Lamyae Aharouay,
In het mainstream-dagblad Trouw liet jij gisteren jouw publiek het volgende weten:Over veel onderwerpen heb ik in no time een mening klaar. U zou me af en toe gerust een meningenmachine kunnen noemen. Gooi er wat informatie in, en er komt rap opinie uit. Meningen zijn in Nederland aan inflatie onderhevig, en ik ben bang dat ik onderdeel van dat probleem ben. Niet iedere opvatting die ik heb is gebaseerd op een gefundeerde basis. Soms vind ik iets, en verdedig ik dat vol passie, om me later door iemand met betere argumenten over te laten halen.Everybody sees a difficulty in the question of relations between Arabs and Jews. But not everybody sees that there is no solution to this question. No solution! There is a gulf, and nothing can bridge it… We, as a nation, want this country to be ours; the Arabs, as a nation, want this country to be theirs.Toch zijn er zaken waarover ik het moeilijk vind een oordeel te vormen. Zelfs als ik er veel over lees, als ik er veel over zie, en als ik er met mensen over spreek die er meer van weten dan de gemiddelde nieuwsconsument.Het conflict tussen Israël en Palestina is daar een goed voorbeeld van.Ook in deze column zal ik me niet branden aan wie begon, wie het kwaad is en wie de schuld van alle problematiek daar verdient. Niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik het niet weet.
Welnu Lamyae, hoewel je -- volgens eigen zeggen -- over van alles en nog wat een 'rap' oordeel hebt, ondanks het feit dat jij -- opnieuw volgens eigen zeggen -- over te weinig informatie beschikt om een afgewogen 'opinie' te kunnen ontwikkelen, kun jij dit niet zodra het handelt over de langdurige bezetting en onderdrukking van de Palestijnse bevolking. Dat is opmerkelijk. Zelfs vreemd, jouw argument is namelijk dat je 'het niet weet.' Hetzelfde geldt -- volgens jou -- voor veel van je andere 'opinies,' waardoor je 'onderdeel' bent geworden van het 'probleem' van de 'meningen inflatie' in de mainstream media. Let wel, dit zijn allemaal jouw eigen kwalificaties!Jij stelt nu je 'niet' te willen 'branden aan wie begon, wie het kwaad is en wie de schuld van alle problematiek daar verdient.' Het begrip 'branden aan' is hier veelzeggend, want het betekent zowel 'zich in iets vergissen,' als 'nadeel aan iets ondervinden.' De vraag is daarom: wat maakt het uit dat jij 'nadeel' zou ondervinden aan een moreel fatsoenlijk standpunt? Het argument dat je er te weinig van weet is in alle andere gevallen geen belemmering voor jou geweest. Waarom nu wel? Bovendien is het feit dat jij 'het niet weet' geen overtuigend argument, aangezien jij als opiniemaker wel degelijk een standpunt inneemt, kennelijk zonder het te beseffen. Ik bedoel dit: wanneer de grote Goliath de kleine David in elkaar blijft meppen, dan is het enige fatsoenlijke wat een individu kan doen: partij kiezen voor de zwakkere, dus voor de Palestijnse bevolking die al zo lang onder de zionistische terreur gebukt gaat. Dus de volgende vraag is: waarom heb jij je als opiniemaker je niet verdiept in de historische context van dit onrecht? Wat is jouw excuus daarvoor?Na deze twee vragen, ga ik een stapje verder: als vader, grootvader en blanke Europese journalist/schrijver onderstreep ik de opvatting van de grote joodse Europeaan Karl Kraus die voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog stelde dat de taal de moeder van de gedachte is en niet haar dienstmeid. De woorden/begrippen die jij in Trouw gebruikt zijn in wezen morele instrumenten om een standpunt toe te lichten. De taal is een moreel medium, zoals de profeet Mohammed en de profeet Jezus Christus keer op keer hebben laten zien. Met andere woorden, Lamyae, de moraliteit zit niet in jouw hoofddoek, maar eronder, in jouw hersenen, jouw bewustzijn. Moraliteit is geen uiterlijk vertoon, zoals veel doorsnee islamieten en christenen menen, maar een diep doorleefde werkelijkheid. Die heb je of heb je niet, zo simpel is het. Ik zou zeggen: een opiniemaakster van een voormalig christelijk dagblad dient te beseffen welk moreel standpunt zij inneemt, ook wanneer ze meent zich onpartijdig op te stellen. Kortom, je had je eerst moeten verdiepen in het onderwerp voordat je met jouw opportunistische standpunt kwam. Kennelijk zijn jouw ouders er niet in geslaagd je duidelijk te maken dat als je je niet in iets verdiept, je beter je mond kunt houden.Welnu Lamyae, ik adviseer je je te verdiepen in dit onderwerp, vooral ook omdat het zogeheten Palestijns-Joods Israelisch conflict een metafoor is voor de hypocrisie van de blanke westerling, opgegroeid in een christelijke cultuur die al vijf eeuwen lang in naam van de christelijke God ontelbare volkeren heeft geterroriseerd en zelfs uitgeroeid. Verdiep je daarin voordat je anderen lastig valt met 'rappe' meningen. Ik heb een lange lijst van boeken over dit onderwerp, geschreven door kritische joden, christenen en islamieten. Beantwoord mijn vragen en ik stuur je die lijst op. Nu even alvast enkele feiten. Het volgende zei David Ben Goerion, de grondlegger van de 'Joodse staat':- Written statement (June 1919), as quoted in Time magazine (24 July 2006)
'We must do everything to ensure they [the Palestinians] never do return ... The old will die and the young will forget,' said David Ben-Gurion, the founder of Israel, in 1949.
De zionistische vader des vaderlands Ben-Goerion ging uit van het adagium dat hij als volgt formuleerde:
What matters is not what the goyim say, but what the Jews do.
Belangrijk is onderscheid te maken tussen zionisten en joden. Niet elke zionist is een jood, en niet elke jood is een zionist. Bovendien zijn er genoeg zionisten die het zionistisch fascisme verafschuwen. Zo schreef de grote joodse zioniste en denkster Hannah Arendt al in oktober 1945 in Het Zionisme Bij Nader Inzien:
Slechts dwaasheid kan een beleid dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van de buren verspeelt… Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een oplossing van het Arabisch-joodse conflict?
Bijna zeven decennia geleden wees de Arendt op het volgende:
Het eindresultaat van vijftig jaar zionistische politiek is belichaamd in de recente resolutie van de grootste en invloedrijkste afdeling van de Zionistische Wereldorganisatie. Tijdens de laatste jaarlijkse conventie in Atlantic City in oktober 1944 namen Amerikaanse zionisten van links tot rechts unaniem de eis aan voor een ‘vrije en democratische joodse staat… [die] geheel Palestina zal omvatten, onverdeeld en onverminderd.’ Dit is een keerpunt in de zionistische geschiedenis, want het betekent dat het revisionistische programma, zo lang en bitter verworpen, uiteindelijk gewonnen heeft. De resolutie van Atlantic City gaat zelfs een stap verder dan het Biltmore Programma (1942), waarin de joodse minderheid minderheidsrechten had toegekend aan de Arabische meerderheid. Ditmaal werden de Arabieren in de resolutie simpelweg niet genoemd, wat hun – dat moge duidelijk zijn - de keuze laat tussen vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap…
Deze doelen blijken nu volledig identiek te zijn aan die van de extremisten wat betreft de toekomstige politieke inrichting van Palestina. Het is de doodsklap voor die joodse groeperingen in Palestina zelf die onvermoeibaar hebben gepleit voor een vergelijk tussen de Arabische en de joodse bevolking. Anderzijds zal het de meerderheid onder het leiderschap van Ben-Goerion aanzienlijk versterken…
Door de resolutie zo bot te verwoorden op een moment dat hun geschikt leek, hebben de zionisten voor een lange tijd iedere kans op onderhandelingen met de Arabieren verspeeld, want wat de zionisten ook mogen aanbieden, ze zullen niet vertrouwd worden. Dit zet op zijn beurt de deur wijd open voor een macht van buiten om het heft in handen te nemen zonder de twee meest betrokken partijen te raadplegen. De zionisten hebben nu daadwerkelijk alles gedaan om een onoplosbaar ‘tragisch conflict’ te creëren, dat alleen kan worden beëindigd door het doorhakken van de Gordiaanse knoop. Het zou erg naïef zijn om te geloven dat het doorhakken van de knoop altijd in het voordeel van de joden zou uitpakken en ook is er geen enkele reden om aan te nemen dat het zou resulteren in een duurzame oplossing.
Al vlak na de Tweede Wereldoorlog waarschuwde Arendt in dit verband terecht voor het volgende:
Het is ronduit absurd te geloven dat verdere opdeling van een zo’n klein gebied, waarvan de huidige grenzen al het resultaat zijn van twee eerdere afsplitsingen – de eerst van Syrië en de tweede van Transjordanië – het conflict van twee volken kan oplossen, vooral in een tijd dat soortgelijke conflicten in veel grotere gebieden níet territoriaal op te lossen zijn. Nationalisme is erg genoeg als het op niets anders vertrouwt dan op de primitieve kracht van de natie. Een nationalisme dat noodzakelijkerwijs en openlijk afhankelijk is van de kracht van een vreemde natie is beslist erger. Dit lot dreigt voor het joodse nationalisme en de voorgestelde joodse staat, onvermijdelijk omgeven door Arabische staten en Arabische volken. Zelfs een joodse meerderheid in Palestina, ja zelfs de overplaatsing van alle Palestijnse Arabieren,(een etnische zuivering dus, die in 1948 daadwerkelijk plaatsvond svh) zoals openlijk geëist wordt door de revisionisten – zou geen wezenlijke verandering brengen in de situatie waarin joden ofwel bij een buitenlandse macht bescherming moeten zoeken dan wel een functionerend vergelijk met hun buren moeten sluiten…
de zionisten [zullen] als zij de Mediterrane volken blijven negeren en slechts rekening houden met grootmachten ver weg, alleen maar hun werktuigen blijken, de agenten van vreemde en vijandelijke belangen. Joden die hun eigen geschiedenis kennen zouden zich bewust moeten zijn dat een dergelijke stand van zaken onvermijdelijk zal leiden tot een nieuwe golf van jodenhaat; het antisemitisme van morgen zal verklaren dat joden niet enkel profiteerden van de aanwezigheid van de vreemde mogendheden in die regio, maar dat zij in feite deze hadden beraamd en daarom de schuld dragen voor de consequenties ervan…
De joden die ‘realistisch’ proberen mee te doen aan de koehandel van de door oliebelangen geregeerde politiek in het Midden-Oosten, zullen zich net zo ongemakkelijk voelen als mensen met een hartstocht voor de koehandel, maar niet over koeien noch geld beschikken en besluiten om bij gebrek aan beide het grandioos geschreeuw te imiteren waarmee doorgaans deze opzichtige transacties vergezeld gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten