Stop de autisme-epidemie!!
“J.B. Handley is zonder meer ’s werelds meest wijze, ontwikkelde, onvermoeibare en best geïnformeerde activist voor de gezondheid en veiligheid van kinderen. Al 15 jaar voert Handley, als leider aan de frontlijn, het grote gevecht tegen het farmaceutische kartel om een beslissing te forceren, het wetenschappelijk onderzoek te verspreiden en de leugens achter het vaccinbeleid, dat een epidemie van chronische ziekte bij onze kinderen heeft veroorzaakt te ontmaskeren … Dus lees alsjeblieft dit boek en bepaal voor jezelf of je nog steeds gelooft dat vaccins ‘veilig en effectief’ zijn.”
— Robert F. Kennedy jr. –
* * *
“Dit boek is geïnspireerd, krachtig, de onvervalste waarheid en je moet het gelezen hebben. We hebben al veel te veel kinderen op het vaccin-altaar geofferd terwijl ons blinde geloof in de CDC, overheid en de media heeft verhinderd dat we de belangenverstrengelingen zien die de grote bedrijven en Big Pharma in staat stellen winst te maken ten koste van de gezondheid van onze kinderen.
‘Stop de autisme-epidemie’ is het verhaal van één gezin, maar het is helaas ook een verhaal dat miljoenen gezinnen gemeen hebben. Een prachtige normale baby, gevaccineerd, en dan verwoest door autisme en alle afschuwelijke medische aandoeningen die samenhangen met de vernietiging van de immuunfunctie en vergiftigde hersenen.
Dankjewel, J.B., voor het delen van je verhaal en je wijsheid! Ouders en toekomstige ouders: Lees dit boek nu, en zeg ‘Nee’ tegen de gebaande paden en de status quo. Als je kinderarts zelf nog geen onderzoek heeft gedaan en gewoon de verkoopslogan ‘vaccins zijn veilig en effectief’ napraat, is het tijd om een andere kinderarts te zoeken.”
— Paul Thomas, arts,
(co-auteur van ‘The Vaccine-Friendly Plan’ en ‘The Addiction Spectrum’)
* * *
Wie is deze auteur, J.B. Handley..?
Handley is cum laude afgestudeerd aan de Stanford University en woont in Portland, Oregon, met zijn vrouw Lisa en hun drie kinderen. Hij is medeoprichter en voorzitter van ‘Generation Rescue’, een non-profitorganisatie die zich richt op kinderen helpen herstellen van autisme. Deze organisatie werd opgericht, op basis van de inspiratie die Handley kreeg, door de ervaringen van zijn zoon, Jamison, bij wie autisme was vastgesteld. Hij is ook coproducent van de documentairefilm ‘Autism Yesterday’ en medeoprichter van de blog ‘Age of Autism’.
x
De oorzaak en oplossing van
gedrags-, leer- en ontwikkelingsstoornissen..!
x
Stop de autisme-epidemie!
2020 WantToKnow.nl/be
X
Als ouders is het onze taak ons te bekommeren om de gezondheid van onze kinderen. Toch krijgen ouders elke dag in het hele land in spreekkamers van dokters te horen dat we ‘onverantwoordelijk’ of ‘egoïstisch’ zijn als we vragen stellen over vaccins. We willen allemaal zorgen dat onze kinderen gezond en veilig blijven, zowel voor besmettelijke ziekten als blootstelling aan giftige stoffen. We maken ons terecht zorgen dat er zich te veel vaccins in het vaccinatieschema bevinden en dat medicijnen als antibiotica, acetaminofen en ADHD-middelen te veel worden voorgeschreven. Wat moet een bezorgde ouder doen?
Om te beginnen dit boek lezen! Door zijn persoonlijke verhaal te delen als de vader van een jongen met autisme en het meest recente en nauwgezette wetenschappelijke onderzoek onder de loep te nemen, laat de aan Stanford opgeleide J.B. Handley zien hoe het agressieve kindervaccinatieschema van de CDC, verband houdt met de verbijsterende toename van autisme inde Verenigde Staten. Dit boek, ‘Stop de autisme-epidemie’, is een directe aanval op de Amerikaanse openbare gezondheidszorg en een geschenk voorde miljoenen ouders die zich kwetsbaar voelen − die niet weten wat ze moeten denken
J.B. Handley vertelt het precies zoals het is in dit in het Nederlands vertaalde boek. Het is een meesterlijke synthese van alle nieuwste facetten van autisme: de controverses, de wetenschap, de juridische en beleidsmatige gevechten en de menselijke dimensie van de ‘beweging’ die zo velen van ons -in Nederland en overal ter wereld- heeft geïnspireerd om ouder-activist te worden. Doorspekt met verbluffende nieuwe ontwikkelingen − waaronder getuigenverklaringen van toonaangevende wetenschappers in de vaccinwetenschap − weeft Handley een overtuigend verhaal en gaat dwars door het geruis heen om een krachtig en overtuigend pleidooi te houden.
Is het een vrolijk boek?
Tja, is dat nodig bij dit onderwerp, als het gaat om de bescherming van onze kinderen en toekomstige volwassenen..? Een boek dat feitelijk verplichte kost zou moeten zijn voor aankomende artsen en hulpverleners, zoals medewerkers van consultatiebureau’s..! Maar vanzelfsprekend voor iedereen, die links- of rechtsom te maken heeft met vaccineren van baby’s, peuters en kleuters. Dus sta op en doe iets aan je kennis op dit gebied, wanneer je deze woorden leest.. Kennelijk ben je getriggerd door deze aankondiging van het boek..! Informeer je en besef dat kennis macht is. Niet voor jezelf direct wellicht, maar indirect voor anderen in je nabije omgeving. De gezondheid van generaties kinderen staat op het spel..! Dit is wat je in het boek zult vinden:
Alarmerende cijfers..! Waarom wordt er dan geen alarm geslagen..??!
Sinds begin 1980 is in Amerika het aantal vaccins dat aan kinderen wordt gegeven bijna verviervoudigd − en het autismecijfer is in diezelfde periode met meer dan 30.000% gestegen. Bij de Amerikaanse kinderen is het huidige cijfer 1 op de 36. De autisme-epidemie bestaat, ook in Nederland en België.
In dit splinternieuwe boek ‘Stop de autisme-epidemie’, biedt J.B. Handley, vader van een kind met door vaccins veroorzaakt autisme, nieuw wetenschappelijk bewijs waarmee vaccins aan immuunactivaties in de hersenen worden gekoppeld. Hij levert zo een genadeloze aanklacht tegen de Amerikaanse openbare gezondheidszorg. Er moet echte informatie en er moeten echte onderzoeken naar de oorzaak van autisme komen − anders kunnen we nooit een einde maken aan deze verwoestende epidemie.
* * *
We plaatsen hier het VOORWOORD van Door Frankema, uit de Nederlandse editie van dit krachtige boek. Door Frankema en haar team onderzoeken al jaren het Nederlandse en Belgische vaccinatiebeleid en stellen de meest fundamentele vragen, waarop geen antwoorden te vinden zijn..!! Vragen als:
- Zijn vaccinaties effectief en veilig?
- Moeten vaccinaties verplicht worden of druist dat in tegen de grondwet en het autonome beschikkingsrecht van ieder mens?
- Is de zgn. vaccinatiegraad een verzinsel, maar een goede marketingtool voor de producenten?
Voor meer informatie: zie haar website Vaccinvrij.nl
* * *
– Voorwoord –
... Ik zal aan de patiënt geen schade doen.
Ik luister en zal hem goed voorlichten ...
uit de ‘Eed van Hippocrates’,
die elke arts aflegt bij het ontvangen van zijn geneeskunde-graad.
X
“Dit boek van J.B. Handley is een absolute aanwinst voor iedereen met vragen over vaccineren. Ruim twintig jaar geleden dacht ik, dat ik de enige was die twijfelde. Mijn intuïtie vertelde me dat er iets niet klopte aan het verhaal dat ons wordt verteld over vaccins en infectieziekten. En hoezeer het ook voelde als tegen de stroom inzwemmen, ik besloot mijn gevoel serieus te nemen en op zoek te gaan naar feiten. Deze beslissing heeft geleid tot het oprichten van de stichting Vaccinvrij, en een onderzoek dat tot op de dag van vandaag voortduurt.
Het klinkt misschien vreemd, maar het onderwerp vaccineren gaat veel verder dan vaccineren. Het gaat erover in hoeverre we in staat zijn om na te denken, los van het verhaal dat ons over vaccineren wordt verteld. De informatie die ouders krijgen op het consultatiebureau, in de media en op de website van het RIVM, het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu schiet naar mijn idee schromelijk tekort. Het is eenzijdig en veelal teruggebracht tot uitspraken die meer lijken op marketingboodschappen dan op integere en vooral volledige voorlichting.
Als grote groepen mensen ertoe aangezet moeten worden om dezelfde beslissing te maken is het verhaal dat ons wordt verteld doorslaggevend. Als het verhaal niet compleet is, kunnen mensen gemakkelijk in een onrealistisch scenario worden gezet en gaan zij zich zorgen maken over een onwaarschijnlijke gebeurtenis in plaats van de realiteit. Het verhaal dat we in regelmatig terugkerende mediacampagnes te horen krijgen over bijvoorbeeld de mazelen is dat het een gevaarlijke ziekte is, die weer ‘terugkomt’ als de vaccinatiegraad daalt, en die hersenvliesontsteking kan veroorzaken waar je dood aan kan gaan.
Voorlichtingscampagnes zijn gebaseerd op angstscenario’s omdat die het meest effectief zijn om de vaccinatiegraad te verhogen. Mensen nemen hun besluiten op basis van emotie, al helemaal als zij niet beschikken over de informatie die hen in staat stelt zelfstandig na te denken over hun keuze. Het ‘je gaat dood aan de mazelen’-verhaal, zou in duigen vallen als de burger expliciet geïnformeerd zou worden over volledige nationale ziekteen sterftecijfers. Volgens het RIVM is de kans om te overlijden bij mazelen in Nederland minder dan 1 op de 10.000 gevallen.
De afgelopen vijf jaar zijn er gemiddeld nog geen 20 kinderen per jaar geweest die überhaupt de mazelen hebben gekregen..!! Er is heel veel ophef over gemaakt in de media, maar er zijn geen berichten geweest over sterfgevallen of blijvende invaliditeit als gevolg van het doormaken van deze kinderziekte. De vaccinatiegraad is sinds 2015 enige jaren licht gedaald met ongeveer 0,5% per jaar tot ongeveer 92%. Dit heeft géén plotselinge uitbraak tot gevolg gehad na 2015, terwijl er tientallen jaren zijn geweest vóór 2015 waarbij er uitbraken waren met honderden mazelengevallen per jaar met een vaccinatiegraad die 95% of hoger was.
De belangrijkste redenen dat de vaccinatiegraad daalt zijn (ernstige) bijwerkingen, het ontbreken van transparant wetenschappelijk bewijs dat
vaccineren veilig is, en de (te) grote inmenging van de farmaceutische industrie op beleidsmakers en politici. Het vertrouwen neemt af, en daarmee de bereidheid om deel te nemen aan het Rijksvaccinatieprogramma.
Terwijl mediacampagnes en officiële voorlichters trachten de bevolking gevangen te houden in de angst voor infectieziekten, is de realiteit dat het injecteren van steeds meer vaccins waarschijnlijk een veel grotere bedreiging is voor de gezondheid van onze kinderen dan de infectieziekten zelf. J.B. Handley legt zijn vinger in dit boek op de zere plek; hij is een van de vele ouders die zijn zoontje, kort na vaccinaties met 2 maanden heeft zien wegzakken in een autistische aandoening, waarvan hij nooit meer helemaal is hersteld.
Ouders die hun kind zien veranderen van een gezond tot ernstig gehandicapt kind komen in een proces terecht waarin al hun overtuigingen onder vuur komen te liggen. De periode die nodig is om uit de verwarring en uit de pijn te komen, om therapieën te vinden die genezing teweeg kunnen brengen, of om de situatie te kunnen accepteren zoals zij is neemt vaak jaren in beslag. Handley heeft met de precisie van een neurochirurg de boodschappen ontleed waaraan het vaccinatieverhaal is opgehangen.
Hij onderscheidt de leugens van de waarheid en onderbouwt zijn conclusies met ruim twintig bladzijden met verwijzingen naar wetenschappelijke bronnen, artikelen en boeken. Het boek zal herkenning en helderheid opleveren voor alle ouders die te maken hebben met vaccinatieschade en de ontkenning ervan door de ‘gevestigde orde’.
Het hoofdstuk ‘De kritische massa van ouders die allemaal hetzelfde vertellen’ onderschrijft dat vaccinatieschade geen zeldzaamheid is. En een denigrerende term als ‘vaccinitis’ − alsof het zou gaan om een ingebeeld fenomeen dat mensen aansteekt − slaat de plank volledig mis. Het verhaal dat vaccinatieschade zeldzaam is, of niet bestaat, mist elke geloofwaardigheid als een kritische massa dezelfde ervaringen heeft.
Vroeger dacht ik dat wat er in Amerika gebeurde niet in Nederland zou kunnen gebeuren. Zwangere vrouwen die vaccins krijgen? De griepprik voor kinderen? Hepatitis B op de dag van de geboorte? Een HPV-vaccin voor jongetjes? Ik vond het onvoorstelbaar; maar de afgelopen jaren heb ik gezien dat we in rap tempo dezelfde kant opgaan..!!
Baby’s in Nederland krijgen een vaccin tegen hepatitis B, een leverziekte die amper voorkomt bij baby’s, als ze net zes weken oud zijn. Zwangere vrouwen worden sinds 2019 gevaccineerd met de ‘22-wekenprik’, een aluminium- bevattend vaccin waardoor foetussen al in de baarmoeder worden blootgesteld aan een neurotoxische stof. De voorbereidingen voor een griepprik voor kinderen zijn in volle gang, en vanaf 2021 krijgen jongetjes het HPV-vaccin ‘aangeboden’ om hen te ‘beschermen’ tegen penis-, anus-, keel-, en mondkanker als ze 9 jaar oud zijn.
Met de toenemende ‘bescherming’, neemt de blootstelling aan chemische inhoudsstoffen en vervuilingen in vaccins ook toe. Worden onze kinderen gezonder? Nee. Iedere leerkracht die langere tijd werkzaam is in het onderwijs zal je kunnen vertellen dat het aantal kinderen met aandoeningen van het immuunsysteem, of met leer-, gedrags- en ontwikkelingsstoornissen groeit.
Het grote taboe van een afnemende bereidheid om te vaccineren is dat dit gigantische economische consequenties heeft. De wereldwijde vaccinmarkt is in handen van slechts vier farmaceutische multinationals: Merck, Pfizer, GlaxoSmithKline en Sanofi-Pasteur. Het bedrijf Merck bijvoorbeeld, weet zich alleen al door de wereldwijde verkoop van het bmr-vaccin verzekerd van een jaarlijks gegarandeerde omzet van VELE miljarden dollars.
Maar de gezondheid van onze kinderen, zou natuurlijk nooit ten koste mogen gaan van de winsten van deze farmaceutische INDUSTRIE..! Het is mijn innige wens dat dit boek vele ouders mag bereiken en ons de kennis mag geven om alle aspecten van vaccinatieschade bespreekbaar te maken.
Door Frankema
Initiatiefneemster StichtingVaccinVrij.nl
* * *
Wil je meer weten over het boek en/of het bestellen? Klik op de cover van het boek hiernaast en je komt op de site van de uitgever.
Titel: ‘Stop de Autisme-epidemie’
Auteur: J.B. Handley
Omvang: 400 pagina’s
ISBN: 9789492665416
Uitvoering: Softcover
* * *
X
– Een deel van het INTRO-hoofdstuk van het boek –
‘Er zijn echt plaatsen in het hart,
waarvan je niet eens weet dat ze bestaan,
tot je van een kind houdt.’
— Anne Lamott —
“Toen we net getrouwd waren, zouden mijn vrouw Lisa en ik graag drie of vier kinderen willen krijgen. We planden om elke twee jaar een kind te krijgen en te kijken hoe we ons na elk voelden. Onze eerste zoon, Sam, werd in 1999 in Berkeley, Californië, geboren, en begin 2001 begonnen we ons een echt gezin te voelen. We begrepen nu wat het betekende om ouders te zijn. Slapeloze nachten behoorden tot de normale gang van zaken. Onze persoonlijke hobby’s verdwenen naar de achtergrond. Uitgaan en romantiek werden zeldzame gebeurtenissen. Ondanks de chaos leek het toch dat het tijd voor gezinsuitbreiding was.
Het duurde langer dan verwacht voor Jamison kwam. Toen hij eindelijk in augustus 2002 werd geboren, iets meer dan drieëndertig maanden jonger dan zijn grote broer en bijna een jaar achter op ‘schema’, was ik in de zevende hemel. Twee jongens? Mijn zoons zouden altijd elkaar hebben. Een leven met worstelpartijtjes, samen sporten en maatjes van elkaar zijn kon beginnen. Ik kon niet wachten om samen met ze pret te maken. Het was een euforische tijd.
Maar in de nacht na Jamisons vaccinatie-afspraak op de leeftijd van twee maanden − toen hij zes afzonderlijke vaccins kreeg − ging zijn gezondheid snel achteruit en kwam nooit meer terug.
Hij kreeg eczeem over zijn hele lichaam en sliep niet langer dan twintig minuten achter elkaar. Na enkele slapeloze nachten moest ik uit onze slaapkamer
verhuizen en bij Sam gaan slapen, zodat ik de volgende dag zou kunnen werken. Lisa kreeg vreselijke nachten in haar eentje te verduren en werd steeds tegelijk met Jamison wakker, waarop ze probeerde hem weer in slaap te krijgen, door hem te voeden. Na verloop van tijd kreeg Jamison donkere kringen onder zijn
ogen. Zijn maag zwol op en hij was heel mager, bijna uitgemergeld. Hij zweette ’s nachts verschrikkelijk. Zijn eczeem ging niet weg. Hij leunde constant op meubels (we kwamen er later achter dat hij probeerde de pijn in zijn buik te verzachten) en hij had geregeld oorinfecties. Hij kreeg altijd antibiotica.
Ons leven, ons gezin, begon in te storten. Eind 2003, terwijl Jamisons gezondheid steeds verder achteruitging, belde ik als ik op zakenreis was altijd naar huis en kreeg genadeloze verslagen van Lisa over Jamisons gezondheid te horen. Na een reis kwam ik weer thuis in Californië en vond een geel notitieblaadje op het aanrecht van Lisa. ‘Ben naar Portland gegaan, sorry’. Ze was met de kinderen het huis uit gevlucht, naar haar ouders in Oregon. Ik herinner me het moment nog waarop onze oppas iets zei. Ze was eenentwintig, derdejaarsstudent. Ze was zenuwachtig.“Ik maak me zorgen over Jamison”, vertelde ze me. “Hij speelt niet meer met dingen zoals hij altijd deed.” Ik sloeg geen acht op deze opmerking −van degene die elke dag uren met mijn zoon doorbracht − er nog niet aan toe om het feit onder ogen te zien, dat er iets vreselijk mis was.
Na enkele maanden in 2004 bereikte ons gezin het dieptepunt. Jamison, nu anderhalf, was ziek, behoeftig, sliep nooit en zijn gedrag veranderde ten kwade. Hij rende heen en weer langs de muren en draaide zijn ogen opzij. Hij tolde in het rond, deed vreemde spelletjes met speelgoedtreintjes, stopte zich vol met koolhydraatrijke voedingsmiddelen, had afwisselend diarree en verstopping en zag er zieker uit dan ooit. Hij was vroeg begonnen met praten, maar nu waren zijn woorden verdwenen. Waarom zei hij niet langer ‘sap’ of ‘bal’ of ‘hondje’?
“Kijk, daar gaat onze zoon met autisme”, verklaarde Lisa. Het was half grappig bedoeld, ze probeerde zijn vreemde gedrag te rationaliseren. Ze wist niet wat ‘autisme’ betekende, en ik evenmin. Was dat niet die vent in Rain Man? Ze vermoedde dat er iets mis was. Ik begon me ook zorgen te maken. Het was niet normaal, wat Jamison allemaal deed. De donkere wolken van het ‘A-woord’ begonnen zich boven ons samen te pakken.
Een afspraak krijgen om Jamison op autisme te laten onderzoeken was een martelgang. Het medisch centrum van de University of California, San Francisco, en elke andere plek die we probeerden had maandenlange wachtlijsten. Toen bij de UCSF iemand onverwacht afzegde, stormden we eropaf en kregen een antwoord: autisme, de ernstige vorm. De hoofdarts, beroemd op haar gebied, vertelde ons dat Jamison waarschijnlijk in een inrichting geplaatst zou moeten worden. En waarschijnlijk niet zou gaan praten. Succes ermee; het wordt een heel moeilijke weg. We stelden vragen over eetwijze en enkele andere zaken waarover we gelezen hadden, en ze zei dat het alleen maar een placebo voor de ouders was.
Mijn goedgemanierde, intelligente en zeer sociaalvaardige vrouw, zei tegen de beroemde dokter dat ze de pot op kon. Het zou een van de eerste van ontelbare opstandige daden, tegen de medische wereld en hun beslissingen over het leven van onze zoon worden. Voor een tijdje vertelden Lisa en ik het tegen niemand. We onderdrukten onze tranen om Sam, nu vier, te laten zien dat het goed met ons ging. Zodra hij een dutje deed of sliep, huilden we onze ogen uit. Elke ochtend werd ik wakker en dacht dat het een nachtmerrie was. Ik was versuft; ik snapte de wereld niet meer. Waarom overkwam dit mijn zoon? Talloze dromen over zijn leven en zijn toekomst vielen onverbiddelijk in duigen. Ik merkte dat mijn visie zich vernauwde, terwijl ik overmand door verdriet raakte.
Jamison glipte weg. Hij herkende ons niet meer en had geen benul meer van ons doen en laten. Het was ondraaglijk. Ik belde mijn ouders op, die in Virginia wonen, en zei: “Ik heb jullie nu meteen nodig.” Ze arriveerden de volgende dag. Toen ik bij ze in hun hotel kwam, viel ik in hun armen en begon te huilen. Ze zouden met al hun liefde voor Sam zorgen, terwijl Lisa en ik gingen uitzoeken wat we voor Jamison konden doen. Autisme had zijn intrede gedaan.
Dr. Lynne Mielke begroette ons in haar wachtkamer. Ze keek bezorgd naar Jamison; hij zat ineengekrompen op een poef in de wachtkamer en drukte op zijn buik, zoals hij vaak deed. “Arme schat,” riep ze uit, “hij moet echt heel veel pijn in zijn buik hebben.” Lisa en ik keken elkaar verbaasd aan. We waren nooit op die
eenvoudige verklaring gekomen. Het zou het eerste van veel dingen worden die dr. Mielke ons zou leren, over wat onze zoon eigenlijk was overkomen….”
https://www.wanttoknow.nl/boeken/stop-de-autisme-epidemie/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten