Op Project Syndicate, een website die zichzelf aanprijst als ‘The World’s Opinion Page,’ van dinsdag 7 november 2017 stelde opiniemaker Ian Buruma:
In our populist age, right-wing ideologues have managed to move in high circles, by muting their overt racism and disguising their bigotry under a lot of smart patter. But they have also benefited from liberal elites' lofty disdain, which validates their narrative of victimization.
Typerend voor dezelfde ‘hooggestemde minachting’ zijn Buruma’s kwalificaties als ‘populistisch tijdperk,’ en ’openlijk racisme,’ en ‘hun onverdraagzaamheid,’ en ‘doortrapt gebabbel.’ Het moet zijn geschoold publiek kennelijk elke keer verteld worden dat we hier te maken hebben met de onverbeterlijke heffe des volks, of misschien acht Buruma het permanent noodzakelijk om tegenover zijn publiek te bewijzen dat hij nog immer aan de goede kant staat, dus dat hij politiek correct is gebleven, net zoals tijdens de Koude Oorlog de mainstream media de massa lieten weten dat Rusland niet deugt, een boodschap die nu opnieuw in zwang is. Hoe dan ook, hij blijft zich publiekelijk distantiëren van het canaille dat in de neoliberale ‘democratie’ een niet langer meer te negeren politiek fenomeen vertegenwoordigt. Wat zelfs ook Buruma tegenwoordig registreert, is dat de ‘liberal elites' lijden aan een ‘lofty disdain.’ Dat is in elk geval een stap op de goede weg, want nu kan hij zichzelf en zijn mede-liberals de voor de hand liggende vraag stellen hoe de snelle opkomst van het populisme te verklaren is, zeker nu ‘we,’ volgens hem, ‘ons moeten voorbereiden op een tijd waarin we met weemoed terugkijken op het betrekkelijk goedaardige imperialisme uit Washington’? Voor iemand die claimt een intellectueel te zijn die de hele ‘Wereld’ informeert, zijn immers de onvermijdelijke vragen die de auteur Gilad Atzmon opwerpt in zijn boek Being In Time, a post-political manifesto (2017):
How did the political system manage to slip away? When did it become self-serving and aloof? When did we lose our ability to speak? When exactly did the exchange between the human and the political rupture. Why was academia silent when we were robbed of our most essential liberties? Why is it still silent? Why did the Left remain quiet when manufacturing was discarded? And why is the Left still paralyzed?
Politiek ‘Links,’ hervormingsgezind, of zoals het in de VS ook wel heet ‘liberal,’ steunde al die jaren het neoliberale beleid van deregulering en privatisering, en wel omdat er geen ‘alternatief’ zou zijn. Het gevolg was dat een ieder die fundamentele kritiek op dit systeem uitte al snel werd gezien als een politiek incorrecte dissident, die gemarginaliseerd moest worden. Atzmon wijst er terecht op dat sinds ‘the late 1970s, two major political trends have changed the way we interact and interpret our social cultural and political environments. One is political correctness, the other is identity politics,’ waarbij
Political correctness can be understood as a 'political stand that doesn't allow political opposition.’ This definition is often associated with tyranny but tyranny may be less dangerous than political correctness. Opposition to tyranny and dictatorship requires a rejection of a separate entity but political correctness is sustained by self-censorship.
In the long run, the social requirement to be politically correct contributes to the eradication of individual and authentic thinking. It operates like a Trojan Horse spyware that is planted in each of us. It starts to bleep as soon as we delve into an authentic thought, it then shakes our operational system, we react in confusion and consequent we say things we don't believe but which just happen to be the 'correct' way to express ourselves in public… Initially we don't say what we think; eventually we learn to say what we don't think.
I postulate that the most devastating aspect of political correctness is the manner in which it interferes with an authentic bond between the subject and the object. Political correctness pro-actively introduces a barrier that interferes with the manner in which we perceive the world around us, speak our mind, express ourselves and even feel. It plants shadows and black holes in the midst of our cognitive reality. The practice of political correctness employs intellectual shackling to re-shape humanity and humanism. It opposes the core of the Athenian search for truth within the Western intellectual ethos. Instead, we succumb to a Jerusalemite set of 'commandments' that tell us what is right and who is wrong…
Political correctness curtails the core impetus of the Western spirit. While Athens is associated with the idea that truth is discovered through reason, Jerusalem stands for the view at truth is delivered through revelation. Athens therefore, is the home to philosophy, 'logos' and science. Jerusalem, on the other hand, is the capital of law and obedience.
Van nabij heb ik kunnen waarnemen hoe snel dit proces zich ook onder de Nederlandse mainstream-media voltrok, met als gevolg dat sinds de jaren negentig van de vorige eeuw de polderpers onmerkbaar gezuiverd kon worden van dissidenten, zodat de ‘vrije pers’ vol enthousiasme kon berichten over het neoliberale beleid van Wim Kok en Bill Clinton, die de weg vrij maakten voor het onbeperkt speculeren met niet-bestaand geld, waardoor er geen eind leek te komen aan de ‘stijgende beurskoersen, met een absolute top rond de eeuwwisseling.’ Tegelijkertijd werden de omroepen als het ware onder curatele gesteld van Haagse oud-politici. Atzmon heeft opnieuw gelijk wanneer hij stelt dat zowel de politici als de commerciële media ‘have voluntarily extinguished our own ability to grasp the world around us,’ en ‘wij’ nu ‘in a state of self-imposed detachment’ verkeren. Het is momenteel onmogelijk voor de ‘vrije pers’ om datgene te schrijven wat Gilad Atmon als volgt beschrijft:
Capitalism, and hard capitalism in particular, are driven by he principle of the survival of the fittest. Social Darwinism is the body of thought dedicated to understanding this survival dynamic. And yet our academic, analytical and theoretical cosmos is subject to a tyranny of political correctness that is anti-Darwinist by nature. While Western corporate culture is guided by the principle of a strict hierarchy defined by the survival of the fittest, academia, media and culture suppress any attempt to grasp the meaning, the nature and the essence of ‘fitness,’
met als resultaat dat zij geen verklaring hebben voor hetgeen zich voor hun ogen afspeelt. En dus blijft een opiniemaker als Ian Buruma suggereren dat reeds Napoleon Bonaparte model stond voor de westerse opvatting ‘of the universality of rights, and that not just one particular elite or one particular people deserved rights, but that it were universal rights.’ Dit is de ‘politiek correcte’ leugen van links c.q. liberal in de westerse parlementaire democratie. In verband hiermee betoogde Atzmon:
In 1948, a striking British intellect predicted the emergence of the tyranny of correctness. George Orwell may have been the first to describe, in depth, the ideology and the theory that drives the demand for political correctness; in the novel it is at the heart of the Big Brother policy.
Orwell's prophetic masterpiece, 1984, was interpreted for many years as a critical text on Stalinism and other forms of Red tyranny. But in fact, it was a uniquely observant depiction of the intrinsic intolerant tendencies that Orwell perceived in the British Left circles in which he moved…
Orwell grasped prophetically that the fanatic obsession with the 'ought to' would evolve into guardian culture which, rather than guarding the truth, guards the discourse, the language, the expressions and the metaphors. Rather than guarding ethical thinking, it will 'observe' possible truth-seekers, and keep them at bay.
Orwell's 'Newspeak' is a visionary description of the politically correct culture to come. In his 1984, Big Brother's domination is maintained by means of total control of the language and the role of the signifier and the syntax.
Interestingly, Orwell’s ‘Newspeak’ was inspired by Judaic monotheistic exceptionalism: ‘What was required from a Party member was an outlook similar to that of the ancient Hebrew who knew, without knowing much else, that all nations other than his own worshiped ‘false Gods.’ He did not need to know what these gods were called, Baal, Osiris, Moloch, Ashtaroth and the like: probably the less he knew about them the better for his orthodoxy.
Orwell critiqued the 'knowing without knowing,’ the ability to plant knowledge that exceeds the realm of consciousness and sustains hegemony. The one who dominates the language, dominates the world. Consequently, the fictional universe of 1984 is diminished by constantly simplifying Newspeak vocabulary and grammar: ‘Newspeak, indeed, differed from almost all other languages in that its vocabulary grew smaller instead of larger every year.’
Dat ‘degene die de taal domineert, de wereld domineert,’ blijkt uit begrippen als ‘democratie, humanitair ingrijpen, goedaardig imperialisme’ etcetera, die door politici en mainstream-opiniemakers veelvuldig worden gebruikt. Atzmon wijst erop dat
[w]e are expected to adhere to a strict vocabulary that blinds and even mutilates our senses and critical faculties.
When the English-speaking empire launched its so-called War on Terror, bitter opponents and critical forces were entitled to criticize the ‘imperialist, oil-driven,’ and expansionist' governments that declared that war. Yet those who attempted to point at the clear, intensive Zionist lobbying at the heart of the Neo-Conservative school that pushed for the war were denounced as vile ‘anti-Semites.’ Those who pointed out that Israel supporter Lord Levy was the chief fundraiser for the Blair Government that took Britain into the war were silenced using the same method. Those who noted that it was David Aaronovitch and Nick Cohen, two Jewish Chronicle journalists, who openly advocated the war, were ostracized by the media and in particular by the Guardian. Interestingly enough, it wasn’t the hardcore Zionist media that waged the campaign to obliterate elementary fact finding. It was the so-called ‘progressive’ and liberal networks and outlets that were recruited to define the exact parameters of correctness.
The Palestinian solidarity discourse is no different. Support for Palestine is restricted by rules of 'correctness' set to prevent any attempt to grasp the origin of the conflict or its true possible resolution.
In his novel 1984, Orwell understood that interference with language is nothing short of an attempt to limit intellectual freedom. ‘A person growing up with Newspeak as his sole language would no more know that equal that equal had once had the secondary meaning of 'politically equal,’ or that free had once meant 'intellectually free.’ […]
the philosophical and ideological parallels between Orwellian Newspeak and political correctness are staggering. Both are orchestrated, institutional attempts to deviate from truthfulness, essentiality, authenticity and critical thinking. The task ahead of us is becoming clear. We must examine how 'correctness' is maintained and by whom.
Vandaar ook dat ik al enkele jaren de opinies van ondermeer Geert Mak, Bas Heijne en, sinds kort ook, Ian Buruma analyseer. In zijn voorwoord voor Animal Farm (1945), dat door de westerse uitgevers eruit gecensureerd werd, schreef George Orwell over ‘The Freedom of the Press’:
The sinister fact about literary censorship in England is that it is largely voluntary. Unpopular ideas can be silenced, and inconvenient facts kept dark, without the need for any official ban. Anyone who has lived long in a foreign country will know of instances of sensational items of news — things which on their own merits would get the big headlines — being kept right out of the British press, not because the Government intervened but because of a general tacit agreement that ‘it wouldn’t do’ to mention that particular fact. So far as the daily newspapers go, this is easy to understand. The British press is extremely centralized, and most of it is owned by wealthy men who have every motive to be dishonest on certain important topics. But the same kind of veiled censorship also operates in books and periodicals, as well as in plays, films and radio. At any given moment there is an orthodoxy, a body of ideas which it is assumed that all right-thinking people will accept without question. It is not exactly forbidden to say this, that or the other, but it is ‘not done’ to say it, just as in mid-Victorian times it was ‘not done’ to mention trousers in the presence of a lady. Anyone who challenges the prevailing orthodoxy finds himself silenced with surprising effectiveness. A genuinely unfashionable opinion is almost never given a fair hearing, either in the popular press or in the highbrow periodicals.
Inmiddels zijn niet alleen in Groot-Britannië, maar wereldwijd de commerciële media ‘extremely centralized’ en voor het overgrote deel in handen van nog minder ‘wealthy men.’ Hetzelfde gaat op voor het kapitaal, de financiële macht, waardoor zowel de elite als het journaille ‘have every motive to be dishonest on certain important topics.’ Bovendien moet de mainstream-opiniemaker zich beperken tot hooguit 900 woorden om complexe sociaal-politieke, culturele en/of economische onderwerpen te beschrijven. Hij is daarom gedwongen om de context, waarin een en ander zich voltrekt, te verzwijgen. Onvermijdelijk ontstaat daardoor een vervormd en vaak propagandistisch beeld dat spoort met de officiële consensus. De opiniemaker heeft geen ruimte, en maar al te vaak onvoldoende kennis, voor een afgewogen oordeel. Om zonder zich belachelijk te maken tot een ander oordeel te komen, heeft hij veel meer ruimte nodig dan hij heeft in een stukje dat hooguit vier minuten leestijd vergt. Daarnaast dient de mainstream-journalist zijn publiek te behagen, anders leest de consument zijn werk niet meer en ziet de uitgever zich genoodzaakt hem in te wisselen voor een meer publieksgerichte journalist. Dit betekent overigens niet dat een journalist absoluut nooit de werkelijkheid kan beschrijven, maar wel dat hij dit niet permanent kan doen om op die manier de structuur van de neoliberale machtsverhoudingen bloot te kunnen leggen, want dan wordt hij eruit gewerkt.
Dit proces heeft als enig voordeel dat een oplettende lezer, kijker, luisteraar meteen weet dat de journalist in kwestie door een strenge voorselectie is gekomen en dus niet altijd te goeder trouw kan zijn. De onwaarheden en voorspellingen van Ian Buruma zijn daar een treffend voorbeeld van. Wanneer mijn oude vriend beweert dat ‘wij’ in de toekomst met ‘weemoed’ zullen ‘terugkijken op het betrekkelijk goedaardige imperialisme uit Washington,’ en daarmee suggereert dat het Amerikaans ‘imperialisme’ de beste van alle mogelijk werelden vertegenwoordigt, dan is dit geen vaststaand feit, maar een opinie, die aantoont dat in de westerse media ‘[u]npopular ideas can be silenced, and inconvenient facts kept dark, without the need for any official ban.’ Het is een voorbeeld van hoe de ‘vrije pers’ de neoliberale propaganda moeiteloos heeft geïnternaliseerd. Een ander voorbeeld is dat dissidenten als Gilad Atzmon effectief worden gemarginaliseerd door bijvoorbeeld de liberal mainstream-media waarvoor Buruma werkt, The New York Review of Books, The New York Times en niet te vergeten Project Syndicate, volgens eigen zeggen, ‘'s Werelds Opinie Pagina.’ Het opmerkelijke van deze structuur is dat bijvoorbeeld CNN op 22 december 2016, onder de kop ‘U.S. inequality keeps getting uglier’, zonder enige ophef te veroorzaken kon berichten dat na acht jaar Obama,
The gap between the ‘haves’ and ‘have nots’ is widening, according to the latest data out this week.
The rich are money-making machines. Today, the top mega wealthy — the top 1% — earn an average of $1.3 million a year. It's more than three times as much as the 1980s, when the rich ‘only’ made $428,000, on average, according to economists Thomas Piketty, Emmanuel Saez and Gabriel Zucman.
Meanwhile, the bottom 50% of the American population earned an average of $16,000 in pre-tax income in 1980. That hasn't changed in over three decades.
As if that's not depressing enough, living the American Dream is also getting harder to do.
Millennials, born in the 1980s, only have a 50% likelihood — a coin toss chance — of earning more money than their parents did, according to new research released this month from the Equality of Opportunity Project.
It wasn't always this way. In the 1940s, almost everyone in America grew up to be better off financially than their parents. While money isn't the only definition of success, more wealth typically leads to bigger houses, grander vacations, fancier cars and more opportunities to advance.
‘Children's prospects of achieving the “American Dream” of earning more than their parents have fallen from 90% to 50% over the past half century,’ the researchers wrote in their report.
Michael Brenner: 'the overwhelming fraction of all the wealth created over two generations has gone to those at the very top of the income pyramid. That pattern has been markedly accelerated since the financial crisis hit in 2008. Between 2000 and 2012, the real net worth of 90 percent of Americans has declined by 25 percent.'
Wealthy taking a bigger piece of 'pie'
The wealthy didn't always take such a big share of the proverbial ‘pie.’ In the 1970s, a decade generally seen as fairly prosperous, the top 1% of Americans earned just over 10% of all U.S. income (i.e. the ‘pie’).
Over time, the rich became more lucky — or more greedy. Today the top 1% take home more than 20% of all U.S. income.
As the wealthy earned more, someone else in America had to get less. The bottom 50% went from capturing over 20% of national income for much of the 1970s to earning barely 12% today.
The turning point started around 1980, as seen in the graph below. By the mid-1990s, the fortunes of the top 1% were clearly on the rise and those of the bottom half were declining rapidly.
Wages aren't going up for bottom 50%
The Great Recession hit everyone hard. While job losses hit the bottom half, the tanking of the stock market and the sharp drop-off in home and property values caused the wealth of the top 1% to also fall dramatically.
Around 2009 and 2010, inequality narrowed slightly because the rich had lost a lot of wealth.
But since then, inequality has grown and is on track to widen further. The wealthy have recovered far faster as the stock market has surged over 230% since bottoming out in March 2009 and property values have shot back up to pre-recession levels.
In the meantime, wages for the bottom aren't moving.
The U.S. tax system is supposed to help the poor. Yet even after-tax income shows that the bottom 50% averaged just $25,000 a person in 2014, according to the latest data. That's just a touch above the $20,000 someone in the bottom half earned way back in 1974 (after adjusting for inflation).
‘Income has boomed at the top: in 1980, top 1% adults earned on average 27 times more than bottom 50% adults, while they earn 81 times more today,’ write Piketty, Saez and Zucman.
Dit soort informatie leidt bij de mainstream-media, waaronder CNN, niet tot een kritische benadering van de neoliberale structuur in de VS, en van de politieke steun die deze ideologie al sinds eind jaren zeventig krijgt. Met als gevolg dat politici hiermee wegkomen. Terwijl de massamedia collectief Trump aanvallen, kon vijf weken na het bekend worden van het feit dat ‘Inequality in America is getting worse,’ dezelfde nieuwzender berichten:
During a CNN town hall, House Minority Leader Nancy Pelosi was asked if the democratic party could move more left on economics to which she replied, ‘We're capitalist,’
zonder dat deze informatie werd geplaatst in de bredere context van de economische, financiële en politieke macht in de Verenigde Staten en de vernietiging van de Amerikaanse democratie. Het meest opmerkelijke is wel dat dit failliete en corrupte systeem zich telkens weer met massaal geweld laat gelden in het buitenland, en met steun van de ‘vrije pers.' Het is ook niet verbazingwekkend dat de Amerikaanse onderzoeksjournalist en hoogleraar, wijlen Ben Bagdakian, ‘a well-known critic of the news media’ constateerde dat de geïnstitutionaliseerde vooringenomenheid van de massa-media ‘does not merely protect the corporate system. It robs the public of a chance to understand the real world.’ Bagdakian, waarschuwde in zijn boek The Media Monopoly (1983) — in 2004 heruitgegeven — met nadruk voor ‘the growing concentration of ownership of news organizations,’ ondermeer vanwege de volgende reden:
When I was reporting on structural poverty in the early 1960s, once again in the newsrooms of some of the best papers I was told that there was no significant problem. But a few years later it was clear that not only was there a problem, but it had existed for a long time.
Yet if I asked these same papers about welfare cheaters, low-level political chicanery, or failing of almost any public agency, their libraries were full of clippings.
There is, it appeared, a double standard: sensitive to failures in public bodies, but insensitive to equally important failures in the private sector, particularly in what effects the corporate world.
Het is dit verzwijgen van de werkelijkheid, zoals die nu ook wordt ervaren door honderden miljoenen westerlingen, dat kenmerkend is voor een ‘gatekeeper’ als Ian Buruma wanneer hij zonder een historische verklaring poneert dat:
[i]n our populist age, right-wing ideologues have managed to move in high circles, by muting their overt racism and disguising their bigotry under a lot of smart patter. But they have also benefited from liberal elites' lofty disdain, which validates their narrative of victimization.
Om te voorkomen dat hij het bestaande neoliberale systeem aan een kritisch onderzoek moet onderwerpen, begint deze intellectuele ‘posterboy’ van The New York Review of Books met zijn ‘verheven minachting’ en zijn ‘gecultiveerd slachtofferisme’ de ‘populisten’ te beschuldigen van ‘openlijk racisme’ en ‘schijnheiligheid.’ Hij roept het beeld op dat op die manier het gepeupel wordt gemobiliseerd tegen de politiek van de elite, bij wie Buruma in dienst is. Maar hoe die situatie onvermijdelijk het resultaat is van bijna vier decennia neoliberalisme verzwijgt hij wijselijk, omdat zijn broodheren dit domweg niet zullen accepteren. Voor wat, hoort wat. Door deze fundamentele omissie kan hij het doen voorkomen alsof racisme en vreemdelingenhaat als het ware een genetische afwijking zijn van het rapaille, en niet het gevolg zijn van de ziekelijke doortraptheid en hebzucht van de elite die met steun van politici en pers de democratie hebben uitgehold. En dat ook de betrouwbaarheid van deze twee elkaar bevestigende beroepsgroepen door de massa zo laag wordt ingeschat, is niet het symptoom van een genetisch defect, maar de logische consequentie van de onbetrouwbaarheid van de westerse politici en pers, die -- zo stel ik in navolging van Buruma -- ‘validates’ de ‘narrative of victimization,’ waarmee juist hij en zijn elite behept zijn. Het is net als met Israel, op grote schaal terreur bedrijven en toch ervan uitgaan dat de ‘Joodse natie’ altijd het slachtoffer is en blijft van de ‘goyim.’ De democratie vernietigen door een politiek van zelfverrijking via dereguleren, privatiseren, outsourcen van arbeid naar lage lonenlanden, automatiseren van de dienstensector, en het vergroten van de kloof tussen arm en rijk, om vervolgens zichzelf slachtoffer te voelen van het ‘populisme.’
De Buruma’s van de mainstream-pers weten dat de de aanval de enige verdediging is die hen overblijft. Er is geen andere weg meer voor het zogeheten democratisch bestel, dat zoveel oorlogen moet voeren om de status-quo te handhaven en het mogelijk heeft gemaakt dat ‘the richest 1 percent of the world’s population now owns more than half of global wealth, and the top 10 percent owns about 90 percent.’ In de VS werd in de eerste week van november 2017 bekend dat ‘The elite ranks of our billionaire class continue to pull apart from the rest of us,’ nu ‘a new Institute for Policy study analysis finds’ dat ‘Three Richest Americans Now Own More Wealth Than Bottom Half of US Combined.’ Brutalen hebben de halve wereld, moeten de Buruma’s wel denken, wanneer tegelijkertijd hun parasitair systeem in de VS meer dan 20 trillion dollar schuld aan het buitenland heeft, hetgeen Buruma’s ‘betrekkelijk goedaardig imperium’ in wezen de armste natie ter wereld maakt. Hoe anders dan door de aandacht af te leiden naar ‘populisten’ kan professor Buruma de elite verdedigen die volgens oud-president Jimmy Carter een ‘oligarchy’ is ‘with unlimited political bribery’? Hoe anders kan Buruma de aandacht afleiden van de zionistische schurkenstaat dan door te beweren dat ‘Israel’s defenders are right to point out that public opinion in Europe, and to a much lesser extent in the United States, tends to be much more critical of Israeli atrocities in Gaza than about bloodier violence committed by Muslims against Muslims in other parts of the Middle East.’ En hoewel hij niet kan ontkennen dat de westerse regeringen de ‘Israeli atrocities’ politiek, economisch en zelfs militair steunen, waardoor het logisch is dat de westerse publieke opinie steeds kritischer staat tegenover de terreur van de zionistische staat, probeert hij toch de kritiek op de ‘Joodse staat’ en ‘joden’ in de diaspora die de Israelische ‘gruweldaden’ steunen, te criminaliseren door het volgende te beweren:
To be sure, excessive zeal in denouncing Israel, and cheap comparisons between Israeli violence and Nazi mass murder, betray a dubious urge to throw off the burdens of guilt. After decades of feeling obliged to drop the collective European head in shame for what was done to the Jews, people can finally say with an element of glee (vreugde. svh) that Jews can be murderers, too. But, though unseemly, this is not necessarily anti-Semitic.
Anti-Zionism takes a nasty turn to anti-Semitism when it conflates Jews with Israelis — for example, when the British Liberal Democratic politician David Ward criticized ‘the Jews’ for inflicting horrors on the Palestinians. And, while one can be skeptical about Zionism as a historical project, to deny Israel’s right to exist is hard to distinguish from anti-Semitism.
The most sinister form of anti-Zionism is to be found among leftists who see Israel and the US as the planet’s twin evils. Those who see dark American forces behind all that is wrong with the world, from financial crashes to the violence in Ukraine, are prone to detect the malign hand of Israeli or even Jewish lobbies in every US policy.
Hier vervalt Buruma weer in zijn gecultiveerd tribalisme, want wat had het ‘liberal’ parlementslid David Ward medio januari 2013 in werkelijkheid verklaard? Ik citeer Wikipedia, Ward had kritiek geuit op
Israel's treatment of Palestinians, which he put on his blog the same day that he signed a memorial book in the House of Commons marking Holocaust Memorial Day. He wrote there that he honored ‘those who were persecuted and killed during the Holocaust’ but also commented: ‘Having visited Auschwitz twice — once with my family and once with local schools — I am saddened that the Jews, who suffered unbelievable levels of persecution during the Holocaust, could within a few years of liberation from the death camps be inflicting atrocities on Palestinians in the new State of Israel and continue to do so on a daily basis in the West Bank and Gaza.’
‘It appears that the suffering by the Jews has not transformed their views on how others should be treated,’ he said in a later statement.
Volgens Buruma is een dergelijk voor de hand liggend feit aanvoeren een vorm van ‘anti-Semitism.’ De reden van deze beschuldiging is dat mijn oude vriend geen onderscheid maakt tussen ‘Joden’ en ‘joden.’ Wanneer hij namelijk stelt dat Ward ‘conflates Jews with Israelis’ en Buruma daarmee beweert dat ‘Jews’ in de hele wereld verdacht worden gemaakt, dan blijkt dat hij niet te goeder trouw is. Ook hij weet namelijk dat Joden met een hoofdletter een volk vormen in Israel, maar niet buiten Israel. Daar leven joden, met een kleine letter, die behoren tot het volk van het land waar zij geboren zijn. Met andere woorden, telkens wanneer Buruma ‘Joden’ schrijft omdat hij abusievelijk meent dat alle joden op aarde tot één volk behoren, is er sprake van een met zorg gekweekt tribalisme. Zijn beschuldiging van ‘anti-semitisme’ is op niets anders gebaseerd dan het verlangen bij een groep te horen, bij gebrek aan een eigen identiteit. Dat van de ‘liberal’ opiniemaker Ian Buruma een ‘liberal’ parlementslid in een westerse democratie de Joden in Israel niet mag beschuldigen van ‘inflicting atrocities on Palestinians’ is vanzelfsprekend een gotspe, maar tevens kenmerkend voor het elite-milieu waartoe Buruma zo graag wil behoren.
Ik geef Buruma wel volledig gelijk wanneer hij zijn stukje over ‘anti-Semitism’ eindigt met de opmerking dat ‘Tribal feelings – national, ethnic, and religious – are filling the vacuum. And, most ironic of all, Israel, a nation-state built by a people despised for their cosmopolitanism, has become a prime symbol of this disturbing trend,’ waarbij ik aanvul dat Buruma zelf een sprekend voorbeeld is van ‘deze verontrustende neiging.’ Het verdacht maken van kritiek op de terreur van de zelfbenoemde ‘Joodse staat’ door te pas en te onpas mensen te beschuldigen van anti-semitisme berust inderdaad op ‘tribale gevoelens.’ Dat is in een tijd van massale vervreemding, waarin veel mensen op zoek zijn naar een identiteit, op zich begrijpelijk. In dit verband is interessant te lezen wat de van origine Joods-Israelische auteur Gilad Atzmon aanvoert in zijn boek Being in Time. a post-political manifesto (2017):
What does it take, in an era dominated by progressive identity politics, to be accepted as a fully qualified member of the 'New Left' or to be considered a ‘liberal’?
Jane is a well-off London lawyer who identifies politically ‘as a woman,’ and marches enthusiastically for human rights. Can she join? I think the answer is yes, she can.
George is a medical doctor who also happens to be a black man and identifies as 'Black middle class.' Can he subscribe to a progressive email group and contribute to the discussion? I hope and suspect that he can.
And what about Julie? She runs a real estate agency on the posh side of town but she also identifies politically as a 'gay lesbian,’ can she join the parade? What a question! Of course she can.
Abe is an accountant and very attached to his Jewish heritage. Abe identifies as a 'secular liberal Jew,’ can he join the anti-war movement? More than likely he can, in fact, he may even, within hours of his joining, find himself in a position of leadership.
But what about Hammed, a metal worker from Birmingham? Hammed identifies as a 'Muslim' — can he join a Left demonstration against the War in Syria? It’s a good question and the answer is not immediately obvious because it's no secret that many of those who subscribe to ‘progressive' and 'liberal' ideologies and especially activists, are rather troubled by religion in general and Islam in particular.
So, while Hammed identifies with an inclusive, universal and humanist precept, Jane, ‘the woman,’ Julie ‘the gay lesbian’ and George 'the Black’ subscribe to political identities that are largely determined by biology. Furthermore, Abe, as a secular Jew, affiliates himself with an (imaginary) blood-based ethnocentric tribal identity. Clearly, the contemporary so called 'New Left' has no problem with marginal and exclusivist political identities that are often biologically oriented.
How has the contemporary ‘liberal’ discourse been sustained by people who subscribe to biologically-determined identity politics, yet often reject those who actually support equality, human rights issues and who are aIso often from the working class? Could it be that the 'New Left’ is detached from working class politics and instead focuses on a vague and inconsistent pseudo-empathic discourse primarily engaged in sectarian battles?
Dit maakt de werkwijze van Ian Buruma ook zo opmerkelijk en soms zelfs lachwekkend. Hij grijpt herhaaldelijk terug op tribale sentimenten, voortvloeiend uit zijn ‘affiniteit’ met zijn moeder’s joods-Britse familie, die volgens hem ‘geassimileerd’ was en dus niet meer joods. Tegelijkertijd heeft hij ook nog eens de mond vol over de ‘Verlichtingsidealen’ met hun vermeende ‘universaliteit,’ dus geldend voor de gehele wereldbevolking. Maar zijn ‘Joods’ tribalisme sluit nu juist ‘universaliteit’ uit, om de simpele reden dat het gebaseerd is op de veronderstelling dat joden een ‘uitverkoren volk’ zijn, van wie Israel ‘het beloofde land’ is. Deze overtuiging berust natuurlijk niet op rationele feiten, maar op een irrationeel geloof, dat in strijd is met de Verlichtingsdoctrine. Vandaar ook dat Atzmon benadrukt dat
[t]he point is that there is a critical contemporary discrepancy in contemporary Left, liberal and progressive movements between professed humanism and the reality on the ground. Jewish ethnocentrism and even Jewish racial exclusivity is fully accepted, while other forms of ethnocentrism are bluntly rejected… the Left, supposedly progressive and liberal, shows very little tolerance towards Allah worshippers while worshippers of the Talmud who are willing to oppose Israel are not only tolerated, they are welcomed. Torah Jews, for instance, are often invited to progressive gatherings though, it must be said, they may encounter some resentment, especially from Jewish secular activists (this surely is because progressive Jews don't like to be ethnically and 'racially' associated with ‘reactionary' people in caftans).
Membership in a progressive club is not a straightforward matter. We are dealing with an operation that is far from being universal, open or inclusive. The discourse is selective, incoherent and unprincipled. The working class is not represented unless they demonstrate adherence to an Identitarian ideology and subscribe to a predetermined tablet of diverse 'correct politics,’ or shall we call it, an inconsistent set of progressive values. If they espouse a commitment to ‘working class’ values, its presence is not detectable.
So what are 'correct politics?' Where are they defined and by whom? Is it the same people who set a 'progressive threshold’ that excludes the Muslim, the nationalist and the so-called 'White' (whatever that means), yet embraces biologically-determined sectarian politics and even racial categories?
Gilad Atzmon toont in zijn boek op een plausibele manier aan dat het voor ‘Left’ c.q. ‘Liberal’ onacceptabel is dat de ‘lower classes’ kunnen sympathiseren met conservatieve politiek en de daaraan verbonden traditionele waarden:
Working class apathy towards the Left is understandable. The worker, the ‘proletarian’ draws confidence and pride from the flag, nationalism and rootedness in his soil. National loyalty and rootedness make the British subject, for instance, an integral part of an empire and a glorious past. He or she is associated with a chain of scientific, technological, military and cultural achievements. It is the Union Jack that turns Newton, Nelson, Churchill and Shakespeare into extended family members.
For the lower classes, the flag is a symbol of belonging that offers a true sense of collective diversity — we are one, against all odds — in spite of socio-economic differences, in spite of the manifold of ethnicities and differences in culture, upbringing and education. Within the context of patriotic discourse, we are stuck here together in a muddy trench in the Somme or in a tank in El Alamein, just because we are truly one people after all.
This observation explains why, unlike the Guardian reader, working people are actually attached to the British royal family and even the aristocracy.
Vanuit dit perspectief bezien is de middenklasse het ware probleem. Zij kijkt neer op de onderkaste en kijkt op naar de rijken. Bovendien wantrouwt zij beide klassen. De armen zijn onberekenbaar, de rijken genadeloos. Daarnaast weet de middenklasse uit eigen ervaring dat zij nooit tot de klasse van de rijken zal behoren, want ook al zullen individuen uit de middenklasse vele miljoenen vergaren dan nog blijft er een onoverbrugbare culturele kloof gapen tussen de oude en nieuwe rijken. Laatst genoemden zullen altijd het gevoel blijven houden dat ze door de oude rijken worden gezien als een ‘hoopje sluwheid’ in ‘slecht gesneden kleren,’ zoals Giuseppe Tomasi, de laatste prins van Lampedusa, in zijn roman De tijgerkat (1958) schreef. Pas door ‘het gestage proces van verfijning dat in de loop van drie generaties efficiënte boerenkinkels verandert in kwetsbare heren’ leert de ‘nouveau riche’ de subtiliteiten van de ‘upper classes,’ om dan tot de inzicht te komen dat ‘de gewone orde’ niets anders is dan ‘de wanorde,’ waaraan de mens na zeker vier millennia cultuur nog steeds niet weet te ontsnappen. Het enige wapen dat de middenklasse kent, is de minachting voor degenen die sociaal gesproken de minderen worden geacht. Dit verklaart de arrogante houding en toon van een opiniemaker als Ian Buruma zodra hij geconfronteerd wordt met kritiek op zijn beweringen. De elite en haar woordvoerders wensen niet tegengesproken te worden. De elite beschouwt haar positie als een geboorterecht, de middenklasse daarentegen vreest altijd terug te kunnen vallen naar de 'lower classes.' Vandaar dat de middenklasse plus royaliste que le roi kan reageren. Een voorbeeld daarvan is de schok en zelfs verontwaardiging waarmee de opiniemakers reageerden toen het publiek openlijk begon te morren en de 'vrije pers' begon te wantrouwen. En nog steeds reageren de mainstream-media met verbijstering op de logische liggende omslag. Atzmon:
In 2016, we learned that the American blue-collar workers dumped the Democratic candidate, Hillary Clinton and her 'progressive mantra' in favor of Republican multi-billionaire Donald Trump. Was this a coincidence? Not at all. Working people are often proudly nationalistic and patriotic and even align themselves with the rich and the elite. When Donald Trump Jr. was asked to explain his dad's popularity amongst workers his answer was straightforward. ‘I've always called him the blue-collar billionaire because that's what he is. He is able to talk to those people. He's not talking at them. He's talking with them.’ The 2016 USA presidential election proves that collar workers secured his election.
The traditional cosmopolitan Left lacks the political means to replace this rapturous (opgetogen. svh) sense of volkish belonging with anything meaningful or popular enough to compete. It is not hat traditional Left ideology is wrong, it is just lacking. It has not managed to outshine the magnetic allure that is inherent in patriotism and rootedness. Thinkers such as George Sorel and Antonio Gramsci, who inspired fascists and communists, grasped that the revolution won be carried out by the proletariat alone. They believed that sophistication and cultural manipulation were essential. And they were right.
ID politics was intended to cure this systemic failure of the Left. It offers a new cosmopolitan spirit alongside a strong sense of belonging. Like Bolshevism, it offers a global template of political alliances that cross borders, oceans and continents. The biological element — skin colour, gender and sexual orientation — offers a vision of an international struggle that is ethically grounded and universally valid…
Identity politics promised to break the rigid class system. It promised to dismantle the hegemony of aristocracy as well the dominance of mammon and socioeconomic status. When one identifies primarily as a gay, a Black, a Jew, woman or a feminist, it doesn't really matter whether one is rich, an aristocrat or penniless. Within the context of ID politics, education is not a divisive factor either. Biology is en the primary criterion. Marginal identification and ID politics offer an attainable image of ‘inclusive’ equality that can compete with and even defeat fascist populism. Once united by the 'primacy of the symptom,’ social status and 'capital' become less important.
Een typerend voorbeeld in Nederland van deze ontwikkeling is de sociaal-democratische voorman Lodewijk Asscher die als PVDA-vice premier een neoliberaal beleid voerde, en daarmee zijn traditionele achterban van zich wist te vervreemden, en hij zich — volgens eigen zeggen — ‘steeds joodser’ was gaan voelen door overal anti-semitisme te vermoeden, maar tegelijkertijd bleef zwijgen over zijn kabinetssteun aan de zelfbenoemde ‘Joodse staat,’ die blijft weigeren het internationaal recht te respecteren. Een ander voorbeeld is de voormalige hoofdstedelijke wethouder Kasja Ollongren, die als ‘gay lesbian’ een ‘vriendschapsband’ met Tel Aviv wilde aangaan, ondanks de zionistische terreur tegen de Palestijnse bevolking. Haar voornemen was bovendien in strijd met de uitspraken van het Internationaal Gerechtshof en de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, aangezien het Internationaal Gerechtshof had bepaald dat ‘All states, are under an obligation not to recognize the illegal situation resulting from the construction of the Wall and not to render aid or assistance in maintaining the situation created by such construction,’ en de Algemene Vergadering van de VN deze uitspraak had bekrachtigd. Dit toont duidelijk aan dat identiteitspolitiek zelfs de universele rechten van de mens moeiteloos kan schenden. Atzmon stelt dan ook dat
A fundamental question remains. What does this new form of social grouping and political bonding have to do with opposition to capital accumulation or the dominance of the power of mammon and mammonism? The answer is nothing.
In retrospect, the Left's decision to embrace ID politics sealed its fate as an effective force for social change. It helped the Left to accept its detachment from struggling classes, their values and interests. It marked a clear separation between the Left and socialism and even Left and the people. In the most peculiar way, it prepared the ground for the surge in popularity of New Right, Donald Trump in the USA, UKIP in Britain, the National Front in France and so on.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat Lodewijk Asscher de PVDA naar de afgrond leidde, zoals bleek tijdens de Kamerverkiezing in maart 2017, toen zijn partij, ondanks een verassend hoog opkomstpercentage, ‘een historisch verlies’ leed en de sociaal-democraten werden ‘gedecimeerd; van 38 zetels in 2012 naar 9 nu. Een verschil van 29,’ terwijl de VVD, ondanks verlies, de grootste partij bleef en de PVV van Wilders 5 zetels won. Atzmon:
A fundamental question remains. What does this new form of social grouping and political bonding have to do with opposition to capital accumulation or the dominance of the power of mammon and mammonism? The answer is nothing.
In retrospect, the Left's decision to embrace identity politics sealed its fate as an effective force for social change. It helped the Left to accept its detachment from struggling classes, their values and interests. It marked a separation between the Left and socialism and even Left and the people. In the most peculiar way, it prepared the ground for the surge in popularity of New Right, Donald Trump in the USA, UKIP in Britain, the National Front in France and so on.
Met deze informatie als achtergrond is Buruma’s dédain voor de ‘struggling classes’ in het Westen onthullend te noemen. Wanneer hij schrijft dat ‘[i]n our populist age, right-wing ideologues have managed to move in high circles, by muting their overt racism and disguising their bigotry under a lot of smart patter,’ dan demonstreert hij geen enkel begrip te hebben voor wat zich werkelijk voltrokken heeft, namelijk de uitstoting van miljoenen westerse werknemers door de neoliberale politieke, economische en financiële elite. Zij heeft de arbeid van talloze burgers naar goedkope lonen landen overgeplaatst, of door automatisering vernietigd. Dit allemaal om de winsten voor een zeer kleine elite te maximaliseren, een asociale elite die haar vermogen ook nog eens wegsluist naar offshore firma's ‘to minimize or defer taxes.’ Het gaat daarbij om mensen als ondermeer:
Britain’s Queen Elizabeth and her son, Prince Charles
Tech giants including Apple, Amazon and Nike
Celebrities from Harvey Weinstein to Madonna
New England Patriots owner Robert Kraft
Business giants including Microsoft co-founder Paul Allen and eBay founder Pierre Omidyar
U.S. Commerce Secretary Wilbur L. Ross Jr., Trump’s chief economic adviser Gary Cohn and Secretary of State Rex Tillerson
Republican superdonors including Charles and David Koch
Democratic superdonors including James Simons
Typerend hierbij is dat na het uitlekken van deze informatie Caroline de Gruyter, opiniemaakster en Europa-correspondent van NRC Handelsblad, het volgende stelde:
Dat dit woede oproept bij mensen die keurig belasting betalen, is begrijpelijk. Maar zij richten hun woede aan het verkeerde adres. Multinationals en vermogende individuen die wereldwijd de belastingen omzeilen, gebruiken belastingdeals en mazen in de wet die hen door regeringen worden geboden. Ze mogen moreel over de schreef gaan, maar wat ze doen is in de meeste gevallen legaal — misschien wel legaler dan journalisten die stukken schrijven op basis van gestolen gegevens.
Bovendien beweerde ‘gatekeeper’ De Gruyter dat hier sprake is van een ‘heksenjacht’ op superrijken, terwijl toch ook nog het volgende bekend is:
‘Nederland belastingparadijs voor Amerikaanse bedrijven’ kopte de Franse krant Le Monde dinsdag. De Duitse politicus Fabio de Masi (Die Linke) zei maandagavond op het Duitse journaal dat Luxemburg verbleekt bij Nederland als fiscaal toevluchtsoord voor multinationals. En The New York Times stelde vast dat Amerikaanse concerns hun buitenlandse winsten bij voorkeur hier stallen. Wat maakt Nederland — zonder bankgeheim of extreem lage winstbelasting en op dit moment nog mét dividenden-belasting – nou zo aantrekkelijk? Een overzicht in vier fiscale constructies.
Op 2 juni werden de journalisten Caroline de Gruyter, Koos van Houdt en schrijver Geert Mak die zich verdienstelijk hebben gemaakt voor de Europese samenwerking onderscheiden voor hun inzet. In de vergaderzaal van de Eerste Kamer werd hun door voormalig voorzitter van de Europese Commissie Jacques Santer de medaille omgehangen van de Fondation du Mérite européen, een vooraanstaande Luxemburgse stichting.
http://www.europarl.europa.eu/thenetherlands/nl/eerder-in-het-nieuws/hoge-onderscheidingen-uitgereikt
Caroline de Gruyter en Geert Mak zijn woordvoerders van het Europese establisment. 'Heksenjacht.' Aangezien een een 'heksenjacht' in dit verband gebruikt wordt 'voor een hetze ten aanzien van afwijkende meningen die het meedogenloos vervolgen van groepen personen tot gevolg heeft,' is de vraag wat belastingontduiking te maken heeft met 'afwijkende meningen die het meedogenloos vervolgen van groepen personen tot gevolg heeft'? en waarom de NRC-corerespondente dit begrip valselijk gebruikt?
De onbeschaamdheid van zowel de schatrijke elite als haar ‘democratische’ politici en haar mainstream-media heeft absurde vormen aangenomen, zo absurd dat men regelmatig berichten over de corruptie van het bestel wel twee keer moet lezen, voordat de omvang werkelijk doordringt van de barbaarsheid die eigen is aan de huidige elite en haar pleitbezorgers. Vooruitlopend op mijn volgende aflevering doet de lezer er goed aan de opiniemaker David Brooks te lezen die in The New York Times International Edition van zaterdag 11 november 2017 het volgende schreef:
We’re all familiar with a certain political geography. Democrats win the cities, Republicans win the rural areas, and the battlegrounds are in the suburbs. In general, Democrats win the denser inner-ring suburbs where there are lots of professionals — doctors, lawyers, teachers. Republicans win the sprawling outer-ring suburbs, where there are lots of office parks and midlevel corporate managers.
Northern Virginia has always embodied this familiar suburban divide. Democrats have done well in inner-ring towns like Arlington. Republicans have done well in outer-ring boomburbs like Loudon County. In 2004, for example, George W. Bush trounced John Kerry in Loudoun County by 55.7 percent to 43.6 percent.
But we’re living in an age of global populism, a historic transition as profound as those in 1848, 1905 and 1968. Around the world, the old political divides are being replaced, and political geographies are being redrawn. One way to capture the emerging divide is by using the British writer David Goodhart’s distinction between Somewheres and Anywheres.
Somewheres are rooted in their towns and have ‘ascribed’ identities — Virginia farmer, West Virginia coal miner, Pennsylvania steelworker. Anywheres are at home in the global economy. They derive their identity from portable traits, like education or job skills, and are more likely to move to areas of opportunity.
Somewheres value staying put; they feel uncomfortable with many aspects of cultural and economic change, like mass immigration. Anywheres make educational attainment the gold standard of status and are cheerleaders for restless change.
This template for analyzing our politics is as explanatory as any. Recently, for example, Michael Kruse had a fine article in Politico about Trump supporters in Johnstown, Pa. The people he described are classic Somewheres. The steel mills are gone and everybody sort of knows that they are never coming back, but the people remain. The things they value are there, they don’t really have the skills to pack up and be an Anywhere, and they love Trump because he sticks his finger in the eyes of the Anywheres who have made their world worse.
The thing about this new set of battle lines is this: It redraws the political map. The cities are dominated by Anywheres. The rural areas are dominated by Somewheres. But the growing suburbs are no longer divided. They are Anywhere all the way through. Last Tuesday, exurban Loudoun County went Democratic 60 to 40 percent. That’s nearly the same as inner-ring Fairfax County, which went Democratic 67 to 31 percent.
These days, only a tiny percentage of Northern Virginia workers are government employees. Instead, the region is defined by the two big drivers of Anywhere culture: highly educated information age workers and fiercely energetic immigrants. In Bailey’s Crossroads, there are Korean grocery stores near Persian, Indian and Salvadoran restaurants. The Dulles office corridor is a hub of the global economy.
Trump’s party is not at home on this ground and can’t play on it. Trumpians just want to wall it off. ‘DC should annex NOVA and return the governance of Virginia to Virginians.’ Jerry Fallwell Jr. tweeted, referring to Northern Virginia, after the election results.
Populism has made the Republicans a rural party and given the Democrats everything else. In Virginia, Democrats won by a landslide among anybody who grew up in the age of globalization. Among voters 18-29, they won by an astounding 69 to 30 percent. Among voters 30-44, they won by 61 percent to 37 percent.
We could be seeing the creation of a new Democratic heartland, exurbia, and this alignment could hang around for a while. The stain Trump leaves on the G.O.P. will take some time to wash away. But this is bigger than Trump; it’s an alignment caused by the fundamental reality of the populist movement.
And it’s worth looking around the world and noting that center-left parties are in decline across Europe and beyond. These parties have lost touch with working class voters and are finding they can’t simply replace them with a mixture of identity politics and faculty lounge populism. What we’re seeing around the world is not the rise of left-wing dominance but the decline of major parties and the fragmentation of political parties across the board.
The crucial question going forward is what will the Democrats do? Will they make places like Loudon County their heartland, or will they amputate themselves the way the Republicans did, and retreat back to the cities?
Here’s how you can tell which way the Democrats are going. If they talk mostly about oligarchy and rich financiers, they are retreating to their base. But if they talk about mobility — geographic mobility, economic and social mobility, intellectual and spiritual mobility, they are talking the language of the suburbs. And if they have practical plans to enhance universal mobility, the age of Democratic dominance will be at hand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten