Henk Hofland en de Massa 31

Met een niet geringe pedanterie stelde de huisfilosoof van de Nederlandse zelfbenoemde 'politiek-literaire elite' in het weekblad De Groene Amsterdammer van 18 maart 2015:

Op 21 november 1981 namen op het Museumplein in Amsterdam vierhonderdduizend mensen deel aan een demonstratie… Twee jaar later demonstreerden 550.000 mensen in Den Haag.

Dergelijke massale betogingen worden al jaren nergens meer gehouden. Dat is geen wonder. Na het einde van de Koude Oorlog is de buitenlandse politiek gefragmentariseerd. Ook de publieke opinie had geen groot politiek doel meer. Als er nu honderdduizend mensen op het Museumplein zijn, is het voor een popconcert. Die relatieve rust in de wereld heeft tot 11 september 2001 geduurd. Daarna hebben de gevaren een ander karakter gekregen, maar ze zijn niet minder aanwezig. Misschien is Poetins Rusland begonnen met een nieuwe fase van expansie. Er dreigt een nieuwe escalatie tussen Iran en Israël en de Amerikaanse Republikeinen. De wereld is weer aanmerkelijk gevaarlijker geworden en de publieke opinie kan er niets aan doen.

http://www.groene.nl/artikel/machteloos-publiek 

Het draaipunt waar omheen zijn betoog cirkelt zijn een tweetal standpunten:

Na het einde van de Koude Oorlog is de buitenlandse politiek gefragmentariseerd. Ook de publieke opinie had geen groot politiek doel meer.

Dit is een voorbeeld van een typische Hofland-redenering. Ineens verschijnt vanuit het niets een stelling waarvoor geen verklaring wordt gegeven en waardoor de hele redenering, die daarop is gebaseerd, kritiekloos moet worden aanvaard. Laat ik dit proberen toe te lichten. 'Na het einde van de Koude Oorlog is de buitenlandse politiek gefragmentariseerd.' Deze bewering roept bij wat Hofland 'het denkend deel' van de mensheid noemt, onmiddellijk een aantal klemmende vragen op:

1. wat bedoelt de opiniemaker precies met het begrip 'gefragmentariseerd'? Bedoelt hij dat -- net als een fragmentatiebom in kleine, uiterst verwoestende deeltjes uiteenvalt --  dit proces zich ook in de westerse 'buitenlandse politiek' voltrekt? Zo ja, hoe is dat te verklaren? Zo nee, wat bedoelt hij dan precies?                                      
2. hoe kwam het dat 'de publieke opinie geen groot politiek doel meer [had]'? Bestond er van de ene op de andere dag 'geen groot politiek doel meer'? Zo ja, waarom niet? En indien het antwoord negatief is, is de vraag: was elk 'groot politiek doel' inmiddels succesvol bereikt? 

De antwoorden zijn van doorslaggevend belang om te kunnen testen of de rest van Hoflands betoog logisch is. Welnu, uitgaande van de officiële betekenis van het woord fragmentariseren is Hofland dus van oordeel dat de westerse 'buitenlandse politiek' na de Koude Oorlog 'niet samenhangend' meer is, maar in 'brokstukken' uiteen is gevallen. Klopt dit? Nee, niet als men oog heeft voor het feit dat sinds het uiteenvallen van de Sovjet Unie, het Westen, in NAVO-verband, onder aanvoering van Washington en Wall Street gemeenschappelijk grootscheeps geweld heeft ontketend tegen voormalig-Joegoslavië, Afghanistan, Irak, Libië, Mali, en betrokken is geraakt bij de burgeroorlogen in Syrië en Oekraïne. In dit cruciale opzicht is de westerse 'buitenlandse politiek' gemeenschappelijker geweest dan tijdens het grootste deel van de 44 jaar durende Koude Oorlog. Kortom, vanuit het standpunt van oorlog en vrede is de westerse 'buitenlandse politiek' absoluut niet 'gefragmentariseerd.' Integendeel zelfs. Bovendien is sinds de ontbinding van het Warschau Pact de NAVO niet alleen qua ledenaantal bijna verdubbeld en kan het vandaag de dag overal ter wereld worden ingezet. Daardoor is het geen defensief maar offensief bondgenootschap geworden. Daarnaast besteden de NAVO-landen tezamen tegenwoordig ook nog eens veel meer belastinggeld aan wat verhullend 'defensie' wordt genoemd. 

Wat bedoelt Hofland dan precies? Hoewel het blijft gokken met ideologisch bevlogen opiniemakers, denk ik toch dat hij, in een poging angst onder 'het volk' aan te wakkeren, bedoelt dat er enige tijd geen groot gemeenschappelijk Kwaad in de wereld meer was, die de gelederen in het Westen met een adembenemende kadaverdiscipline kon doen sluiten.  Volgens de Koude Oorlogsprofeet heeft 'Die relatieve rust in de wereld tot 11 september 2001 geduurd.' Het verschijnsel 'rust' dient daarbij te worden opgevat als de 'rust' van de gevestigde neoliberale orde in een 'unipolaire wereld,' waarin de Amerikaanse hegemonie onaantastbaar bleef en neoconservatief Washington in overleg met  Wall Street overal een 'nieuwe wereldorde' kon afdwingen. Het probleem is alleen dat de VS na 9/11 zelfs niet met  behulp van ontelbare miljarden voor het militair-industrieel complex en na massale bloedbaden erin slaagde de landen die weigerden zich klakkeloos neer te leggen bij de hegemonie van de VS, met grof geweld in het gareel te meppen. Integendeel zelfs, het heeft de chaos in het Midden-Oosten en de Maghreb alleen maar vergroot. Daardoor is er onder fatsoenlijke westerse burgers een volgens Hofland betreurenswaardig ‘populistisch alarmisme’ ontstaan, waardoor 'Zowel in West-Europa als in Amerika bij een zeer groot deel van het publiek de vaderlandslievende eerzucht en de strijdlust verloren [zijn] gegaan.' Ondanks alle fraai klinkende woorden van mainstream-opiniemakers als H.J.A Hofland beseften ontwikkelde burgers, die niet tot zijn 'denkend deel' van de samenleving behoorden, in al hun vermeende onnadenkendheid dat het 'Westen' geenszins 'vredestichtend' is, en dat  'vaderlandslievende eerzucht' en 'strijdlust' archaïsche eufemismen zijn voor doodordinaire oorlogsmisdaden, genocide en misdaden tegen de menselijkheid. En sinds de meest vooraanstaande nazi-leiders in Neurenberg hiervoor de doodstraf hebben gekregen, is er behalve de 'beste journalist van de twintigste eeuw' geen mens die deze begrippen nog gebruikt om propaganda te maken voor bloedbaden. 

Kort samengevat: datgene wat onder punt a. valt, is slechts het kenmerkende  gezwets van de Atlanticus Henk Hofland, en dient derhalve door een ontwikkelde lezer niet serieus te worden genomen. Zeker niet nu hij al maandenlang als 'vaderlandslievende' en opiniemaker, druk doende is met het demoniseren van 'Poetin' om op die manier de geesten rijp te maken voor een, desnoods, gewelddadige regime-change in de Russische federatie. Immers, 'President Poetin wil geen compromis, zoals de praktijk van deze oorlog aantoont, en is het dus noodzaak voor het Westen om grenzen aan de Russische expansie te stellen. We naderen het stadium waarin van Poetin alles te verwachten valt. Eerst werd de Krim geannexeerd, nu is er deze burgeroorlog in Oekraïne' en 'het niet meer dan redelijk [is] je af te vragen wat daarna op de agenda van Moskou staat,' aldus de kleine veldheer vanuit zijn leunstoel in Amsterdam. En eerlijk is eerlijk, de mainstream-paniekzaaierij en demonisering is tot nu toe uiterst succesvol geweest, zowel bij het 'denkend' als onnadenkend 'deel' van de Nederlandse bevolking. Dit is overigens niet vreemd. De gevestigde orde heeft een boeman nodig om de aandacht af te leiden van de eigen interne tegenstellingen. In dit opzicht sluit Hoflands hetze naadloos aan bij het neoconservatieve gedachtengoed in Washington. Zoals ondermeer de illegale inval in Irak aantoonde, gaan de neoconservatieve beleidsbepalers niet van de waarheid uit, maar van wat zij beschouwen als 'nobele leugens,' een begrip dat werd gepopulariseerd door de politiek ideoloog Leo Strauss, geestelijk vader van de Amerikaanse neoconservatieven en leerling van de Duitse twintigste eeuwse filosoof en politiek theoreticus Carl Schmitt. Enige achtergrond informatie: 

Schmitt is a major figure in 20th century legal and political theory, writing extensively on the effective wielding of political power. His work has been a major influence on subsequent political theory, legal theory, continental philosophy, and political theology in the 20th century and beyond…

Schmitt joined the Nazi Party on 1 May 1933. Within days of joining the party, Schmitt was party to the burning of books by Jewish authors, rejoicing in the burning of 'un-German' and 'anti-German' material, and calling for a much more extensive purge, to include works by authors influenced by Jewish ideas. In July he was appointed State Councillor for Prussia (Preußischer Staatsrat) by Hermann Göring and became the president of the Vereinigung nationalsozialistischer Juristen ('Union of National-Socialist Jurists') in November. He also replaced Hermann Heller as professor at the University of Berlin (a position he held until the end of World War II). He presented his theories as an ideological foundation of the Nazi dictatorship, and a justification of the 'Führer' state… 

Half a year later, in June 1934, Schmitt became editor in chief for the self-published newspaper 'Deutsche Juristen-Zeitung' […] in July 1934, he justified the political murders of the Night of the Long Knives as the 'highest form of administrative justice' ('höchste Form administrativer Justiz') and the authority of Hitler with 'The leader defends the law' ('Der Führer schützt das Recht'). Schmitt presented himself as a radical anti-semite and also was the chairman of a law teachers' convention in Berlin in October 1936, where he demanded that German law be cleansed of the 'Jewish spirit' ('jüdischem Geist'), going so far as to demand that all publications by Jewish scientists should henceforth be marked with a small symbol…

In 1945, Schmitt was captured by American forces and, after spending more than a year in an internment camp, he returned to his home town of Plettenberg following his release in 1946… Schmitt refused every attempt at de-nazification, which effectively barred him from positions in academia. Despite being isolated from the mainstream of the scholarly and political community, he continued his studies especially of international law from the 1950s on, and he received a never-ending stream of visitors, both colleagues and younger intellectuals, until well into his old age…

Schmitt supported the emergence of totalitarian power structures in his paper 'Die geistesgeschichtliche Lage des heutigen Parlamentarismus' (roughly: 'The Intellectual-Historical Situation of Today's Parliamentarianism,' translated as The Crisis of Parliamentary Democracy by Ellen Kennedy). Schmitt criticized the institutional practices of liberal politics, arguing that they are justified by a faith in rational discussion and openness that is at odds with actual parliamentary party politics, in which outcomes are hammered out in smoke-filled rooms by party leaders. Schmitt also posits an essential division between the liberal doctrine of separation of powers and what he holds to be the nature of democracy itself, the identity of the rulers and the ruled. Although many critics of Schmitt today, such as Stephen Holmes in his The Anatomy of Anti-Liberalism, take exception to his fundamentally authoritarian outlook, the idea of incompatibility between liberalism and democracy is one reason for the continued interest in his political philosophy.

http://en.wikipedia.org/wiki/Carl_Schmitt

Voor een goed begrip is belangrijk te weten dat de geopolitieke opvattingen van de Amerikaanse neoconservatieven in de regering Bush junior als in de regering Obama sterk beïnvloed zijn door de opvattingen van Carl Schmitt's leerling Leo Strauss: 

Prior to the US invasion of Iraq in 2003 the White House failed to heed warnings from military and intelligence analysts about possible repercussions from the violent overthrow of Saddam Hussein. Now it seems the U.S. is again failing to heed warnings about the potential risks of an attack on Iran. I asked Professor Boyle his view on why the present administration ignores such warnings:

Professor Francis A. Boyle: 'Well you have to understand the neoconservative mentality. I went to the University of Chicago with these people, (Paul) Wolfowitz and all the rest of them, and I went through the same program, the Department of Political Science run by the neocon founder Leo Strauss. His mentor in Germany before he came to the United States was Carl Schmitt who went on to become the most notorious Nazi law professor of that benighted era who tried to justify in legal terms every hideous atrocity the Nazis inflicted on anyone.

So the neocons had been thoroughly brainwashed I would say, as they attempted to do to me at the University of Chicago, in Schmitt, and Strauss, and Nietzsche and Machiavelli. These are the people we are dealing with. They are extremely dangerous, very bright, cunning and ruthless, and they are really out to dominate and control the two-thirds of the world’s hydrocarbon resources in Eurasia. –An objective that Zbigniew Brzezinski identified a while ago in his book, The Grand Chess Board.'

http://www.informationclearinghouse.info/article17109.htm

Geheel in lijn met de Amerikaanse hegemonistische ideologie van onder andere Obama's adviseur Brzezinski  pleitte de huidige Amerikaanse president 'NAVO-steun' aan 'Oost-Europa.' Al op dinsdag 25 maart 2014, slechts negen dagen na de verkiezingen waarbij de bevolking op de Krim vóór aansluiting bij de Russische federatie koos, berichtte Het Algemeen Dagblad dat 

De NAVO, begin volgende maand bijeen in Brussel, moet steun overwegen aan zijn Oost-Europese bondgenoten. Daarvoor heeft de Amerikaanse president Barack Obama gisteren gepleit bij de G7, op Japan na allemaal NAVO-lid.

Zonder externe vijand kan de interne cohesie niet veilig worden gesteld, en staat de positie van de elite onder druk, zoals de nazi-ideoloog Carl Schmitt benadrukte. Gezien de interne tegenstrijdigheden van het neoliberale systeem, waarvan nu ook een toenemend aantal westerlingen de dupe wordt, begint het er in toenemende mate op te lijken dat alleen een oorlogsdreiging als enige optie voor de macht overblijft. Een oorlog waarvan de aanvang en omvang door Washington worden bepaald en niet door Brussel, laat staan door de EU-lidstaten. Het failliete VS heeft belang bij een grootscheeps gewapend conflict, gezien zijn omvangrijke en machtige militair-industrieel complex. Daarentegen zal een oorlog voor het Europa van 'Geen Jorwerd zonder Brussel' een ramp van ongekende omvang betekenen. Opnieuw zal Europa bedreigd worden door de NAVO-doctrine van Mutual Assured Destruction (MAD), als uiterste consequentie van een langdurig conflict met Rusland en zijn bondgenoten. Opnieuw herhaalt de geschiedenis zich. Precies als onder president Eisenhower bepaalt het Amerikaanse militair-industrieel complex, waarvoor de oud-generaal en president tijdens zijn afscheidsrede in 1961 met klem waarschuwde, het beleid. In de jaren vijftig dankzij de bangmakerij voor het rode gevaar, nu als gevolg van de bangmakerij voor het terrorisme en voor Rusland en straks voor China. En ook nu is het angst dat van binnenuit komt, vrees van de machtigen voor de machtelozen, zowel hier als in de rest van de wereld, vrees van de intellectuele mainstream voor het verlies van status en inkomen, vrees van de belaagde middenklasse voor zowel de rijken als de armen, vrees voor De Ander. Over dit onderwerp schreef de gezaghebbende Amerikaanse auteur en Pulitzer Prijs-winnaar, Garry Wills, in het essay Total War (1976):

Our postwar world began, instead of ending, with a bang, and we did not intend to whimper. Instead, we bullied.

Bullied, for a start, our own citizenry. But that is part of any crusade. Eleventh-century crusaders first ‘cleaned out’ European ghettos, before getting to the Holy Land… In 1947, by proclamation of the President, we were back at war, and even liberals had long been telling Americans that war obliges them to hate the alien doctrine. We obliged. Communism became exactly what Fascism had been. Our propaganda effort had to be turned against the second enemy just as it had been against the first – Congressman Nixon must ‘encourage’ Hollywood to make anti-Russia movies.

De permanente westerse propaganda gaat er daarbij vanuit dat

In the war of minds, anyone not fully committed to the propositions of freedom is an enemy.

Dissidente stemmen dienen gemarginaliseerd te worden.  Het is niet merkwaardig dat de hoofdredactrice van De Groene Amsterdammer een column heeft in het concurrerende Vrij Nederland, alles is erop gericht te voorkomen dat de consensus onder de gelijk geschakelde pers wordt doorbroken, en vandaar dat Hofland zowel in NRC Handelsblad als in de voorheen kritische Groene zijn propaganda onweersproken kan bedrijven. Zolang hij maar betaald wordt, zal hij zelfs in Donald Duck zijn 'nobele leugens' willen ventileren. Tot zover punt a. Later punt b.

Beginning in 2002, and continuing after the 2003 invasion of Iraq, large-scale protests against the Iraq War were held in many cities worldwide, often coordinated to occur simultaneously around the world. After the biggest series of demonstrations, on February 15, 2003, New York Times writer Patrick Tyler claimed that they showed that there were two superpowers on the planet, the United States and worldwide public opinion. [...] between January 3 and April 12, 2003, 36 million people across the globe took part in almost 3,000 protests against the Iraq war.

Desondanks beweert opiniemaker Hofland in De Groene Amsterdammer dat 'massale betogingen worden al jaren nergens meer gehouden. Dat is geen wonder.' 

March 26, 2015

Tomgram: William Hartung, Your Money at War Everywhere

Fifteen to 20 years ago, a canny friend of mine assured me that I would know I was in a different world when the Europeans said no to Washington. I’ve been waiting all this time and last week it seemed as if the moment had finally arrived. Germany, France, and Italy all agreed to become “founding members” of a new Chinese-created development bank, the Asian Infrastructure Investment Bank. Great Britain, in “a rare breach of the special relationship,” had already opted for membership the week before (and another key American ally deeply involved in the China trade, Australia, clearly will do so in the near future). As Andrew Higgins and David Sanger of the New York Times reported, the Obama administration views the new bank as a possible “rival to the World Bank and other institutions set up at the height of American power after World War II.” 

“The announcement by Germany, Europe’s largest economy,” continued the Times, “came only six days after Secretary of State John Kerry asked his German counterpart, Frank Walter-Steinmeier, to resist the Chinese overtures until the Chinese agreed to a number of conditions about transparency and governing of the new entity. But Germany came to the same conclusion that Britain did: China is such a large export and investment market for it that it cannot afford to stay on the sidelines.” 

All of this happened, in other words, despite strong opposition andpowerful pressure from a Washington eager to contain China and regularly asserting its desire to “pivot” militarily to Asia to do so. 

Whatever world we now inhabit, it’s not the twentieth century anymore. Though no other power has risen to directly challenge Washington, the United States no longer qualifies as the planet’s “sole superpower,” “last superpower,” “global sheriff,” or any of the similarly self-congratulatory phrases that were the coin of the realm in the years after the Soviet Union dissolved. 

Only one small problem, highlighted today by Pentagon expert andTomDispatch regular William Hartung: the Department of Defense evidently doesn’t have a clue. As he makes clear, it’s still planning for a sole superpower world in a big way. And in the present atmosphere in Washington, it’s got real support for such planning. Take, for instance, Senator Tom Cotton -- he of the "Senate 47" -- who just gave his maiden speech on the Senate floor calling for a policy of total U.S. “global military dominance” and bemoaning that “our military, suffering from years of neglect, has seen its relative strength decline to historic levels.” 

It may be a new world in some places, but in others, as Hartung makes clear, it couldn’t be older. Tom

Military Strategy? Who Needs It? 

The Madness of Funding the Pentagon to “Cover the Globe” 

 By William D. Hartung 

President Obama and Senator John McCain, who have clashed on almost every conceivable issue, do agree on one thing: the Pentagon needs more money. Obama wants to raise the Pentagon’s budget for fiscal year 2016 by $35 billion more than the caps that exist under current law allow. McCain wants to see Obama his $35 billion and raise him $17 billion more. Last week, the House and Senate Budget Committees attempted to meet Obama’s demands bypressing to pour tens of billions of additional dollars into the uncapped supplemental war budget.

What will this new avalanche of cash be used for? A major ground war in Iraq? Bombing the Assad regime in Syria? A permanent troop presence in Afghanistan? More likely, the bulk of the funds will be wielded simply to take pressure off the Pentagon’s base budget so it can continue to pay for staggeringly expensive projects like the F-35 combat aircraft and a new generation of ballistic missile submarines. Whether the enthusiastic budgeteers in the end succeed in this particular maneuver to create a massive Pentagonslush fund, the effort represents a troubling development for anyone who thinks that Pentagon spending is already out of hand.

Click here to read more of this dispatch.