from a 1990 speech by Manfred Wörner to support his position that NATO made a binding promise not to expand NATO into new countries in Eastern Europe:
Hij voegde hieraan toe dat de Russen zouden willen horen dat de lidstaten van de westerse militaire organisatie:
are ready not to place a NATO army outside of German territory gives the Soviet Union a firm security guarantee. Where are these guarantees?
Putin publicly opposed plans for the U.S. missile shield in Europe, and presented President George W. Bush with a counter proposal on 7 June 2007 which was declined. Russia suspended its participation in the Treaty on Conventional Armed Forces in Europe on 11 December 2007 because:
‘Seven years have passed and only four states have ratified this document, including the Russian Federation.’
When it comes to setting national priorities, determining threats, defining challenges, and fashioning and implementing foreign and defense politics, the United States and Europe have parted ways,
zoals tevens bleek toen Kagan erop begon te hameren dat een inval in Irak absoluut noodzakelijk was om de Amerikaanse hegemonie in de olierijkste regio ter wereld te bekrachtigen. Dat die oorlog zowel voor het hele Midden Oosten als voor de VS desastreus zou aflopen weerhield Obama niet om Kagan uit te nodigen voor ‘lunch to compare world views,’ en werden zijn bellicose opvattingen door Obama bewonderd, met als gevolg dat 'de eerste zwarte president' Kagan’s vrouw in zijn regering benoemde tot staatssecretaris voor Europese en Euraziatische Betrekkingen, één van de belangrijkste posten. Zij begon meteen met het verlenen van 5 miljard dollar aan de Oekraïense oppositie om een door de VS uitgekozen regime aan te kunnen stellen. Tijdens een uitgelekt telefoongesprek met de Amerikaanse ambassadeur in Oekraïne liet ze weten wat haar positie ten opzichte van de Europese bondgenoten was door kort maar krachtig op te merken ‘Fuck the EU,’ daarmee aangevend dat Europa slechts een satelliet van de VS is, en dat de EU-beleidsbepalers, in de woorden van haar echtgenoot, ‘are fundamentally different today… On major strategic and international questions today, Americans are from Mars and Europeans are from Venus; they agree on little and understand one another even less.’ Wat zit deze extremistische ideoloog precies dwars? Daarover schreef de politieke analist Simon Coss in 2002:
He says the EU regularly defends the idea of a world where the rule of law rather than sheer brute force should decide how things are done. This is why it has supported initiatives such as the Kyoto Protocol on global warming, the international criminal court and a rules-based global trading system, to mention just three examples of where Washington has been accused of arrogantly ploughing its own furrow since George W. Bush became president.
Volgens Kagan is de Amerikaanse arrogantie juist een voordeel, want door de Europeanen wordt Washington teveel gehinderd in het verwezenlijken van zijn agressieve doeleinden. Hij benadrukt dat:
‘Europeans insist they approach problems with greater nuance and sophistication. They try to influence others through subtlety and indirection. They are more tolerant of failure, more patient when solutions don’t come quickly. They generally favor peaceful responses to problems, preferring negotiation, diplomacy, and persuasion to coercion. They are quicker to appeal to international opinion to adjudicate (oplossen. svh) disputes. They try to use commercial and economic ties to bind nations tougher. They often emphasize process over result, believing that ultimately process become substance.
Deze ontwikkeling heeft verregaande consequenties, die zowel voor Rusland als voor de Europese satellieten van Washington onoverzienbare gevolgen zullen hebben. Oorlog en de dreiging ervan is alleen goed voor het militair-industrieel complex, de bevolking betaalt de rekening. Terwijl vriend en vijand het erover eens is dat de Amerikaanse hegemonie afbrokkelt, en Azië -- na vijf eeuwen bruut kolonialisme de dupe te zijn geweest van het expansionistische Europa en de VS -- is China nu een rijzende ster, die zijn stempel op de 21ste eeuw zal drukken. Het ouderwetse kolonialisme van de witte man is door de komst van massavernietigingswapens en de bevolkingsexplosie gedateerd. Desondanks blijven Robert Kagan en zijn vrouw Victoria Nuland, die vanwege de Oekraïense regime-change en het daarop volgende conflict met Rusland kennelijk zo waardevol zijn voor de Democraten dat zij onder president Biden opnieuw is benoemd tot staatssecretaris van Politieke Zaken, verantwoordelijk voor Europa en Eurazië. Hoewel Duitsland en Frankrijk niet voor Oekraïne's NAVO-toetreding waren, wist de neoconservatieve kliek niet alleen het Amerikaanse beleid ten aanzien van Oekraïne te bepalen, maar daarnaast ook nog houding van de NAVO, en het beleid van de Amerikaanse satellietstaten in Europa, met voorop vanzelfsprekend het makke Nederlandse kabinet, met een lichtgewicht als de D’66er Kajsa Ollongren als minister van Defensie. En zo zal Europa de komende tijd meegetrokken worden in de oorlogszuchtige ambities van een neoconservatieve kongsi in Washington die het Midden Oosten in chaos heeft achtergelaten. Vanuit dit oogpunt moet het optreden van president Poetin worden beoordeeld.
Wat absoluut van belang is te weten is dat in oktober 1962 president John Kennedy de aanzet gaf tot een een gewapend conflict dat kon uitlopen in een nucleaire oorlog met de Sovjet Unie, nadat de:
aanwezigheid van raketten met een kernlading op Cuba aan het licht [kwam] door foto's van Amerikaanse U2-verkenningsvliegtuigen, die vanaf augustus 1962 boven het eiland waren gemaakt. Achter de schermen werd door de Amerikanen een aantal opties overwogen. Een onmiddellijke nucleaire aanval werd snel afgewezen. Er werd lang getwijfeld tussen de complete invasie van Cuba met grondtroepen en een quarantaine. Er werd uiteindelijk gekozen voor de quarantaine.
Op 22 oktober 1962 trad de crisis in volle openbaarheid toen president John F. Kennedy van de Verenigde Staten een felle rede hield waarin hij de ontmanteling eiste van alle Sovjet-raketbases op Cuba en een blokkade aankondigde op alle militaire goederen naar het eiland; de Amerikaanse blokkade besloeg een gebied van ongeveer 80 kilometer, op internationale wateren, waarmee een boog rond Cuba werd gevormd. De staat van paraatheid van het Amerikaanse leger werd verhoogd tot niveau DEFCON-2, waardoor een onmiddellijk militair ingrijpen tegen Cuba mogelijk werd.
24-28 oktober
Twee dagen later werd deze 'illegale' blokkade van kracht; de wereld hield de adem in, vooral toen duidelijk werd dat Sovjetschepen met kernkoppen aan boord de quarantainezone al dicht waren genaderd. De crisis werd nog verscherpt doordat enkele U-2-verkenningsvliegtuigen vanaf Cuba werden geraakt. Om de indruk te vermijden dat Kennedy zich liet leiden door de publieke opinie, werd dit feit door de Amerikanen niet in de openbaarheid gebracht. Intussen vond achter de schermen druk overleg plaats. Op zaterdag 27 oktober kwam het, zoals tientallen jaren later duidelijk werd, bijna tot een kernoorlog. De volgende dag, zondag 28 oktober, bleek een keerpunt in de crisis, toen Radio-Moskou bekendmaakte dat de Sovjet-Unie gevolg zou geven aan de eisen van de VS en de schepen rechtsomkeert zouden maken.
Oplossing
Deze concessie volgde op een intensieve briefwisseling tussen de Russische leider Chroesjtsjov en Kennedy, waarin niet alleen tot ontmanteling van de raketbases werd besloten, maar ook tot terugtrekking door de Verenigde Staten van de op de Sovjet-Unie gerichte Jupiter-raketten in Italië en Turkije. Tevens werd besloten dat de Verenigde Staten de territoriale integriteit van Cuba zouden respecteren, hetgeen Kennedy later van conservatieve zijde zeer kwalijk werd genomen. Om de publieke schade voor Kennedy beperkt te houden stemde Chroesjtsjov ermee in de terugtrekking van Amerikaanse raketten uit Turkije en Italië niet openbaar te maken. Daardoor leek het of de Russen een nederlaag hadden geleden. De positie van Castro werd versterkt door de crisis: de VS zou geen invasie meer sturen.
Internationale reacties
Achteraf bleek deze week de gevaarlijkste periode te zijn geweest in de Koude Oorlog. De dreiging van een atoomoorlog was niet langer denkbeeldig. In het Westen bereidden velen zich op een mogelijke atoomoorlog voor door water- en voedselvoorraden in huis te halen. Ook was er op beperkte schaal sprake van emigratie.
De Cubacrisis resulteerde in 1963 in de instelling van een directe verbinding, de Hotline Washington-Moskou, tussen de Amerikaanse en Russische leiders, om in nieuwe mogelijke crisissituaties het hoofd te bieden aan de dreiging van een atoomoorlog.
Latere studies
Uit documenten die later (in 1992) werden vrijgegeven, alsmede een studie over de Cubacrisis bij de herdenking ervan in 2002, blijkt dat de nucleaire oorlog nog veel dichterbij lag dan tevoren was aangenomen. De Russische generaal Issa Plijev had toestemming in geval van een invasie van Cuba het Russische nucleaire arsenaal te gebruiken.
De Amerikanen gebruikten dieptebommen die een groot lawaai veroorzaakten in de Russische onderzeeërs, om deze te dwingen naar boven te komen. De kapitein van de Russische onderzeeër B-59 en zijn politieke officier dachten dat de oorlog tussen de Sovjets en de Amerikanen intussen was uitgebroken. Zij bepleitten het inzetten van nucleaire torpedo's tegen Amerikaanse oppervlakteschepen. Er was echter een unanieme beslissing door de drie hoogste officieren vereist. De koelbloedigheid van de ondercommandant Vasili Aleksandrovitsj Archipov voorkwam de inzet van nucleaire torpedo's. In plaats van een kernoorlog te beginnen kwam de B-59 naar de oppervlakte.
Dean Acheson (Amerikaanse voormalige minister van Buitenlandse Zaken. svh)… wiens agressieve advies door Kennedy genegeerd was, schreef achteraf dat een kernoorlog alleen door gewoon stom meeval was vermeden.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Cubacrisis
Dankzij het feit dat de politieke leiders in Moskou en Washington beseften dat ‘we lucked out,’ waardoor de mensheid op het nippertje gespaard bleef, ontwikkelde zich een nieuwe doctrine, de vreedzame coëxistentie getiteld, waarbij nucleaire wapens alleen ter afschrikking dienden, maar niet gebruikt zouden worden. Die politieke ontspanning is door de neoconservatieve invloed op het Amerikaanse buitenlandse beleid helemaal weg. Vandaag de dag staan zogeheten ‘usable’ kernwapens opgesteld, die onmiddellijk ingezet kunnen worden. De gedachte is dat commandanten te velde moeten gaan beslissen wanneer ze worden ingezet. Met het oog daarop werd onder president Obama besloten tot een ‘$8 billion upgrade’ van ‘the US B61 nuclear bomb,’ want hoe dan ook, een imperium dat 93 procent van zijn bestaan in oorlog is geweest, is niet van plan zijn massavernietigingswapens te ontmantelen. Dinsdag 10 november 2015 berichtte The Guardian hierover onder de kop ‘America's new, more “usable,” nuclear bomb in Europe’:
As an old fashioned ‘dumb’ bomb it has no role in US or NATO nuclear doctrine, but the upgrade has gone ahead anyway, in large part as a result of lobbying by the nuclear weapons laboratories.
In non-proliferation terms however the only thing worse than a useless bomb is a ‘usable’ bomb. Apart from the stratospheric price, the most controversial element of the B61 upgrade is the replacement of the existing rigid tail with one that has moving fins that will make the bomb smarter and allow it to be guided more accurately to a target. Furthermore, the yield can be adjusted before launch, according to the target.
https://www.theguardian.com/world/julian-borger-global-security-blog/2015/nov/10/americas-new-more-usable-nuclear-bomb-in-europe
Tegelijkertijd is oorlog, uitgevochten met massavernietigingswapens in een geglobaliseerde wereld met meer dan 7 miljard aardbewoners, volstrekt onmogelijk geworden. Desondanks zijn ook de regeringen van de NAVO-lidstaten bereid massavernietigingswapens in te zetten, wanneer dit noodzakelijk lijkt. Vandaar dat de media conspiracy of silence ronduit misdadig is. Dat de situatie identiek is aan die tijdens de Cuba Crisis wordt door de media verzwegen in hun poging 'Poetin' te demoniseren. Wat de VS mag, mag Rusland niet. Daarover later meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten