Vincent Brunott

Unknown heeft een nieuwe reactie op je bericht "Henk Hofland. Geert Mak. Hubert Smeets en Charlie ..." achtergelaten:

Midden-Oosten deskundige Paul Aarts zei gisteren in Nieuwsuur dat enerzijds bij het zien van al die demonstrerende wereldleiders in Parijs 'de tranen hem - van ontroering - in de ogen sprongen' maar dat anderzijds het een gotspe is dat daarbij ook de Saoedische ambassadeur, de ministers van buitenlandse zaken van Rusland en Egypte en de premier van Turkije aanwezig waren. Hij zei letterlijk 'hoe durven ze'. En hij vindt het hypocriet dat westerse leiders dit, naar hij aanneemt vanwege handelsbelangen, hebben toegestaan terwijl vooral in Saoedi Arabië maar ook in Egypte, Rusland en Turkije, de vrijheid van meningsuiting niet wordt geëerbiedigd.

'De tranen sprongen hem van ontroering in de ogen'. Dat kan ik me heel moeilijk voorstellen. Hoe kinderlijk (weerstandsloos meegesleept worden door een overlopend hart) is een dergelijke ontroering? Hoe kun je ten opzichte van westerse leiders zulke emoties hebben? Hoe kun je bij een opportunistisch politiek spel warme tranen storten? Maar ondertussen verwijt hij de westerse leiders dus hypocrisie omdat ze onderdrukkende regimes steunen en samen met vertegenwoordigers van die regimes meelopen in een mars voor vrijheid van meningsuiting en tegen terrorisme. De houding van Paul Aarts lijkt schizofreen. Want hoe kun je ontroerd zijn door iemand die je tegelijkertijd hypocriet vindt? Eigenlijk kan ik hem niet geloven en vermoed ik dat hij met zijn uitlatingen, net zo goed als de politici die hij hypocrisie verwijt, bezig is de publieke opinie te bespelen. Ook zijn houterig gespeelde theatrale emoties die niet echt uit de verf wilden komen leken daarvan te getuigen.

Zijn verwijt mag dan deels terecht zijn maar hij lijkt blind voor westerse terreur en heeft onterecht een hoge pet op van westerse vrijheid. Net als veel anderen neemt hij voetstoots aan (althans dat beweert hij) dat de aanslag in Parijs een aanval is op onze vrijheid van meningsuiting. Maar wraak nemen op verspreiding van beledigende cartoons en op ernstige discriminatie van moslims (in westerse samenlevingen en vanwege westerse geopolitiek ook in hun landen van herkomst) komt natuurlijk niet voort uit de drijfveer om onze vrijheid van meningsuiting nou eens grondig onderuit te halen. Als een gepest kind eindelijk eens hard terugslaat zal niemand beweren dat hij de vrijheid van meningsuiting frustreert want pesterij kun je moeilijk een mening noemen. En gepeste volwassenen staan nou eenmaal veel zwaardere middelen ter beschikking om van zich af te bijten dan een gepest kind op een schoolplein. Blind zijn voor uitlokking van die desperate en bloederige uitwassen en het wegmoffelen van de oorzaken die aan dat gedrag ten grondslag liggen in simplistische begrippen als 'terreur' en 'aanslag op vrije meningsuiting' zal het probleem juist aanwakkeren en zeker niet oplossen. Als Paul Aarts gisteren in Nieuwsuur met zijn commentaren iets wilde bijdragen aan een beter leefklimaat (wat ik me nauwelijks kan voorstellen) had hij zijn stokpaardjes beter thuis kunnen laten. Steeds weer krijgen we via de mainstream media de eenzijdige visie van hoogleraren, politici en journalisten over ons uitgestort en steeds weer is dat in essentie hetzelfde simplistische, vastgeroeste, verkalkte, geestdodende en opportunistische waanverhaal. Het is bedompt en belegen. Ik mis daarin het leven en de frisheid. Hoe kunnen die vertegenwoordigers van de mainstream het met hun eigen verhaal, dat voornamelijk uit een aantal botte dogma's bestaat die ze tot in het oneindige herhalen, uithouden? Hoe compenseren ze zich zodat ze er niet totaal bij uitdrogen?

Vincent Brunott