Michel Krielaars van de NRC 8

De Humphrey Bogart-epigoon Michel Krielaars van de NRC stelt in zijn pamflet Het Kleine Koude Front:

de meeste Russen weten uiteindelijk heel goed dat het Kremlin zich niet voor hun belangen interesseert, net zomin als het dat doet voor de belangen van de etnische Russen in Oekraïne, Letland of Kazachstan. Zij zijn hoogstens pionnen in een cynisch machtspolitiek spel.

Dit alles in tegenstelling tot de westerse machthebbers die, volgens Krielaars, slechts geïnteresseerd zijn in 'ethische normen en waarden,' zoals die kennelijk hun neerslag vonden in bijvoorbeeld het feit dat alle westerse regeringen, geen één uitgezonderd, na het hoogtepunt van de kredietcrisis in 2008 meerdere biljoenen euro's dan wel dollars aan belastinggeld aan de corrupte bankiers gaven om hun failliete, maar voor henzelf en hun aandeelhouders uiterst lucratieve, handel te redden. Ander voorbeeld: $22 Billion to Fight ISIL in same Year Congress cut $8.7 bn in Food Stamps.

http://www.juancole.com/2014/10/billion-congress-stamps.html

Zoals bekend getuigt het van een grote beschaving van een 'democratie' om allereerst bondgenoten als ondermeer Saoedi-Arabië en Qatar terroristen te laten financieren om vervolgens dezelfde terroristen met voorlopig 22 miljard aan belastinggeld te bestrijden, waardoor 8.7 miljard moet worden bezuinigd op 'Food Stamps' voor ondermeer de 1 op de 5 Amerikaanse kinderen die hongerig naar bed gaat. Dit alles is exemplarisch voor de westerse 'ethische normen en waarden' die de Russen op het goede spoor zouden kunnen brengen, althans, zo meent 'Chef bijlage Boeken' van NRC Handelsblad. Omdat volgens hem 'Bij een meerderheid van de Russische bevolking ieder vermogen tot onafhankelijk denken [lijkt] verdampt,' is het interessant om na te gaan of er bij Krielaars zelf sprake is van enig vermogen 'tot onafhankelijk denken.' Laten we daarvoor een van de meest ingrijpende gebeurtenissen van het afgelopen decennium nemen: de kredietcrisis die een wereldwijde economische crisis inluidde. Een crisis die de komende jaren nog zal voortduren en  steeds meer westerse burgers in de misère stort, omdat de neoliberale elite niet bij machte is deze op te lossen  Welke 'ethische normen en waarden' die het Westen tot voorbeeld van de hele mensheid strekken, spelen hierbij een rol? En wat heeft onze NRC-ethicus Krielaars daar allemaal over te melden? Wat het laatste betreft kan ik kort zijn: helemaal niets. Hij verzwijgt het. Het Kwaad zit 'm in de Russen, niet in de Westerse elite. Ikzelf huiver altijd wanneer een mainstream-journalist een héél volk begint te stigmatiseren. Het verleden heeft omstandig aangetoond waartoe deze haatdragende propaganda leidt. Maar goed, om de kredietcrisis als veelzeggend voorbeeld te nemen van al dan niet ethisch handelen, dient men allereerst het volgende te weten:

In 1971, the world abandoned gold because it was seen as an unnecessary constraint on the ambitions of politicians and big business. Over the last forty years, since fiat money (ongedekt geld svh) became the norm, the money supply has grown exponentially. We have seen the greatest growth in the money supply of money in history. Today ninety-seven per cent of all money is created as debt. Absurdly, the preferred solution of governments  to the debt crisis is to create yet more debt. David Morgan (expert zilvermarkt svh) sums up the problem with fiat money perfectly: 'You can never get enough of a currency that doesn't work — you can print it till kingdom come but you can't print wealth and you can't get yourself out of debt by making more debt. If you could print wealth Zimbabwe would be the most prosperous country on the planet — we all know it doesn't work.' It was the French philosopher Voltaire who said, 'All paper money eventually returns to its intrinsic value — zero.' 

Met andere woorden: als 97 procent (!) van alle geldtransacties ter wereld bestaat uit het speculeren met niet-bestaand geld, dan zal toch voor ieder zinnig mens duidelijk moeten zijn dat hier geen enkele sprake kan zijn van 'ethische normen en waarden.' Maar omdat 'ieder vermogen tot onafhankelijk denken' bij propagandisten als Michel Krielaars 'lijkt' te zijn 'verdampt' zal ik de neoliberale zwendel nog wat duidelijker maken aan de hand van hetgeen de auteurs van het boek Four Horsemen (2012) beschrijven. Ze tonen aan dat door de deregulering, privatisering en andere neoliberale maatregelen, mogelijk gemaakt door de westerse volksvertegenwoordigers, er 'essentially no limit [is] on the amount of money that banks can create.' En hoe scheppen die banken geld? Simpel, ze plukken het als het ware uit de lucht, net als goochelaars een konijn uit een hoed toveren. Four Horsemen: 

We now have a situation in which, as Steve Keen (Hoogleraar Economie svh) says, 'the banks create as much new money as they can get away with, because, fundamentally, banks profit by creating debt. 

This brings us to the crux of the matter: the principal factor determining the quantity of money in circulation is the banks' ability to make profits out of the interest they earn on loan repayments. It is therefore to their huge advantage to expand the money supply as much as possible. Over the last three decades, banks have been among the most profitable of all businesses. Their senior staff have awarded themselves bonuses out of all proportion with the ability of the banking system to create genuine wealth. And their shareholders have done pretty well too.

Few people have any idea of the role of banks in creating money. As former derivatives trader Tarak El Diwany says, 'The fact is most people think what a bank does is lend you money that someone else has put in the bank previously. But what a commercial bank actually does is to create money from nothing, and then lend it to you at interest. If I do that, if I manufacture money in my own home, it's called counterfeiting; if an accountant creates money out of nothing in the company accounts, it's called cooking the books; but if a bank does it, it is perfectly legal. And so long as you allow fraud to be legalized then all kinds of problems are going to crop up in the economic system that you can't do anything about.'

Dit corrupte systeem, dat mogelijk werd gemaakt door westerse volksvertegenwoordigers (what's in a name), stortte ineen in 2008 om vervolgens ogenblikkelijk met ontelbare miljarden belastinggeld door westerse volksvertegenwoordigers van zowel links als rechts (what's in a name) weer overeind te worden geholpen. Opnieuw verdienen banken miljarden aan de handel in lucht, terwijl degenen die door de kredietcrisis hun baan of huis verloren ontdekken dat het 'socialisme voor de rijken' heeft geleid tot wat officieel 'baanloze groei' wordt genoemd. Dit nu is het systeem dat door Michel Krielaars van de NRC wordt geprezen vanwege zijn 'ethische normen en waarden' die zo voortreffelijk afsteken tegenover de Russische normloosheid. Krielaars schreef dat 'de meeste Russen weten uiteindelijk heel goed dat het Kremlin zich niet voor hun belangen interesseert,' ervan uitgaande dat de westerse politici buitengewoon 'ethisch' en anderszins geïnteresseerd zijn in de 'belangen' van de gewone burger. Het enige probleem nog is dat Krielaars en zijn westerse mainstream collega's er niet langer meer in slagen deze leugen als waarheid te verkopen aan de massa. Want in tegenstelling tot de 'Chef bijlage Boeken' van de 'kwaliteitskrant' is de massa in dit opzicht niet gehersenspoeld. Voor de overgrote meerderheid blijft twee keer niets domweg nul. Lucht blijft lucht, hoe vaak de propagandisten ook moge beweren dat lucht geld is. Feit is dat:

Allowing the banks to manage money supply is the principal cause of both the failure of the economy to promote economic justice, and its inability to avoid the damaging cycle of boom andf bust… Technological advances mean that most money now exists only as numbers in computers, so commercial banks can create money, and generate profits, at the touch of a button.

En zodra het fout gaat dan zijn er altijd nog de miljarden aan belastinggeld die de zwendel overeind houden, dus voor de bankiers is het elke dag weer een win-win situatie, dankzij 'democratische' politici.  Eerder al schreef ik hierover:

Wim Kok verdedigt topsalaris

Van onze verslaggevers Douwe Douwes, Robert Giebels op 29 januari '10, 06:00, bijgewerkt 28 januari 2010 21:48

DEN HAAG - In 1994 hekelde hij met het zelfverzonnen ‘exhibitionistische zelfverrijking’ hoge salarissen voor topmannen. Tien jaar later stemde hij in met een 584 procent hogere bonus voor zo’n topman, ING-baas Michel Tilmant. Kortom: oud-premier Wim Kok had de commissie-De Wit donderdag wat uit te leggen.

De acht parlementariërs die oorzaken en gevolgen van de kredietcrisis onderzoeken, hadden drie kwartier een wat getergde Wim Kok voor zich zitten. Het eerste half uur kabbelde voorbij met zijn herinneringen aan de ruim vijf jaar dat hij commissaris was bij bank-verzekeraar ING. Het wachten was op het moment dat gespreksleider Koser Kaya (D66) de link legde tussen zijn in de vorige eeuw geuite en veelbesproken afkeer van enorme inkomens en de ‘zeer forse salarisstijging’ voor heel ING in 2004. Kok gaf daar als ING-commissaris toestemming voor.

Wat volgde was een verklaring van Kok. En daarna nog een, maar dan in iets andere bewoordingen. Aan het eind van de sessie nam commissievoorzitter Jan de Wit (SP) het van de schroomvallige Koser Kaya over. ‘Hoe gemakkelijk bent u van standpunt gewijzigd?’, vroeg De Wit niet geheel waardevrij. ‘Ik heb mijn mening nooit herzien’, zei Kok, waarna hij ten derde male een iets anders geformuleerde verklaring gaf.

Minister-president zijn, is iets geheel anders dan ING-commissaris, probeerde Kok de commissie aan het verstand te peuteren. ‘Ondanks mijn opvattingen over de maatschappelijke wenselijkheid van deze zeer aanzienlijke opwaartse correctie van het beloningspakket’, zei hij, ‘heb ik in het belang van ING geredeneerd, want dat is mijn taak als commissaris.’

ING was in 2004 volgens Kok met alle salarissen ‘lelijk achteropgeraakt bij vergelijkbare Europese banken.’ ING kon twee dingen doen. Een ‘inhaaloperatie’ om talenten binnen te houden ‘voor ING en daarmee voor de BV Nederland’, of de ambitie een internationale speler en een financiële sector van wereldklasse te zijn bij het vuilnis te zetten. ING koos het eerste.

En terugkijkend? Er volgde een typische Wim Kok-zucht. ‘Tsjaa, we hadden toen geen keus.’ Maar om die uit de weg te gaan, en op te stappen als ING-commissaris, overwoog Kok nimmer.

Na die ontboezemingen maakte hij zich uit de voeten en wist de op de vaste plek opgestelde media te omzeilen. Kok bleek nog een geheim gangetje naar de parkeergarage te kennen en verdween.

http://www.volkskrant.nl/economie/article1343369.ece/Wim_Kok_verdedigt_topsalaris

De PVDA probeert wanhopig zich te portretteren als enig serieus alternatief voor mensen die hervormingen voorstaan. Werkelijke hervormingen. Op die manier probeert de PVDA een greep op de macht te houden. Het was de Braziliaanse geleerde Paolo Freire die erop wees dat de macht er altijd op gericht is 'de menselijke kwaliteit de wereld te kunnen "be-denken," te vernietigen.' Daarom schept de macht een mythe, 'een schijnwereld... die tot doel heeft vervreemding en passiviteit te vergroten.' Vandaar ook al hun 'methoden die iedere voorstelling van de wereld als probleem uitsluiten en haar in plaats daarvan als een verstard gegeven laten zien -- als iets waaraan mensen zich uitsluitend als toerschouwers moeten aanpassen.' Met andere woorden: 'de smalle marges van de democratie.' Of zoals  Wim Kok zei: 'Er is geen alternatief voor de maatschappelijke constellatie die we nu hebben en dus heeft het geen enkele zin daar naar te streven.' En dat besef betitelde de oud-vakbondsman als 

'de bevrijdende werking van het afschudden van de ideologische veren.' Na zich van de sociaaldemocratische ideologie bevrijd te hebben, omarmde Kok de neoliberale ideologie door in 2003 enkele commissariaten, bij de ING Bank, TPG Post, Shell en de KLM te aanvaarden. Deze commissariaten leidden tot enige opschudding en verontwaardiging, omdat Kok tijdens zijn bewind meerdere malen had afgegeven op bestuurders van grote bedrijven, hen 'ordinaire zakkenvullers' had genoemd en hun salarissen een geval van 'exhibitionistische zelfverrijking.' Als commissaris stemde hij echter in met verdere salarisverhogingen, wat hem op vragen van journalisten en kritiek uit eigen partij kwam te staan. Zijn werk als commissaris legt hemzelf ook geen windeieren: in 2006 verdiende hij €235.000. Dat is 18% meer dan in het jaar ervoor. Naast zijn commissariaten vervult Kok enkele Europese adviesfuncties. Op 10 december 2002 werd Wim Kok benoemd tot Ridder Grootkruis in de Orde van Oranje-Nassau. Op 11 april 2003 werd Wim Kok op voordracht van de ministerraad bij Koninklijk Besluit benoemd tot Minister van Staat. Minister van Staat is een eretitel die in uitzonderlijke gevallen wordt toegekend aan politici of staatslieden (al is het niet ongebruikelijk dat voormalige premiers tot Minister van Staat worden benoemd) Op 2 september 2003 kreeg Kok een eredoctoraat van de Universiteit Nyenrode vanwege de 'voorbeeldige wijze waarop hij als premier en als minister van Financiën een financieel en sociaal-economisch beleid heeft gevoerd.' Karel Van Miert, oud-president van Nyenrode en oud-eurocommissaris, reikte de onderscheiding uit. Eveneens kreeg Kok op 10 december 2003 zijn tweede eredoctoraat in de filosofie aan de Universiteit van Münster.

Even ter verduidelijking. Onder leiding van minister en premier Kok dereguleerde en privatiseerde de Nederlandse samenleving waardoor de overheid geen enkele mogelijkheid meer bezat om het speculeren met niet bestaand geld aan banden te leggen, waardoor de financiële crisis onvermijdelijk werd.

Tegelijkertijd had de lange mars door de instituten zijn vruchten afgeworpen. De beloning was 'exhibitionistisch,' to say the least, om onze voormalige sociaal-democraat maar eens te citeren. We weten nu wat dal dit gedoe opgeleverd heeft, enerzijds de sociaaldemocratie op het pluche en anderzijds een gedepolitiseerde rancuneuze massa die op de gepolitiseerde Wilders stemt.

Zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2009/10/de-sociaal-democratie-5.html

Ons kent Ons. Wim Kok, Wouter Bos en Diederik Samson.

Zes jaar voorafgaand aan zijn in 1995 uitgesproken rede ‘afscheid van het socialisme’ verklaarde de toenmalige PVDA-voorman Wim Kok met grote stelligheid dat

Er is geen alternatief voor de maatschappelijke constellatie die we nu hebben en dus heeft het geen enkele zin daar naar te streven,

Zes jaar later beweerde dezelfde Kok met evenveel stelligheid dat het hoog tijd was om ‘afscheid van het socialisme’ te nemen. Hij betitelde het kritiekloos omarmen van de neoliberale ideologie: 'de bevrijdende werking van het afschudden van de ideologische veren.’ En toen in 2008 deze ideologie onvermijdelijk uitliep op het uitbreken van de financiële en daarmee economische crisis, leidde dit bij PVDA van Financiën Wouter Bos niet tot het inzicht dat het neoliberalisme een failliet systeem was, maar dat het koste wat kost overeind moest worden geholpen met grootschalige financiële steun van de Nederlandse belastingbetalers, oftewel socialisme voor de rijken. Dit alles behalve democratisch genomen besluit volgde op twee decennia sociaaldemocratische deregulering en privatisering, een ideologisch beleid vanuit het geloof dat een terughoudende staat de vrije markt het werk zou doen en de gehele mensheid zou verlossen. In werkelijkheid waren het alleen de rijken die wereldwijd profiteerden van de ‘bevrijdende werking’ van het afschaffen van enige overheidstoezicht. Dit alles ten koste van de gewone burger. In de introductie van The Revenge of History. The Battle for the 21^st Century (2012) constateert de Britse publicist Seumas Milne dat

in the European Union, where neoliberal ideology, corporate privilege and market orthodoxy were embedded ever more deeply into each treaty revision, the result was ruinous. The combination of a liberalized banking system with an undemocratic, lopsided and deflationary currency union that critics… had always warned risked breaking apart without large-scale tax-and-spend transfers was an economic disaster waiting to happen. The crash of 2008 then provided the trigger for what would become the pulverising economic and social crisis for the eurozone.

The meltdown at the heart of the global system, described by the Bank of England governor Mervyn King as the worst financial crisis in capitalism’s history, turned a powerful case against the neoliberal order into an unanswerable one. It was after all the deregulation of financial markets, the financialisation of every part of the economy, the pumping up of credit to fill the gap left by stagnating wages and the loss of state leverage from mass privatization that triggered the crash and turned it into a prolonged crisis – and all these flowed from the heart of the neoliberal system and its vever more dysfunctional operation.

The governing elites who had championed it, including King, had been shown to be disastrously wrong: not only about the economic and social impact of the ‘free market’, but about how it actually functioned in reality.

Veelzeggend in dit verband is ondermeer het volgende dat in 2009 in de NRC stond:

Bos betreurt geringe greep op banken

Den Haag, 11 juli. Het kabinet wil dat banken zich verantwoordelijker gedragen. Maar minister Bos (Financiën) erkent dat hij de middelen niet heeft om dat af te dwingen.

http://www.nrc.nl/economie/article2297913.ece/Bos_betreurt_geringe_greep_op_banken

De neoliberale krant stelde natuurlijk niet de vraag waarom een minister van Financieën in een parlementaire democratie '[niet] de middelen  heeft om dat af te dwingen'? terwijl de kapitalistische staat wel de mogelijkheid bezit om miljoenen werknemers van alles 'af te dwingen,' met voorop de miljardenbezuinigingen. Waarom kunnen banksters ongecontroleerd opereren? Eén van de belangrijke redenen is dat de financiele macht dienstbare oud-politici met lucratieve banen beloont. Even wat informatie over de voorganger van minister Bos:

Commissaris Wim Kok: beloning topmanagement ING geen zelfverrijking

Oud-premier Wim Kok vindt dat de beloning van de top van ING geen voorbeeld is van exhibitionistische zelfverrijking.

Liveverslag van de jaarvergadering ING

Woorden van jaren geleden

‘Het zijn woorden van mij van jaren geleden en die hadden betrekking op beloningen die qua aard en omvang rechtvaardiging misten. Dat is hier niet het geval,' stelde Kok dinsdag op de aandeelhoudersvergadering van ING.

Kok is ruim een jaar toezichthouder bij de bankverzekeraar. Als premier toonde hij zich begin jaren negentig een fel tegenstander van de miljoenenbeloningen in de top van het bedrijfsleven. Kok noemde het ‘een duivels dilemma' om als commissaris een besluit te nemen over de nieuwe beloningen voor de top van ING. ’Ik heb het er heel lastig mee gehad.'

Hij zei begrip te hebben voor de weerstand tegen de hoge beloningen, maar vroeg ook om zijn mening te respecteren. De voormalige PvdA-leider zei dat het noodzakelijk was om de lonen bij ING op te schroeven om in de toekomst talent bij ING te houden. ’Het is een forse stijging, maar onvermijdelijk gezien de concurrentie op de arbeidsmarkt. We vissen in dezelfde vijver van toptalent.’

http://www.rtl.nl/(/financien/rtlz/nieuws/)/components/financien/rtlz/2004/04_april/27-ingbank_wim_kok_top_geen_zelfverrijking.xml

Bank en Olie-Commissaris Wim Kok had het over hetzelfde ‘toptalent,’ onder wie hij zichzelf rekent, dat het Westen in een financiële en economische crisis had gestort. Desondanks kon hij kritiekloos deze nonsens tegenover politici en journalisten uitspreken. Nu we het toch over mijn collega’s hebben: de rol van de Nederlandse commerciele massamedia is -- eufemistisch gesteld -- opmerkelijk. Die wist al die tijd van niets. Tenminste als we uitgaan van de eigen beweringen. Zo stelde de inmiddels tot adjunct-hoofdredacteur van de ‘kwaliteitskrant’ NRC verheven Egbert Kalse op 7 oktober 2008, vlak na het uitbreken van de financiële crisis, tegenover een verslaggeefster van nrcnext:

Jij vraagt je natuurlijk af waarom jouw bank in Nederland in hemelsnaam in Amerikaanse hypotheken gaat beleggen? Dat komt omdat ze dachten daar meer geld mee te kunnen verdienen dan met andere beleggingen. Iedereen (dan bedoel ik voor de verandering maar weer eens echt iedereen) dacht dat de huizenprijzen in Amerika altijd zouden blijven stijgen. Dom natuurlijk, maar zo was het wel. En omdat iedereen dat dacht, dacht ook iedereen dat het wel veilig was daarin te beleggen. Niet dus.'

Met andere woorden: een foutje van iedereen, de bankiers, de politici en de media die al jaren het gespeculeer met geld dat er niet is hadden toegejuicht zodra er op de beurs weer een record werd gebroken. Maar Egbert was nog steeds niet goed geïnformeerd. De lezers die al lang voor 2008 de rubriek Het Neoliberale Geloof op mijn weblog hadden gelezen, wisten dat kritische Amerikaanse deskundigen hier allang voor hadden gewaarschuwd. Ik geef één voorbeeld van iemand die al lang geleden met klem waarschuwde:

On Sept. 7, 2006, Nouriel Roubini, an economics professor at New York University, stood before an audience of economists at the International Monetary Fund and announced that a crisis was brewing. In the coming months and years, he warned, the United States was likely to face a once-in-a-lifetime housing bust, an oil shock, sharply declining consumer confidence and, ultimately, a deep recession. He laid out a bleak sequence of events: homeowners defaulting on mortgages, trillions of dollars of mortgage-backed securities unraveling worldwide and the global financial system shuddering to a halt. These developments, he went on, could cripple or destroy hedge funds, investment banks and other major financial institutions like Fannie Mae and Freddie Mac.The audience seemed skeptical, even dismissive. As Roubini stepped down from the lectern after his talk, the moderator of the event quipped, "I think perhaps we will need a stiff drink after that." People laughed — and not without reason. At the time, unemployment and inflation remained low, and the economy, while weak, was still growing, despite rising oil prices and a softening housing market. And then there was the espouser of doom himself: Roubini was known to be a perpetual pessimist, what economists call a ''permabear.'' When the economist Anirvan Banerji delivered his response to Roubini’s talk, he noted that Roubini’s predictions did not make use of mathematical models and dismissed his hunches as those of a career naysayer.

Zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2008/10/het-neoliberale-geloof-207.html

Het is niet overdreven te stellen dat we hier te maken met een gecorrumpeerde kongsi van managers, politici en media-opiniemakers, die elkaar permanent de bal toespelen. Ook in dit geval weer, nu minister Asscher de rol van domme August speelt, die ineens verrast wordt door de werkelijkheid.

http://stanvanhoucke.blogspot.nl/search?q=wim+kok+ing 

De enige conclusie die een serieuze journalist kan trekken is dat het 'onafhankelijk denken' van Michel Krielaars volledig 'lijkt' te zijn 'verdampt.' De onwaarheden die hij verspreidt maken hem even intellectueel corrupt als de overgrote meerderheid van de westerse volksvertegenwoordigers. En dit is geenszins een nieuw verschijnsel. In 1922 al stelde de vooraanstaande Amerikaanse publicist, Walter Lippmann, in zijn standaardwerk Public Opinion dat

public opinions must be organized for the press if they are to be sound, not by the press... Without some form of censorschip, propaganda in the strict sense of the word is impossible. In order to conduct propaganda there must be some barrier between the public and the event. Access to the real environment must be limited, before anyone can create a pseudo-environment that he thinks is wise or desirable... Though it is itself an irrational force the power of public opinion might be placed at the disposal of those who stood for workable law against brute assertion.

Michel Krielaars: 'de meeste Russen weten uiteindelijk heel goed dat het Kremlin zich niet voor hun belangen interesseert...'