stan van houcke: Pondicherry, 29 maart 1914.

vrijdag 17 november 2017

Pondicherry, 29 maart 1914.

ton Lankreijer

03:59 (14 uur geleden)

aan ais

- Karakudi -

-=-=-=-

Pondicherry, 29 maart 1914.

Een knappe, Indiase charmeur (42) charmeert een eenzame, rijke vrouw (36) uit Parijs.

Hij, Aurobindo Goshe, is een gevluchte Bengalees die thans digitaal te boek staat als verzetsstrijder en goeroe maar lokaal nog steeds als charlatan.

Zij, Blanche Rachel Mirra Alfassa, is een de dochter van een Turks-Joodse man en een Egyptisch-Joodse moeder, die verschillende mislukte relaties achter de rug heeft.

Nog geen jaar later lanceert hij haar als The Mother en werpen beiden zich op als goeroe. (Het is wel eens samengevat als het op één na oudste beroep ter wereld: we love you so much, we want you to be saved.)

Hun ashram trekt relatief grote namen uit de hele wereld, maar ook uit India zelf zoals - later - premier Indira Ghandi.

Maar daar gaat het hier nu niet over.

De boekwinkel in hun ashram staat naar vier kanten vol met hun nagelaten geschriften. Occultisme, reïncarnatie (uiteraard was zij in een vorig leven koningin in Egypte), helderziendheid – het is aan mij allemaal niet besteed. Ik zoek een klein boekje met hun levensbeschrijvingen maar die zijn allemaal ingekleurd door idolate volgelingen; evenals hun wikipedia pagina’s trouwens.

Ik mag me namelijk graag verwonderen over de veelal welgestelde dames die van pakweg 1875 tot 1975 zich lieten inspireren door Mme Blavatsky, Alexandra David-Néel, Annie Besant… tot en met Mellie Uyldert en Juliana van Oranje aan toe.

Maar goed, dit is niet waar ik het over wil hebben.

=====

Na Aurobindo Goshe’s overlijden (1950) zet Mirra Alfassa de ashram alleen voort. In 1968 koopt ze - ‘dankzij donaties’ - zo’n ‘twenty square kilometres of barren wasteland’ nabij Pondicherry.

Ook hier heeft men lokaal een andere mening over.

Ze wil er Auroville oprichten, the City of Dawn. Samen met de Franse architect Roger Anger ontwerpt ze de Matrimandir (Moedertempel). De eerste steen wordt gelegd in 1971, de laatste in 2008; Mirra Alfassa is dan reeds lang overleden (1973).

Alleen geselecteerden krijgen entree om binnen de bol te mediteren. Samen met Indiase dagjesmensen kijk ik op afstand naar de buitenkant. Enkelen van hun eten d’r een ijsje bij.

De bol zou een leuk ontwerp zijn voor een wetenschapsmuseum. Of als ashram voor fans van Starwars.

Toch wel jammer dat we slechts een klein cameraatje mee op reis namen. Op het landgoed staat namelijk een banyan.

Zelf beweren ze dat The Mother de boom in een visioen ergens in de buurt zag groeien, anderen zeggen dat de boom door de architect Roger Anger is overgebracht.

Nooit eerder een dergelijke boom gezien! Of liever: nooit eerder meegemaakt. Na een half uurtje van ontzag en verbazing, rijzen er vragen. Zijn die luchtwortels nou op zoek naar water of gaan ze naar de grond om een dragende stam te worden – ter ondersteuning van de almaar verder uitdijende en steeds zwaardere takken?

Verder zelf googlen.

Op internet wordt de banyan soms ten onrechte verwisseld met de pipal oftewel met the bodhi tree waaronder Gautama Sakyamuni verlichting zou hebben bereikt.

Op zich grappig want de banyan is een ‘strangler tree’, zo’n boom die in het oerwoud andere schepsels inkapselt en wurgt om zelf meer licht te vangen. In eerste instantie zat Gautama namelijk ook in de jungle alleen te mediteren en karma te vermijden totdat hij na een aantal jaren begreep dat het zo misschien niet werkt voor de mensheid.