DE ANTI-RUSLAND PROPAGANDA VAN DE MAINSTREAM MEDIA 14

Wat er ook mogen gebeuren NRC en de Volkskrant zetten hun criminaliseringscampagne tegen ‘Poetin’ gewoon voort. Vandaag opent de NRC, een avondblad dat steun aan de NAVO als officieel beginsel heeft, met de schreeuwende kop ‘Moskou voert druk in de Donbas op met nepnieuws en geweld.’ Een opmerkelijke kop aangezien deze krant het ‘fake news’ van de Amerikaanse inlichtingendiensten klakkeloos overneemt, zonder in staat te zijn te controleren of dit propaganda is. Een week geleden beweerde NRC nog dat woensdag 16 februari 2022 de Russische aanval zou beginnen. Ook dat bleek ‘nepnieuws’ te zijn van de Amerikaanse inlichtingendiensten, die voorafgaand aan de illegale Irak-inval logen dat de Saddam Hoessein over massavernietigingswapens beschikte, om daarmee de op handen zijnde agressieoorlog te rechtvaardigen. Vandaag, maandag 21 februari 2022, volgt NRC-correspondente Eva Cukier vanuit Moskou, dat ruim 1000 kilometer van de grens met Donbas afligt, de officiële NAVO-propaganda, zoals die door westerse persbureau’s en toonaangevende Angelsaksische kranten wordt verspreid. Zij begint haar, als ‘analyse’ aangekondigde, versie van de werkelijkheid met de volgende suggestieve vraag:

Staat Europa op de rand van oorlog, zoals de Amerikaanse vicepremier Kamela Harris en de Britse premier Boris Johnson zaterdag stelden tijdens de Veiligheidsconferentie in München? Of is dit weekend opgelaaide strijd in Oost-Oekraïne onderdeel van een ingenieus Russisch treiterplan om Kiev verder onder druk te zetten? Een kettingreactie van militaire en politieke ontwikkelingen leek dit weekend de opmaat voor de Russische inval waar westerse politici al maanden voor waarschuwen. Toch kwam het daar nog niet van. 

Een opmerkelijk begin, al was het maar omdat de redactie en hoofdredactie van de zelfbenoemde kwaliteitskrant zo opgewonden waren dat niemand van hen ontdekte dat de Amerikaanse vice-president geen ‘vicepremier’ is, zoals Cukier beweert. Veel erger is dat de NRC er blind van uitgaat dat als Harris en Johnson opnieuw fout zitten, het hier een Russisch ‘treiterplan’ betreft. Hoe weet de NRC dit zo zeker? Zou het ook kunnen zijn dat de troepen van Kiev met een aanval op de Donbas ‘Poetin’ proberen te provoceren? Het zou één van de vele CIA-false flag operations kunnen zijn. Die verklaring is veel logischer dan de beweringen die door de inlichtingendiensten worden ingefluisterd; de VS wil immers de hegemonie behouden. Ook de rest van Cukier's betoog is gebaseerd op niet te verifiëren beweringen van westerse inlichtingendiensten. Het tendentieuze karakter van de NRC-berichtgeving blijkt tevens uit het volgende:

Terwijl de OVSE-waarnemermissie honderden schendingen van het staakt-het-vuren registreerde, waarbij één Oekraïense soldaat om het leven kwam, kwam zondag uit Loehansk het nieuws dat twee burgers zouden zijn gedood bij een Oekraïense aanval. Dat laatste werd in Kiev ontkracht.

Ziek en kwaadaardig is deze analyse van een alles behalve onafhankelijke correspondente, die uitgesproken anti-Russisch is. Een Oekraïense soldaat wordt 'gedood,' terwijl Donbas-burgers 'zouden zijn gedood.' Bovendien werd dit door 'Kiev ontkracht,' oftewel ontzenuwt. Hoe weet zij dit, Cukier was niet ter plaatse. De schaamteloze propaganda zit zelfs in de woordkeus. Genoeg van deze propagandiste. Nu, informatie die gecheckt is.

Men heeft niet veel verbeeldingskracht nodig om te beseffen dat, gezien het arsenaal aan massavernietigingswapens, het provoceren van een grootmacht  als de Russische Federatie spelen met vuur is. Daarom is de vraag opportuun waarom de politieke- en militaire elite in Washington en de financiële elite op Wall Street bereid zijn het risico te lopen een nucleaire oorlog uit te lokken? Juister geformuleerd: wat verraadt deze mentaliteit? Immers, de consequenties van een mogelijke Derde Wereldoorlog tussen enerzijds de NAVO-landen, onder leiding van de VS, en anderzijds de Russische Federatie gesteund door haar bondgenoot China, zullen, gezien de arsenalen aan massavernietigingswapens, vanzelfsprekend desastreus aflopen, voor allereerst natuurlijk de onverdedigbare burgerbevolking. Zowel de Eerste- als Tweede Wereldoorlog hebben dit genoegzaam aangetoond. De Zweedse oud-diplomaat en auteur Sven Lindqvist beschrijft in zijn boek A History of Bombing (2003) aan de hand van voorbeelden uit de praktijk hoe het met de moraliteit van onze verantwoordelijke autoriteiten gesteld is. Zo meldt hij hoe in 1918: 

when the war was over, a demand was made that the German pilots who had bombed London be brought to trial as war criminals. The British Air Ministry protested. Trials of that sort 'would be placing a noose round the necks of our airmen in future wars.' Since the aim of the British air attacks against German cities had been 'to weaken the morale of civilian inhabitants (and thereby their 'will to win') by persistent bomb attacks which would both destroy life (civilian and otherwise) and if possible originate a conflagration (een vuurzee. svh) which should reduce to ashes the whole town,' the application of the Hague Convention in these cases would defeat the very purpose of bombardment. 

This was top secret. Publicly the air force continued to say something quite different, just as the navy had done throughout the 19th century. This was the best tack to take, wrote the air staff in 1921: 'It may be thought better, in view of the allegations of the “barbarity” of air attacks, to preserve appearances by formulating milder rules and by still nominally confining bombardment to targets which are strictly military in character... to avoid emphasizing the truth that air warfare has made such restrictions obsolete and impossible.' 

Met andere woorden, vanzelfsprekend zijn zowel militairen als politici er volledig van doordrongen dat moderne oorlogen onmogelijk zijn geworden zonder het begaan van oorlogsmisdaden, grootschalige terreur tegen burgers. Daardoor is het misdadige feit ontstaan dat de Amsterdamse burgemeester en haar ambtenaren wel weten in welke schuilkelder ze terecht kunnen, in geval van een bombardement, maar de hoofdstedelijke burgers niet, ondanks het feit dat elke eerste maandag van de maand de sirenes loeien. Niemand die zich hier verder druk over maakt. De Amsterdamse krant Het Parool was wel geïnteresseerd in hoe veilig het was voor de inwoners van Kiev zodra de voorspelde Russische inval begon, maar geen woord besteedde het journaille aan de vraag waar de Amsterdamse bevolking zou kunnen schuilen wanneer er een oorlog met Rusland uitbreekt. De virtuele werkelijkheid is onderdeel van het ‘théâtre de l’absurde,’ waarin wij als vreemdelingen ronddolen.  In zijn boek The Art of Loving (1956) wijst de van origine joods Duitse psychoanalyticus en filosoof Erich Fromm erop dat:

Modern capitalism needs men who co-operate smoothly, and in large numbers; who want to consume more and more; and whose tastes are standardized and can be easily influenced and anticipated. It needs men who feel free and independent, not subject to any authority or principle or conscience — yet willing to be commanded, to do what is expected of them, to fit into the social machine without friction; who can be guided without force, led without leaders, prompted without aim — except the one to make good, to be on the move, to function, to go ahead. What is the outcome? Modern man is alienated from himself, from his fellow men, and from nature.

De moderniteit, eveneens in haar postmoderne vorm, wordt getypeerd door massale vervreemding in het huidige, totalitair functionerende systeem. In zijn boek De angst voor de vrijheid (1941) onderzocht Fromm:   

de redenen dat mensen zich ondergeschikt maken aan dictaturen. De verklaring van Fromm is dat men probeerde te vluchten voor het gevoel van onbeduidendheid. Onbeduidendheidsgevoelens bestaan uit gevoelens van machteloosheid, eenzaamheid, onzekerheid en angst. De Duitse middenklasse kreeg volgens Fromm het gevoel van onbeduidendheid door de beurskrach van 1929 en de hoge inflatie. Volgens hem koos de Duitse bevolking ervoor om Adolf Hitler te steunen om het gevoel van onbeduidendheid te verdringen door zich te vereenzelvigen met een autoritaire leider, zodat ze het gevoel hebben onderdeel te zijn van een groot en machtig geheel.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Erich_Fromm 

Op verzoek van de langs zittende Voorzitter van de Senaatscommissie voor Buitenlandse Betrekkingen, senator J.W. Fulbright, gaf Fromm in 1975 zijn analyse van de 'politics of détente.' Hij zei destijds:  

Given the fact that each superpower can destroy the other in nuclear war, the ‘peace-by-deterrence’ principle is only valid as long as there is no acute situation of military confrontation. 

But if a situation should get out of hand diplomatically, as it is possible in areas of conflicting interests such as the Middle East, and should either side find itself faced with a humiliating retreat or military defeat in the beginning of a conventional war, the two es- tablishments would choose even the certainty of being destroyed to admitting humiliation or defeat. Whether this is a sound principle from the standpoint of responsible leadership or even from the standpoint of established military tradition, is not the question here. What matters is that as long as both superpowers have the capacity to destroy each other, confrontation can lead to atomic war, even though neither side wants it. I am not speaking here of the more remote possibility that by faulty intelligence or poor judgment, either side could at a given moment be tempted to assume that it has reached certain technical advantages — and that the other side may soon reach such advantages — which may make it worth risking a first strike. 

It follows from this consideration that political détente is of vital importance. It follows also that it remains a fragile security unless it is combined with nuclear disarmament. In fact without serious steps toward disarmament, the talk about détente may be even dangerous. It may lull people — political leaders and their countries — into the illusion that all decisive steps for peace are made and may deflect (afleiden. svh) from the crucial importance of disarmament. 

Het spreekt voor zich dat de opiniemakers van de polderpers al het bovenstaande verzwijgen omdat zij zijn ingehuurd de boodschap te verspreiden dat de westerse politieke elite het beste voorheeft met haar onderdanen. In de voortreffelijke essaybundel The Short American Century. A Postmortem, in 2012 uitgegeven door Harvard University Press, herinnert de vooraanstaande Amerikaanse historicus Walter LaFeber de intellectuelen eraan dat: 

In its believers’ minds, the American Century promised to offer the best of the worlds of both God and Mammon: beneficent in its actions and profitable in its results. It did not work out that way, but this particular dream never died. President Barack Obama exemplified the persistence of such a belief when he declared in September 2010, ‘There’s no reason the 21st century is not going to be the American Century just like the 20th century was.’

De werkelijkheid was evenwel volstrekt anders, want:

the real problem was not that the American Century had reached a premature end — it was, contrary to Obama’s pronouncement, that it had never begun. It had never existed except as an illusion, but an illusion to which Americans, in their repeated willingness to ignore history, fell prey. Out of that illusion had come the conclusion that the United States possessed such immense power that it might even gloriously ‘end history,’ in the widely noted, and perhaps uniquely American, phrase coined by Francis Fukuyama to interpret the final triumph of the United States over the collapsing Soviet Empire in 1989.

Dat de illusie ‘van een “Amerikaanse Eeuw” zo’n lang leven was beschoren bewijst,’ aldus Lafeber, ‘hoe bijziend de Amerikanen naar hun geschiedenis en plaats in de wereld kijken.’ Het hele begrip ‘Amerikaanse Eeuw’ was, volgens deze hoogleraar, die aan de prestigieuze Cornell University doceert, ‘a façade that effectively camouflaged what lay beneath it and thus misled those who accepted’ deze ‘visie.’  Lafeber wijst erop dat:

The American Century was stillborn (doodgeboren. svh). Half the transport of the standing Soviet army was horse-drawn, while Truman commanded the world’s most powerful air force with global range and atomic bombs. Even so, that military power could not create an American Century in Central and Eastern Europe, China, or the Soviet Union itself, any more than comparably overwhelming military power some sixty years later could incorporate Iraq, Afghanistan, Ukraine, Georgia, or other parts of the Middle East and central Asia into an. 

When U.S. officials set about trying to help reconstruct non-Communist countries in the post-1945 world, it was not confidence that inspired them but stark fear that the globe might spiral back to the catastrophic 1930s. Truman publicly expressed this fear on March 6, 1947. He told a Baylor University audience that any expansion of closed, state-controlled economic systems (he was obviously referring to communism) would ultimately doom American freedom. The president then effectively drove the point home: ‘We must not go through the Thirties again.’ The Baylor speech formed the necessary preface for the message the president delivered six days later to a joint session of Congress. This speech became known as the Truman Doctrine. 

The idea of fighting ‘small nuclear wars in far-off places’ has been a feature of US nuclear planning for well over half a century. This is also true for the UK: go back to the end of the 1950s, when Britain first developed its own nuclear weapons, and you will find open reference to using tactical nuclear weapons in a possible conflict with China.

One of the very early columns in this series, published in 2002, covered this ‘small nuclear wars’ issue. Soon after the end of the Cold War, it noted, there were studies about the potential value of small nuclear weapons in conflicts that might fall well short of world-wide war.

Back in 1991 the US Strategic Air Command had commissioned one such study, which became known as the Reed Report. The final version was toned down, but the leak of a draft gave some indication of the line of thinking. As I wrote then:

‘it stated the belief that the growing wealth of petro-nations and newly hegemonic powers is available to bullies and crazies, if they gain control, to wreak havoc on world tranquillity. The study itself called for a new nuclear targeting strategy that would include the ability to assemble a Nuclear Expeditionary Force… primarily for use against China or Third World target.’

Paul Rogers is emeritus hoogleraar Peace Studies  aan de Bradford University. Op 25 juli 2019 waarschuwde hij dat:

The idea of fighting ‘small nuclear wars in far-off places’ has been a feature of US nuclear planning for well over half a century. This is also true for the UK: go back to the end of the 1950s, when Britain first developed its own nuclear weapons, and you will find open reference to using tactical nuclear weapons in a possible conflict with China.

One of the very early columns in this series, published in 2002, covered this ‘small nuclear wars’ issue. Soon after the end of the Cold War, it noted, there were studies about the potential value of small nuclear weapons in conflicts that might fall well short of world-wide war.

Back in 1991 the US Strategic Air Command had commissioned one such study, which became known as the Reed Report. The final version was toned down, but the leak of a draft gave some indication of the line of thinking. As I wrote then:

‘it stated the belief that the growing wealth of petro-nations and newly hegemonic powers is available to bullies and crazies, if they gain control, to wreak havoc on world tranquillity. The study itself called for a new nuclear targeting strategy that would include the ability to assemble a Nuclear Expeditionary Force...primarily for use against China or Third World targets.’

This period also saw US weapons laboratories working on designs for small nuclear warheads. Some of the thinking behind this was revealed in a paper that two staff members of the Los Alamos laboratory wrote for Strategic Review, titled ‘Countering the Threat of the Well-Armed Tyrant: A Modest Proposal for Small Nuclear Weapons.

In 2002 schreef professor Rogers: 

When Bush came to power, he brought with him very hard-line security advisers, some of whom had worked in think-tanks that had been diligently investigating new nuclear strategies that were uncannily like those of the early 1990s. Once in power, they were given their head, with the results that have been reported so widely this week.

What has surprised most people is the apparent willingness to consider using nuclear weapons first, using them on a small scale, and doing so on the assumption that this is a reasonable component of an international security policy.

https://www.opendemocracy.net/en/a-winnable-nuclear-war-trump-revives-his-generals-dreams/ 

Volgende keer meer.