dinsdag 12 februari 2019

Hoe NOVINI Zionistische Propaganda Verspreidt 2


Naar aanleiding van het boek The War On Terror. The Plot To Rule The Middle East  (2017) van de Amerikaanse onderzoeksjournalist Christopher Bollyn beweerden een Nederlandse 'elektrotechnisch ingenieur' en een al even provinciale 'pensioendeskundige' op de website NOVINI over het zogeheten Yinon Plan: 
   
In zijn boek plaatst Bollyn dit Plan van meet af aan in een uiterst verdachte hoek. Alsof het staat voor iets onbetamelijks.  Maar vanuit het perspectief van Israël dat binnen een vijandige moslim-omgeving moet leven met de voortdurende dreiging om als Joods volk in zee gedreven te worden, zou iedere rechtgeaarde en vaderlandslievende machiavellist zo’n strategisch plan kunnen bedenken. Goed voor het bedreigde Israël maar slecht voor vijandige moslims in de aangrenzende regio. Zo bijzonder is het Yinon-Plan dus niet.

Het probleem met propagandisten van elke kleur en geloof is dat zij ongevoelig blijven voor feiten. Een gedachtenuitwisseling is daardoor ook onmogelijk. Zij beantwoorden die met een cocktail van halve waarheden, suggestieve opmerkingen, meningen, verdraaiingen en een tendentieuze voorstelling van zaken. Bovendien gaan ze nooit in op de werkelijkheid. Daarom ter zake. Omdat de twee schrijvers van het NOVINI-artikel hun hele betoog baseren op een dun boekje van Christopher Bollyn, en kennelijk niet de moeite hebben genomen om zijn veel uitgebreidere, uiterst gedocumenteerde, 325 pagina's tellende, boek Solving 9-11. The Deception That Changes The World uit 2012 te lezen, zal ik mij beperken tot The War On Terror. The Plot To Rule The Middle East (2017). Wat de twee auteurs van het artikel verzwijgen is dat Bollyn allereerst de Joods-Israelische hoogleraar en humanist Israel Shahak aan het woord laat. Deze overlevende van het concentratiekamp Bergen-Belsen stelde in juni 1982 vast dat het zogeheten 'Yinon Plan':

represents 'the accurate and detailed plan of the present Zionist regime (of Sharon and Eitan in Menachem Begin's Likud) for the Middle East which is based on the division of the whole area into small states, and the dissolution of ALL the existing Arab states.' 

Vervolgens citeert Bollyn de Britse Midden-Oosten deskundige Linda Heard, die op de Amerikaanse website CounterPunch van 26 april 2006 de vraag 'Is the US Waging Israel's Wars?' als volgt beantwoordde:

There is one thing that we do know. Oded Yinon's 1982 'Zionist Plan for the Middle East'  is in large part taking shape. Is this pure coincidence? Was Yinon a gifted psychic? Oerhaps! Alternatively, we in the West are victins of a long-held agenda not of our making and without doubt not in our interests. 
Bollyn begint hoofdstuk IV met een fragment uit Shahak's inleiding van het 'Yinon Plan':

The idea that all the Arab states should be broken down, by Israel, into small units, occurs again and again in Israeli strategic thinking. For example, Ze'ev Schiff, the military correspondent of Haaretz (and probably the most knowledgeable in Israel, on this topic) writes about the 'best' that can happen for Israeli interests in Iraq: 'The dissolution of Iraq into a Shi'ite state, a Sunni state and the separation of the Kurdish part.' Actually, this aspect of the plan is very old. 

Oded Yinon zette in zijn 'Plan,' dat in februari 1982 verscheen in 'Kivunim, A Journal for Judaism and Zionism,' uiteen dat:

Iraq, rich in oil on the one hand and internally torn on the other, is guaranteed as a candidate for Israel's targets. Its dissolution is even more important for us than that of Syria. Iraq is stronger than Syria. In the short run it is Iraqi power which constitutes the greatest threat to Israel. An Iraqi-Iranian war will tear Iraq apart and cause its downfall at home even before it is able to organize a struggle on an wide front against us. Every kind of inter-Arab confrontation will assist us in the short run and will shorten the way to the more important aim of breaking up Iraq into denominations as in Syria and in Lebanon.  In Iraq, a division into provinces along ethnic/religious lines as in Syria during Ottoman times is possible. So, three (or more) states will exist around the three major cities: Basra, Baghdad and Mosul, and Shi'ite areas in the south will separate from the Sunni and Kurdish north, 

 precies, zoals nu ook het geval is door de illegale Amerikaanse agressieoorlog tegen Irak, en net niet in Syrië lukte, doordat de Russische strijdkrachten tussenbeide kwamen en de door de VS en de NATO (inclusief Nederland) gesteunde islamitische terroristen versloegen. Vanzelfsprekend verzwijgen de twee schrijvers van het NOVINI-artikel deze feiten. Dat Israel hierbij een essentiele rol speelde, blijkt ondermeer uit het feit dat gewonde terroristen uit Syrië werden overgebracht naar veldhospitaals in Noord Israel, om daar te worden opgelapt. Het is ook niet vreemd dat de zelfbenoemde 'Joodse staat' nooit door ISIS of Jabhat Fateh al-Sham dan wel het Al-Nusra Front werd aangevallen. Hoewel de Nederlandse mainstream-media zes jaar lang, tot medio 2018, bewust zwegen over het feit dat Nederlandse regeringen terroristen in Syrië steunden, berichtte al op 3 augustus 2012 de Franse journalist en Midden Oosten-deskundige Thierry Meyssan van Voltaire Network: 


 No one doubts that terrorism in Syria is being sponsored by NATO and the GCC but until now it was being carried out behind a veil of hypocrisy. Unable to bombard and raze the country because of the Russian and Chinese double veto, the Western powers and their Arab partners decided to bleed the country while setting it up for an attack by mercenaries. Then on February 12 came the call to jihad issued by Ayman al-Zawahiri. Suddenly, NATO, the GCC (The Cooperation Council for the Arab States of the Gulf. svh) and al-Qaeda found themselves pursuing the same objective. Notwithstanding, Brussels took the view that the Egyptian sheik’s declarations were his alone and were therefore unworthy of comment as if to underline that NATO doesn’t revise its positions in response to such fatwas. This rationale remained unconvincing because it ignored the issue of the common objectives shared by the self-proclaimed advocates of democracy, on the one hand, and Islamism, on the other. It did allow appearances to be preserved. The masks are now off. The Western powers have acknowledged their links with terrorists.  

https://www.globalresearch.ca/the-west-and-the-glorification-of-terrorism/32193  

 Desondanks menen propagandisten in de sociale media, en vooral ook de mainstream-media, dat zij zo goed op de hoogte zijn dat zij overal onbekommerd hun mening over van alles en nog wat kunnen dumpen. Daarom de noodzaak om alles eens tegen het licht te houden, zoals Bollyn doet wanneer hij schrijft:

 To understand why the United States is waging endless war in far-off nations across the Middle East, against people who pose little or no threat to the U.S., it is essential to understand that the operational plan being applied across the Middle East is something called the Yinon Plan. 

This plan was written in 1982 by an Israeli strategist named Oded Yinon and published (in Hebrew) by the World Zionist Organization's Department of Information in Jerusalem. 

Yinon's plan, entitled 'A Strategy for Israel in the Nineteen Eighties' was then translated by Professor Israel Shahak of Hebrew University and published in English under the title The Zionist Plan for the Middle East. The Israeli plan calls for the destruction of the armies of the large Arab states and the Balkanization of their nations into ethnic mini-states, exactly as was done to Yugoslavia in the 1990s. Consider what U.S. intervention has done to the Arab nations of Iraq and Syria, and compare it with what the Israeli strategic plan called for in 1982: 

 'The Western front, which on the surface appears more problematic, is in fact less complicated than the Eastern front, in which most of the events that make the headlines have been taking place recently. Lebanon's total dissolution into five provinces serves as a precedent for the entire Arab world including Egyp, Syria, Iraq, and the Arabian Peninsula, and is already following that track. The dissolution of Syria and Iraq later on into ethnically or religiously unique areas such as in Lebanon, is Israels primary target on the Eastern front in the long run, while the dissolution of the military power of those states serves as the primary short term target. Syria will  fall apart, in accordance with its ethnic and religious structure, into several states such as in present Lebanon (dat de Israelische strijdkrachten van 6 June 1982 – tot January 1985 bezet hielden. svh), so that there will be a Shi'ite Alawi state along its coast,  a Sunni state in the Aleppo area, another Sunni state in Damascus hostile to its northern neighbor, and the Druzes who will set up a state, maybe even in our Golan, and certainly (door Israel bezet. svh) and certainly in the Hauran and in northern Jordan. This state of affairs will be a guarantee for peace and security in the area in the long run, and that aim is already within our reach today.


Wat voor soort Joods-Israelische 'vrede' en 'veiligheid' dit in de praktijk betekent, weet de wereld inmiddels, nu er een totale chaos is uitgebroken van elkaar bestrijdende groeperingen, gesteund enerzijds  door het Westen, Israel en Saoedi-Arabië, en anderzijds door Rusland en Iran. De zogenaamde 'vrede' en 'veiligheid' was er in het Yinon-Plan dan ook met de haren bijgesleept, omdat al voorafgaand aan de oprichting van Israel, in mei 1948, het uiteindelijke doel van de zionisten was om het  het gehele zogeheten Eretz Israel te veroveren, zodat de zelfbenoemde 'Joodse staat' de heerschappij kon afdwingen over het gehele Midden-Oosten.  

 Al in 1937 schreef de grondlegger van Israel, en eerste premier, David Ben-Goerion aan zijn zoon Amos: 'Geen zionist kan afstand doen van ook maar het kleinste gedeelte van het land van Israël. Een joodse staat in een deel van Palestina is geen einde, maar een begin.' Het bezit van een eigen stuk grondgebied was, volgens hem, doorslaggevend want juist 'daardoor vergroten we onze macht en elke machtstoename maakt het mogelijk het land in zijn geheel in handen te krijgen. Het vestigen van een [kleine] staat… zal dienen als een zeer krachtig instrument in onze historische inspanning om het hele land te bevrijden.'

Naar aanleiding van deze extremistische opvattingen stelde de grote joodse politiek denkster Hannah Arendt al in oktober 1945 in haar essay Het Zionisme Bij Nader Inzien over het feit dat Israel niet alleen het resultaat is van het eeuwenoude christelijk antisemitisme, waarbij de Palestijnen de prijs moeten betalen voor de Europese vervolging van joden, maar dat Israel, met het oog op de olie, ook nog een belangrijke geopolitieke strategische rol speelt voor het Westen. Zij schreef:

Het eindresultaat van vijftig jaar zionistische politiek is belichaamd in de recente resolutie van de grootste en invloedrijkste afdeling van de Zionistische Wereldorganisatie. Tijdens de laatste jaarlijkse conventie in Atlantic City in oktober 1944 namen Amerikaanse zionisten van links tot rechts unaniem de eis aan voor een 'vrije en democratische joodse staat… [die] geheel Palestina zal omvatten, onverdeeld en onverminderd.' Dit is een keerpunt in de zionistische geschiedenis, want het betekent dat het revisionistische programma, zo lang en bitter verworpen, uiteindelijk gewonnen heeft. De resolutie van Atlantic City gaat zelfs een stap verder dan het Biltmore Programma (1942), waarin de joodse minderheid minderheidsrechten had toegekend aan de Arabische meerderheid. Ditmaal werden de Arabieren in de resolutie simpelweg niet genoemd, wat hun -- dat moge duidelijk zijn -- de keuze laat tussen vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap… Deze doelen blijken nu volledig identiek te zijn aan die van de extremisten wat betreft de toekomstige politieke inrichting van Palestina. Het is de doodsklap voor die Joodse groeperingen in Palestina zelf die onvermoeibaar hebben gepleit voor een vergelijk tussen de Arabische en de joodse bevolking. Anderzijds zal het de meerderheid onder het leiderschap van Ben-Goerion aanzienlijk versterken… Door de resolutie zo bot te verwoorden op een moment dat hun geschikt leek, hebben de zionisten voor een lange tijd iedere kans op onderhandelingen met de Arabieren verspeeld, want wat de zionisten ook mogen aanbieden, ze zullen niet vertrouwd worden. Dit zet op zijn beurt de deur wijd open voor een macht van buiten om het heft in handen te nemen zonder de twee meest betrokken partijen te raadplegen. De zionisten hebben nu daadwerkelijk alles gedaan om een onoplosbaar ‘tragisch conflict’ te creëren, dat alleen kan worden beëindigd door het doorhakken van de Gordiaanse knoop. Het zou erg naïef zijn om te geloven dat het doorhakken van de knoop altijd in het voordeel van de joden zou uitpakken en ook is er geen enkele reden om aan te nemen dat het zou resulteren in een duurzame oplossing.

 Uit deze analyse trok Arendt de volgende profetische conclusie:

 Een dergelijke onafhankelijkheid, zo werd geloofd, kon het Joodse volk bereiken onder de vleugels van elke grootmacht sterk genoeg om zijn ontwikkeling te beschermen. Paradoxaal als het mag klinken, maar juist deze nationalistische misvatting dat een natie een inherente onafhankelijkheid bezit, had tot gevolg dat de zionisten de joodse nationale emancipatie volledig afhankelijk maakten van de materiele belangen van een andere natie. Het feitelijke resultaat was een terugkeer van de nieuwe beweging naar de traditionele methoden van shtadlonus (de vroegere 'hofjoden' die vorsten leningen verstrekten zodat die hun macht met geweld konden uitbreiden. SvH), die de zionisten ooit eens zo bitter hadden gehaat en zo fel hadden gehekeld. Nu kenden ook de zionisten politiek gesproken geen betere plaats meer dan de foyers van de machtigen en ze kenden geen betere basis voor hun overeenkomsten dan de goede diensten aan te bieden als agenten van buitenlandse belangen […] Als de joden in Palestina kunnen worden belast met de taak om voor een deel zorg te dragen voor de Amerikaanse belangen in dat gedeelte van de wereld dan zou inderdaad de fameuze uitspraak van opperrechter Brandeis nog bewaarheid worden: men moet een zionist zijn om een perfecte Amerikaanse patriot te zijn […] Maar slechts dwaasheid kan een beleid dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van de buren verspeelt […] Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een oplossing van het Arabisch-joodse conflict?

Hannah Arendt, een zioniste van het eerste uur) heeft gelijk gekregen, opnieuw spelen de Joden in Israel de rol van 'hofjoden' voor de belangen van de westerse machthebbers. Opnieuw worden Joden gebruikt en zijn ze daarvan zelf de dupe geworden. (Voor de hele slechte verstaander: Arendt bedoelde dit niet als rechtvaardiging van de Holocaust, maar als verklaring van de jodenhaat). Want, zoals Arendt benadrukte, door de Palestijnen te verdrijven zou de haat alleen maar kunnen toenemen. Israel zou immers alleen kunnen overleven door 

 bij een buitenlandse macht bescherming te zoeken dan wel een functionerend vergelijk met hun buren moeten sluiten […] de zionisten [zullen] als zij de Mediterrane volken blijven negeren en slechts rekening houden met grootmachten ver weg, alleen maar hun werktuigen blijken, de agenten van vreemde en vijandelijke belangen. Joden die hun eigen geschiedenis kennen zouden zich bewust moeten zijn dat een dergelijke stand van zaken onvermijdelijk zal leiden tot een nieuwe golf van jodenhaat; het antisemitisme van morgen zal verklaren dat joden niet enkel profiteerden van de aanwezigheid van de vreemde mogendheden in die regio, maar dat zij in feite deze hadden beraamd en daarom de schuld dragen voor de consequenties ervan […] De joden die 'realistisch' proberen mee te doen aan de koehandel van de door oliebelangen geregeerde politiek in het Midden-Oosten, zullen zich net zo ongemakkelijk voelen als mensen met een hartstocht voor de koehandel, maar niet over koeien noch geld beschikken en besluiten om bij gebrek aan beide het grandioos geschreeuw te imiteren waarmee doorgaans deze opzichtige transacties vergezeld gaan.


Over de wrok van de meeste Joods-Israelis tegen de oorspronkelijke bewoners, de Palestijnen, zei de Joods-Israelische auteur Abraham Yehoshua, wiens werk in 28 talen is verschenen, tegen mij: 

De haat komt voort uit onze schuldgevoelens. Des te onrechtvaardiger we tegen de Palestijnen optreden des te meer we ze haten. Het is een soort compensatie. Je beticht de ander ervan verschrikkelijk te zijn, moordenaars, en wat niet meer, en op die manier rechtvaardig je je eigen misdaden. Telkens als ze een Palestijn zien worden ze ergens diep in hun ziel herinnert aan het onrecht dat ze de ander aandoen, het is alsof een openliggende zenuw wordt geraakt.

Op zijn beurt verklaarde in 1990 de onlangs eind 2018 overleden Israelische auteur Amos Oz tegen mij over zijn Joodse landgenoten: 

Wanneer men andere mensen onderdrukt verandert men zelf, als men de menselijkheid van anderen vernietigt, vernietigt men de eigen menselijkheid.

In 1988, had Oz, wiens werk in 45 talen is verschenen, vastgesteld: 

De ware strijd die vandaag de dag de natie verdeelt is allang niet meer een geschil over gebieden, politieke partijen, veiligheid, voorvaderlijke rechten en grenzen, het is een strijd over het wezen van het judaïsme en het mensbeeld… De vraag is: wie zijn wij?

Naderhand voegde hij hieraan toe: 

Achter de discussie over de toekomst van de bezette gebieden ontkiemde een vraag die veel dieper ging: wat kwamen we hier doen? Wat willen we zijn en moet het gezag gebaseerd zijn op de wil van het volk dan wel op de godsdienstige geboden? De beslissing werd, als vele andere, uitgesteld en verdrongen onder het voorwendsel dat er niemand was om mee te praten, en we de hindernis wel zouden nemen zodra die zich aandiende. Omdat het leek dat het antwoord op de vraag waar de grenzen moesten komen, kon wachten, ontweken we ook het antwoord op de vraag wie wij waren en wat we hier kwamen doen, een vraag die niet los gezien kan worden van het probleem over de toekomst van de bezette gebieden, de rechtvaardiging van de oorlog en de waarde van vrede. Het grote debat over de grenzen van de macht was bedoeld om diepgaandere discussies tot zwijgen te brengen en te verdringen, zoals die over het doel van het zionisme. En intussen worden wij door onze eigen macht aangetast en gecorrumpeerd.

Oktober 1953 schreef de toenmalige Israëlische premier Moshe Sharett in zijn dagboek met afschuw over de bloedbaden die Ariel Sharon’s elitetroepen hadden aangericht onder de weerloze Palestijnse bevolking. Bij een aanval van een eenheid paratroepers, onder commando van Sharon, werden volgens de historicus Bar-Zohar, biograaf van Ben-Goerion, ‘zeventig lijken onder het puin aangetroffen, onder wie tientallen vrouwen en kinderen.’ Op 31 maart 1955 noteerde Sharett in zijn dagboek met betrekking tot het ‘rechtvaardigen’ van ‘vergelding,’ waardoor elke moraliteit verloren was gegaan dat:  

Deze opvatting wordt gedeeld door grote delen van de bevolking in het algemeen en massa’s jongeren in het bijzonder, maar zij is geconcretiseerd en heeft de waarde van een heilig principe bereikt in Sharon’s bataljon, dat het vergeldingsinstrument van de staat is geworden.

Van toen af aan werd voor de Joden in Israel ‘wraak’ een ‘morele waarde,’ aldus Sharett. Mede onder druk van de westerse publieke opinie, moest de ‘butcher’ Sharon in 1982, na de uiterst bloedige inval in Libanon, als minister van Defensie aftreden. Zijn positie was onhoudbaar geworden na de langdurige Israelische bombardementen op de Libanese burgerbevolking, die met fosfor- en fragmentatiebommen werd bestookt. Via televisiebeelden was ook de westerse bevolking getuige geweest van de omvangrijke zionistische oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Deze massale terreur mondde uiteindelijk uit in de massamoorden in de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila. Sharon mocht echter aanblijven als minister zonder portefeuille. Naar aanleiding van de Israëlische oorlogsmisdaden verklaarde de orthodox-Joodse hoogleraar Yeshayahu Leibowitz: 

Dit is de noodzakelijke en natuurlijke voortzetting van onze politieke lijn. Wanneer we over een ander volk moeten heersen dan is het onmogelijk te voorkomen dat nazi-methoden worden gebruikt. De massamoord werd door óns begaan. Wat in Libanon is gebeurd, het aanrichten van een gruwelijk bloedbad in de vluchtelingenkampen, is een nieuwe fase in het zelfmoordproces van de staat Israël.

Tegelijkertijd constateerde Amos Oz:

Na Libanon kunnen we het monster niet langer meer negeren, zelfs als het sluimert… Na Libanon moeten we niet net doen alsof het monster alleen in generaal Sharon’s verblijf huist… of alleen in de Joodse nederzettingen op de West Bank. Het houdt zich half slapend praktisch overal op, zelfs in onze… gemeenschappelijke mythen… We hebben het niet in Libanon achtergelaten… Het is hier, onder ons, deel van ons, als een schaduw.


Oz doelde daarbij op ondermeer de mythe van ‘het uitverkoren volk,’ en de geseculariseerde vorm van deze Joodse superioriteitsgedachte. Toen ik ruim een kwart eeuw geleden aan Amos Oz vroeg uit welke diepte Ariel Sharon was gekropen, antwoordde hij: ‘Zijn volk is niet met een of ander moreel schoonmaakmiddel besproeid maar met Zyclon-B,’ daarmee bevestigend dat haat alleen maar haat oproept, en dat de Verlichtingsidealen definitief tot het verleden behoorden. Bekend is dat Sharon als

commander of the notorious Unit 101, led attacks on Palestinian villages in which women and children were killed. The massacre in the West Bank village of Qibya, on October 14, 1953, was perhaps the most notorious. His troops blew up 45 houses and 69 Palestinian civilians — about half of them women and children — were killed.

During Israel’s Sinai campaign captured 273 Egyptian prisoners of war, some of them Sudanese civilian road workers, were killed in three separate incidents involving Israeli paratroopers under Sharon’s command.

On 21 January 2001, British journalist Phil Reeves, writing in an Independent article titled, ‘Sharon’s return puts Wreckage Street in fear,’ reported:

‘In August 1971 alone, troops under Mr Sharon’s command [note: he was Head of the IDF Southern Command] destroyed some 2,000 homes in the Gaza Strip, uprooting 12,000 people [Palestinian refugees] for the second time in their lives. Hundreds of young Palestinian men were arrested and deported to Jordan and Lebanon. Six hundred relatives of suspected guerrillas were exiled to Sinai. In the second half of 1971, 104 guerrillas were assassinated.’

Het dappere Israelische leger.

 Haat kan de mens dermate verblinden dat het zich internaliseert. Avraham Yehoshua gaf mij daarvan een illustrerende voorbeeld. In 1956 negeerde Sharon als commandant het bevel om een aanval te stoppen. Desondanks bleef hij doorgaan en stuurde zodoende veertig van zijn manschappen de dood in door tijdens een onbezonnen actie het Egyptische leger zinloos te provoceren. Sharon is altijd een extremist geweest die in de Holocaust een rechtvaardiging zag om terreur te bedrijven tegen de Palestijnse burgerbevolking, en om daarvoor en passent zijn eigen soldaten en zijn eigen burgerbevolking op te offeren. Deze politiek heeft Israel niet veiliger gemaakt. Integendeel, door beleidsbepalers als hij heeft de Israelische bevolking de kans niet gehad om een andere weg te zoeken naar vrede en rechtvaardigheid. Het zal generaties kosten om de diepe trauma’s te genezen die zijn geweld heeft veroorzaakt.
Zie ook:
Events involving Ariel Sharon:

Deze uitzichtloze terreur wordt door NOVINI verkocht met beschrijvingen als deze:

Vanuit het perspectief van Israël dat binnen een vijandige moslim-omgeving moet leven met de voortdurende dreiging om als Joods volk in zee gedreven te worden, zou iedere rechtgeaarde en vaderlandslievende machiavellist zo’n strategisch plan kunnen bedenken. Goed voor het bedreigde Israël maar slecht voor vijandige moslims in de aangrenzende regio. Zo bijzonder is het Yinon-Plan dus niet.


Criminele dwazen blijven grootschalige terreur verdedigen. Ik vrees dat we deze terroristen-vrienden, die van NOVINI een platform krijgen voor het verspreiden van hun hedendaags fascisme, het nooit zullen leren, zo bewijst de geschiedenis.




at

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)

Alleen Extremistische Joden worden Uitgenodigd door premier Schoof

  Joodse organisaties opnieuw uitgesloten van overleg over antisemitisme Onder meer Een Ander Joods Geluid, Erev Rav, gate 48 en The Rights ...