NPO Propaganda

Salomon Bouman was decennialang NRC en NOS-correspondent in Israel. Opmerkelijk is dat hij een overtuigde zionist is die in Israel woont. Salomon was een alles behalve onafhankelijke journalist, zoals ik uitgebreid en gedocumenteerd heb aangetoond op onder andere deze weblog. Maar zijn propaganda gaat gewoon door. Vanochtend ontving ik het volgende bericht:

Sonja heeft een nieuwe reactie op je bericht "Zionist Fascism 290" achtergelaten: 

Schaamteloze propaganda van NPO Radio 1, ik neem aan van Salomon Bouwman, met deze bewering: 'Israël geteisterd door een nieuwe golf Palestijnse aanslagen en Israëlische vergeldingen.'

Op de NPO-website heeft de pro-Israel lobby van deze omroep het volgende geschreven:

Door een hoog oplopend conflict over de Tempelberg in Jeruzalem wordt Israël geteisterd door een nieuwe golf Palestijnse aanslagen en Israëlische vergeldingen. Afgelopen week werden vier biddende Joden vermoord in een synagoge. Het Israëlische leger maakte daarop de huizen van de families van de Palestijnse aanslagplegers met de grond gelijk. Al weken volgen de incidenten elkaar op. Een oplossing lijkt weer verder weg dan ooit. Oud-Israël correspondent van NRC Handelsblad, Salomon Bouman, net terug uit Tel Aviv.  

Misschien wel de meest doortrapte leugen is dat Bouman 'net terug uit Tel Aviv,' is, alsof hij niet de Israelische nationaliteit bezit, hij er niet een deel van het jaar woont, en alsof hij een onafhankelijke waarnemer is. Wat achtergrond-informatie:  

Mei 2008 sprak Salomon Bouman tijdens een bijeenkomst georganiseerd door het Institute of Social Studies in Den Haag. Naar aanleiding daarvan schreef Salomon Bouman in een column in het Nieuw Israëlitisch Weekblad ondermeer het volgende: 

Mijn verweer dat het een nutteloze extremistische opvatting is David Ben Goerion als een oorlogsmisdadiger te bestempelen lokte scherpe antireacties uit de zaal uit… Mijn woorden lokten hoongelach uit.

Dit is een aperte leugen zoals de aanwezigen, onder wie ik, kunnen bevestigen. In werkelijkheid gebeurde het volgende: de voormalige correspondent van de NRC in Israel verklaarde dat zijn opponent, de Palestijnse intellectueel Omar Barghouti 'een zeer grote extremist' was vanwege zijn opmerking dat Ben-Goerion voor oorlogsmisdaden - in 1948 gepleegd - door het Internationaal Gerechtshof in Den Haag had moeten worden berecht. Omdat de voorzitter verzuimde Bouman te vragen zijn belediging tegenover een gespreksgenoot toe te lichten, stelde ik na verloop van tijd de volgende vraag: 

Meneer Bouman, u zei dat meneer Barghouti een extremist was omdat hij heeft verklaard dat Ben-Goerion voor oorlogsmisdaden had moeten worden veroordeeld. Begrijp ik nu goed dat u suggereert dat de verdrijving in 1948 geen oorlogsmisdaad was?

Bouman was een tijdje stil en zei toen: 

Dat is een scherpe vraag... Ik beschouw het geen oorlogsmisdaad. 

Vervolgens begon hij erom heen te draaien en dus vroeg ik hem om uit te leggen 

waarom het verdrijven van tenminste 750.000 burgers geen oorlogsmisdaad volgens u is, terwijl niet allereerst meneer Barghouti maar het internationaal recht dit tot een oorlogsmisdaad bestempelt? Waarom is meneer Barghouti een ‘extremist’ wanneer hij iets zegt dat door het internationaal recht als zodanig bepaald wordt. 

Bouman antwoordde: 

Ik ken natuurlijk het internationaal recht en ik weet wat oorlogsmisdaden waren... maar in 1948 was er een oorlog dat door de Arabische landen was begonnen en de Israëli's waren toen in de positie om hun gebied uit te breiden.

Bouman weigerde met deze kromme redenering Barghouti's terechte opmerking te accepteren dat het wezenlijke kenmerk van een oorlogsmisdaad nu juist is dat het tijdens een oorlog wordt gepleegd, vandaar ook de naam oorlogsmisdaad. Volgens Bouman was er geen sprake van oorlogsmisdaden en 

ik weet wat ze gedaan hebben en wat ze dachten in 1938 en ik weet wat Rabin heeft gedaan, maar hij heeft ook de hand geschud van Yasser Arafat, don't forget it.

Met deze woorden reageerde hij op het feit dat Rabin in opdracht van Ben-Goerion na een bloedbad alle bewoners had verdreven van twee grote Palestijnse steden die door de Verenigde Naties aan de Palestijnen waren gegeven, maar die de zionisten vanwege hun strategische ligging in beslag wilden nemen. Daarvoor lagen plannen gereed, nog voordat de stichting van de staat was uitgeroepen. Ben-Goerion, vader des vaderlands van ‘de Joodse natie,’ had daarover al in 1938 verklaard: 

after the formation of a large army in the wake of the establishment of the state, we will abolish partition and expand to the whole of Palestine.

En een jaar eerder, schreef hij aan zijn zoon Amos: 

Geen zionist kan afstand doen van ook maar het kleinste gedeelte van het land van Israël. Een joodse staat in een deel van Palestina is geen einde, maar een begin.

Het voorlopig accepteren van een eigen stuk grondgebied was, volgens hem, doorslaggevend want juist 

daardoor vergroten we onze macht en elke machtstoename maakt het mogelijk het land in zijn geheel in handen te krijgen. Het vestigen van een [kleine] staat… zal dienen als een zeer krachtig instrument in onze historische inspanning om het hele land te bevrijden...

Tijdens het Israëlische geweld in 2001 in de bezette gebieden gaf hij zonder enige schroom op Radio I de Israëlische legerpropaganda letterlijk door. Dat ging in de trant van: 'Met de arrestatie van twee daders van de aanslag op de Israëlische minister van Toerisme Rahavem Ze'evi is voor premier Ariel Sharon de weg vrijgekomen om het Israëlische leger eervol uit de Palestijnse steden terug te trekken.' Het is een illustrerend voorbeeld van hoe een decennialang verblijf in Israel tot tendentieuze journalistiek kan leiden voor mensen die daar emotioneel gevoelig voor zijn. Wat opviel aan het verdere bericht was het volgende: Palestijnen worden gedood, de ongewapende Palestijnse burgers die vermoord werden, spelen dus geen rol in deze vorm van verslaggeving, alleen de Israëlische minister werd vermoord, de rest werd neutraal gedood. Er zouden 'twee daders' zijn opgepakt die 'te maken hebben' met 'de aanslag'? Hoe kan dat? Waren die twee verdachten al berecht? Zolang dat niet was gebeurd, blijven ze verdachten. Maar in de ogen van de zionisten zijn het ‘Arabieren,’ dus sowieso al verdacht. Desalniettemin was Bouman op dat moment journalist en volgens de journalistieke regels blijven verdachten verdachten. Een dag later schreef Bouman vanuit het veilige Tel Aviv voor zijn krant: 'De Israëlische veiligheidsdiensten maakten gisteren bekend dat twee handlangers van de twee moordenaars van deze minister zijn gearresteerd.' De 'daders' zijn inmiddels gedegradeerd tot 'handlangers,' maar nog steeds weigerde Bouman ze verdachten te noemen wat ze in een democratische rechtstaat als Nederland wel genoemd zouden worden. Maar niet in Israel, aangezien daar 'de veiligheidsdiensten bekend [maakten].' Overigens is dit een volstrekt willekeurig voorbeeld van de wijze van verslaggeving vanuit het beloofde land. De Israëlische terreur wordt verkocht als militaire acties. Het begrip 'eervol' is ook saillant. In wat voor een ideologische termen dacht de journalist van de 'kwaliteitskrant'? ‘Eervol’? Wat is er eervol aan een terugtrekking na een bloedige inval? Zijn hele werkzame leven lang heeft Salomon Bouman propaganda bedreven voor het inmiddels fascistische zionisme.

Voor meer over Bouman:

http://stanvanhoucke.blogspot.nl/search?q=salomon+bouman