Een gevaar voor de staat
Sinds de publicatie hier van het artikel over de problemen die de Marokkaanse zakenvrouw en activiste Kaoutar Fal in België met de Staatsveiligheid ondervond doken er nieuwe gegevens op die nog meer vragen doen rijzen over het gebrek aan respect voor de Belgische rechtstaat door deze dienst.
Wie betaalt de schade?
De vraag die men zich immers moet stellen is in hoeverre die een eigen, deels door buitenlandse mogendheden gestuurde, agenda hebben of deze loyaal zijn aan de Belgische instellingen en haar wetten en regels. Zo stellen sommigen over Albert Raes, de langdurige vroegere baas van die dienst, dat hij de Israëlische Mossad hier alle mogelijke vrijheid tot handelen gaf. Of dat crimineel was of niet had dan geen belang.
De weigering van Jaak Raes om aan Kaoutar Fal inzage te geven in haar dossier staat immers haaks op de rechtspleging door onder meer de Raad van State. Hij veegt er gewoon zijn laars aan. Dit terwijl men zeker van een belangrijke instelling als de Staatsveiligheid mag verwachten dat ze op de bres staat voor het verdedigen van de Belgische staat en dus zeker haar rechtspraak.
Vergeet het, ze vertikt het. Uit het stuk over Kaoutar Fal blijkt hoe de Staatsveiligheid zware schade toebracht aan een zekere L.L. door te beweren dat zij een gevaar was voor de veiligheid van de staat en dus niet kon werken als gerechtstolk. Een beroepsverbod dus.
De Staatsveiligheid weigerde de nodige bewijzen voor haar bewering te geven maar werd na jaren procederen door de Raad van State teruggefloten. Het verhaal van de Staatsveiligheid was, zo bleek nadien, gebaseerd op niets substantieel. De dame werkt nu aan de rechtbank maar moest jaren wachten en een stevig pak gerechtskosten betalen om haar rechten te krijgen. Wie betaalde deze schade?
Onze Staatsveiligheid beweert dat Kaoutar Fal een gevaar is voor onze veiligheid want ze werkt, stelt men, voor de Marokkaanse veiligheidsdienst. Nochtans een bevriende organisatie. Zij staat echter op haar rechten en eist de ‘bewijzen’. Pech voor de Staatsveiligheid en de Dienst Vreemdelingenzaken.
Hetzelfde overkwam zangeres Soetkin Baptist die in 2003 een voor haar muzikale hoogdag hoopte te vieren toen ze in de Letse hoofdstad Riga als Belgisch kandidate met de groep Urban Trad op het Eurosongfestival zou optreden.
Haar groot feest ging echter dankzij de leugens van de Staatsveiligheid niet door. Ook hier veroorzaakte de Staatsveiligheid broodroof en via in wezen pure laster saboteerde zij haar deelname. En wie betaalde hier de schade?
Geen bewijzen
En dan was er X, een van geboorte Marokkaan die de Belgische nationaliteit aanvroeg welke men echter weigerde want… de Staatsveiligheid noemde hem een gevaar voor onze samenleving daar hij lid was van, stelden onze spionnen, Al-adl Wal Ihsan – een bij het fundamentalisme aanleunende Marokkaanse Islamitische oppositiebeweging en het ermee, volgens de Staatsveiligheid, gelieerde Belgische Alwiaam.
Beweringen waarvoor ze echter geen bewijs leverden. Een traditie daar zo te zien. X ontkende lidmaatschap van Al-adl Wal Ihsan en stelde dat Alwiaam een officieel erkende vzw is die subsidies krijgt van zowel de Vlaamse overheid als van de stad. De vzw werkt trouwens nog steeds vanuit het Berchemse cultureel centrum. In haar vonnis van 6 juni 2005 geeft de Antwerpse rechtbank de Staatsveiligheid dan ook een stevige uitbrander.
Een recenter verhaal is dat van de Congolees X die hier politiek asiel aanvroeg. Een complexe geschiedenis waarbij die man ooit een informant was van de veiligheidsdiensten van de Congolese president Joseph Kabila maar volgens zijn verklaringen in ongenade was gevallen en daarom moest vluchten, eerst naar Congo Brazzaville en nadien via Frankrijk naar hier.
Waarbij X via een ganse serie documenten poogde aan te tonen dat hij wel degelijk een opposant was geworden die wegens gevaar voor zijn eigen leven gevlucht was. Allemaal onzin stelde de Staatsveiligheid want de man is hier gewoon een informant voor de ambassade van de Democratische Republiek Congo die zo de Congolese oppositie in België moet bespioneren.
Allemaal goed en wel maar ook hier opnieuw niet het minste bewijs voor die voor X toch zwaar belastende beweringen. Het maakte hem ook in Congolese oppositiekringen immers zeer verdacht. De man zou, indien men deze beweringen voor waar aannam, zo de schietschijf kunnen worden voor beide partijen.
De Raad van State maakte vorig jaar op 28 november dan ook korte metten met die beweringen en annuleerde de weigering van de overheid om hem hier asiel te verlenen. (1) Voor de Raad van State moest de Staatsveiligheid eerst maar eens met bewijzen komen. Of die er gaan komen is echter twijfelachtig. Had ze die immers gehad dan hadden die bij de Raad van State normaal gezien voorgelegen en besproken. Nu niet.
Chinese spionnen
De vraag is in hoeverre men onze veiligheidsdiensten kan vertrouwen. NIET. Historisch en best grappig zijn de woorden van generaal Eddy Testelmans; toen het hoofd van de AIVD, onze militaire veiligheidsdienst, die in een gesprek met journalist Kristof Clerix (2) stelde:
“Bovendien hebben we met hen (de NSA, nvdr.) een zeer goede relatie, open en professioneel, in de twee richtingen. Dit bewijst trouwens dat in het domein van de cyberveiligheid de multinationale samenwerking van enorm belang is.”
Het vroegere hoofd van de NSA, generaal Keith Alexander was blijkens dat gesprek volgens onze militaire topspion Testelmans een goede vriend. Het interview verscheen enkele dagen nadat het verhaal van Edward Snowden in de pers verscheen over hoe de NSA via o.m. Amerikaanse sociale media de ganse wereld bespioneerde, tot de Duitse bondskanselier Angela Merkel en onze ganse regering toe. Testelmans had inderdaad goede vrienden.
Hoeft het te verbazen dat onze veiligheidsdiensten ons nooit waarschuwden voor deze wereldwijde afluisteroperatie. Te druk bezig met het verbroederen met de NSA, CIA, DIA, MI6 en GCHQ? Maar waarvoor heb je dan nog een veiligheidsdienst? Om bij de NSA bourbon te gaan drinken? Hopelijk voor hen is het dan wel lekkere
Proximus, onze nationale telefoonmaatschappij en internetbedrijf, was jarenlang het slachtoffer van een ongeziene cyberaanval door de Amerikaanse NSA en het Britse GCHQ. Het is de voor het Amerikaanse gerecht voortvluchtige Edward Snowden die het wist te vertellen. Onze spionagediensten wisten blijkbaar van niets. Ja, generaal Keith Alexander, op dat ogenblik baas van de NSA, was volgens onze generaal Eddy Testelmans, toen hoofd van onze militaire veiligheidsdienst, zijn goede vriend. Aan zijn vrienden kent men de man?
En toen van 2011 tot 1014 vele honderden salafisten vanuit België naar Syrië en Irak trokken om er te moorden en plunderen en nadien in Europa toe te slaan zweeg onze Staatsveiligheid. Gebleken is immers dat veel rekrutering van die moordenaarsbendes gebeurde in opdracht van onder meer MI6, de Britse collega’s van onze Staatsveiligheid.
Maar geen zorg. Recent waarschuwde onze Staatsveiligheid voor de aanwezigheid in Brussel van Russische en Chinese spionnen. Alsof die er niet al altijd geweest zijn. Ook moet men volgens onze spionnen oppassen voor cyberaanvallen door de Russen en de Chinezen om zo onze verkiezingen te beïnvloeden.
Moet de VS hier dan misschien het monopolie over behouden? In ‘s hemelsnaam wie neemt dat zootje nog serieus? En wiens belang verdedigen zij dan echt? Dat van de bazen van de NSA of dat van de wetten van het Belgische volk?
Willy Van Damme
1) Arrest Raad van State 213.102 van 28 november 2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten