Ik kom nog even terug op het tendentieuze opiniestuk van Eva Cukier, de NRC-correspondent in Moskou. Op de voorpagina van maandag 21 februari 2022 schrijft zij dat ‘In eigen land president Poetin dit weekend druk [was] met grootschalige militaire ‘kernwapen)oefeningen.’ Daarentegen, zo beweert zij, ‘zette de Oekraïense regering [op zijn beurt] alle kanalen open om duidelijk te maken dat Kiev geen enkele aanvalsplan koestert en berichten daarover Russische provocaties zijn.’ Na een halve eeuw journalistiek herken ik als onafhankelijke vakgenoot onmiddellijk de propagandistische stijl van de westerse ‘corporate press.’ De NRC ziet zich door zijn nauwe banden met het Atlantisch bondgenootschap genoodzaakt om inzake westerse geopolitiek onmiddellijk de kant van Washington te kiezen, dat wil zeggen zolang ook de autoriteiten aldaar in de pas blijven lopen. Maar toen bijvoorbeeld ’s werelds bekendste geopolitieke deskundige, dr. Henry Kissinger, in 2015 publiekelijk verklaarde dat onder president Obama en vice-president Joe Biden, ‘breaking Russia has become an objective; the long-range purpose should be to integrate it,’ toen verzweeg de polderpers dit, terwijl Kissinger toch door het establishment gezien wordt als een 'pragmatic statesman in hostile times.'
https://nationalinterest.org/feature/the-interview-henry-kissinger-13615?page=0%2C1
Gezien het feit dat de NRC als beginsel claimt dat het ‘doorslaggevende criterium bij de afweging van nieuws en opinie voor ons de vraag [is] naar het publieke belang ervan,’ is het opmerkelijk dat dit avondblad zo’n uitgesproken manicheïsch beeld van de wereld schetst, waarbij ‘wij’ en de NAVO vanzelfsprekend de goede partij zijn, en degenen die niet klakkeloos de Amerikaanse hegemonie accepteren de slechten vertegenwoordigen, met ‘Poetin’ als het absolute vlees geworden kwaad. In de bewoordingen van Cukier: ‘Poetin’ was ‘druk met grootschalige militaire (kernwapen)oefeningen,’ een mededeling om het brave NRC-publiek eens flink de stuipen op het lijf te jagen, terwijl ‘Kiev geen enkel aanvalsplan koestert.’ Maar Kissinger's waarschuwing wordt keurig verzwegen. De correspondente deed er maandag nog een schepje bovenop door te melden dat president ‘Zelensky zaterdag te gast [was] op de Veiligheidsconferentie in München, hetzelfde forum waar Poetin in 2007 de Europese Veiligheidsorde failliet verklaarde.’ Ook dit blijft een tendentieuze opmerking, aangezien zij het volgende verzwijgt:
The warnings Russian President Vladimir Putin issued during his Munich address 15 years ago about the dangers of NATO expansion continue to reverberate across Europe, especially in light of the alliance military buildup that has helped fuel the crisis in Ukraine, experts told Sputnik.
On February 10, 2007, Putin delivered a landmark speech at the Munich Security Conference during which he criticized NATO’s post-Cold War push eastward as a serious provocation that risked fueling an arms race and violated Western promises not to expand.
Putin during the speech pointed to a statement made in 1990 by then-NATO General Secretary Manfred Woerner who said the fact the alliance was not prepared to place an army outside of German territory gave the Soviet Union a firm security guarantee. Putin, during the same speech, then asked: ‘Where are these guarantees?’
Fifteen years later Moscow is still raising the same question. In December, Russia unveiled draft proposals that sought to prevent NATO’s further enlargement in addition to enhancing US-Russian arms control arrangements. Although progress has been made in negotiations on some issues, Moscow feels the US has largely ignored its most critical demands, such as pushing NATO’s military infrastructure to the position of 1997 and a guarantee that Ukraine will never join the alliance.
Zelfs behoudende Amerikaanse commentatoren beseffen dat de NAVO-uitbreiding de vrede in allereerst Europa bedreigt:
‘Putin’s warnings, including in his 2007 speech to the Munich Security Conference, about NATO’s eastward expansion resonate loudly today,’ Cato Institute Senior Fellow Ted Galen Carpenter told Sputnik. ‘The current crisis could have and should have been avoided. The US and its NATO Allies deserve most of the blame.’
Carpenter said Washington and its allies’ actions in Ukraine in recent years have constituted ‘major provocations.’
‘In addition to the arrogance of expanding a powerful military alliance to Russia’s border, they meddled in Ukraine’s internal affairs to help unseat an elected president and make the country a Western political and military client,’ Carpenter said.
Een functionaris van een andere Amerikaanse denktank vertelde het volgende:
Brookings Institution Senior Fellow Michael O’Hanlon believes that by 2007 the US and its allies should have realized it was time to rethink NATO’s further expansion. He said he is a strong critic of NATO’s ‘open door’ policy as commonly understood.
When we started thinking about bringing in large and/or faraway countries that were hard for us to defend and very near to Moscow’s heart historically and otherwise, we were playing with fire,’ O’Hanlon told Sputnik.
O’Hanlon pointed to a recent op-ed he co-wrote which suggests NATO is required to invite only those states that would enhance regional security — not countries like Ukraine whose membership would actually increase the risk of a conflict.
https://eurasiantimes.com/vladimir-putins-munich-warnings-nato-plays-with-fire-in-ukraine/
Maar ook deze stemmen worden door de polderpers genegeerd.
Former US Secretary of State Henry Kissinger made prudent remarks recently when he said the United States is no longer a uni-power and that it must recognize the reality of China as an equal rival.
The furor over a new law passed by the US this week regarding Hong Kong and undermining Beijing’s authority underlines Kissinger’s warning.
If the US cannot find some modus vivendi with China, then the outcome could be a catastrophic conflict worst than any previous world war, he admonished.
Speaking publicly in New York on November 14, the veteran diplomat urged the US and China to resolve their ongoing economic tensions cooperatively and mutually, adding: ‘It is no longer possible to think that one side can dominate the other.’
In other words, he is negating (ontkent. svh) the erroneous consensus held in Washington which asserts that the US is somehow ‘exceptional,’ a ‘uni-power’ and the ‘indispensable nation.’ This consensus has grown since the early 1990s after the collapse of the Soviet Union, when the US viewed itself as the sole super-power. That morphed into a more virulent ideology of ‘full-spectrum dominance.’ Thence, the past three decades of unrelenting US criminal wars and regime-change operations across the planet, throwing the whole world into chaos.
Kissinger’s frank assessment is a breath of fresh air amid the stale and impossibly arrogant self-regard held by too many American politicians who view their nation as an unparalleled power which brooks no other…
Aptly, Kissinger’s caution about danger of conflict was reiterated separately by veteran journalist John Pilger, who warned in an exclusive interview for Strategic Culture Foundation this week that, presumed ‘American exceptionalism is driving the world to war.’
https://www.strategic-culture.org/news/2019/11/29/henry-kissinger-gets-it-us-exceptionalism-is-over/
Opnieuw, ook daarover zwijgt de alom gecorrumpeerde polderpers. Wat vooral ontbreekt aan haar verslaggeving is een historische context, en het besef dat het omvangrijke Rusland zijn eigen weg volgt, en niet, zoals de Nederlandse politici, loopjongens willen zijn van Washington en Wall Street. Over die context het volgende:
In mass societies, myth takes the place of history.
William Bosenbrook
People are trapped in history, and history is trapped in them.
James Baldwin
Jaren geleden sprak mijn oude vriend Geert Mak mij bestraffend toe toen ik fundamenteel van mening verschilde met Hubert Smeets, voormalig NRC-correspondent in Moskou en nu de drijvende kracht achter een door de overheid gefinancierde anti-Russische weblog. over de politiek van, toen nog, premier Poetin. Het gesprek ging in wezen over de continuïteit van de Russische geschiedenis. Ik stelde dat vanuit een historisch oogpunt bezien Poetin geen aberratie was, zoals de overgrote meerderheid van de westerse opiniemakers meent, inclusief Smeets. Ineens veerde Geert Mak op en riep mij verbolgen toe: ‘Hij,’ wijzend op Smeets, ‘heeft er drie jaar gewoond!!!’ Ik probeerde Mak uit te leggen dat wij beiden weliswaar vele decennia in dezelfde stad woonden, maar toch fundamenteel van elkaar van mening verschilden over Amsterdam, Nederland, Europa, en de rest van de wereld. Vergeefs, het ging Mak allemaal boven de pet. Ik baseerde mijn opvattingen deels op Alexander Yanov's boek The Russian Challenge (1987). De historicus Yanov is een uitgeweken Rus die sinds 1975 in de Verenigde Staten leeft, in Berkeley en Ann Arbor Russische Geschiedenis en Sovjet Politiek doceerde en vervolgens hoogleraar Politieke Wetenschappen was aan de City University of New York. Naar aanleiding van het ineenstorten van het Sovjet-model vat Yanov zijn stelling als volgt samen:
Uitgaande van het voorafgaande werpt professor Yanov de retorische vraag op:
Given that Russia's political past is a history of failed and reversed reforms, why should the outcome be any different this time?
Het was al in de oudheid een truïsme dat de toekomst door het verleden wordt bepaald, hetgeen niet lang geleden nog eens werd benadrukt door de bekende Amerikaanse documentairemaker Ken Burns met de woorden: 'History isn't really about the past — settling old scores. It's about defining the present and who we are.' Dit geldt niet alleen voor de Russen, voor de westerlingen vormt een genocidale geschiedenis de basis die de mogelijkheden en onmogelijkheden in de toekomst bepalen. Toch blijven westerse mainstream-opiniemakers van oordeel dat de individuele vrijheid de toekomst van de mensheid dicteert. Daarentegen weten goed ingevoerde wetenschappers dat dit een mythe is berustend op hoogmoed. Zo beschrijft de Amerikaanse historicus James H. Billington in zijn boek The Icon and the Axe. An Interpretive History of Russian Culture (1966) hoe de Russische geschiedenis werd en wordt beïnvloed door het trauma van de Mongoolse/Tataarse overheersing. De angst voor de barbaarse nomadenvolkeren op hun snelle paarden was de onderhuidse drijfveer om eeuwenlang naar het Oosten te expanderen. De Amerikaanse historicus Richard Pipes schatte 'dat het rijk tussen het eind van de vijftiende en het het eind van de negentiende eeuw in een tempo van 130 vierkante kilometer per dag groeide.' Naast historische factoren is evenwel ook de geografische en klimatologische realiteit bepalend voor de handelwijze van een volk. In zijn studie laat Billington, inmiddels emeritus hoogleraar Geschiedenis aan Harvard University, zien dat:
The real importance of the Tatars' protected presence in the Eastern European steppe lands lies not so much in their direct influence on Russian culture as in the indirect role in providing the Orthodox Eastern Slavs with a common enemy against whom they could unite and rediscover a sense of common purpose. Slowly but irresistibly, the Eastern Slavs emerged from the humiliation and fragmentation of the Mongol period to expand their power eastward — beyond the former realm of the Golden Horde, beyond that of the so-called Blue Horde, on the steppes of Central Asia, on to the Pacific. To understand how Russia emerged from its 'dark ages' to such triumphant accomplishment, one must not look primarily either to Byzantium or to the Mongols: the Golden Horn or the Golden Horde. One must look rather to the 'primitive fertility' which began to bring an agricultural surplus and a measure of prosperity; and, even more important, to 'the accumulation of spiritual energies during long silence' in the monasteries and the accumulation of political power by the new city which rose to dominate this region: Moscow.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Beleg_van_Kiev_(1240)
De tartaren waren niet als de moren: na Rusland te hebben veroverd gaven ze haar geen algebra noch Aristoteles.
Daarentegen gaven de Mongolen 'Russia something of more lasting importance: a political and administrative system, a concept of society, quite unlike anything that was to be learned in the West,'
aldus de van origine Hongaarse historicus Tibor Szamuely in zijn boek The Russian Tradition (1974). De auteur wijst er voorts op dat de Mongolen:
The Mongol empire was, in fact, a state grounded on an ideology, an early example of a phenomenon to which the world has since become accustomed; it was not just a state among other states, but, to use an apt description, an imperium mindi in statu nascendi, a World-Empire-in-the-Making. Its object was the establishment, by means of a series of wars, of a system of universal peace and of a worldwide social order based on justice and equality. After having achieved this, writes Vernadsky (invloedrijke Russische historicus, die in 1973 stierf. svh), 'the price for the security of mankind would be permanent service to the state on the part of each and all; this would establish an orderly way of life and social equality.
Deze zienswijze ligt diep verankerd in het Russische bewustzijn. Degene die dit niet weet of weigert te accepteren, zoals de meesten van mijn mainstream-collega’s, doen er beter aan te stoppen met hun verpolitiekte versie van de werkelijkheid, want dan begrijpen ze niets van datgene waarover zij berichten. Rusland is niet Nederland in het groot. Alleen provincialen denken dit. Meer daarover later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten