De Mainstream Pers 14

Paul Brill. Volkskrant: Bush junior ‘zeker niet zo’n enorme ramp'

Geert Mak: Washington ‘fungeerde decennialang als ordebewaker en politieagent’

Hubert Smeets: 'Het was een terloopse opmerking, maar Rusland maakte er een serieus voorstel van.’ 

Henk Hofland: 'het vredestichtende Westen'

Wat mankeren mijn generatiegenoten in de mainstream pers? Hoe is het mogelijk dat bijvoorbeeld een Volkskrant opiniemaker als Paul Brill, afkomstig van het voorheen kritisch linkse weekblad De Groene Amsterdammer, die met grote stelligheid beweert dat Bush junior ‘zeker niet zo’n enorme ramp als men aan het eind van zijn regeerperiode dacht,’ terwijl toch deze president de VS twee oorlogen inloodste die het beide verloor. En wat bezielt Brill om over de ‘eerste zwarte president’ die zijn belofte ‘change we can believe in’ onmiddellijk schond, te schrijven: ‘het geweeklaag van sommige commentatoren over Obama's teleurstellende optreden en over de beloften die hij niet inlost, zegt vooral iets over hun eigen overspannen verwachtingen. Barack Obama is ontegenzeglijk een man met bijzondere kwaliteiten, maar hij is geen heiland.’ Obama, ‘met zijn bijzonder kwaliteiten’ kan de kiezers bedriegen omdat hij ‘geen heiland’ is, die logica dus. 

Hoe kan het dat terwijl onder andere de bekende Guardian commentator George Monbiot terecht kan stellen dat ‘Obama's rogue state tramples over every law it demands others uphold. For 67 years the US has pursued its own interests at the expense of global justice – no wonder people are sceptical now,’ terwijl de van De Groene Amsterdammer afkomstige journalist en auteur Geert Mak in zijn boek over de VS beweert dat Washington ‘decennialang als ordebewaker en politieagent [fungeerde].’ 

Hoe is het te verklaren dat de voormalige hoofdredacteur van De Groene Amsterdammer en huidige ‘redacteur buitenland’ van de NRC, Hubert Smeets, de volgende voorstelling van zaken kan geven: ‘minister Kerry zei maandag tegen een journalist dat Assad een aanval op zijn land kan voorkomen als hij binnen een week al zijn chemische wapens inlevert. Het was een terloopse opmerking, maar Rusland maakte er een serieus voorstel van.’  Bij gebrek aan enige scepsis ziet hij niet dat er een politiek spel wordt gespeeld. Zonder enig bewijs beweert hij dat het hier ‘een terloopse opmerking’ betrof, niet beseffend dat een Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken in een crisissituatie, waarbij zowel het Amerikaanse volk als de Amerikaanse strijdkrachten tegen weer een Amerikaanse oorlog zijn, geen ‘terloops’ voorstel doet. 

Welke bewijzen heeft de huidige opiniemaker van De Groene Amsterdammer, H.J.A. Hofland, om zonder een snuifje ironie met de kwalificatie te komen: ‘het vredesstichtende Westen,’ terwijl zelfs een conservatieve Amerikaanse geleerde als Samuel Huntington in zijn klassieke studie The Clash of Civilizations nog eens benadrukt dat ‘the West won the world not by the superiority of its ideas or values or religion, but rather by its superiority in applying organized violence. Westerners often forget this fact, non-Westerners never do.’

Wat mankeren deze polder journalisten van de mainstream? Vanwaar die schrikbarende onnozelheid? 

Ik denk dat de oorzaak is dat alle vier van mijn generatiegenoten gevormd zijn door de Koude Oorlogsretoriek, waarbij een scherpe scheiding werd gemaakt tussen Goed en Kwaad. Goed waren wij, Kwaad waren onze tegenstanders. Dat leverde een helder wereldbeeld op, waar niet echt over nagedacht hoefde te worden. Natuurlijk was er kritiek op het kapitalisme, maar toch, het was het kapitalisme met een menselijk gezicht voor de westerling, het Kwaad was de Sovjet Unie en zijn satellietstaten, daarover was geen enkele twijfel. En als Washington weer eens een president liet vermoorden, of bij een staatsgreep liet afzetten, of tenminste 3,4 miljoenen Zuid Oost Aziaten liet vermooorden dan was de reden simpelweg dat de goedwillende VS domweg een politiek foute beslissing had genomen, en niet omdat het een militair industrieel complex bezat dat de geopolitieke en economische belangen van een kleine elite verdedigde. De VS was het bolwerk van ‘democratie,’  en kon daarom zeker geen plutocratisch systeem zijn dat sinds 1941 permanent ergens in de wereld gewelddadig optrad. Aan dat gerustellende beeld, meer was het niet, kwam een eind door de ‘Val van de Muur’ en de ineenstorting van het Sovjet Unie. Het Kwaad was er ineens niet meer, tot grote schrik van de zelfgenoegzame gezeten orde in het Westen en haar spreekbuizen in de commerciele massamedia. Zonder het vlees geworden Kwaad moesten ze ineens helemaal alleen verder, hun manicheistisch wereldbeeld was onderuit geschopt door de werkelijkheid. Hoe nu verder? Daarover morgen.