Het wanhopig ergens bij willen horen, het vervreemd zijn van je omgeving en van jezelf, is het grote probleem van de postmoderne tijd. De zioniste Daphne Meijer verklaarde in mei 1993 tegenover het dagblad Trouw:
Degenen die in Israel, in de kibboets of daarbuiten, zijn gebleven hebben een proces van israelisering doorgemaakt. Ik ben me in de Nederlandse structuren gaan ingraven. Ik denk dat het onmogelijk is de cultuur waarin je bent opgegroeid, te vergeten en je gelukkig te gaan voelen in een andere cultuur.
Hoe dit zich verhoudt met haar stellige overtuiging dat joden gedreven worden door een 'diepe en onvoorwaardelijke liefde' voor Israel die 'misschien [dieper is] dan de liefde voor Nederland,’ is mij niet duidelijk, Maar goed toch verordonneert Meijer tegelijkertijd dat voor haar in Nederland geldt:
WO II is pas voorbij als ie voorbij is. Dat moment is nog niet voorbij gekomen. Nogmaals, dat is misschien onhandig, maar het is nu eenmaal zo. Wij moeten ons dat realiseren, we zijn het als totale samenleving aan onszelf verplicht.
Dit alles heeft te maken met een pijnlijk gevoel om ergens onderdeel van uit te maken, aangezien, zoals de Amerikaanse hoogleraar Brené Brown stelt:
A deep sense of love and belonging is an irreducible need of all people. We are biologically, cognitively, physically, and spiritually wired to love, to be loved, and to belong. When those needs are not met, we don't function as we were meant to. We break. We fall apart. We numb. We ache. We hurt others. We get sick. Our sense of belonging can never be greater than our level of self-acceptance.
Ikzelf identificeer me eerder met een uitspraak van Albert Einstein die ooit eens opmerkte:
Although I am a typical loner in my daily life, my awareness of belonging to the invisible community of those who strive for truth, beauty, and justice has prevented me from feelings of isolation.
Vandaar dat ik me intuitief verzet tegen elk tribaal gevoel, het sentiment waarop het zionisme is gebaseerd. Ik stel dit omdat inmiddels een tweede bestuurslid van Een Ander Joods Geluid via Facebook haar woede heeft geuit over mijn kritiek op de zionistische banalisering van de werkelijkheid. Ik citeer de psycho-therapeute Martine Groen:
Stan zoek eens wat anders om je gal te spuien ik moet kotsen van je groot inquisiteurtaal waar ben je mee bezig, je vernietigd alleen maar. Alles op de persoon de democraat Ha ha
De laatste zin is volgens mij wartaal, maar als journalist moet ik wel serieus ingaan op de bewering dat ik mijn ‘gal spuw,’ waardoor mevrouw Groen ‘moet kotsen.’ Zij verwijt mij een ‘groot-inquisiteurstaal,’ waarmee ik ‘alleen maar vernietig.’ Kortom, ik moet ‘eens wat anders’ zoeken om mijn boosheid te uiten. Tja, wat moet ik nu doen om te voorkomen dat de maagspieren van Martine zodanig in de war raken dat de inhoud van haar maaltijd ineens met golven uit haar mond naar buiten komt? Ik kan haar moeilijk adviseren om mijn teksten niet te lezen, want dat is kennelijk zinloos. Of moet ik mijn gedocumenteerde kritiek op zionisten niet publiceren? Maar hoe moet het dan met al die lezers, dagelijks tussen de 2000 en 3000 mensen, van wie het darmgestel wel naar behoren blijft functioneren, zodat hun voedsel keurig via de sluitspier hun lichaam verlaat? Ik zit hier in een impasse. Ik ken Martine al vele jaren, beschouw haar als een vriendin, en heb respect voor haar werk. Als psychotherapeute schreef zij samen met haar collega Justine van Lawick een scherpzinnige studie, getiteld Intieme Oorlog, waarvan de zevende druk in 2013 verscheen. Daarin wordt uiteengezet dat een chronisch conflict alleen dan opgelost kan worden als er een ontwikkeling doorlopen wordt:
van schaamte naar schuld, naar bekennen en vervolgens naar boete, vergelding, vergeving en eventueel verzoening. De eerste stap is het benoemen van de vernederingen en de kwetsuren en de schaamte die daarmee gepaard gaat [...] Als dit is uitgesproken, helpt een schuldbekentenis om de schaamte te verminderen.
Groen en Van Lawick constateren:
De mishandelaar — meestal de man — [zich] schaamt voor zijn daden, de mishandelde – veelal de vrouw -- schaamt zich voor wat haar overkomt […] Schaamte dient […] uitdrukkelijk aan de orde te komen om de spiraal van geweld te kunnen doorbreken […] Bij geweld in de relatie is er sprake van een voortdurende grensoverschrijding […] waarbij de mishandeling gepaard gaat met dreiging, intimidatie, vernederen, treiteren en ander emotioneel gedrag. Het geweld is ingebed in een patroon van machtsuitoefening waarin vaak een afwisseling te zien is tussen gewelddadig en relatief rustig gedrag […] In de pauze na de uitbarsting van geweld ervaren beide partners de schaamte.
En die schaamte manifesteert zich weer in woede en agressie, in een onvermijdelijke spiraal naar beneden tot in het uiterste geval de dood erop volgt. De dader wordt als het ware gegijzeld door zijn eigen onvermogen de schaamte onder ogen te zien. Op die manier komt de dader ook niet aan de schuldvraag toe en dat is met name zo problematisch omdat ‘schuld is goed te maken,’ maar
bij schaamte is dat veel moeilijker. Bij deze emotie is sprake van een fundamenteel tekortschieten, en dat geeft een gevoel van falen, van niet toereikend zijn […] Het zelfbeeld wordt geschonden. Bij schaamte staat het zelf centraal dat veroordeeld wordt, bij schuld is het niet het zelf maar een daad die negatief beoordeeld wordt.
En dit laatste is veel makkelijker te accepteren. Hoewel deze psychotherapeuten huiselijk geweld beschrijven, is hun analyse ook direct toepasbaar op het Israëlisch-Palestijnse ‘conflict,’ waarbij de oppermachtige Joods-Israëli’s de rol van de agressieve man spelen en de bezette Palestijnen de rol van de onderdrukte vrouw die moet buigen voor het excessieve geweld van de sterkere partij. Dit fenomeen is ook uitgebreid geanalyseerd door de Indiase socioloog Ashis Nandy in The Intimate Enemy. Loss and Recovery of Self Under Colonialism (2009). Hij schrijft:
Sinds ongeveer de 17e eeuw, hebben de hypermannelijke en overgesocialiseerde aspecten van de Europese persoonlijkheid stap voor stap de culturele eigenschappen verdrongen die werden vereenzelvigd met vrouwelijkheid, kinderjaren, en naderhand met ‘primitivisme.’ Als onderdelen van een natuurfilosofie van boeren waren deze karaktereigenschappen gewaardeerde aspecten geweest van een cultuur die niet gekoppeld was aan prestatie en productiviteit. Van toen af aan werden ze afgewezen als strijdig met de heersende stroming van de Europese beschaving en toegeschreven aan de ‘lage culturen’ van Europa en de nieuwe culturen waarmee de Europese beschaving geconfronteerd werd. Het was onderdeel van dit proces dat de koloniën geleidelijk aan gezien werden als de leefomgeving van volkeren die enerzijds kinderlijk en onschuldig waren, en anderzijds sluw, verwijfd en passief-agressief.
Het gevolg van dit westerse wereldbeeld is allereerst dat
de kolonisator, die om zijn geweten te sussen de gewoonte heeft de andere mens als een beest te zien, zichzelf eraan went om hem als een beest te behandelen, en de neiging heeft om zichzelf in een beest te veranderen […] Ze dachten dat ze alleen maar indianen, of Hindoes, of bewoners van Zuidzee eilanden of Afrikanen aan het afslachten waren. Maar in feite hebben ze een voor een de verdedigingswallen vernietigd waarachter de Europese beschaving vrij had kunnen ontwikkelen,
aldus de Franse dichter Aimé Césaire. De Zweedse hoogleraar en auteur Sven Lindqvist onderstreept dit proces nog eens aan het eind van zijn boek Exterminate all the Brutes (1996), door te benadrukken dat:
Auschwitz de moderne industriële toepassing [was] van een uitroeiingspolitiek waarop de Europese overheersing van de wereld […] lang heeft gesteund.
De titel van zijn boek verwijst naar de zin uit Joseph Conrads Hart der Duisternis, ‘verdelg al het gespuis.’ Lindqvist vraagt zich af waarom de westerse protagonist ‘Kurtz zijn rapport over de beschavingstaak van de blanke man in Afrika met deze woorden eindigt?’ Hij merkt dan op:
Ik las Conrad als een profetische auteur die alle gruwelijkheden die in het verschiet lagen, voorzien had. Hannah Arendt wist beter. Zij zag dat Conrad over de genocides van zijn eigen tijd schreef. In haar eigen boek The Origens of Totalitarianism (1951), toonde ze hoe imperialisme racisme noodzakelijk maakte als het enig mogelijke excuus voor zijn daden… Haar these dat nazisme en communisme van dezelfde stam komen is algemeen bekend. Maar velen vergeten dat zij ook de ‘verschrikkelijke slachtpartijen’ en het ‘barbaarse moorden’ van Europese imperialisten verantwoordelijk hield voor ‘de zegevierende introductie van dergelijke pacificatiemiddelen in de alledaagse, respectabele buitenlandse politiek,’ daarmee totalitarisme en zijn genocides producerend.’
Lindqvist ontdekt gaandeweg dat de
Europese vernietiging van de ‘inferieure rassen’ van vier continenten de grond voorbereidde voor Hitlers vernietiging van zes miljoen joden in Europa… Het Europese expansionisme, vergezeld als het was door een schaamteloze verdediging van het uitroeien, schiep manieren van denken en politieke precedenten die de weg baanden voor nieuwe wandaden, die uiteindelijk culmineerden in,
hoe kon het anders ‘de Holocaust,’ waaraan hij toevoegt:
En toen hetgeen was gebeurd in het hart der duisternis werd herhaald in het hart van Europa, herkende niemand het. Niemand wilde toegeven wat iedereen wist. Overal in de wereld waar kennis wordt onderdrukt, kennis die als ze bekend zou worden gemaakt ons beeld van de wereld aan gruzelementen zou slaan en ons zou dwingen om onszelf ter discussie te stellen – daar wordt overal het Hart der Duisternis opgevoerd. U weet dat al. Net als ik. Het is geen kennis die ons ontbreekt. Wat gemist wordt is de moed om te begrijpen wat we weten en daaruit conclusies te trekken.
In zijn boek A History of Bombing (2002) beantwoordt Sven Lindqvist de volgende vraag kort maar krachtig: ‘Wat is toegestaan in oorlogen tegen wilden en barbaren? Antwoord: alles.’ Ook in laatstgenoemde boek toont hij aan dat de barbarij eerst op gekleurde volkeren werd uitgeprobeerd voordat de westerse macht het op hun eigen blanke bevolkingen ging toepassen. Het eerste bombardement op een ongewapende burgerbevolking vond ook niet plaats in 1937 op het Spaanse Guernica, maar 12 jaar eerder op de Marokkaanse stad Chechaouen, niet door Duitse nazipiloten, maar door Amerikaanse democratische piloten, die in dienst van de Fransen deze onverdedigde stad vernietigden, waarbij volgens Walter Harris, toenmalige correspondent van de Londense Times ‘weerloze vrouwen en kinderen afgeslacht werden en vele anderen verminkt en blind raakten.’ Het zal dan ook geen verbazing wekken dat met het oog op de toekomstige ‘urban warfare’ het Westen het massale zionistische terrorisme tegen de Palestijnse burgerbevolking in allereerst Gaza, ongestoord laat doorgaan:
On 30 March 2018, a six-week campaign composed of a series of protests was launched at the Gaza Strip, near the Gaza-Israel border. Called by Palestinian organizers the Great March of Return, the protests demanded that Palestinian refugees and their descendants be allowed to return to the land they were displaced from in what is now Israel. They were also protesting the blockade of the Gaza Strip and the moving of the United States Embassy in Israel from Tel Aviv to Jerusalem. Violence during the protests has resulted in the deadliest days of the Israeli-Palestinian conflict since the 2014 Gaza War.
Overigens is de terugkeer van de in 1948 met geweld verdreven Palestijnse vluchtelingen geen overdreven eis, aangezien Israel lid werd van de Verenigde Naties op voorwaarde dat het zionistisch regime de Palestijnse vluchtelingen zouden laten terugkeren naar hun dorpen en steden. Desondanks vernietigden de Joden meer dan 400 Palestijnse dorpen om te voorkomen dat zij aan de VN-eis zouden moeten voldoen. Protesten tegen de Joods-Israelische oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid leidden nog steeds niet tot daadwerkelijke strafmaatregelen tegen de zelfbenoemde ‘Joodse Staat.’ Zo is het volgende bekend:
At least 110 Palestinians were killed between 30 March to 15 May (2018) a number of whom were members of various Palestinian militant organizations: an independent United Nations commission set the number of known militants killed at 29 out of the 183. Other sources claim a higher figure, of at least 40. Israeli soldiers fired tear gas and live ammunition. According to Robert Mardini, head of Middle East for the International Committee of the Red Cross (ICRC), more than 13,000 Palestinians were wounded (as of 19 June 2018), the majority severely, with some 1,400 struck by three to five bullets. No Israelis were physically harmed from 30 March to 12 May, until one Israeli soldier was reported as slightly wounded on 14 May, the day the protests peaked. The same day, 59 or 60 Palestinians were shot dead at twelve clash points along the border fence… Israel's use of deadly force was condemned on 13 June 2018 in a United Nations General Assembly resolution. Condemnation has also been levied by human rights organizations, including Human Rights Watch, B'Tselem, and Amnesty International, and by United Nations officials. Kuwait has proposed two United Nations Security Council statements, which have been blocked by the United States, calling for an investigation into Israel's killing of Palestinian protesters. The Israeli government has praised Israeli troops for protecting the border fence… In late February 2019, a United Nations Human Rights Council's independent commission found that of 489 cases of Palestinian deaths or injuries analyzed only two were possibly justified as responses to danger by Israeli security forces, deeming the rest illegal, and concluded with a recommendation calling on Israel to examine whether war crimes or crimes against humanity had been committed, and if so, to bring those responsible to trial.
https://en.wikipedia.org/wiki/2018–19_Gaza_border_protests
Kortom, een ieder die zich nu nog zionist noemt, zoals de Amsterdamse free-lance journaliste Daphne Meijer accepteert al dan niet onuitgesproken de grootschalige terreur van Israel, een staat waarvoor de joden, zo claimt Meijer, een 'diepe en onvoorwaardelijke liefde' koesteren, die 'misschien [dieper is] dan de liefde voor Nederland.’ Naar mijn oordeel is deze opvatting eenvoudigweg weerzinwekkend, al is het maar omdat hiermee zo duidelijk wordt gedemonstreerd hoe weinig overtuigde zionisten van de geschiedenis hebben geleerd, en hoe zij blijven weigeren de eigen verantwoordelijkheid onder ogen te zien. Nog duidelijker gesteld: een fatsoenlijke burger kan zich onmogelijk een zionist noemen, omdat hij/zij daarmee de massale terreur van Israel op de koop toe neemt. Het getuigt dan ook van een psychische blindheid om zonder enige toelichting op hoge toon van mij het volgende te eisen:
Stan zoek eens wat anders om je gal te spuien ik moet kotsen van je groot inquisiteurtaal waar ben je mee bezig, je vernietigd alleen maar.
Ik zou kunnen reageren met te stellen dat het accepteren -- door de zionistische gemeenschap -- van bijvoorbeeld het feit dat ’13,000 Palestinians were wounded (as of 19 June 2018), the majority severely, with some 1,400 struck by three to five bullets’ ronduit ‘zum kotzen’ is, maar dit helpt weinig. Kennelijk kan ook een aanzienlijk deel van de joodse zionisten een systeem rechtvaardigen dat in slechts twee weken tijd 487 Palestijnse burgers, onder wie vele kinderen, vermoordde of verminkte. Zonder dat dit heeft geleid tot het verwerpen van het zionisme en zijn recht op terugkeer. Met andere woorden, beste vrienden van Een Ander Joods Geluid: ik weiger mijn kritiek op de zionistische terreur te staken. Punt. Uit. En als jullie dit niet kunnen accepteren dan is mijn vraag: wat 'vernietig' ik en wat 'vernietigt' het zionisme?
Dit is slechts een tussenstand. In 2017 werd bekend dat: 'Report: Israel killed 3,000 Palestinian children since 2000'
https://www.middleeastmonitor.com/20170601-report-israel-killed-3000-palestinian-children-since-2000/ 
1 opmerking:
"Groot inquisiteur". What's on a woman's mind.
Zionistische betrokkenheid op 'Israel' is kitsch, een verzonnen, kunstmatige binding met iets dat zelf al vals is: een stuk geroofd land. Als de betrokken betrokkenen op de gevolgen van hun slechte smaak worden gewezen, wordt dit, 'inquisitie' morrend, afgewezen.
Wat rijmt er op 'inquisitie'?
De enige Semieten die betrokkenheid --werkelijke, historische-- op dat stuk land mogen hebben zijn de Palestijnen. Op de steeds destructiever wordende miskenning daarvan kan niet genoeg gewezen worden.
Dat velen dat ketterij vinden is (kennelijk) hun probleem.
Een reactie posten