DE ANTI-RUSLAND PROPAGANDA VAN DE MAINSTREAM MEDIA 3

Maandag 17 januari 2022 schreef de immer goed geïnformeerde Belgische journalist Willy van Damme op zijn weblog het volgende:

Toch merkwaardig hoezeer De Standaard haar berichtgeving over bepaalde onderwerpen verlaagt tot het niveau van de meest platte propaganda. ‘Rusland intimideert met mogelijke kernaanval op Amerikaans grondgebied’ kopt men boven een artikel van buitenland-redacteur Koen Vidal  in De Standaard van vandaag 17 januari.

Daarin heeft hij het ook over de Cubaanse rakettencrisis en hoe de Sovjetunie daar in Cuba kernraketten plaatste en die dan terugtrok. Wat Vidal vergeet is dat die raketten op Cuba kwamen nadat de VS eerder in Turkije op de luchtmachtbasis van Inçirlik, vlakbij de Kaukasus en dus de toenmalige Sovjetunie, kernraketten had geplaatst. 

Het was dus een ‘poets weder poets.’ Na de onderhandelingen hierover werden die raketten in Cuba en in Inçirlik teruggetrokken. In onze toenmalige pers kwam Inçirlik amper of niet ter sprake, Cuba daarentegen wel, het was dus de Cuba crisis. Waardoor de lezers en dus de burgers belogen werden. 

Hetzelfde gebeurt nu ook. Als de VS raketten plaatst in de Baltische staten en Polen dan is dat de vrije keuze van die landen. Als Rusland eventueel dat zou herhalen voor de kust van de VS of terug Cuba dan is dat ‘intimidatie.’

https://willyvandamme.wordpress.com/2022/01/17/propaganda-van-bart-beirlant-en-de-standaard/ 

Deze tendentieuze ‘vergeetachtigheid’ is kenmerkend voor de westerse commerciële pers zodra het Rusland en China betreft, twee nucleaire grootmachten die, in tegenstelling tot de Europese Unie en de NAVO, weigeren te gehoorzamen aan de directieven van Washington en Wall Street, en dus behoren tot de officiële vijanden van onze elite. Zonder overdrijven zou men kunnen stellen dat die ‘vergeetachtigheid’ een absolute vereiste is om carrière te kunnen maken in de mainstream journalistiek, zoals ik meer dan een halve eeuw van nabij heb kunnen constateren. Deze vereiste, het gebrek aan een historische context bij de waan van de dag, is levensgevaarlijk, zeker wanneer het gaat om hoog opgelopen spanningen tussen grootmachten uitgerust met massavernietigingswapens. Daarom een korte terugblik:

‘We cannot expect that all nations will adopt like systems, for conformity is the jailer of freedom and the enemy of growth,’ zo verklaarde president John Kennedy naderhand over de Cuba Crisis. Als opperbevelhebber van de Amerikaanse strijdkrachten was Kennedy ervan doordrongen geraakt dat ‘vreedzame coëxistentie’ tussen grootmachten de enige mogelijkheid was om te kunnen overleven in een wereld vol nucleaire, biologische en chemische wapens. Doorslaggevend waren zijn ervaringen tijdens de Cuba Crisis in oktober 1962, toen de wereld dertien dagen lang op de rand van een nucleair armageddon balanceerde, en de toenmalige minister van Justitie, Robert Kennedy, in paniek de Sovjet-leider Nikita Chroesjtsjov waarschuwde dat ‘an irreversible chain of events could occur against our will,’ omdat zijn broer, ‘The President does not know how long he can hold out against our generals.’ Dit feit werd nog eens bekrachtigd door de toenmalige Amerikaanse minister van Defensie Robert McNamara zich tijdens de crisis afvroeg of hij 'would live to see another Saturday night' en Dino Brugioni, lid van het CIA-team dat de wapenopbouw bespioneerde, geen andere uitweg meer zag dan 'war and complete destruction.' Op zijn beurt schreef Robert Kennedy: 

Stond de wereld aan de rand van de totale vernietiging? Was het een dwaling? Een fout? Was er nog iets anders dat ondernomen had moeten worden? Of niet ondernomen was? President Kennedy had de loop der gebeurtenissen op gang gezet, maar kon deze niet langer meer beheersen. 

Zowel de Amerikaanse als Sovjet elite beseften dat er een proces op gang was gekomen dat zijn eigen dynamiek kende en derhalve door niemand kon worden beheerst. In zijn memoires, die in 1970 uitkwamen wees  Khrushchev erop:

that Robert Kennedy's message was even more desperate. 'Even though the President himself is very much against starting the war over Cuba, an irreversible chain of events could occur against his will,' he warned. 'If the situation continues much longer, the President is not sure that the military will not overthrow him and seize power. The American army could get out of control.’

In hun boek The Untold History of the United States (2013) schreven Oliver Stone en de professor Peter Kuznick:

U.S. Military leaders were furious when the crisis ended without an attack on Cuba. On several occasions, they had as much as accused Kennedy of cowardice for resisting their recommendations. McNamara recalled their bitterness at a meeting with Kennedy the day after the Soviets agreed to remove their missiles: 'The President invited the chiefs to thank them for their support during the crisis, and there was one hell of a scene. Curtis LeMay came out saying, 'We lost. We ought to just go in there today and knock 'em off.' 

Als Chef Staf van de Amerikaanse Luchtmacht had LeMay onmiddellijk gesteld: 

The Russian bear has alway been eager to stick his paw in Latin American waters. Now we've got him in a trap, let's take his leg off right up to his testicles. On second thought, let's take off his testicles, too. President Kennedy 'was shaken by LeMay's cavalier attitude toward the possibility of nuclear was.' 

Het was dezelfde Curtis LeMay over wie minister van Defensie Robert McNamara verklaarde dat die na 1945 had gezegd:

‘If we'd lost the war, we'd all have been prosecuted as war criminals.’ And I think he's right. He, and I'd say I, were behaving as war criminals. LeMay recognized that what he was doing would be thought immoral if his side had lost. But what makes it immoral if you lose and not immoral if you win?

In de met een Oscar bekroonde documentaire The Fog of War (2003) stelde McNamara de vraag: 

Why was it necessary to drop the nuclear bomb if LeMay was burning up Japan? And he went on from Tokyo to firebomb other cities. 58% of Yokohama. Yokohama is roughly the size of Cleveland. 58% of Cleveland destroyed. Tokyo is roughly the size of New York. 51% percent of New York destroyed. 99% of the equivalent of Chattanooga, which was Toyama. 40% of the equivalent of Los Angeles, which was Nagoya. This was all done before the dropping of the nuclear bomb, which by the way was dropped by LeMay's command. Proportionality should be a guideline in war. Killing 50% to 90% of the people of 67 Japanese cities and then bombing them with two nuclear bombs is not proportional in the minds of some people, to the objectives we were trying to achieve.

Hoge militairen als Curtis LeMay handelden als gewetenloze psychopaten en daarvan was de oud-opperbevelhebber van de Geallieerde Strijdkrachten in Europa, Dwight Eisenhower, zich maar al te goed van bewust. Tijdens zijn afscheidsspeech als Amerikaanse president in januari 1961 sprak Eisenhower dan ook uit ervaring toen hij met klem waarschuwde voor de militarisering van de Amerikaanse samenleving als gevolg van: 

the growing power of the military-industrial complex in American life. Most people know the term the president popularized, but few remember his argument.

In his farewell address, Eisenhower called for a better equilibrium between military and domestic affairs in our economy, politics and culture. He worried that the defense industry’s search for profits would warp foreign policy and, conversely, that too much state control of the private sector would cause economic stagnation. He warned that unending preparations for war were incongruous with the nation’s history. He cautioned that war and warmaking took up too large a proportion of national life, with grave ramifications for our spiritual health.

Maar daarvoor hebben ‘warmongers’ als de columniste Caroline de Gruyter, Geert Mak, Bas Heijne, Hubert Smeets — die allen voor de NRC schrijven — geen enkele belangstelling. Het feit dat een insider als 'President Kennedy de loop der gebeurtenissen op gang [had] gezet, maar deze niet langer meer [kon] beheersen' maakt op hen als outsiders geen enkele indruk, zoals ondermeer blijkt uit De Gruyter’s stelling dat:

Het moeilijkste is om te erkennen dat het gewoon oorlog is. En dat we, wat ons antwoord ook is, bereid moeten zijn daarvoor een prijs te betalen. Onze veiligheid staat op het spel.

En toch kan deze moeder van drie kinderen en echtgenote van een carrière-diplomaat weten dat tijdens de Cuba Crisis op 27 oktober 1962 de hele mensheid gered werd door het beheerste optreden van één Sovjet-officier aan boord van een B-59 duikboot, uitgerust met nucleaire wapens, die voor de kust van het zuiden van de VS voer. Aangezien de Sovjet-onderzeeër door de Amerikaanse marine werd bestookt met dieptebommen, waarvan enkele niet ver van de romp van de onderzeeboot tot ontploffing kwamen, werd de onderzeeboot gedwongen lang onder water te blijven. Volgens getuigen aan boord steeg de spanning:

sharply, especially inside the submarine's engine room. The ship went dark, with only emergency lights continuing to function. Carbon dioxide in the air reached near-lethal levels. People could barely breathe. 'One of the duty officers fainted and fell down. Then another one followed, then the third one… They were falling like dominoes. But we were still holding on, trying to escape. We were suffering like this for about four hours.' Then 'the Americans hit us with something stronger… We thought — that's it — the end.' 

Panic ensued. Commander Valentin Savitsky tried unsuccessfully to reach the general staff. He then ordered the officer in charge of the nuclear torpedo to prepare it for battle and shouted. 'Maybe the war has already started up there, while we are doing somersaults here. We're going to blast them now! We will die, but we will sink them all — we will not disgrace our Navy.' Savitsky turned to the other two officers aboard for their approval. One agreed, but political officer Vasili Arkhipov refused to launch, single-handedly preventing nuclear war,

aldus het relaas in The Untold History of the United States (2012) van de Amerikaanse filmmaker Oliver Stone en de historicus professor Peter Kuznick, directeur van de Nuclear Studies Institute at American University.  

http://www.todayifoundout.com/index.php/2013/05/vasili-arkhipov-the-man-who-saved-the-world/  

Omdat de stupide polderpers uit directe commerciële motieven haar hetze tegen Rusland voortzet, kan zij eveneens geen aandacht besteden aan de waarschuwing van Henry Kissinger dat al onder president Obama ‘breaking Russia has become an objective; the long-range purpose should be to integrate it.’ Bovendien wees deze oud-minister van Buitenlandse Zaken erop dat:

A number of things need to be recognized. One, the relationship between Ukraine and Russia will always have a special character in the Russian mind. It can never be limited to a relationship of two traditional sovereign states, not from the Russian point of view, maybe not even from Ukraine’s. So, what happens in Ukraine cannot be put into a simple formula of applying principles that worked in Western Europe, not that close to Stalingrad and Moscow. In that context, one has to analyze how the Ukraine crisis occurred. It is not conceivable that Putin spends sixty billion euros on turning a summer resort into a winter Olympic village in order to start a military crisis the week after a concluding ceremony that depicted Russia as a part of Western civilization. 

Maar aangezien de modale westerse opiniemaker een nauwelijks ontwikkelde logica bezit en bovendien een propagandistische opdracht heeft, worden de waarschuwingen van de voormalige National Security Advisor Kissinger eenvoudigweg verzwegen. Gedwee volgt de polderpers de propaganda van het Atlantisch bondgenootschap, en weigert zij het feit te analyseren dat de elite in Washington en op Wall Street zich tevens voorbereidt op een oorlog met China. Twee jaar geleden al was 60 procent van de Amerikaanse marinevloot in de buurt van China gestationeerd, waardoor nu ‘U.S. Navy destroyers stalk China's claims in South China Sea.’ De reden is dat de Amerikaanse  politiek ten aanzien van de Pacific Rim erop gericht is: 

to ‘contain’ China, to limit China’s ability to project power in the waters off its southern coast, to bolster U.S. ‘hegemony’ or primacy in the East Asia maritime space. 

Het ondenkbare is opnieuw denkbaar geworden, het onuitsprekelijke wordt weer uitgesproken. Daarom is van belang te weten dat vrijdag 5 augustus 2016 uitlekte dat het Amerikaanse leger de RAND Corporation opdracht had gegeven tot het ‘Thinking Through' van 'the Unthinkable.' Onder de schreeuwende kop ‘RAND CORPORATION LAYS OUT SCENARIOS FOR U.S. WAR WITH CHINA’ vernam de lezer: 

A new study by the RAND Corporation titled ‘War with China: Thinking Through the Unthinkable’ is just the latest think tank paper devoted to assessing a US war against China. The study, commissioned by the US Army, provides further evidence that a war with China is being planned and prepared in the upper echelons of the American military-intelligence apparatus.

That the paper emerges from the RAND Corporation has a particular and sinister significance. Throughout the Cold War, RAND was the premier think tank for ‘thinking the unthinkable’ — a phrase made notorious by RAND’s chief strategist in the 1950s, Herman Kahn. Kahn devoted his macabre book ‘On Thermonuclear War’ to elaborating a strategy for a ‘winnable’ nuclear war against the Soviet Union.

According to the preface of the new study, released last week, ‘This research was sponsored by the Office of the Undersecretary of the Army and conducted within the RAND Arroyo Center’s Strategy, Doctrine, and Resources Program. RAND Arroyo Center, part of the RAND Corporation, is a federally funded research and development center sponsored by the United States Army.’

The paper is a war-gaming exercise in the Kahn tradition: weighing the possible outcomes of a war between two nuclear powers with utter indifference to the catastrophic consequences for people in the United States, China and the rest of the world.

http://www.wsws.org/en/articles/2016/08/05/pers-a05.html     

http://thediplomat.com/2016/08/the-us-china-perception-gap-in-the-south-china-sea/     

 

Durf nu nog eens te stellen dat de auteur Harry Mulisch geen gelijk had toen hij zes decennia geleden stelde: ‘Mensen bedreigen mensen met een vernietiging, waarnaast de jodenmoord een bagatel zal worden, een herinnering uit de goede oude tijd.’ 

Kortom, de VS lokte in 1962 bijna een nucleair armageddon uit toen de Sovjet Unie in Cuba raketten wilde plaatsen, terwijl Rusland vandaag de dag niet van de VS mag eisen dat Oekraïne geen NAVO-lid wordt om op die manier te voorkomen dat daar massavernietigingsraketten worden geplaatst, die  in zeer korte tijd Moskou kunnen vernietigen. Hier wordt met twee maten gemeten, aangezien de afstand van Havana naar Washington meer dan twee keer langer is dan van Kiev naar Moskou. Het gebrek aan logica heeft inmiddels krankzinnige vormen aangenomen.