RUSSELL BRAND: ... in that brilliant film by Eugene Jarecki, The House I Live In, he argues that what’s actually happening is that the bottom 15 percent of society are no longer needed because of the collapse of the manufacturing industry, so it’s a lot better to just criminalize them and put them in prison. So, yeah, it’s like it’s a proxy war on poverty. It’s a proxy race war. I certainly think that argument holds.
In 2002 verscheen het boek
gevangen in de medisch-juridische bureaucratie
Auteur: Hubert Smeets
Olga P., zoals ambtenaren van het ministerie van Volksgezondheid haar onderling noemden, is een medisch-specialiste uit Rusland. Zij is een van de artsen afkomstig van buiten de Europese Unie die zich gaarne willen inzetten voor het verminderen van de wachtlijsten in de Nederlandse gezondheidszorg. Ze gaf in 1994 een hoge positie in Moskou op om zich bij haar echtgenoot in Amsterdam te voegen. Ruim acht jaar later heeft ze één ding bereikt: ze is weer student. Zelf zag ze het al aankomen: als Russin, getogen in een sovjetbureaucratie, had ze ervaring. Maar haar man, opgevoed in een rechtsstaat, wilde zich er niet bij neerleggen en ging monter de strijd aan met de Staat der Nederlanden. De windmolens blijken echter onverslaanbaar. Want Nederland is helemaal geen open land voor de wijde wereld, het is een naar binnen gekeerd koninkrijk met veel eigendunk.
Recensie(s)
Dit is een boek van woede en frustratie. Journalist Smeets beschrijft een jarenlang durende dooltocht langs ministeries, adviesraden, beroepsverenigingen, universiteiten, beleidsambtenaren en rechterlijke colleges op zoek naar de erkenning van de diploma's van zijn vrouw, een ervaren, in Rusland gepromoveerde medisch specialist in de allergologie. Erkenning als medisch specialist wordt niet bereikt, erkenning als basisarts ook niet en zelfs niet erkenning als medisch doctorandus. De Russische specialiste moet weer student worden om het diploma basisarts te halen. Het is een moedeloos makend verhaal over afschuiven, indekken, doorschuiven, traineren, juridiseren en frustreren. Het is een indringende casusbeschrijving, vooral interessant voor bestuurskundigen en juristen, maar ook voor verantwoordelijken in de gezondheidszorg. Wat hier beschreven wordt is 'Holland op z'n smalst'. Hopelijk bereikt het boek lezers die in staat zijn bureaucratische hindernissen te slopen.
Mr. dr. D.P. Engberts
De verontwaardiging en zelfs nauwelijks ingehouden woede van NRC-opiniemaker Hubert Smeets over zijn 'dooltocht' en die van zijn Russische echtgenote Olga Polsatsjova, zijn een illustrerend voorbeeld van de hypocrisie en het meten met twee maten van de NRC-opiniemaker. Smeets beschreef eerder Rusland als een land beheerst door 'cynisme, apathie en scepsis,' bewoont door een 'volk' dat zich 'stort in de commercie. Zijn diepe overtuiging is dat de 'Russische samenleving woest en chaotisch,' is en in de greep van'een psychologische' en 'morele' crisis. Bovendien is volgens hem het hele volk niet in staat de werkelijkheid te zien, als we afgaan op zijn stellige mening dat 'Het typisch Russisch [is], om altijd alles om te draaien.'
Een Russische Olga, waarmee opiniemakers als Hubert Smeets zijn publiek bang probeert te maken. Let op hoe vlijmscherp die bijl is. Hubert Smeets wijst ons er tevens op dat achter elke Olga een Sovjetski schuilgaat.
Nu de vraag: zou een autoriteit, die door de gemeenschap speciaal is aangesteld om toezicht te houden op de medische kwaliteit in Nederland moeten accepteren dat Smeets Russische vrouw zonder hier een opleiding te hebben genoten als medisch specialist wordt aangesteld? Ik bedoel dit, als 'het ministerie van Volksgezondheid' uitgaat van Hubert Smeets typering van Rusland dan heeft het in het geval van Olga Polsatsjova wel te maken met iemand, die afkomstig is uit een land waar 'cynisme, apathie en scepsis' de toon aangeeft, waar 'het volk' zich massaal 'in de commercie [stort]' en geen oog heeft voor de hogere waarden in het leven, iemand dus die 'uit een woest en chaotische samenleving' komt, die lijdt aan 'een psychologische' en 'morele crisis,' en die ook nog eens de Russische gewoonte heeft 'om altijd alles om te draaien.' Vanuit Smeets' eigen kwalificaties geredeneerd zou hij het juist hebben moeten toejuichen dat deze'Russische specialiste weer student' moest 'worden om het diploma basisarts te halen.' Beschaafde burgers kunnen immers niet voorzichtig genoeg zijn met armzalige schepsels die 'altijd,' zonder enige uitzondering dus, 'alles' dus werkelijk 'alles' omdraaien, en die, alsof het allemaal niet erg genoeg is, ook nog eens aan 'een psychologische' en 'morele crisis' lijden. Het pleit voor Hubert dat hij als blind in de expertise van zijn geliefde gelooft, maar dat is natuurlijk onvoldoende voor de Nederlandse staat, zeker wanneer Smeets zichzelf publiekelijk kwalificeert als een 'amateur-psycholoog,' die 'misschien ook een beetje uit mijn nek' kletst. Dan zijn zelfs voor een mainstream-journalist 'allerlei interventies (ook van politici als Melkert en Oudkerk)' onvoldoende.
Het enige dat die 'interventies' nog eens illustreren is hoe innig de band is tussen opiniemakers van de commerciële massamedia en politici is. Hier is sprake van het corrupte inteelt-wereldje van ons kent ons dat elkaar in stand houdt, waarbij een opiniemaker van een zelfbenoemde 'kwaliteitskrant' wordt geholpen door een volksvertegenwoordiger die 'als wethouder ten val' kwam 'vanwege betrokkenheid bij prostitutie en drugsgebruik.' Terwijl voor een gewone burger doorgaans 'allerlei interventies' van meerdere 'politici,' niet bestaan, geldt in het poldermodel, net als in het 'corrupte Rusland,' dat de mogelijkheden voor degenen die de volksvertegenwoordigers wat te bieden hebben bijna oneindig lijken. In de juichende NRC-recensie van Welkom In Het Koninkrijk, geschreven door de voormalige AMC-cardioloog A.J. Dunning, wordt opgemerkt dat 'de tirade van Smeets' tevens laat 'zien hoezeer, vooral bij buitenlandse artsen, vooral naar papier en diploma's wordt gekeken en hoe weinig naar de persoon, inzet en werkervaring,' zonder in te gaan op de negatieve publieke uitspraken van Hubert Smeets over Olga Polsatsjova's land van herkomst. Ook hier gaat de gouden regel van het poldermodel en de Cosa Nostra op, namelijk dat ons kent ons, A.J. Dunning schrijft al sinds Hubert Smeets tot adjunct-hoofdredacteur werd benoemd, recensies voor de NRC. Nederland is een te klein land om niet corrupt te zijn, iedereen die een beetje meetelt is in de polder op de een of andere manier met de ander gelieerd.
Hoe corrupt blijkt wel uit de vanzelfsprekendheid waarmee Smeets ervan uitging dat er voor zijn 'Olga' een uitzondering zou worden gemaakt, en uit het feit dat hij in woede ontstak toen bleek dat hij en zijn echtgenote niet boven de 'wet' stonden. Het is kenmerkend voor de elite en haar woordvoerders, overal ter wereld, dat zij er blind van uitgaan een bevoorrechte positie te bekleden en dat er een 'tirade' volgt zodra blijkt dat dit een keertje niet het geval is. Dat de moderne staat, zowel in Rusland als in het zogeheten 'vrije Westen' kafkaiaans is, is geen nieuws, dat de neoliberale staat de rijken bevoordeelt ten koste van de gewone burger, is een ervaringsfeit dat al meer dan vier decennia bestaat. Desondanks steunen mainstream-opiniemakers het neoliberale kapitalisme door dik en door dun. Sterker nog: zij stellen dit totalitair functionerende systeem als voorbeeld voor de rest van de mensheid, zoals onder andere blijkt uit de stellige uitspraken van Smeets' NRC-collega Michel Krielaars, 'Chef Boekenbijlage,' dat nu 'Bij een meerderheid van de Russische bevolking ieder vermogen tot onafhankelijk denken' lijkt te zijn 'verdampt' het 'Westen met zijn ethische normen en waarden' Rusland 'wezenlijk' op een ander spoor kan zetten.
Een ander illustrerend voorbeeld van het farizeïsme van Smeets en consorten is dat toen in 2009 NRC Handelsblad in handen dreigde te komen van de neoliberale investeerders onder wie de SP-multimiljonair Derk Sauer hij samen met acht andere NRC-personeelsleden zich zorgen begonnen te maken over de 'Toekomst NRC,' en daarom een 'interne brief' opstelden, waarin alle 'medewerkers' werden opgeroepen zich uit te spreken over het 'wel of niet instemmen' met 'de aankoop van ons bedrijf':
Wij maken ons zorgen over de mogelijkheid dat NRC Media opnieuw in handen valt van een eigenaar met een private equity-kringen gebruikelijke financieringsconstructie. Die zorgen komen voort uit onze ervaringen met een soortgelijke overname: die door Apax.
Die ervaringen zijn bijzonder negatief. Om het samen te vatten: Apax nam PCM over op kosten van PCM, ging er daarna met de winst vandoor, en liet PCM als een bedrijf achter dat in diepe schuld was gestoken. Anders gezegd: geld dat eerst werd besteed aan een mediaconcern in Rotterdam en Amsterdam, was weggesluisd naar Londen. Sommigen van ons zijn er getuige van geweest dat PCM daarbij langs de rand van de afgrond is gegaan, en dat het niet veel heeft gescheeld of het bedrijf ten onder was gegaan. Dit ondanks het feit dat NRC een winstgevend onderdeel van PCM was (en nu van Persgroep is).
Wij vrezen dat Egeria voor een herhaling van dit scenario kan zorgen.
Wij vrezen dat Egeria voor een herhaling van dit scenario kan zorgen.
Bovendien brengt de tweede poot van deze combinatie, Sauer, waarschijnlijk een bedrijf in, de tv-zender Het Gesprek, waarvan we het vermoeden hebben dat dit een verliesgevende onderneming is. Hierdoor vrezen wij voor een herhaling van de situatie die zich al voordeed voordat Apax zich met zijn rampzalige overname had gemanifesteerd. Die was dat de winst die NRC Handelsblad BV jaarlijks maakte, voor een flink deel werd gebruikt om de verliezen van andere onderdelen van het PCM-concern (Het Parool, Trouw, mislukte internet-investeringen) af te dekken. Met andere woorden: wij vrezen dat de winst die wij nog altijd maken, en die in deze periode van economische neergang nu lager is dan enkele jaren geleden, opnieuw wordt besteed aan andere producten dan onze kranten en websites,
aldus Hubert Smeets en acht van zijn NRC-collega's. Nu hij en de zijnen de dupe dreigden te worden van de neoliberale kapitalistische ideologie, die overal elders ter wereld de positie van werknemers vernietigde, begon de 'politiek-literaire elite' bij de krant zich ongerust te maken over de eigen positie, maar niet over het ondemocratische systeem zelf, waarbij een zeer kleine elite de koers van de hele mensheid bepaalt, en die al langere tijd door talloze Nobelprijswinnaars, onder wie de Indiase Nobelprijswinnaar Economie Amartya Sen, gedocumenteerd wordt bekritiseerd als onmenselijk:
'Poverty and the Tolerance of the Intolerable.' No country in the world, he declared, is 'free from poverty,' though in India, the country of his birth, where there is a 'massive disparity between the privileged and the rest,' extreme deprivation is particularly deeply entrenched… Although the situation in India is extreme—Sen referred to the 'special nature of the neglect of its poor' —there is no reason for those of us elsewhere in the world, especially the developed world, to be complacent. 'Blaming the victims' of poverty, he observed, is as common today as it was in the era of the Poor Law.
How is it, Sen asked, that a society is able to avert its gaze from, or else accept as a 'fact of life,' the kind of deprivation that robs human beings of the very 'social qualities' that make us the sort of creatures we are?
Een ideologie die 85 miljardairs evenveel vermogen heeft verschaft als de helft van de hele mensheid tezamen, is fundamenteel immoreel, en die immoraliteit wordt dagelijks verzwegen of zelfs goedgepraat door de westerse mainstream-pers die vandaag de dag de aandacht weer probeert af te leiden van de feiten door anti-Russische propaganda te verspreiden, zoals de journalistieke werkwijze van Hubert Smeets zo duidelijk laat zien. Terwijl hij het westerse neoliberale systeem als voorbeeld stelt van hoe de wereld gerund moet worden liet op donderdag 23 januari 2014 de nrc.next onbedoeld zien hoe de westerse democratie daadwerkelijk functioneert. In een vertaald artikel uit The Economist stelde het invloedrijke neoliberale weekblad en Smeets bedrijf dat in de toekomst
Veel van de banen die gevaar lopen voor mensen [zijn] onderaan de maatschappelijke ladder, terwijl de vaardigheden die het minst kwetsbaar zijn voor automatisering (creativiteit, management) vaak het terrein zijn van hoger geplaatsten.
De boosheid over de toegenomen ongelijkheid zal groeien, maar politici zullen moeite hebben er iets aan te doen. De vooruitgang mijden zal net zo onzinnig blijken te zijn als protesteren tegen de gemechaniseerde weefgetouwen in 1810. Want elk land dat weigert mee te doen wordt ingehaald door landen die de nieuwe technologie omarmen. En de mogelijkheden om de rijken te straffen met hoge belastingen zullen beperkt zijn, omdat kapitaal en hooggeschoolde arbeidskrachten dan doodleuk naar een ander land verhuizen.
The Economist heeft volkomen gelijk in zijn beschrijving van de neoliberale werkelijkheid die wereldwijd heerst. Terwijl The Economist eerder meldde dat terwijl van 'alle inkomsten in de VS in de jaren zeventig 9 procent naar de rijkste 1 procent van de bevolking [ging], dat [nu] 22 procent [is],' worden 'hoge belastingen' vervolgens gekwalificeerd als 'straffen.' Daarbij geldt dat voor neoliberalen elke belastingverhoging voor de rijken als te hoog wordt beschouwd, vandaar ook dat de belastingen op het vermogen van westerse rijken de afgelopen kwart eeuw zijn verminderd, nog afgezien van het feit dat de rijken dankzij gecreëerde mazen in de wet een minimum aan belastingen betalen, waardoor vandaag de dag 1 procent van de wereldbevolking 48 procent van alles rijkdommen op aarde bezit. Desondanks wordt tegenover de jonge lezers van de nrc.next gesuggereerd dat progressieve belastingheffing op het vermogen en inkomen van rijken een vorm van 'straffen' is. Voor het feit dat er belastingen worden geheven om een werkelijk samenleving mogelijk te maken is in dit mens- en wereldbeeld geen plaats. En dat de sterkste schouders de zwaarste lasten moeten dragen wordt als absurd beschouwd. De staat is er om het kapitalisme overeind te houden op het moment dat het weer eens failliet is, zoals we in 2008 zagen toen wereldwijd de met lucht speculerende banken ineens dreigden om te vallen en de staten ontelbare honderden miljarden aan banken moesten verstrekken om te voorkomen dat de 'vrije markt' explodeerde. Dankzij de overheidssteun aan de neoliberale ideologie kunnen The Economist en nrc.next nu melden dat
de mogelijkheden van mensen ongelijk [zullen] blijven. In een wereld die economisch steeds meer gepolariseerd is, zullen velen hun kansen zien verminderen, terwijl hun salarissen worden afgeknepen. De beste manier om hen te helpen is niet, zoals links vaak denkt, dan maar het minimumloon te verhogen. Dat zou de verschuiving van 'werk laten doen door mensen' naar 'werk laten doen door computers' alleen maar versnellen. Het is beter hun lonen op te hogen met publiek geld, zodat iedereen die werkt een redelijk inkomen heeft.
Het meest fascinerende van deze tekst is misschien wel het feit dat het door nrc.next verspreide artikel geen discussiestuk is, maar een kennisgeving van hogerhand. Hier wordt de burger verteld hoe zijn toekomst is uitgestippeld en wat zijn mogelijkheden, maar vooral ook onmogelijkheden, zijn in een neoliberale 'democratie,' die geen democratie is aangezien de meerderheid van de bevolking niet de mogelijkheid bezit om haar eigen lot te bepalen. Wat hier wordt verkondigd is dat een kleine rijke elite, bijgestaan door managers en technocraten, en gesteund door hun pleitbezorgers in de commerciële massamedia, zonder enige zinvolle tussenkomst van volksvertegenwoordigers de toekomst van de mensheid bepalen. Op welk moment dit beslist is, door wie, en op grond waarvan wordt in het midden gelaten omdat dit alles domweg onbelangrijk wordt geacht. 'Innovatie, het wondermiddel dat voor vooruitgang zorgt, heeft altijd banen gekost,' is de enige rechtvaardiging in de neoliberale bekendmaking in nrc.next. De Britse geleerde John Gray schreef over de waanzin:
Modern revolutionaries from the Jacobins onwards share these beliefs, but whereas the millenarians believed that only God could remake the world, modern revolutionaries imagined it could be reshaped by humanity alone. This is a notion as far-fetched as anything believed in medieval times. Perhaps for that reason it has always been presented as having the authority of science. Modern politics has been driven by the belief that humanity can be delivered from immomorial evils by the power of knowledge.
En dus meldt nrc.next onder de kop 'Wie is er beter in jouw werk? Jij of een robot?' dat
In een recent onderzoek van de Oxford Universiteit gesuggereerd wordt dat 47 procent van de huidige banen in de komende twintig jaar zou kunnen worden geautomatiseerd.
De vanzelfsprekendheid waarmee neoliberale woordvoerder in The Economist en de nrc.next stelt dat
de mogelijkheden van mensen ongelijk [zullen] blijven. In een wereld die economisch steeds meer gepolariseerd is, zullen velen hun kansen zien verminderen,
is weerzinwekkend. Het cynisme waarmee burgers enerzijds wordt verteld dat een steeds groter deel van hen overtollig zal worden, en anderzijds dat 'Optimisme' het 'uitgangspunt [moet] blijven,' is zowel stuitend als levensgevaarlijk, want in een technocratie, waarin de enige waarden nut en efficiency zijn, zal iedereen die hier niet aan voldoet op den duur als nutteloos worden weggezuiverd. Zonder de bevolking via bijvoorbeeld een referendum te raadplegen worden vandaag de dag EU-maatregelen voorbereid waarvan de consequenties diep zullen ingrijpen in het bestaan van de Europeaan. De politieke, bestuurlijke, en economische elite gaat haar eigen weg, de consumptiecultuur moet koste wat kost gehandhaafd blijven, het totalitaire systeem accepteert geen ongehoorzaamheid. Daartegenover merkte de Franse filosoof Bernard Stiegler in zijn boek For a New Critique of Political Economy (2009) het volgende op:
Whether we must, in order to avoid a major economic catastrophe, and to attenuate the social injustice caused by the crisis, stimulate consumption and the economic machine such as it still is, is a question as urgent as it is legitimate — as long as such a policy does not simply aggregate the situation at the cost of millions and billions of euros or dollars while at the same time masking the true question, which is to produce a vision and a political will capable of progressively moving away from the economic-political complex of investment, which must be a social and political investment or, in other words, an investment in a common desire, that is, in what Aristotle called philia (liefde voor de medemens. svh), and which would then form the basis of a new type of economic investment.
De NRC onderzoekt edit proces niet structureel, omdat de redactie ervan uitgaat dat deze ontwikkelingen een onstuitbare natuurwet zijn. Pas toen de journalisten zelf het slachtoffer dreigden te worden van deze 'natuurwet' kwam een aantal van hen, onder wie Smeets' hiertegen in opstand. Vergeefs natuurlijk, maar desalniettemin, pas toen het eigenbelang in gedrang kwam, werden ze wakker, zonder dat dit leidde tot een serieus onderzoek naar de werkwijze van het neoliberale systeem. Opnieuw demonstreert de mainstream-journalistiek in de polder hoe corrupt zij is. Ze is niet in staat een mutualistische symbiose aan te gaan, maar vormt een parasitaire levensvorm die uiteindelijk zijn gastheer van binnenuit vernietigt. Wij zijn er vandaag de dag getuige van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten