De onthullingen van het gereputeerde Britse medische tijdschrift The Lancet dat de Palestijnse leider Yasser Arafat inderdaad door vergiftiging met het radioactieve polonium 210 om het leven werd gebracht zijn merkwaardig. (1) (2) Het betekent immers pas de tweede in de geschiedenis bekende vergiftiging met dit zeer zeldzaam scheikundig element. Het andere bekende geval is dat van de Russische balling Alexander Litvinenko. Die kwam echter pas meer dan twee jaar later in eveneens nog steeds mysterieuze omstandigheden in Londen om het leven.
Een zeldzaam radioactief element
Zo stierf Yasser Arafat op 11 november 2004 in een Frans hospitaal in Clamart aan een toen onbekende ziekte terwijl Alexander Litvinenko iets meer dan twee jaar later op 23 november 2006 overleed. Beiden zoals nu blijkt zijn gestorven door vergiftiging met het radioactieve polonium 210. Een tot de dood van Litvinenko alleen bij specialisten gekende stof.
In de geschiedenis zijn er voor zover geweten in het verleden slechts vier gevallen gekend van vergiftiging door polonium, steeds als een gevolg van ongelukken. Het eerste geval is dat van de Franse wetenschapster en ontdekster van de stof Marie Curie. Zij werd het slachtoffer van een ontploffing in haar laboratorium en stierf er jaren later van.
De andere drie gevallen betreffen eveneens ongelukken in nucleaire laboratoria, met drie doden in Israël, twee in Frankrijk en een in Rusland. (3) Alhoewel de stof mits wat zoeken wel te kopen zou zijn blijkt de productie ervan geheim. Wie wat en hoeveel maakt behoort tot de staatsgeheimen. Zelf al wordt het bij de productie van atoomwapens wegens de prijs en de instabiliteit amper nog gebruikt.
Topnieuws
De Russen zelf beweren alles in het verleden verkocht te hebben aan de VS. De stof is vooral populair bij beginnende atoomnaties zoals Noord-Korea. Gezien haar gebrek aan stabiliteit is ze bij meer professionele atoomwapenproducenten als de VS en China niet echt in trek.
Vooral de zaak van de Rus Sergei Litvinenko zorgde in onze media eind 2006 voor ontzettend veel ophef. Het was wekenlang topnieuws in alle kranten met daarbij de schokkende foto van een gehospitaliseerde doodzieke en kaal geworden Litvinenko.
Het was ook de enige toen overal gepubliceerde foto waarvan hij het copyright had en die hem en zijn nalatenschap een fortuin moet hebben opgebracht. Een opmerkelijke daad voor iemand die op sterven ligt van een tot vlak voor zijn dood mysterieuze ziekte.
In onze pers werd toen unaniem naar het Russische parlementslid Andreï Lugovoi gewezen als de man die Litvinenko vergiftigde. Een verhaal dan na analyse echter geheel gebaseerd blijkt op praatjes afkomstig van de Britse veiligheidsdiensten en de vrienden van Litvinenko.
Poetin als moordenaar
Voor die ‘vrienden’ was het zelfs al bewezen dat de Russische president Vladimir Poetin de moord had bevolen. Waarom? Wel, Alexander Goldfarb (4), de Israëlisch-Amerikaanse vriend van Litvinenko, had na diens dood een tekst voorgelezen die naar hij stelde van Litvinenko kwam en die Poetin als moordenaar aanduidde. Zelden werd zo gemakkelijk en snel de moordenaar gevonden.
Verder waren alle beweringen in de media over de contacten van Lugovoi met Litvinenko en het vermeende radioactieve spoor achtergelaten door het polonium 210 en Lugovoi alleen afkomstig van de Britse veiligheidsdiensten. Een eenzijdige en uiteraard geheel onbetrouwbare bron.
Merkwaardig daarbij is dat de Britse regering het eerder dit jaar gevraagde publieke gerechtelijk onderzoek rond die moord om staatsreden verbood. Maar ook nu weer was het voor de Britse pers duidelijk. De Britse regering verbood dat, niet omdat zij iets te verbergen had maar omdat zij de Russen aldus in bescherming wou nemen. Bewijzen voor die stelling? Geen enkel.
De enige journalist die voor zover geweten ooit verder zocht was de Amerikaan Edward Jay Epstein die het Britse aan Rusland gerichte uitleveringsverzoek betreffende Lugovoi las (3). En tot zijn verbazing bevatte dit niet eens het verslag van een pathologisch onderzoek op het lichaam van Litvinenko.
Ook een gedetailleerd overzicht met chronologie en de verschillende datums en plaatsen waar Litvinenko  en Lugovoi die dagen geweest waren en de radioactieve sporen ontbraken. Een juridisch waardeloos document dus.
Mario Scaramella
Bovendien bleek dat ook dat bij de Italiaan Mario Scaramella, een meer dan dubieus figuur die korte tijd nadien in een Italiaanse cel zal belanden, sporen van Polonium 210 werden gevonden. Evenals in het Japanse restaurant Itsu waar Litvinenko en Scaramella die 1ste november 2006 met elkaar had gegeten. En dat was uren voor Litvinenko en Lugovoi elkaar die dag zullen ontmoeten.
Bovendien bleek het vliegtuig waarmee Lugovoi die dag naar Londen was gevlogen geen sporen van polonium 210 te bevatten. Wel ontdekte men radioactieve sporen op het vliegtuig waarmee hij huiswaarts keerde.
De enige te trekken conclusie is dan ook dat Lugovoi onschuldig en zelfs een slachtoffer is en alleen door intriges van de Britse regering en de media tot dader was uitgeroepen om zo Poetin te treffen. Een klassiek mediaverhaal.
En het werkt natuurlijk. Zowat iedereen in Europa en de VS die ooit hoorde van Litvinenko denkt bijna automatisch dat de Russen de moord pleegden in opdracht dan van Poetin. Verder dan dit kijkt men in intellectuele kringen niet en dat weten de auteurs van die leugens natuurlijk zeer goed. Hun doel was dus bereikt.
Bovendien raakten in de persheisa rond de zaak een aantal belangrijke elementen amper of niet vermeld. Zo was Alexander Litvinenko in Londen de buurman van een zekere Akhmed Zakayev, gewezen minister van Buitenlandse Zaken van de Republiek van Ichkeria en nadien op het ogenblik van de moord zelfs president van deze ooit alleen door de Taliban erkende republiek.
Jihadisten
Ichkeria is een van de namen die allerlei salafistische groepen gaven aan de autonome Russische republiek Tsjetsjenië die ten tijde van haar de-facto onafhankelijkheid in de jaren negentig van vorige eeuw een broeihaard was van allerlei door het westen gesteunde jihadistische groepen. Een aantal daarvan vechten zich nu trouwens een weg naar de macht in Syrië.
Maar jihadist Zakayev had in Londen politiek asiel gekregen en kreeg er zelfs voluit hulp van o.m. een Vanessa Redgrave, een icoon van de Britse filmindustrie. De man was voor kranten als The Times en The Daily Telegraph een ware held.
Beiden werden er ook onderhouden door Boris Berezovsky, ooit een der machtigste mannen in Rusland die via de media rugdekking gaf aan de veelal stomdronken Russische president Boris Jeltsin, een creatie van de VS die toeliet dat men het land vanuit het westen zo ongehinderd mogelijk kon plunderen.
Boris Berezovsky was ook de financier en wapenleverancier aan die Tsjetsjeense jihadisten. En toen Poetin in 1999 in Rusland het roer kon overnemen diende hij dan ook mede wegens die beschuldigingen snel te vluchten richting de vrienden in Londen.
Beweringen van Litvinenko
Nadien is komen vast te staan dat zowel Berezovsky als Litvinenko werkten voor MI6, de Britse buitenlandse geheime dienst. Waarbij Litvinenko ook o.m. actief was voor de Spaanse spionagedienst. Wat doet vermoeden dat Zakayev eveneens hand en spandiensten verleende aan MI6.
Litvinenko was ook de bron die beweerde dat een aantal door Tsjetsjeense jihadisten gepleegde erg moorddadige aanslagen zoals die op een school in Beslan en op een theater in Moskou in feite het werk waren van de Russische geheime dienst. Met als enige bedoeling een excuus te zijn voor de herovering van dit bolwerk van jihadistische agitatie.
Het was een verhaal dat er toen bij kranten als De Standaard, NRC Handelsblad en De Morgen vlot inging. Alleen idioten en kwaadwilligen konden hieraan twijfelen. Toch als we deze kranten moesten geloven.
Litvinenko was trouwens op het einde van zijn leven een bekeerde jihadist en werd ook volgens islamitische rituelen begraven.  Feiten die zijn beweringen over Poetin en Rusland natuurlijk in een ander daglicht plaatsen.
Contactman van de CIA
Bovendien bleek uit de contacten tussen Litvinenko en Mario Scaramella dat hij vermoedelijk  betrokken was bij allerlei criminele activiteiten zoals het smokkelen van onderdelen voor nucleaire technologie. Het is zeker dat Scaramella een betaalde medewerker was van de CIA (3).
Zo beschuldigde hij de gewezen Italiaanse premier Romani Prodi ervan een agent te zijn van de Russische geheime dienst. Een beschuldiging die er volgens Italiaanse gerechtelijke bronnen kwam nadat Prodi kritiek had gegeven op het Amerikaanse buitenlandse beleid.
Een rechtbank in het Italiaanse Rimini veroordeelde Scaramella op 4 december 2012 wegens die en andere lasterlijke beweringen tot 42 maanden celstraf. Voorheen had hij voor gelijkaardige feiten reeds eenzelfde gevangenisstraf gekregen. In Rusland vermoed men trouwens dat het Scaramella was die Litvinenko vergiftigde.
Een logische bewering daar volgens het Britse aan Rusland bezorgde uitleveringsverzoek het poloniumspoor begon in het Japanse restaurant Itsu waar Scaramella en Litvinenko elkaar bij een lunch ontmoeten.
Succes met polonium
En dan komt de twee jaar eerder eveneens met polonium 210 gepleegde moord op Yasser Arafat als begrijpelijk over. Dat de moord gepleegd werd door Israël met steun van de VS wordt ook door Israëlische bronnen beschreven. Volgens verhalen in o.m. de Israëlische media weigerde de regering Bush Jr. eerst zijn toestemming te geven voor deze moord maar gaf ze later toe.
Maar Arafat was een obstakel voor de Amerikaanse plannen in de regio waar men toen de weg wilde voorbereiden voor een golf van jihadistische extremisten. En dan liep een seculiere Arabische held als Arafat gewoon in de weg. 
En blijkbaar heeft men vanuit de CIA en of de Mossad dan maar gegrepen naar het bizarre wapen van polonium 210 om hem uit de weg te ruimen. De ziekte plaatste alle medici voor raadsels tot vermoedelijke tevredenheid van de Amerikaanse en Israëlische geheime diensten.
En dus werd dit zo te zien wegens succes nog eens herhaald met de moord op Litvinenko. In Londen bleef men trouwens tot bijna de laatste dag vermoeden dat men Litvinenko vergiftigd had met thallium. Een al bijna even zeldzaam gif dat men ook bij Arafat lang bleef zien als de doodsoorzaak. Pas op het einde ontdekte men bij Litvinenko dat het polonium 210 betrof.
En in Rusland vraagt men zich na het lezen van de Britse officiële documenten dan ook af waarom men in het Londense hospitaal zo lang aan thallium dacht en dan plots met het verhaal van polonium 210 boven water kwam.
En daar het door de weduwe van Litvinenko en gerechtelijke diensten gevraagde publieke onderzoek er door Britse regeringsdruk niet komt zal de dood van Litvinenko voor nog veel jaren een mysterie blijven.
Maar de onthullingen door The Lancet over de moord op Yasser Arafat maken al weer meer duidelijk waar men de daders moet zoeken. Vraag is natuurlijk waarom Litvinenko dood moest. Zijn baas Boris Berezovsky stierf op 23 maart 2013 in alweer verdachte omstandigheden. De gewezen multimiljardair zat toen financieel al grotendeels aan de grond.
Verhalen met veel mysteries. Maar dat mag hier geen enkele verbazing wekken.
Willy Van Damme
1) De onthullingen van The Lancet zijn mits betaling te lezen ophttp://www.thelancet.com/journals/lancet/article/PIIS0140-6736(13)61834-6/fulltext. Het onderzoek is het werk van Instituut voor Radiofysica verbonden aan de Universiteit van Lausanne in Zwitserland.
Het verhaal is onder meer te lezen op de website van de Qatarese Tv-zender al Jazeera. Zij brachten dit verhaal zowel in 2012 als nu als eersten:http://www.aljazeera.com/news/europe/2013/10/arafat-poisoning-claim-backed-journal-2013101215735508974.html.
2) Het verhaal van het Russische persbureau Interfax dat dinsdag 15 oktober verscheen, vier dagen na dat van al Jazeera over het rapport van The Lancet, werd door het Russische bureau nog diezelfde dag ontkent. Een ontkenning die eigenaardig genoeg nooit de klassieke media lijkt te hebben bereikt.
Die publiceerden, als ze al iets over de zaak brachten, alleen de ontkenning van Interfax. Wat uiteraard voor verwarring zorgde. Verder bevatte het bewuste persbericht van Interfax alleen een korte verklaring van de Russische wetenschapper Vladimir Uiba van het Russische Federale Medische-Biologisch Agentschap zonder verder enig detail.
Een verklaring die dus kort nadien door zowel Uiba als door het agentschap reeds werd ontkend. Wel bleef de journalist van Interfax bij zijn eerder persbericht. Het verhaal van The Lancet is een zogenaamd peerreview van eerdere in juli 2012 gedane wetenschappelijke onderzoeken.
En dat heeft uiteraard veel meer waarde dan die nergens door gestaafde en later ontkende verklaring bij Interfax. Zie het verhaal: “Russia Denies Issuing Conclusions over Arafat’s Death” te lezen op het webadres:http://www.almanar.com.lb/english/adetails.php?eid=116070&frid=22&seccatid=45&cid=22&fromval=1
4) Alexander Goldfarb was naast de rechterhand van Berezovsky jarenlang een nauwe medewerker van George Soros, de Amerikaanse in Frankrijk wegens handel met voorkennis correctioneel veroordeelde speculant en multimiljardair, van wie de nauwe samenwerking met de Amerikaanse regering bij het destabiliseren en overnemen van landen goed bekend is.
Hij verhinderde eigenhandig via een massale speculatie dat het Verenigd Koninkrijk toetrad tot de EMS, het Europees Monetair Systeem dat de voorloper was van de euro. Hij verdiende hier toen ongeveer 1 miljard dollar mee. Hij is ook de grootste financier van een pak ngo’s waaronder Human Rights Watch.