De Mainstream Pers 66

Ook uit het taalgebruik van de mainstream pers valt veel op te maken. Deze zin van professor Marc Chavannes is onthullend:

Na weken verlammende geruzie in Washington lijkt de Amerikaanse democratie zelf vastgelopen en uitgewoond. 

Met andere woorden: na weken ‘verlammende geruzie’ komt de NRC-redacteur ineens tot de ontdekking dat de ‘Amerikaanse democratie [lijkt]’ te zijn ‘vastgelopen en uitgewoond.’ Kenmerkend voor de mainstream is het omzichtige ‘lijkt.’  Het lijkt er veel op, maar het ‘is in werkelijkheid niet zo.’ Daarom is het begrip uitwonen betekenisloos, want ‘uitgewoond’ wil zeggen ‘door slecht onderhoud in vervallen staat brengen.’ Kortom, ‘de Amerikaanse democratie’ is ‘in vervallen staat,’ of niet. Bovendien is er sprake van een langdurig proces en dus niet enkele weken 'geruzie.' Een serieuze journalist moet zeker van zijn zaak zijn, en kan het publiek niet opschepen met de vage omschrijving dat iets, een huis, een democratie 'uitgewoond lijkt.' Zeker niet als zijn beweringen ook nog eens gepresenteerd worden onder de kop 'De aftakeling van de democratie.' Hij dient te onderzoeken of die democratie daadwerkelijk is 'uitgewoond' of dat de democratie alleen maar 'lijkt' te zijn 'uitgewoond.' Het onderwerp is te belangrijk om met vaagheden aan te komen. Maar omdat Chavannes armslag nodig heeft, gebruikt hij voorzichtigheidshalve het begrip ‘lijkt.’ De adverteerders van zijn krant die dankzij de neoliberale democratie de volle ruimte hebben gekregen accepteren niet dat de krant waarin zij adverteren de democratische mythe door prikt. Anderzijds kan de journalist zich niet nog meer vervreemden van zijn publiek, dat uit eigen ervaring weet dat de kapitalistische ‘democratie’ is ‘uitgewoond.’ En dus kunnen de Makkianen de werkelijkheid niet meer volledig negeren. Dat is de reden waarom de journalist het begrip ‘lijkt’ gebruikt. 

Hoewel vooraanstaande Amerikaanse academici al veel eerder hebben aangetoond dat hun ‘democratie’ was ‘vastgelopen en uitgewoond’ konden de Makkianen dit tot nu toe negeren. Inmiddels is het verval voor iedereen zo duidelijk dat zelfs de commerciële massamedia de feiten niet langer meer kunnen verzwijgen. Maar omdat de spreekbuizen van de macht niet helemaal eerlijk kunnen zijn, moeten journalisten als Chavannes zich ineens in allerlei bochten wringen en krijgt de krantenlezer irrationele beweringen voorgeschoteld als dat ‘na weken verlammende geruzie’ de zaak failliet ‘lijkt.’ Daarbij suggereert hij dat het ‘verlammende geruzie in Washington’ de oorzaak is van het feit dat ‘de Amerikaanse democratie zelf [lijkt]’ te zijn ‘vastgelopen en uitgewoond.’ Maar deze simpele burenruzie is slechts een symptoom van een ernstige kwaal, en niet de oorzaak ervan. Over de oorzaken van het fundamenteel probleem waarmee de  kapitalistische 'democratie' worstelt, vertelt Chavannes niets. Dat kan hij ook niet in zijn positie, want dan zou hij kleur moeten bekennen en zou hij niet meer worden gevraagd als opiniemaker van bijvoorbeeld de NOS en andere Hilversumse omroepen. In een klein land, waar iedereen van belang elkaar kent, is men snel gemarginaliseerd. Alle mooie praatjes ten spijt over ‘een betrouwbare en pluriforme journalistiek’ die, zoals bekend, ‘van het grootste belang voor de democratische samenleving,' blijft in de praktijk regel één voor ‘de vrije pers’ dat ‘public opinions must be organized for the press if they are to be sound, not by the press,’ aldus Walter Lippmann, de meest gezaghebbende Amerikaanse media-ideoloog van de twintigste eeuw, die de elite duidelijk maakte dat 

Without some form of censorschip, propaganda in the strict sense of the word is impossible. In order to conduct propaganda there must be some barrier between the public and the event. Access to the real environment must be limited, before anyone can create a pseudo-environment that he thinks is wise or desirable.

Met het oog op het sociale verzet tegen de kapitalistische uitbuiting stelde Lippmann in 1914 in zijn tweede boek Drift and Mastery: An Attempt to Diagnose the Current Unrest  ondermeer dat 

The battle for us, in short, does not lie against crusted prejudice, but against the chaos of a new freedom. This chaos is our real problem. So if the younger critics are to meet the issues of their generation they must give their attention, not so much to the evils of authority, as to the weaknesses of democracy.

De kapitalistische doctrine dat niet de economische en politieke macht het probleem was, maar de ‘democratie’ van het volk, heeft er logischerwijs toe geleid dat ‘de veronderstellingen waarvan het mediabedrijf uitgaat namens het publiek behalve blind ook verblindend [zijn],’  aldus de Britse auteur John Berger die hieraan toevoegde: 

Misschien is het precies op dit punt dat onze vorm van democratie een langzame dood sterft. Als dat zo is, dan als gevolg van een weigering. De weigering van het mediabedrijf om het feit te erkennen en te laten doorwerken dat het publiek in zijn hart weet hoe de wereld in elkaar zit… De reden van deze weigering die een bedreiging is voor onze vorm van democratie, de reden waarom het mediabedrijf stelselmatig onderschat wat we gemeen hebben, die reden is steeds dezelfde: de normloze drang tot verkopen.

Het geheel begint met het corrumperen van de taal. Achter woorden als globalisering, de vrije markt, dereguleren, privatiseren, winstmaximalisering, het democratische Westen, responsibility to protect, humanitair ingrijpen etc. gaat een neoliberale ideologie schuil die de kloof tussen arm en rijk wereldwijd almaar vergroot, waardoor 'the dealers of the Free Market and their corollary, the Mafia 

have [now] the world in their pocket. They have. But to maintain their confidence they have to change the meaning of all the words used in languages to explain or praise or give value to life: every word, according to them now, is the servant of profit. And so they have become dumb. Or, rather, they can no longer speak any truth. Their language is too withered for that. As a consequence they have also lost the faculty of memory. A loss which one day will be fatal.

Bij ‘de aftakeling van de democratie’ is het grote probleem voor de elite dat de neoliberale ‘democratie’ al heel lang direct gekoppeld is aan de kapitalistische economie. Vanaf het begin is het moderne kapitalisme verkocht als een democratisch fenomeen. Kapitalisme kon alleen in een 'democratie' en tegelijkertijd gold dat ‘democratie’ het best functioneert in een kapitalistisch bestel. Rebecca Fisher, onderzoekster van het Amerikaanse Corperate Watch schreef daarover terecht in haar essay The Paradox of Democratic Capitalism: An Historical View:

Capitalism and democracy have been locked in a contradictory yet interdependent relationship throughout their history. Despite popular conceptions, liberal democracy has emerged as a mechanism which has in effect limited popular participation, and operated as a legitimating device to protect capitalism from more direct forms of democracy.

Vanaf het begin van de kapitalistische 'democratie' was duidelijk dat het anti-democratische  karakter ervan moest worden gemaskeerd om in staat te kunnen zijn ‘to organise general consent.’ De rijke elite heeft altijd de democratie gevreesd, ook de Amerikaanse. Het was niemand minder dan de ‘principal author’ van de Amerikaanse Grondwet, de vierde president van het land, James Madison, die schreef dat ‘democracies have ever been spectacles of turbulence and contention; have ever been found incompatible with personal security, or the rights of property.’ En dus werd de ‘pursuit of Happiness’ uit de Onafhankelijksverklaring in de Amerikaanse Constitutie eerst en vooral geinterpreteerd als ‘the rights of property,’ incusief slaven. Bovendien was het stemrecht gekoppeld aan bezit, geen bezit geen stemrecht, aldus de 39 ondertekenaars van de Amerikaanse grondwet, van wie de meesten rijk waren, blank, christelijk, en bijna eenderde van hen, onder wie Madison zelf, slaven bezat. De stelligheid waarmee bijvoorbeeld Geert Mak nu beweert dat ‘de Verlichting is bedacht in Europa, maar Amerika heeft het uitgevoerd, als real life experiment’ berust dan ook niet op feiten maar op propaganda. Het is een simpel  empirisch gegeven dat de rijken veel meer politieke invloed bezitten dan de armen. Of zoals de Britse socioloog, wijlen Ralph Miliband in zijn boek The State in Capitalist Society (1969) schreef:

Political equality, save in formal terms, is impossible in the conditions of advanced capitalism… Unequal  economic power on the scale and of the kind encountered in advanced capitalist societies, inherently produces political inequality, on a more or less commensurate scale, whatever the constitution may say… the state in these class societies is primarily and inevitably the guardian and protector of the economic interests which are dominant in them. It’s ‘real’ purpose and mission is to ensure their continued predominance, not to prevent it.

Dus hoewel er een formele scheiding bestaat tussen de economische en politieke macht, doet de kapitalistische ‘democratie’ wat de economische macht noodzakelijk acht, of zoals Wim Kok zes jaar voor zijn in 1995 uitgesproken rede ‘afscheid van het socialisme’ meedeelde:

Er is geen alternatief voor de maatschappelijke constellatie die we nu hebben en dus heeft het geen enkele zin daar naar te streven.

Straight from the horse’s mouth, want wie zou het beter kunnen weten dan de oud-vakbondsleider, oud-minister van Financien en oud minister-president himself, die via zijn neoliberale politiek van deregulering en privatisering ruim baan schiep voor wat mainstream opiniemaker Geert Mak eind april 2013 noodgedwongen het ‘grootkapitaal’ noemde ‘die ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen!’ Maar in tegenstelling tot wat de Makkianen hun hele bewuste leven lang gedacht hebben is de kapitalitische ‘democratie’ juist in het leven geroepen om de belangen van de elite te beschermen. Vandaar ook het Amerikaanse systeem van ‘checks and balances’ waarbij de indirecte ‘democratie’ nooit in handen kan komen van de meerderheid van de bevolking, maar er op gericht is de belangen van de economische elite te beschermen. Zelfs de New Deal was bedoeld om het kapitalisme te redden, en hetzelfde geldt voor het beleid van de sociaal democratie in Europa. De huidige VVD-PVDA regering is daar een treffend voorbeeld van; enerzijds deelname aan het miljarden verslindende Joint Strike Fighter-project, en anderzijds miljarden bezuinigingen op van alles en nog wat. Het militair-industrieel complex moet draaiende blijven ten koste van de gemeenschap. En inderdaad, in een kapitalistische ‘democratie’ is er geen ‘alternatief’ voor het neoliberale bestel dat ‘we nu hebben’ en die door dezelfde Geert Mak wordt aanbevolen onder het motto ‘Geen Jorwerd zonder Brussel.’ Als er één gemeenschappelijk kenmerk van de mainstream journalisten is, dan is het wel het gebrek aan logica. Het dringt niet echt tot hen door dat grote concerns totalitaire instituten zijn die niet in een ware democratie passen. Rebecca Fisher laat in Managing Democracy. Managing Dissent zien hoe die economische macht historisch is gegroeid met de komst van ‘the corporation.’

Having been illegally transformed from charitable, not-for-profit organisations to commercial entities without legal challenge, exemplified by the East India Company in the late 17th century, corporations rapidly proliferated. A major advantage was that since these new corporations were legal entities seperate from the persons running it, those persons could not be held responsible for ‘the corporation’s’ actions, thereby enabling economic activity to be seperated from the political sphere of the courts and the state. A corporation’s various social, political or moral responsibilities were instead replaced with a singualr responsibility to shareholders to maximise profit, making it the ideal agent of capitalist expansion. The proliferation of corporations accelerated the process of capital accumulation and commodification of goods and services, as their novel ability to ‘combine the capital, and thus the economic power of unlimited numbers of people,’ opened up opportunities for the growing middle-classes to buy shares…

The purchasing of company shares was facilitated by the introduction of limited liability, meaning that investors were liable only to the value of their investment, reducing the risks involved. 

Waarbij aangetekend moet worden dat in de VS de rijken veruit de meeste aandelen in handen hebben. (zie ook grafieken hieronder) Hoe dan ook, het probleem is dat door de voortgaande concentratie van kapitaal, waarbij de concurrentie wordt uitgeschakeld, het geglobaliseerde neoliberale systeem nu ook de westerse arbeidersklasse en zelfs de middenklasse niet meer nodig heeft om zijn winsten te maximaliseren. Steeds meer werk verdween naar de lage lonen landen met als gevolg dat de westerse werknemer nu in feite in de onmogelijke situatie verkeert te moeten concurreren met een werknemer in de Derde Wereld. Deze ingrijpende verschuiving hebben de Makkianen niet door gehad, en nog steeds proberen ze dit feit te negeren. Vandaar hun telkens weer absurde tegenstrijdigheden. De Australische sociaal-psycholoog Alex Carey, een van de pioniers op het gebied van het bestuderen van ‘corporate propaganda,‘ wees in zijn boek Taking the Risk Out of Democracy: Corporate Propaganda versus Freedom and Liberty op de volgende belangrijke ontwikkeling:

The twentieth century has been characterised by three developments of great political importance: the growth of democracy, the growth of corporate power, and the growth of corporate propaganda as a means of protecting corporate power against democracy.

Carey benadrukte dat

Contrary to common assumptions, propaganda plays an important role - and certainly a more covert and sophisticated role - in technologically advanced democratic societies, where the maintainance of the existing power and privileges are vulnerable to popular opinion, 

en verwees daarbij aan het werk van de invloedrijke Amerikaanse politieke wetenschapper Harold Lasswell die in 1927 in een wetenschappelijk standaardwerk over propaganda-technieken had geschreven dat 'vertwijfelde democraten' die niet langer meer in de 'intelligentie van de publieke opinie' geloofden 'should themselves determine how to make up the public mind,' of in de woorden van Lasswell zelf ‘how to bamboozle and seduce in the name of the public good.'  Hij gaf tenslotte de elite het volgende advies om de massa zo doeltreffend mogelijk te beheersen: 'Preserve the majority convention but dictate to the majority.' Een advies dat onmiddellijk door de Amerikaanse heersende klasse werd overgenomen, uit angst voor de emancipatie van de arbeidersklasse. Dat Harold Lasswell, ondermeer als ‘de grondlegger van de hedendaagse politieke wetenschap,’ niet de eerste de beste was kunt u hier lezen: http://nl.wikipedia.org/wiki/Harold_Lasswell

Propaganda speelt in een parlementaire democratie noodzakelijkerwijs een doorslaggevende rol, omdat vanzelfsprekend staatsgeweld alleen in het uiterste geval kan worden ingezet. De mythe van de democratie moet overeind worden gehouden. De 'democratie' is op langere termijn de goedkoopste en meest praktische methode om de macht in handen van een elite te houden. In de woorden van Lasswell: 

The modern world is busy developing a corps of men who do nothing but study the ways and means of changing minds or binding minds to their convictions. Propaganda... is developing its practitioners, its teachers and its theories. It is to be expected that governments will rely increasingly upon the professional propagandists for advice and aid.

Alex Carey voegde daaraan toe: 

Such control through propaganda is, Lasswell concludes, a response to 'the immensity, the rationality, the wilfulness of the modern world. It is the new dynamic of [a] society... [where] more can be won by illusion than by coercion.'

En zo geschiedde alom. Deze feiten leidden Carey in de jaren tachtig tot de conclusie dat: 

for sixty years in the United States propaganda techniques have been developed and deployed to ensure that, though the common man escape the coercive control of political despotism, he will remain manageable in the service of interests other than his own. Domestic propaganda is propaganda directed... inwards to control and deflect the purposes of the domestic electorate in a democratic country in the interests of priviledged segments of that society.

Dit verklaart tevens waarom hoogleraar journalistiek Marc Chavannes zonder te blikken of te blozen kan beweren dat voor de economische en politieke elite van de VS ‘democratie’ een ‘exportartikel’ was, terwijl 1 procent van de Amerikanen bijna 35 procent van alle rijkdommen van het land bezit en meer dan eenvijfde van het totale jaarlijkse inkomen, terwijl naar schatting 45 miljoen mensen onder de armoedegrens leven, en er meer dan een miljoen daklozen zijn.  

Het zal inmiddels duidelijk zijn dat wanneer één van de pijlers wegvalt, waarop het huidige mens- en wereldbeeld rust, de ‘democratie’ dan wel het kapitalisme, het hele bouwwerk ineen stort. Vandaar de ernst van de zaak, zowel voor de elite als voor de bevolking, een feit dat de neoliberale elite maar al te goed beseft wanneer ze in bijvoorbeeld de International New York Times constateert dat ‘The limits of plutocratic politics, at both ends of the ideological spectrum, are being tested.’ Zodra, de middenklasse getroffen wordt door de neoliberale crisis, en zelfs ten dele wordt weggevaagd zoals in de Verenigde Staten het geval is, zakt het fundament weg waarop de macht van de elite is gebaseerd. Zeker wanneer ook nog eens zowel links als rechts zich tegen de neoliberale ideologie keert. Dan werkt de propaganda niet meer van de mainstream media, en ontstaat er een revolutionaire situatie die op de een of andere manier zich zal gaan manifesteren. In de jaren dertig was dit middels het fascisme in Italie, het nationaal socialisme in Duitsland, en de New Deal in de VS, waar de regering Roosevelt het kapitalisme een menselijk gezicht probeerde te geven. Dat kon toen omdat rijke Amerikanen als Joseph Kennedy senior, de vader van president John Kennedy, beseften dat de macht van de elite altijd gelegitimeerd moet worden tegenover degenen die de elite rijk en daarmee machtig maakt, dus de bevolking. Joseph Kennedy verklaarde dan ook dat ‘in those days I felt and said I would be willing to part with half of what I had if I could be sure of keeping, under law and order, the other half.’ Dat bleek een juist uitgangspunt te zijn, al was het maar omdat hij ‘remained wealthy during the Depression.’ Maar destijds kende het kapitalisme nog een noodzaak om de woede van de eigen bevolking te neutraliseren. De vraag is of voor de globaliserende westerse plutocraten die noodzaak vandaag de dag nog steeds zo urgent is. Heeft de economische en daarmee politieke macht de overtollige westerlingen, het toenemende aantal armen en ontheemden, nog nodig om haar neoliberale systeem in stand te houden?  

De neoliberale realiteit:

There are 16.4 million American children living in poverty. That's nearly one quarter (22.6%) of all of our children. More alarming is that the percentage of poor children has  climbed by 4.5 percent  since the start of the Great Recession in 2007. And poor means poor. For a family of three with one child under 18, the poverty line is $18,400.

Meanwhile, the stock market is booming. Banks, hedge funds and private equity firms are making tens of billions of dollars again, while the luxury housing and goods markets are skyrocketing.

Most amazing of all is the fact that 95 percent of the so-called "recovery" has gone to the top 1 percent who have seen their incomes rise by 34%. For the 99 percent there's been an undeclared wage freeze: the average wage has climbed by only 0.4 percent.

To add to the misery, Washington has decided that the best way to tackle childhood poverty is to have poor kids eat less. Both parties already have agreed to cut billions from the Supplemental Nutrition Assistance Program (Food Stamps). Starting this November 1, payments are scheduled to drop from $668 a month to $632 for more than 47 million lower-income people -- one in seven Americans, most of them children.

Juichend is Geert Mak over 'het vitale karakter van de Amerikaanse democratie,' en vol lof over de 'Amerikanen,' die ' vergeleken met ons fatalistische Europeanen, op een bepaalde manier hele optimistische mensen blijven.'  Nu de werkelijkheid:

Only in the English-speaking world, with its tradition of radical libertarian ideology, could a head of state like Margaret Thatcher declare: “There is no such thing as society.” According to a 2007 article in the Journal of Business Ethics, 31 of 34 corporate directors, each of whom served on an average of six boards of Fortune 200 corporations, agreed that their duty to shareholders would require them to cut down a mature forest or allow a dangerous, unregulated toxin into the environment, if that increased shareholder value. 

http://www.salon.com/2011/03/29/failure_of_shareholder_capitalism/ 

Top 1% Got 93% of Income Growth as Rich-Poor Gap Widened...

The earnings gap between rich and poor Americans was the widest in more than four decades in 2011, Census data show, surpassing income inequality previously reported in Uganda and Kazakhstan. The notion that each generation does better than the last -- one aspect of the American Dream -- has been challenged by evidence that average family incomes fell last decade for the first time since World War II.

In this recovery it’s proved better to own stock than a house. For stockholders like Hemsley, the value of all outstanding shares has soared $6 trillion to $17 trillion since June 2009, the recession’s end. Even after a recent rebound, the value of owner-occupied housing, the chief asset of most middle- income families, has dropped $41 billion in the same period, part of a $5.8 trillion loss in home values since 2006.

CEO Blogger

“Income inequality of the scale we have today is destroying our democracy,” retired American Airlines CEO Bob Crandall said in an interview. Crandall, 76, says he became so frustrated at what he sees as selfishness among his peers that he started writing a blog on his Lenovo laptop. “Anyone else willing?” he titled his first entry in August 2011, which argued that people should pay higher taxes.

http://www.bloomberg.com/news/2012-10-02/top-1-got-93-of-income-growth-as-rich-poor-gap-widened.html

the top 20% of Americans owned 85% of the country's wealth and the bottom 80% of the population owned 15%. Financial inequality was greater than inequality in total wealth, with the top 1% of the population owning 42.7%, the next 19% of Americans owning 50.3%, and the bottom 80% owning 7%. However, after the Great Recession which started in 2007, the share of total wealth owned by the top 1% of the population grew from 34.6% to 37.1%, and that owned by the top 20% of Americans grew from 85% to 87.7%. The Great Recession also caused a drop of 36.1% in median household wealth but a drop of only 11.1% for the top 1%, further widening the gap between the top 1% and the bottom 99%. According to PolitiFact and others, the top 400 Americans 'have more wealth than half of all Americans combined.'

http://en.wikipedia.org/wiki/Wealth_inequality_in_the_United_States

'Democratie' als 'exportartikel'? Welke 'democratie'? De Amerikaanse, waarbij al in 2007 slechts 1 procent van de bevolking 35 procent van 's lands rijkdommen verwierf, en de 40 procent armste burgers van de VS 0,2 procent van de rijkdom kon bemachtigen? Over welke 'democratie' heeft professor Marc Chavannes het als 5 procent van de Amerikanen bijna 63 procent van de rijkdommen van het land weet in te pikken? Kan hij dat toelichten? Mijn weblog staat open voor hem. Hetzelfde geldt voor de andere Makkiaan, te weten Geert Mak zelf. Hij zou antwoord kunnen geven op de vraag hoe vitaal 'het vitale karakter van de Amerikaanse democratie,' is als 'the top 20% of Americans owned 85% of the country's wealth and the bottom 80% of the population owned 15%.' Hoe optimistisch blijven de 'Amerikanen,' die 'vergeleken met ons fatalistische Europeanen, op een bepaalde manier hele optimistische mensen blijven'? Ik bedoel dan tevens de 'Amerikanen,' die in tegenstelling tot Geert Mak geen miljonair zijn, maar die tot de onderkaste behoren, tot het proletariaat dat door de geschiedenis heen bewust is gekweekt door het kapitalisme, eerst met steun van het christelijke geloof van Mak's vader en nu met steun van het Verlichtingsgeloof van hemzelf.