Duitse media komen met een
document dat bevestigt dat de
NAVO niet naar het Oosten uit zou
breiden
Waarom nu, terwijl het al lang bekend was kun je vragen. Omdat Duitsland de grootste verliezer zal zijn als er oorlog uitbreekt. Dan zal de druk op Duitsland enorm toenemen om af te zien van Nordstream en dat betekent de economische dood voor Duitsland. Precies het doel van de Amerikanen van deze hele hetze. Hopelijk wordt Duitsland net op tijd wakker, want zonder Duitse medewerking wordt het een stuk lastiger oorlogvoeren voor de Yanks.
Op het gevaar af dat het een beetje flauw wordt onderhand herhaal ik het nog maar eens. Dit is wat er gaande is:
De Amerikaans oorloghitserij rond Oekraïne dient twee doelen; enerzijds het ontmantelen van Rusland zoals betoogt in Brezinski’s Grand Chessboard en het RAND corporation document “Overextending and Unbalancing Russia”, anderzijds het voorkomen van een Russisch-Europese (Duitse) (energie-)samenwerking. De VS zijn al honderd jaar als de dood voor een Euraziatische samenwerking, omdat dat de grootste bedreiging van hun hegemonie is.
Dat document was gewoon al die jaren bekend. Ik heb het hier aangehaald:
klik voor groter – De afspraken waren redelijk en duidelijk. Het Westen heeft zich er niet aan gehouden.
De Spiegel-redactie doet nogal verbaasd over een transcriptie van besprekingen uit 1991, waarin inderdaad sprake is van een belofte aan Rusland om de NAVO niet naar het oosten uit te breiden. Ook al wil men niet graag toegeven dat de Russen gelijk hebben – de waarheid was altijd te achterhalen, schrijft Dagmar Henn.
Plotseling kondigt Der Spiegel een archiefvondst aan. Zij zegt dat er documenten zijn waaruit blijkt dat toezeggingen over niet-uitbreiding van de NAVO deel uitmaakten van de onderhandelingen in het kader van Twee Plus Vier. Jarenlang werd dit feit door het Westen ontkend; secretaris-generaal Stoltenberg van de NAVO wil er nog steeds niets van weten. Nu zou een Amerikaanse politicoloog in de Britse Nationale Archieven een document hebben ontdekt dat de “Russische beschuldiging” ondersteunt.
In de nota, waarnaar Der Spiegel verwijst, wordt de Duitse vertegenwoordiger Jürgen Chrobog geciteerd tijdens een bijeenkomst “van de politieke directeuren van de ministeries van Buitenlandse Zaken van de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland in Bonn op 6 maart 1991”. Volgens de nota verklaarde Chrobog: “Wij hebben tijdens de onderhandelingen over twee plus vier duidelijk gemaakt dat wij de NAVO niet tot voorbij de Elbe zouden uitbreiden. Daarom kunnen wij Polen en de anderen geen lidmaatschap van de NAVO aanbieden.”
Toch werden, zoals iedereen weet, Polen en de andere landen hoe dan ook toegelaten tot de NAVO, de beloften daargelaten. En als klap op de vuurpijl werd en wordt nog steeds beweerd dat deze toezeggingen nooit hebben bestaan of dat zij niet geldig zijn omdat zij niet schriftelijk zijn vastgelegd. Alsof het hier gaat om het koopcontract voor een tweedehands auto en niet om wereldwijde veiligheid. Bronnen die deze verzekeringen bevestigden waren echter al die tijd hier in het Westen beschikbaar. Dus Spiegels vermeende sensatie is helemaal geen sensatie.
De Amerikaanse politicoloog Michael Mandelbaum, die immers adviseur was van de regering Clinton, wijdt in zijn boek “Mission Failure” uit 2016 een heel hoofdstuk aan deze belofte en de schending ervan, onder de kop “Russia: The Bad Deed”. Hij beschrijft Clintons besluit om Polen, Hongarije en de Tsjechische Republiek tot de NAVO toe te laten, en daarmee de belofte aan Rusland te verbreken, als de beslissende geostrategische fout van het Amerikaanse beleid van de afgelopen decennia.
Volgens zijn relaas was het Bill Clinton persoonlijk die eigenhandig besloot de belofte naast zich neer te leggen zonder eerst zijn minister van Defensie te raadplegen – die zich ertegen zou hebben verzet – of zelfs het hele kabinet erbij te betrekken. De echte reden voor dit besluit, zei Mandelbaum, was binnenlands. “Amerikanen met wortels in de potentiële nieuwe lidstaten lobbyden voor hun opname in de alliantie. Republikeinse politici, die hun reputatie van assertiviteit op het gebied van het buitenlands beleid, die hen tijdens de Koude Oorlog zo goed van pas was gekomen, wilden bevestigen, drongen aan op uitbreiding”. Clinton wilde dus de stemmen van bijvoorbeeld in Polen geboren Amerikaanse kiezers veilig stellen.
Mandelbaum bevestigt niet alleen het bestaan van deze beloftes. Hij schrijft ook: “Rusland heeft de uitbreiding van de NAVO aanvaard omdat het geen keus had. Het ontbrak aan de politieke of economische kracht om het te stoppen, en militair verzet was uitgesloten. Maar de Russen hebben deze uitbreiding nooit gezien als eerlijk, legitiem of iets anders dan een verraad van Westerse beloften en een aanval op Russische rechten en belangen”. Alle politieke stromingen in Rusland zijn het hierover eens, zegt hij.
Bovendien is Mandelbaum in alle opzichten een voorstander van de Amerikaanse machtsaspiraties, niet hun tegenstander. Hij kan er niet van beschuldigd worden vijandig te staan tegenover het Westen. Hij is ook niet de enige bron die bevestigt dat de belofte aan Rusland daadwerkelijk heeft bestaan. En toch was de historisch duidelijk onjuiste versie mettertijd zo succesvol geworden dat Der Spiegel nu het bewijs van de historische waarheid aanprijst alsof het een verloren Bach-cantate had ontdekt.
De vraag die zich echter opdringt is eerder: Waarom? Of beter gezegd: Waarom nu? Het is duidelijk dat voor een werkelijke ontwikkeling van de betrekkingen met Rusland in een vreedzamere richting een correctie van de publieke perceptie, een herbenadering van bepaalde historische feiten nodig is. Maar één zwaluw maakt nog geen zomer, en een ommekeer van het transatlantische aanvalskanon Spiegel is nog niet zichtbaar in de vermeende ontdekking. Misschien was het gewoon een kwestie van zijn eigen imago een beetje op te poetsen. De toekomst zal het uitwijzen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten