DE ANTI-RUSLAND PROPAGANDA VAN DE MAINSTREAM MEDIA 2

De Franse socioloog Jacques Ellul zette in zijn baanbrekende studie Propaganda. The Formation Of Men's Attitudes (1965) uiteen dat over ‘one fact there can be no debate: the need of democracy, in its present situation, to make propaganda.’ Hij wees erop dat:

Historically, from the moment a democratic regime establishes itself, propaganda establishes itself alongside it under various forms. This is inevitable, as democracy depends on public opinion and competition between political parties. In order to come to power, parties make propaganda to gain voters.

Let us remember that the advent of the masses through the development of the democracies has provoked the use of propaganda, and that this is precisely one of the arguments of defence of the democratic State — that it appeals to the people, who are mobilized by propaganda: that it defends itself against private interests or anti-democratic parties. It is a remarkable fact worthy of attention that modern propaganda should have begun in the democratic States. During World War I we saw the combined use of the mass media for the first time; the application of publicity and advertising methods to political affairs, the search for the most effective psychological methods. 

De huidige hetze van de commerciële westerse pers tegen Rusland is een schoolvoorbeeld van propaganda in zijn meest ordinaire vorm, waarbij kosten noch moeite worden gespaard om de Russen te demoniseren, met onder andere opmerkingen van  bijvoorbeeld mainstream-opiniemaker Hubert Smeets als zou het 'een klassiek Russische koers' zijn 'om verwarring te zaaien.’ Volgens deze NRC-commentator -- een graag geziene gast bij de Atlantische Commissie, propaganda-instituut van het Amerikaanse militair-industriële complex en zijn NAVO -- is het hele Russische volk per definitie onbetrouwbaar, omdat het in zijn ogen 'typisch Russisch [is] om altijd alles om te draaien.’ Gezien het feit dat Smeets herhaaldelijk in Nieuwsuur verschijnt, een door de staat gefinancierd NOS-programma, moet aangenomen worden dat zijn oorlogspropaganda bij zowel politiek Den Haag als in kringen van het Hilversumse omroepwereldje in goede aarde valt. Dit feit zou de burger dienen aan te sporen om ‘de relatie tussen democratie en propaganda’ nader  te bestuderen, aangezien:

it is evident that a conflict exists between the principles of democracy — particularly its concept of the individual — and the processes of propaganda. The notion of rational man, capable of thinking and living according to reason, of controlling his passions and living according to scientific patterns, of choosing freely between good and evil — all this seems opposed to the secret influences, the mobilizations of myths, the swift appeals to the irrational, so characteristic of propaganda. 

De mainstream-media zijn erin geslaagd de indruk te vestigen dat Rusland het Westen bedreigd en niet andersom. Dit feit is levensgevaarlijk, en wel omdat, zoals Ellul benadrukt:

Democracies have been fed on the notion that truth may be hidden for a while but will triumph in the end, that truth in itself carries an explosive force, a power of fermentation that will necessarily lead to the end of lies and the shining apparition of the true. This truth was the implicit core of the democratic doctrine. 

Dus, hoewel de burger in een democratie meent dat hij de waarheid kent, wordt zijn gedrag juist bepaald door propaganda, zonder dat hij dit merkt. De kern van propaganda is immers dat men die juist niet herkent, anders werkt zij niet. Veelzeggend is dat het tijdschrift Life in 1999 oordeelde dat de vader van de Public Relations, Edward Bernays, behoorde tot 'one of the 100 most influential Americans of the 20th century.’ Bernays leerde de elite dat zij zich moest concentreren op ‘regimenting the public mind every bit as much as an army regiments the bodies of its soldiers,’ aangezien, zo schreef hij in zijn standaardwerk Propaganda. The Public Mind In The Making (1928): 

The conscious and intelligent manipulation of the organized habits and opinions of the masses is an important element in democratic society. Those who manipulate this unseen mechanism of society constitute an invisible government which is the true ruling power of our country… We are governed, our minds are moulded, our tastes formed, our ideas suggested, largely by men we have never heard of. This is a logical result of the way in which our democratic society is organized. Vast numbers of human beings must cooperate in this manner if they are to live together as a smoothly functioning society… In almost every act of our daily lives, whether in the sphere of politics or business, in our social conduct or our ethical thinking, we are dominated by the relatively small number of persons… who understand the mental processes and social patterns of the masses. It is they who pull the wires which control the public mind.

Die ‘onzichtbare’ macht is met zijn ‘engineering of consent,´ juist de ´essence of the democratic process,´ aldus Bernays. ´Controlling the public mind´ is een doorslaggevende discipline voor de rijken en machtigen om de bevolking in het gareel te houden en in de juiste richting te laten marcheren. Meer dan in welk geval ook geldt dit bij het verkopen van een oorlog aan het westerse publiek, zoals sinds 2001 de oorlogen tegen de islamitische wereld opnieuw hebben aangetoond, en de huidige anti-Russische hetze bewijst. 

Kenmerkend voor de Nederlandse mainstream-opiniemakers is dat zij er niet voor terugdeinzen om oorlogspropaganda te verspreiden. Een voorbeeld is de oud-communiste Elsbeth Etty, voormalig adjunct-hoofdredacteur van De Waarheid, en sinds het jaar van de ineenstorting van de Sovjet Unie redactrice bij NRC Handelsblad. Hoewel Elsbeth Etty, die ook nog bijzonder hoogleraar was aan de Vrije Universiteit Amsterdam, beweerde ‘moeite te hebben met autoriteit,’ steunde zij toch de  — volgens de VN illegale — Irak-inval van de neoconservatieve Bush-regering in 2003. Vier jaar later schreef zij onder de kop ‘De inval in Irak was toch verkeerd’ in de NRC:

De oorlog in Irak is uitgedraaid op een fiasco — politiek, moreel en militair, op instabiliteit en onveiligheid, chaos, vluchtelingenstromen, burgeroorlog, demoralisatie van de Amerikaanse strijdmacht, kortom, de balans is in alle opzichten negatief. De balans is negatief — tenzij het waar zou zijn dat het enige oorlogsdoel was dat de VS de beheersing konden verwerven van de olievoorraden in Irak en dat we hier te maken hadden met een imperialistische rooftocht, een verklaring waar zelfs doorgewinterde marxisten de schouders over zouden ophalen.

Het is goed dat gerenommeerde media, zoals de New York Times, zich hebben verontschuldigd voor elementen in hun berichtgeving en dat individuele journalisten en commentatoren reflecteren op hun eerder ingenomen posities.

Als columnist heb ik tot de zomer van 2003 begrip opgebracht voor de argumenten waarmee president Bush en de Britse premier Blair de inval verdedigden. Het lukte mij niet te geloven wat daarna door Colin Powell openlijk is toegegeven: dat de casus belli, de aanwezigheid van massavernietigingswapens in Irak, op leugens berustte. Te lang ben ik ervan uitgegaan dat een democratische regering het zich niet kon veroorloven om op valse gronden een oorlog te beginnen, de bevolking voor te liegen en daarmee ook voor de toekomst haar geloofwaardigheid te verspelen.

https://www.nrc.nl/nieuws/2007/10/18/de-inval-in-irak-was-toch-verkeerd-11413166-a46651 

Desondanks zijn de Nederlandse opiniemakers nu weer nagenoeg collectief enthousiast voor een bestraffing van Rusland. Mijn collega's zijn niet bij machte van de geschiedenis te leren. En aldus blijven zij doorgaan met het indoctrineren van hun publiek. Zij kunnen niet anders, en passen naadloos in een lange rij van propagandisten. In zijn boek Corporate Public Relations. A New Historical Perspective (2011) wijst de Amerikaanse historicus Marvin Olasky erop dat Edward Bernays in het begin van de twintigste eeuw 'één van de eersten' was geweest: 

to realize fully that American 20th Century liberalism would be increasingly based on social control posing as democracy, and would be desperate to learn all the opportunities for social control that it could. 

Op zijn beurt kwam de Amerikaanse historicus, professor Stewart Ewen, in zijn studie PR! A Social History of Spin (1996) tot de slotsom dat al vanaf de jaren twintig van de vorige eeuw 

the mass media, dominated by commercial interests, would provide subservient channels through which as broad public might be schooled to a corporate point of view.

Bernays zelf wees zijn rijke opdrachtgevers in zijn boek Crystallizing Public Opinion (1923) erop dat: 

The minority has discovered a powerful help in influencing majorities. It has been possible so to mould the mind of the masses that they will throw their newly gained strength in the desired direction. Propaganda is the executive arm of the invisible government.

Natuurlijk werd hij rijkelijk beloond voor zijn inzichten in 'the conscious and intelligent manipulation of the organized habits and opinions of the masses,' die een 'indispensable feature of democratic society' was geworden, zoals hij het zelf zo treffend had vastgesteld. Vanaf toen wisten de 'invisible wire pullers,' zoals Bernays hen betitelde, hoe ze 'continuously and systematically' de voorname taak van het 'regimenting the public mind' konden concretiseren. Edward Bernays, tezamen met andere vooraanstaande Amerikaanse intellectuelen, waarschuwde de elite al een eeuw geleden voor de gevaren van de democratie. Immers, op die wijze konden grote groepen burgers een greep krijgen op hun eigen toekomst en dit zou de macht van de elite drastisch inperken. 'Freedom' kan alleen in handen zijn van de machtigen en rijken en hun woordvoerders in de mainstream media, die de middelen hebben om die 'vrijheid' vorm en inhoud te geven, waardoor het vandaag de dag:

impossible [is] to overestimate the importance of engineering consent; it affects almost every aspect of our daily lives.

Voor zijn baanbrekende bijdrage aan de beheersing van de massa werd Bernays in 1949 door de prestigieuze American Psychological Association gehuldigd. Hoe invloedrijk de inzichten van Bernays waren, bleek hetzelfde jaar nog eens toen de redactie van het bekende Amerikaanse tijdschrift Fortune zonder enige ironie vaststelde dat

it is as impossible to imagine a genuine democracy without the science of persuasion [i.e. propaganda] as it is to think of a totalitarian state without coercion. The daily tonnage output of propaganda and publicity... has become an important force in American life. Nearly half of the contents of the best newspapers is derived from publicity releases; nearly all the contents of the lesser papers... are directly or indirectly the work of PR departments.

Kortom, volgens de westerse elite is ‘ware democratie’ gebaseerd op permanente propaganda, en in dit opzicht verschilt de huidige westerse democratie niet wezenlijk van een totalitaire staat. Het was de grote joodse filosofe en politiek denker Hannah Arendt die in haar studie The Origins of Totalitarianism (1951) het fenomeen totalitarisme diepgravend analyseerde. Wikipedia meldt daarover:

Arendt discusses the transformation of classes into masses, the role of propaganda in dealing with the non-totalitarian world, and the use of terror, essential to this form of government. Totalitarian movements are fundamentally different from autocratic regimes, says Arendt, insofar as autocratic regimes seek only to gain absolute political power and to outlaw opposition, while totalitarian regimes seek to dominate every aspect of everyone's life as a prelude to world domination. Arendt discusses the use of front organizations, fake governmental agencies, and esoteric doctrines as a means of concealing the radical nature of totalitarian aims from the non-totalitarian world. A final section added to the second edition of the book in 1958 suggests that individual isolation and loneliness are preconditions for totalitarian domination.

https://en.wikipedia.org/wiki/The_Origins_of_Totalitarianism  

In dezelfde jaren twintig van de vorige eeuw benadrukte de invloedrijkste Amerikaanse mainstream-opiniemaker, Walter Lippmann, dat journalisten als ‘gespecialiseerde klasse’ de taak hebben om de ‘gemeenschappelijke belangen… die voor het overgrote deel de publieke opinie ontgaan’ zodanig te presenteren dat ze door de massa aanvaard worden, waarbij natuurlijk de ‘gemeenschappelijke belangen’ allereerst en vooral de rijke elite dienen. Met andere woorden: de westerse media moeten de visie van de machtigen propageren. En als mijn collega’s hun nonsens maar lang genoeg kunnen verspreiden, dan worden hun leugens automatisch waarheden.