Vrijdag 9 augustus 2019 eiste Jaap Hamburger, voorzitter van Een Ander Joods Geluid, van mij het volgende:
stop eens met die houding waarbij je iedereen een schriftelijk interview afneemt, om vervolgens in te hakken op de antwoorden die je krijgt, en verantwoording op verantwoording te eisen en zelf buiten schot blijft. Je suggereert al te vaak een vorm van kwade trouw bij degene die je bevraagt en die jou antwoordt. Irritant Stan.
Hij schreef dit op Facebook naar aanleiding van mijn vragen aan, en kritiek op de Amsterdamse zioniste Daphne Meijer. Hamburger voegde eraan toe:
Ik kan jouw reactie nu al formuleren: ‘waarom vind je dat zo irritant? Leg eens uit.’
Daarom, Stan.
De doorgaans vriendelijke Hamburger had desgevraagd inderdaad geen rationele argumenten voor zijn irritatie, en ik moet er dus van uitgaan dat het hier een emotionele uitbarsting betreft. Maar welke emotie? De ergernis dat een goj zich bemoeit met wat in eerste instantie als een puur joodse zaak wordt beschouwd? Het zou me niet verbazen, aangezien onder joodse westerlingen de kwestie Israel als een tribale aangelegenheid wordt ervaren die onvermijdelijk heeft geleid tot allerlei onderling sektarische opvattingen. Ik ben hierbij betrokken geraakt toen begin jaren negentig één van de Amsterdamse oprichters van Een Ander Joods Geluid, de inmiddels overleden Anneke Jos Mouthaan, mij had gevraagd haar te begeleiden tijdens een reis door de bezette gebieden. Zij kende mij al jaren als betrokken journalist die onbevangen over de terreur van het zionistisch regime zou kunnen berichten. Mijn vuurdoop begon in dit geval nog geen tien minuten nadat wij in Gaza-stad op straat een gesprek waren begonnen met schoolkinderen en Israelische militairen zonder aanleiding op ons en de Palestijnse kinderen schoten. Vanaf dat moment wist ik waar dit zogeheten 'conflict' om draaide, namelijk Joodse terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking, inclusief kinderen.
De daarop volgende jaren bestudeerde ik de oorzaken van dit staatsterrorisme, dat nota bene door het Westen politiek, diplomatiek, economisch en zelfs militair wordt gesteund. Ons belastinggeld wordt besteedt om dit onrecht in stand te houden. De EU is de grootste handelspartner van de zelfbenoemde ‘Joodse staat,’ terwijl de NAVO de met nucleaire wapens uitgeruste Israelische strijdkrachten laat deelnemen aan gezamenlijke oefeningen in het Midden Oosten, en Nederlandse mariniers in Israel trainen hoe ze tijdens de toekomstige ‘urban warfare’ volksopstanden in de kiem kunnen smoren. Vanzelfsprekend kan ik als journalist en schrijver die het recht respecteert, hierover niet zwijgen, ook niet wanneer er joden zijn die menen dat de 'goj' hierover moet zwijgen. Er mogen dan wel joden zijn die menen dat zij tot een ‘uitverkoren volk’ behoren, maar in die mythe kan ik als burger van een land dat claimt een democratische rechtstaat te zijn, onmogelijk geloven. Joden staan niet boven de wet. Punt. Uit. Het voeden van de veronderstelling dat zionisten het internationaal recht mogen schenden, door hen niet te straffen voor hun buitensporig geweld en zelfs terreur, maakt extremisten nog maffer. En hun hasbara dient keer op keer bestreden te worden, mede omdat Israel volhoudt een democratische staat te zijn, en het meedogenloze regime met miljarden uit het Westen overeind wordt gehouden.
Hoedt u voor de als links vermomde rechtsen, mijdt ze als pest, want ze zijn erger dan de rest,
zo stond tot in de jaren 80 van de vorige eeuw op een blinde muur aan de Sint Antoniesbreestraat in de voormalige Amsterdamse Jodenbuurt. En niet voor niets bleef die tekst na de Nieuwmarktrellen in 1975 daar staan, en wel omdat zowel de sociaal-democraten als de communisten de Jodenbuurt wilden laten slopen om in de onstuitbare vaart der volkeren ruimte te maken voor een geplande brede snelweg en hoge kantoren. Dankzij de weerstand van de bevolking werd de verwoesting van de Nieuwmarktbuurt voorkomen, en bleef de zogeheten ‘Vooruitgang’ beperkt tot de zielloze Wibaustraat. Door het huidige verzet tegen de willekeur van de macht is de tekst van de toenmalige actievoerster Tine Hofman over de ‘als links vermomde rechtsen’ nog steeds uiterst actueel, en aldus keer ik terug naar de hoofdstedelijke zioniste Daphne Meijer, ‘Lid stadsdeelcommissie voor Indische Buurt en Oostelijk Havengebied’ namens GroenLinks, een onvermijdelijk opportunistische politieke partij die onderdak biedt aan vroegere PVDA-ers en CPN-ers. Ik ken Meijer, aan wie ik, volgens Jaap Hamburger, ‘irritante vragen’ stelde, sinds ik in 2010 ontdekte dat zij met twee tongen sprak. Toen beweerde de zichzelf als kritische zioniste presenterende ‘journaliste’ Daphne Meijer onder de kop ‘AMSTERDAM, CITY OF ANTI-SEMITISM??’ het volgende over mij:
One pundit (Stan van Houcke) wrote on his blog that rabbi Van de Kamp — the rabbi in the television news item that got the Hitler salute — had the harassment coming to him, because he had at previous occasions refused to distance himself from Israeli military policy in the occupied Palestinian West Bank.
Dit had ik evenwel niet beweerd en zelfs niet eens gesuggereerd. Maar in de ogen van een vurige zionist is elke kritiek op Israel een al dan niet verholen manifestatie van het eeuwige ‘antisemitisme.’ De strekking van mijn opmerkingen was dat als een joodse geestelijke rechtsbescherming eist in zijn eigen land, hij onmogelijk de langdurige schending van de rechtsbescherming van het Palestijnse volk impliciet of expliciet kan verdedigen. Een dergelijke schizofrene houding moet aan de kaak worden gesteld, zeker wanneer miljoenen anderen hieronder lijden. Wat ik tevens probeerde duidelijk te maken is dat er natuurlijk groepen islamitische jongeren zijn die een dergelijke steun onacceptabel vinden door de rabbijn op een grove manier te confronteren met hun afkeuring. Ik keurde dit niet goed, maar ik probeerde wel een verklaring voor hun Hitlergroet te geven. Het begrip antisemitisme was hier totaal niet op zijn plaats.
Meijer reageerde hierop met de volgende verontschuldiging:
@Stan,
Het spijt me dat ik je standpunt over rabbijn van de Kamp verkeerd heb weergegeven.
Mijn reactie was destijds:
Ik las dat je jezelf ziet als een free-lance journalist, maar een journalist checkt de feiten voordat hij of zij met een mening komt. Uit je antwoord blijkt dat je dit niet gedaan hebt. Waarom niet?
stan
Ik kreeg op deze relevante vraag geen enkel antwoord. Wel schreef Meijer mij:
Even een update. Op de website van Daily Kos heb ik een update bij mijn artikel geplaatst, waarin ik stel dat de woorden van Stan niet goed zijn weergegeven.
In mijn stuk op mijn weblog heb ik de gewraakte passage geschrapt. Moet op een rustig moment nog eens goed lezen wat Stan exact heeft geschreven, en hoe ik daar toen, een paar dagen geleden, op heb gereageerd. Want ik heb toen al gereageerd. Als ik dat heb gedaan, kom ik er nog op terug.
Op de Daily Kos beweerde Meijer dit keer:
Stan van Houcke, who is mentioned further down, asked me to clarify an important point. In his blogpost about rabbi Lody van de Kamp that I'm referring at, he did not mean to suggest that the rabbi 'had it coming to him.’ He wanted to point out the dichotomy between the rabbi's call for help, while he is at the same time actively supporting Israeli policy in the Territories.
Maar ook dit was weer een verkeerde voorstelling van zaken, want, zo liet ik haar in 2010 weten:
Dit is niet rectificeren, en dit is ook niet 'ik stel dat de woorden van Stan niet goed zijn weergegeven,' zoals je tegenover mij beweert. Bovendien heb ik je niet gevraagd te rectificeren. Je doet het nu voorkomen alsof ik me niet duidelijk genoeg heb uitgedrukt en dat ik nu ineens jou verzoek om mijn opvattingen nader toe te lichten, terwijl de werkelijkheid is dat jij zonder te checken op een vileine manier mij afschilderde als een antisemiet.
Luister Daphne, je bent niet te goeder trouw, je speelt een spelletje, en je houd je niet aan de journalistieke regels van check en dubbelcheck. Jij wilt iets in mijn woorden lezen dat er niet in staat. Je legt me telkens woorden in de mond. Het is een van de redenen waarom mensen steeds meer walgen van zionistische trucjes. Je zou je excuses aan mij hebben moeten aanbieden op die website waar jij me ongefundeerd beschuldigde, als je tenminste serieus de journalistiek wilt bedrijven. Ik kan natuurlijk een klacht tegen je indienen bij de Raad voor de Journalistiek, maar wees eerlijk, denk je dat dat zou helpen? In plaats daarvan zal ik op deze weblog de komende tijd jouw werkwijze analyseren.
Negen jaar later probeerde Meijer opnieuw verwarring te zaaien door te schrijven dat Verhulst ‘een snertcolumn’ had geschreven toen hij overigens terechte kritiek op de Israelische terreur in een column in de Vlaamse krant De Morgen had geuit. Dat ‘niemand, na lezing z'n standpunt over Israel Palestina’ zou wijzigen, en ‘er niets [verandert],' blijft slechts een mening van een zioniste die met grote stelligheid verkondigt dat onder joden, en zeker onder zionisten zoals Meijer zelf, 'de liefde' voor Israel 'diep en onvoorwaardelijk' is, 'dieper misschien dan de liefde voor Nederland.' Interessant is ook hoe zij trachtte Jaap Hamburger van Een Ander Joods Geluid achter haar opinie te krijgen door te stellen:
Jaap adresseert de reactie van het CIDI, wat iets anders is dan het eens zijn met de column.
En aldus deed zij het voorkomen alsof er sprake was van een gesloten front tegen de boze antisemitische buitenwereld. Opnieuw vertekende zij daarmee de werkelijkheid, want vier dagen na haar bewering merkte Hamburger op:
Tweet van 11 augustus van Jason Greenblatt, ‘speciale gezant’ van Trump voor Israël.
De tweet bewijst helaas andermaal het gelijk van Dimitri Verhulst, waar die betoogt dat de beweerde ‘legitimiteit van de bezetting’ van joodse zijde al te makkelijk en gretig gestoeld wordt op ‘de Bijbel.’
Alsof die verzamelde verhalen een bron zijn van internationaal recht.
Alsof de Bijbel het dagelijks voortgaande verdrijven van Palestijnen uit Jeruzalem legitimeert.
Alsof het hedendaagse door Israël geannexeerde ‘Jeruzalem’ van 134 vierkante km, gelijk te stellen valt aan het historisch- joodse ‘tempelcomplex’ van een kwart vierkante kilometer.
Wat een totale, kwaadaardige en verpolitiekte ‘onwetendheid’ van deze Greenblatt, hoge Amerikaanse diplomaat, aangewezen om ‘vrede te brengen’.
Greenblatt:
‘Today, the 9th day of the month of Av, Jews all over the world mourn the destruction of the Jewish temples in Jerusalem — first by the Babylonians & then centuries later by the Romans. Don’t let anyone claim Israel is “judaizing” the City of Jerusalem.’
De teneur is ondubbelzinnig en in strijd met alle internationaal recht: ‘Jeruzalem was ‘joods’, is ‘joods’ en behoort ‘joods’ te blijven.
Kortom, andermaal toonde zij aan hoe hypocriet de houding van een zogenaamde kritische zionisten is. Net als Greenblatt probeerde zij de indruk te vestigen dat alle joden in de wereld een ‘onvoorwaardelijke liefde’ voor Israel hebben, terwijl ik toch genoeg joden ken, zelfs in mijn eigen directe omgeving, die geen enkele ‘onvoorwaardelijke liefde’ voor de staat Israel bezitten en volstrekt onverschillig staan tegenover ‘the destruction of the Jewish temples in Jerusalem.’ Zij ergeren zich aan het feit dat zionisten als Daphne Meijer ongevraagd namens hen spreekt. Er is geen gesloten front, dat kan ook niet, aangezien in een postmoderne wereld het obsolete joodse tribalisme alleen maar tot pathologisch sektarisme leidt.
Er is nog een ander punt, en dat is het feit dat die zogenaamde ‘onvoorwaardelijke liefde’ voor een zionistisch regime automatisch leidt tot de beschuldiging van antisemitisme zodra men het Joods-Israelisch fascisme bekritiseert. En met het antisemitisme zijn we weer terug bij de holocaust. Al in 1981 zei Nahum Goldman, van 1956 tot 1968 president van ondermeer de World Zionist Organization, met betrekking tot het joods slachtofferisme:
We zullen moeten begrijpen dat het joodse lijden tijdens de Holocaust niet langer meer als verdediging zal dienen, en we zullen zeker moeten nalaten de Holocaust als argument te gebruiken om gelijk wat we ook mogen doen te rechtvaardigen. De Holocaust gebruiken als een excuus voor het bombarderen… is een soort ‘ontheiliging,’ een banalisering van de onschendbare tragedie van de Holocaust, die niet misbruikt moet worden om een politiek twijfelachtig en moreel onverdedigbaar beleid te rechtvaardigen.
Vanwege zijn gematigde houding en zijn streven naar coëxistentie met de Arabische buren werd Nahum Goldman tenslotte diep gehaat door zijn mede-zionisten. Vrede had voor hen geen zin, aangezien ze onder aanvoering van Ben Goerion uit waren op de heerschappij in het Midden-Oosten.
In his later life Goldmann had extensive conversations with David Ben-Gurion. In his book The Jewish Paradox, Goldmann recalls a late night conversation he had with Ben-Gurion in 1956 about ‘the Arab problem.’ Ben-Gurion told Nahum Goldmann:
‘Why should the Arabs make peace? If I was an Arab leader I would never make terms with Israel. That is natural: we have taken their country. Sure God promised it to us, but what does that matter to them? Our God is not theirs. We come from Israel, it’s true, but two thousand years ago, and what is that to them? There has been anti-Semitism, the Nazis, Hitler, Auschwitz, but was that their [the Arab’s] fault? They only see one thing: we have come here and stolen their country. Why should they accept that? They may perhaps forget in one or two generations’ time, but for the moment there is no chance.’
(Nahum Goldmann, The Jewish Paradox: A Personal Memoir of Historic Encounters that Shaped the drama of Modern Jewry, Grosset & Dunlap, 1978, p. 99)
De prominente Joods-Israelische historicus en auteur Tom Segev schreef over hem:
Goldman believed in the limits of power and in the power of self-restraint. Thus he was in favor of postponing the Declaration of Independence, in the hope of preventing the war, and he thought that the Sinai Campaign and the Six-Day War broke out basically as a result of mistakes made by the government of Israel. After the Six-Day War and until his death, he believed that it was to Israel's benefit to withdraw from the territories. As opposed to the thesis that Israel's deterrent power would ensure its existence, he believed that only the Arabs' agreement to accept it in their midst would ensure this.
The president of the World Jewish Congress and the president of World Zionist Organization walked a tightrope between the Jewish interest and the Zionist interest, and between both of these and the interest of the State of Israel. In contrast to the founding fathers of the state, and first and foremost Ben-Gurion, Goldman tended to see Israel as one among many possible alternatives for organizing Jewish life, including Jewish life in the Diaspora.
It turns out that he was right and perhaps this was his major sin: Jews can live outside of Israel, they can live well and many of them can live better there than in Israel... He not only aroused the envy of the Israelis, but also subverted some of the basic truths of their existence.
Inderdaad, in de ogen van de zionistische extremisten was Nahum Goldman's 'grootste zonde' zijn overtuiging dat 'Jews can live outside of Israel, they can live well and many of them can live better there than in Israel.' Alleen de gedachte al is taboe. Het is een aantasting van de belangrijkste leerstelling van het zionisme, namelijk dat het antisemitisme alle joden op aarde dwingt naar het 'beloofde land' te emigreren. De werkelijkheid is evenwel fundamenteel anders. Dat is ook de reden waarom nog steeds de meerderheid van de mensen die zich joods beschouwt het verkiest om niet in Israel te leven, zelfs overtuigde zionisten als Ronny Naftaniel en de 'linkse' Daphne Meijer piekeren er niet over om permanent in hun 'Joodse staat' te gaan leven. Desondanks weten ze als geen ander dat de enige rechtvaardiging van het bestaan van Israel het agressieve, christelijke, antisemitisme is.
Het gevolg is dat zodra geen fatsoenlijk mens meer de Israelsiche terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking kan negeren, er ineens vanuit het ogenschijnlijke niets het antisemitische vraagstuk actueel is geworden. Ondanks de waarschuwing van Nahum Goldman wordt telkens weer de nazi-holocaust ingezet als politiek wapen om de aandacht af te leiden en critici de mond te snoeren. Ook al wordt wetenschappelijk bewezen dat het antisemitisme afneemt en de haat tegen islamieten toeneemt dan nog zal de joodse en christelijke lobby het zo presenteren alsof er aan de horizon weer gemarcheerd wordt. Op die manier wordt het lot van 6 miljoen mensen inderdaad gebanaliseerd en in de strijd geworpen om de Israelische terreur een schijn van legitimiteit te geven. En mocht men hier een kanttekening bij zetten dan wordt dit beantwoord door het oude en beproefde antisemitisme-reflex.
Blijft over de houding van Jaap Hamburger, die zich ergerde aan het feit dat ik de zioniste Daphne Meijer ‘irritante vragen’ stelde. Volgende keer meer.
Israel forces shot Palestinian child in head with ‘sponge’ round from 10 metres —
Israeli occupation forced fired a sponge round at a 16-year-old Palestinian from less than 10 metres away, fracturing his skull, reported human rights organisation B’Tselem.The incident occurred on 6 January, after Israeli soldiers and Border Police forces deployed in Al-Bireh.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten