Thom Meens van de Volkskrant 5
Thom Meens: Naar mijn gevoel is juist door niet voor politiek correcte foto’s te kiezen, aangetoond dat het hier alleen ging om de kracht van het beeld. 
De Volkskrant ombudsman Thom Meens schrijft naar aanleiding van een klacht van de publicist Mohammed Benzakour:
'Een onjuist bijschrift met grote gevolgen
zaterdag 16 januari 2010 00:11 door ombudsman
Het jaaroverzicht van het Volkskrant magazine gaf met grote indrukwekkende foto’s onder meer een beeld van de korte oorlog tussen Israël en Palestijnen in Gazastad en van een dode Amerikaan in Afghanistan.
De foto van Gazastad toonde twee ontplofte fosforbommen boven de belegerde stad, maar dat werd in het bijschrift niet duidelijk. Daar stond het volgende: ‘Gazastad. Vanuit Libanon wordt op het noorden van Israël geschoten met raketten. De explosies die volgen, zetten de nachtelijke hemel tot in de wijde omtrek in lichterlaaie. De strijd tussen de Israëli’s en de Palestijnen, sinds 27 december 2008 weer hevig opgelaaid, gaat onverdroten door. Het Rode Kruis stelt dat de Israëlische troepen humanitaire hulp saboteren. De organisatie heeft grote moeite om met zijn ambulances de gewonden te bereiken, waardoor er nog meer slachtoffers vallen.’
Het bijschrift was onjuist. Te zien waren door Israël afgeschoten fosforbommen boven Gazastad. Dat is op verzoek van de correspondent in de regio direct gerectificeerd, maar dat heeft niet iedere lezer gezien.
De foto’s leidden tot een brief van een lezer die vindt dat de krant bewust een verkeerd beeld geeft van het conflict tussen Israël en de Palestijnen en van de oorlog in Afghanistan. Waarom geen beelden getoond van de vele burgerdoden, vroeg hij. Een citaat: ‘Gedurende de Gazabombardementen zijn in 12 dagen 1.400 Palestijnen gedood (onder wie 700 burgers en 450 kinderen), plus nog eens ruim 6.000 verminkten en gewonden. Aan Israëlische kant sneuvelden 13 soldaten. (…) Tot op de dag van vandaag sopt de Gaza-grond van het bloed. De VN sprak over een 'humanitaire ramp van ongekende omvang' en liet voor het eerst, na onderzoek, de term ‘oorlogsmisdaden’ vallen.’
De lezer verwijt de redactie dat ze wel oog heeft voor Israëlisch en Amerikaans leed, maar dat van Palestijnen en Afghanen verzwijgt.
De brievenredactie vroeg de fotoredactie van het magazine om een antwoord. Die liet weten dat de foto’s geen politieke keuze zijn, maar zijn gekozen om de gruwelen van de oorlog te laten zien. Het gaat om het beeld, niet meer en niet minder.
De ingezonden brief werd niet geplaatst omdat de redactie vond dat de suggestie van partijdigheid niet door feiten werd gesteund.
Daarmee nam de brievenschrijver geen genoegen. Hij schreef: ‘Kennelijk is het leidmotief van de fotografie uitsluitend 'sterk' als een Israëliet of een Amerikaan het slachtoffer is. En niet als het een Palestijn of Afghaan betreft.’
Zijn brief werd desondanks niet geplaatst, ook niet nadat hij de hoofdredacteur om een mening had gevraagd. Die schaarde zich achter de fotoredactie. Hij schreef: ‘Het niet publiceren van uw schrijven heeft niets te maken met een door u veronderstelde voorkeur voor een van de partijen in het Midden-Oostenconflict. Wij weten dat dit conflict van beide kanten grote emoties oproept, maar de krant in haar algemeenheid en de correspondent in de regio doen hun uiterste best om tot evenwichtige berichtgeving te komen. Naar onze bescheiden mening slagen wij daar goed in, hoe moeilijk het ook is in het huidige gepolariseerde klimaat om de voor- en tegenstanders van beide kampen in het conflict daarvan te overtuigen.’
Vervolgens vroeg de lezer mijn mening. De lezer heeft een punt, vind ik. Dat komt echter vooral doordat bij de foto van Gazastad een verkeerd bijschrift stond. Als daar was vermeld dat het (verboden) fosforbommen waren, afgeschoten door Israël, dan was niet het beeld ontstaan dat de redactie alleen kiest voor Amerikaans of, in dit geval, Israëlisch leed. Nu werd de suggestie gewekt dat Israël werd beschoten, terwijl het omgekeerde het geval was.
Met de fotokeuze op zichzelf is niets mis. In al zijn gruwelijkheid was de foto van de fosforbommen indrukwekkend. Mijn eerste gedachte was: je zult er wonen, arme Palestijnen. De foto van de Amerikaan staat volgens mij ook voor meer. Hij toont intens oorlogsleed. Een burgerdode zou het beeld niet hebben veranderd.
Naar mijn gevoel is juist door niet voor politiek correcte foto’s te kiezen, aangetoond dat het hier alleen ging om de kracht van het beeld. Je kunt twisten over de vraag of een jaaroverzicht ook een op een moet tonen wat er is gebeurd. De redactie van het magazine vond dat, anders dan ik, niet nodig.
De lezer heeft geen gelijk als hij de redactie partijdigheid verwijt. Ik heb afgelopen week de verslaggeving over de oorlog in Gaza en Libanon nog eens nagelezen. Er is steevast van twee kanten bericht. Maar helaas kan de krant het in dit conflict bij sommigen nooit goed doen.
http://www.vkblog.nl/bericht/296366/Een_onjuist_bijschrift_met_grote_gevolgen#commentaar
Naar aanleiding van deze foto's had ik op 30 december j.l. het volgende geschreven:
‘het moderne antisemitisme in Europa is het filosemitisme. De jood is heilig verklaard. We zien een liefde voor joden, louter en alleen omdat ze joden zijn. Voor de filosemiet blijft een jood de ander, de buitenstaander, net als voor de antisemiet. Als we het over Israel hebben dan hebben we het in feite over Europa, over het Europese onvermogen om met de ander te leven, over de continuïteit van het Europese antisemitisme dat zich nu tegen de Arabier richt, daarbij aangemoedigd door de zionistische propaganda. Opvallend is dat nu de joden in Europa worden geaccepteerd, zij grotendeels uit Europa zijn verdwenen. Het is als het ware alsof de wandelende jood eindelijk naar huis is gegaan, een gedachte die je zowel bij christenen als zionisten aantreft. Het Europees racisme heeft geleid tot de geboorte van Israel en het filosemitisme komt tevens voort uit het Europees besef gefaald te hebben in de geschiedenis. Maar waar het in feite allemaal om draait is niet de liefde voor de jood, maar de liefde voor het slachtoffer. Die geeft de filosemiet, dus niet het slachtoffer, maar de filosemiet zelf het gevoel een goed mens te zijn.
'Even voor alle duidelijkheid. De foto van de fosforbommen is aangeleverd door een buitenlands persbureau, inclusief het foute bijschrift. Maar het blijft natuurlijk ontzettend suf van de fotoredactie dat daar geen belletje is gaan rinkelen bij het zien van dat foute bijschrift.
Je kon op je tien vingers aanvoelen dat dit geen raketten waren, die vallen niet zo uiteen.
Dat belletje had wel moeten rinkelen en dat dit niet is gebeurd, is fout. Maar voor zover ik het heb kunnen achterhalen, is er geen sprake van dat de redactie bewust Israël uit de wind heeft willen houden. Er is domweg gekozen voor een mooie foto.
Wat ik gek vind, is dat bijna iedereen hier zeker weet dat er wel boze opzet van de redactie in het spel is. Raar, ik ben de enige die met de redactie heeft gesproken. Ben erg benieuwd waar u allemaal uw wijsheid vandaan haalt.'
Dit was zijn reactie:
'Dat zal allemaal best kloppen, maar waar haalt u het bewijs vandaan dat uitgerekend deze foto op basis van een vooroordeel is gekozen? Dat bewijs is er niet, want dat was niet zo.
De foto van Gazastad toonde twee ontplofte fosforbommen boven de belegerde stad, maar dat werd in het bijschrift niet duidelijk. Daar stond het volgende: ‘Gazastad. Vanuit Libanon wordt op het noorden van Israël geschoten met raketten. De explosies die volgen, zetten de nachtelijke hemel tot in de wijde omtrek in lichterlaaie. De strijd tussen de Israëli’s en de Palestijnen, sinds 27 december 2008 weer hevig opgelaaid, gaat onverdroten door. Het Rode Kruis stelt dat de Israëlische troepen humanitaire hulp saboteren. De organisatie heeft grote moeite om met zijn ambulances de gewonden te bereiken, waardoor er nog meer slachtoffers vallen.’
Het bijschrift was onjuist. Te zien waren door Israël afgeschoten fosforbommen boven Gazastad. Dat is op verzoek van de correspondent in de regio direct gerectificeerd, maar dat heeft niet iedere lezer gezien.
De foto’s leidden tot een brief van een lezer die vindt dat de krant bewust een verkeerd beeld geeft van het conflict tussen Israël en de Palestijnen en van de oorlog in Afghanistan. Waarom geen beelden getoond van de vele burgerdoden, vroeg hij. Een citaat: ‘Gedurende de Gazabombardementen zijn in 12 dagen 1.400 Palestijnen gedood (onder wie 700 burgers en 450 kinderen), plus nog eens ruim 6.000 verminkten en gewonden. Aan Israëlische kant sneuvelden 13 soldaten. (…) Tot op de dag van vandaag sopt de Gaza-grond van het bloed. De VN sprak over een 'humanitaire ramp van ongekende omvang' en liet voor het eerst, na onderzoek, de term ‘oorlogsmisdaden’ vallen.’
De lezer verwijt de redactie dat ze wel oog heeft voor Israëlisch en Amerikaans leed, maar dat van Palestijnen en Afghanen verzwijgt.
De brievenredactie vroeg de fotoredactie van het magazine om een antwoord. Die liet weten dat de foto’s geen politieke keuze zijn, maar zijn gekozen om de gruwelen van de oorlog te laten zien. Het gaat om het beeld, niet meer en niet minder.
De ingezonden brief werd niet geplaatst omdat de redactie vond dat de suggestie van partijdigheid niet door feiten werd gesteund.
Daarmee nam de brievenschrijver geen genoegen. Hij schreef: ‘Kennelijk is het leidmotief van de fotografie uitsluitend 'sterk' als een Israëliet of een Amerikaan het slachtoffer is. En niet als het een Palestijn of Afghaan betreft.’
Zijn brief werd desondanks niet geplaatst, ook niet nadat hij de hoofdredacteur om een mening had gevraagd. Die schaarde zich achter de fotoredactie. Hij schreef: ‘Het niet publiceren van uw schrijven heeft niets te maken met een door u veronderstelde voorkeur voor een van de partijen in het Midden-Oostenconflict. Wij weten dat dit conflict van beide kanten grote emoties oproept, maar de krant in haar algemeenheid en de correspondent in de regio doen hun uiterste best om tot evenwichtige berichtgeving te komen. Naar onze bescheiden mening slagen wij daar goed in, hoe moeilijk het ook is in het huidige gepolariseerde klimaat om de voor- en tegenstanders van beide kampen in het conflict daarvan te overtuigen.’
Vervolgens vroeg de lezer mijn mening. De lezer heeft een punt, vind ik. Dat komt echter vooral doordat bij de foto van Gazastad een verkeerd bijschrift stond. Als daar was vermeld dat het (verboden) fosforbommen waren, afgeschoten door Israël, dan was niet het beeld ontstaan dat de redactie alleen kiest voor Amerikaans of, in dit geval, Israëlisch leed. Nu werd de suggestie gewekt dat Israël werd beschoten, terwijl het omgekeerde het geval was.
Met de fotokeuze op zichzelf is niets mis. In al zijn gruwelijkheid was de foto van de fosforbommen indrukwekkend. Mijn eerste gedachte was: je zult er wonen, arme Palestijnen. De foto van de Amerikaan staat volgens mij ook voor meer. Hij toont intens oorlogsleed. Een burgerdode zou het beeld niet hebben veranderd.
Naar mijn gevoel is juist door niet voor politiek correcte foto’s te kiezen, aangetoond dat het hier alleen ging om de kracht van het beeld. Je kunt twisten over de vraag of een jaaroverzicht ook een op een moet tonen wat er is gebeurd. De redactie van het magazine vond dat, anders dan ik, niet nodig.
De lezer heeft geen gelijk als hij de redactie partijdigheid verwijt. Ik heb afgelopen week de verslaggeving over de oorlog in Gaza en Libanon nog eens nagelezen. Er is steevast van twee kanten bericht. Maar helaas kan de krant het in dit conflict bij sommigen nooit goed doen.
http://www.vkblog.nl/bericht/296366/Een_onjuist_bijschrift_met_grote_gevolgen#commentaar
Naar aanleiding van deze foto's had ik op 30 december j.l. het volgende geschreven:
Beste collega's van de Volkskrant,
Verschillende mensen maakten me attent op het fotografisch jaaroverzicht van het Volkskrant Magazine dat een dag voor Kerst verscheen. En inderdaad, dat overzicht is de moeite waard te analyseren. Na de obligate foto van een gelukkige Obama en zijn vrouw in gezelschap van de onvermijdelijke 'veiligheidsmensen', en wat andere human interest afbeeldingen zien we een over twee pagina's afgedrukte foto met als onderschrift: 'Gazastad. Vanuit Libanon wordt op het noorden van Israel geschoten met raketten. De explosies die volgen zetten de nachtelijke hemel tot in de wijde omtrek in lichterlaaie. De strijd tussen de Israeli's en de Palestijnen, sinds 27 december 2008 weer hevig opgelaaid, gaat onverdroten door. Het Rode Kruis stelt dat de Israelische troepen humanitaire hulp saboteren. De organisatie heeft grote moeite om met zijn ambulances de gewonden te bereiken, waardoor er nog meer slachtoffers vallen.'
Ik heb die zin enkele malen gelezen, want ik begreep hem niet. 'Vanuit Libanon wordt op het noorden van Israel geschoten met raketten. De explosies die volgen zetten de nachtelijke hemel tot in de wijde omtrek in lichterlaaie.' Als jullie even met mij meekijken naar de bovenste foto dan zien jullie hoe een regen van fosfor over een bebouwde kom neerdaalt bovenop Gazastad, waar een onbewapende burgerbevolking zich verschuilt in een van de meest dichtbevolkte stukjes aarde. Collega's, kennelijk moet ik jullie uitleggen dat dit een oorlogsmisdaad is, zoals deskundige juristen jullie kunnen uitleggen. Daarover met geen woord in het fotobijschrift. Waarom niet? Het is algemeen bekend dat zowel het VN-onderzoek als het onderzoek van talloze onafhankelijke mensenrechtenorganisaties hebben vastgesteld dat de Israelische strijdkrachten op grote schaal oorlogsmisdaden hebben gepleegd. Sterker nog: de Israelische autoriteiten zelf hebben dit toegegeven.
Zo formuleerde generaal Eisenkott de zogeheten Dahiye Doctrine van het Israelische leger als volgt: 'What happened in the Dahiya quarter of Beirut in 2006 will happen in every village from which Israel is fired on. We will apply disproportionate force at the heart of the enemy's weak spot (civilians) and cause great damage and destruction. From our standpoint, these are not civilian villages (towns or cities), they are military bases. This is not a recommendation. This is a plan. And it has been approved.' En het doel ervan is volgens de Israelische generaal b.d. Giora Eiland om 'the national infrastructure' te vernietigen 'and (inflicting) intense suffering among the population.' En ook de toenmalige Israelische premier Olmert dreigde met 'buitensporig geweld'. De lezer vindt hier niets van terug in jullie jaaroverzicht. Integendeel, de tekst suggereert dat het bloedbad, want dat was het, begonnen is met raketbeschietingen vanuit Libanon, wat apert onjuist is. En ook de suggestie dat de oorzaak van het grote aantal slachtoffers, onder wie meer dan 300 Palestijnse kinderen, het gevolg was van het 'saboteren' van 'humanitaire hulp' is een moedwillige vertekening van de werkelijkheid. Collectieve bestraffing, eveneens een oorlogsmisdaad, was juist de bedoeling van de extremisten onder de zionistische autoriteiten is Israel. Al deze feiten verzwijgen jullie. Waarom? Is dat de taak van een onafhankelijke journalist?
Nog gekker wordt het wanneer we de bladzijde omslaan en zien hoe de daders van de oorlogsmisdaden door de Volkskrant als slachtoffers worden afgebeeld. De tekst onder de foto die over twee pagina's is afgedrukt, luidt als volgt: Rouw. Israelische soldaten rouwen op 7 januari bij het graf van een kameraad. Sergeant Alex Mashavisky kwam om bij een gevecht in de Gazastrook. Ondanks herhaalde oproepen van de internationale gemeenschap tot een staakt-het-vuren gaan de gevechten tussen Israel enerzijds en de Palestijnse strijders van Hamas en de Islamitische Jihad anderzijds onverminderd door. De Israeliers zijn de Gazastrook binnengevallen om schuilplaatsen van Palestijnse strijders en hun wapens op te sporen en te vernietigen.'
Wat valt op aan dit bijschrift? Allereerst dat een slachtpartij waarbij meer dan 1400 Palestijnen worden gedood, de meerderheid van hen burgers, tegenover 'slechts' 10 Israelische militairen en 3 Israelische burgers, afgeschilderd wordt als 'gevechten'. Dit is geen strijd, geen oorlog, dit is een bloedbad, een afstraffing, terreur. Verder valt op dat het Joodse militair een naam heeft, terwijl de meer dan 1400 Palestijnse slachtoffers voor de Volkskrant naamloos zijn. Niet alleen dat, de Palestijnse slachtoffers, een veelvoud van de Joodse slachtoffers, zijn in tegenstelling tot de daders van de oorlogsmisdrijven onzichtbaar. Op de foto van Gazastad, een grote stad notabene, zien we geen enkel mens, Op de foto van de Joodse militairen staan alleen maar mensen, de omgeving is even onzichtbaar als de ware slachtoffers. Ik stel met nadruk 'de ware slachtoffers',aangezien een dode militair iemand is die tijdens zijn werk is gesneuveld, een bedrijfsongeval als het ware, terwijl een dood kind dat slachtoffer is van 'buitensporig geweld' een 'echt slachtoffer' is. Maar dat kind krijgt van jullie geen enkele aandacht. De Joden 'rouwen', de Palestijnen kennelijk niet. Althans, hun leed is onvoldoende relevant om in beeld te brengen. En dat is een bewuste keuze van jullie geweest.
Dan dit: 'De Israeliers zijn de Gazastrook binnengevallen om schuilplaatsen van Palestijnse strijders en hun wapens op te sporen en te vernietigen.' Dat is de officiele Israelische propaganda, waar je als journalist doorheen moet prikken, propaganda moet je niet klakkeloos doorgeven. In werkelijkheid ging het om een collectieve bestraffing, zoals de Israelische autoriteiten zelf ook hebben verklaard. Tijdens een recente wake op de Dam ter herinnering aan het bloedbad in Gaza betitelde de 85-jarige Hajo Meijer, overlevende van Auschwitz, de Israelische oorlogsmisdaden als 'staatsterreur'. Hij wees erop dat er een ononderbroken lijn loopt van Guernica, Warschau, Rotterdam naar Gaza. 'In alle gevallen werd getracht de bevolking op de knieen te dwingen door staatsterreur.' Ook Meijer citeerde in dit verband de Israelische generaal Eisenkott die de zogeheten Dahiye Doctrine, waarvan volgens de Israelische generaal b.d. Giora Eiland het doel is om 'the national infrastructure' te vernietigen 'and (inflicting) intense suffering among the population.'
Collega's van de Volkskrant, vanwaar nu al deze propaganda van jullie? Ik denk dat het te maken heeft met een variant van het aloude antisemitisme. Een maand geleden verklaarde de joods-Israelische filmmaker Eyal Sivan daarover het volgende tegenover mij:
In antwoord op de klacht van Mohammed Benzakour en vele andere lezers dat de Volkskrant onevenwichtig bericht over het conflict in het Midden-Oosten stelde Thom Meens het volgende: 'De lezer heeft geen gelijk als hij de redactie partijdigheid verwijt. Ik heb afgelopen week de verslaggeving over de oorlog in Gaza en Libanon nog eens nagelezen. Er is steevast van twee kanten bericht.'
Degenen die mijn weblog met enige regelmaat lezen weten dat ik de afgelopen vijf jaar herhaaldelijk gedocumenteerd heb aangegeven hoe tendentieus met name de Volkskrant-correspondent Alex Burghoorn vanuit Israel bericht. En omdat ik het dus oneens ben met de bewering van de Volkskrant-ombudsman stuurde ik hem vandaag deze reactie:
'Geachte Thom Meens
Kijk nog even met mij mee naar de eerste foto in het jaaroverzicht dan ziet u hoe een regen van fosfor over een bebouwde kom neerdaalt bovenop Gazastad, waar een onbewapende burgerbevolking zich verschuilt in een van de meest dichtbevolkte stukjes aarde. Kennelijk moet ik mijn Volkskrant-collega's uitleggen dat dit een oorlogsmisdaad is, zoals deskundige juristen kunnen uitleggen. Daarover met geen woord in het fotobijschrift. Waarom niet? Het is algemeen bekend dat zowel het VN-onderzoek als het onderzoek van talloze onafhankelijke mensenrechtenorganisaties hebben vastgesteld dat de Israelische strijdkrachten op grote schaal oorlogsmisdaden hebben gepleegd. Sterker nog: de Israelische autoriteiten zelf hebben dit toegegeven.
Zo formuleerde de Israelische generaal Eisenkott de zogeheten Dahiye Doctrine van het Israelische leger als volgt: 'What happened in the Dahiya quarter of Beirut in 2006 will happen in every village from which Israel is fired on. We will apply disproportionate force at the heart of the enemy's weak spot (civilians) and cause great damage and destruction. From our standpoint, these are not civilian villages (towns or cities), they are military bases. This is not a recommendation. This is a plan. And it has been approved.' En het doel ervan is volgens de Israelische generaal b.d. Giora Eiland om 'the national infrastructure' te vernietigen 'and (inflicting) intense suffering among the population.' En ook de toenmalige Israelische premier Olmert dreigde met 'buitensporig geweld'. De lezer vindt hier niets van terug in het jaaroverzicht. Integendeel, de tekst suggereert dat het bloedbad, want dat was het, begonnen is met raketbeschietingen vanuit Libanon, wat apert onjuist is. En ook de suggestie dat de oorzaak van het grote aantal slachtoffers, onder wie meer dan 300 Palestijnse kinderen, het gevolg was van het 'saboteren' van 'humanitaire hulp' is een moedwillige vertekening van de werkelijkheid. Collectieve bestraffing, eveneens een oorlogsmisdaad, was juist de bedoeling van de extremisten onder de zionistische autoriteiten is Israel. Al deze feiten verzwijgt de redactie. Waarom? Is dat de taak van een onafhankelijke journalist?
Nog gekker wordt het wanneer we de bladzijde omslaan en zien hoe de daders van de oorlogsmisdaden door de Volkskrant als slachtoffers worden afgebeeld. De tekst onder de foto die over twee pagina's is afgedrukt, luidt als volgt: 'Rouw. Israelische soldaten rouwen op 7 januari bij het graf van een kameraad. Sergeant Alex Mashavisky kwam om bij een gevecht in de Gazastrook. Ondanks herhaalde oproepen van de internationale gemeenschap tot een staakt-het-vuren gaan de gevechten tussen Israel enerzijds en de Palestijnse strijders van Hamas en de Islamitische Jihad anderzijds onverminderd door. De Israeliers zijn de Gazastrook binnengevallen om schuilplaatsen van Palestijnse strijders en hun wapens op te sporen en te vernietigen.'
Wat valt op aan dit bijschrift? Allereerst dat een slachtpartij waarbij meer dan 1400 Palestijnen worden gedood, de meerderheid van hen burgers, tegenover 'slechts' 10 Israelische militairen en 3 Israelische burgers, afgeschilderd wordt als 'gevechten'. Dit is geen strijd, geen oorlog, dit is een bloedbad, een afstraffing, terreur. Verder valt op dat het Joodse militair een naam heeft, terwijl de ruim 1400 Palestijnse slachtoffers, onder wie meer dan 300 kinderen, voor de Volkskrant naamloos blijven. Niet alleen dat, de Palestijnse slachtoffers, een veelvoud van de Joodse slachtoffers, zijn in tegenstelling tot de daders van de oorlogsmisdrijven volstrekt onzichtbaar gemaakt. Op de foto van Gazastad, een grote stad notabene, zien we geen enkel mens, Op de foto van de Joodse militairen staan alleen maar mensen, de omgeving is even onzichtbaar als de ware slachtoffers. Ik stel met nadruk 'de ware slachtoffers', aangezien een dode militair iemand is die tijdens zijn werk is gesneuveld, een bedrijfsongeval als het ware, terwijl een dood kind dat slachtoffer is van 'buitensporig geweld' een 'echt slachtoffer' is. Maar dat kind krijgt van de Volkskrant geen enkele aandacht. De Joden 'rouwen', de Palestijnen kennelijk niet. Althans, hun leed is onvoldoende relevant om in beeld te brengen. En dat is een bewuste keuze van de redactie geweest.
Dan dit: 'De Israeliers zijn de Gazastrook binnengevallen om schuilplaatsen van Palestijnse strijders en hun wapens op te sporen en te vernietigen.' Dat is de officiele Israelische propaganda, waar je als journalist doorheen moet prikken, propaganda moet je niet klakkeloos doorgeven. In werkelijkheid ging het om een collectieve bestraffing, zoals de Israelische autoriteiten zelf ook hebben verklaard. Tijdens een recente wake op de Dam ter herinnering aan het bloedbad in Gaza betitelde de 85-jarige Hajo Meijer, overlevende van Auschwitz, de Israelische oorlogsmisdaden als 'staatsterreur'. Hij wees erop dat er een ononderbroken lijn loopt van Guernica, Warschau, Rotterdam naar Gaza. 'In alle gevallen werd getracht de bevolking op de knieen te dwingen door staatsterreur.' Ook Meijer citeerde in dit verband de Israelische generaal Eisenkott. En het uiteindelijke doel ervan is volgens de Israelische generaal b.d. Giora Eiland om 'the national infrastructure' te vernietigen 'and (inflicting) intense suffering among the population.'
Thom Meens, u zult inmiddels begrijpen dat uw antwoord niet ingaat op de kern van de zaak. Desalniettemin, succes met uw krant.
vriendelijke groet
stan van houcke
journalist/schrijver
amsterdam'
Kijk nog even met mij mee naar de eerste foto in het jaaroverzicht dan ziet u hoe een regen van fosfor over een bebouwde kom neerdaalt bovenop Gazastad, waar een onbewapende burgerbevolking zich verschuilt in een van de meest dichtbevolkte stukjes aarde. Kennelijk moet ik mijn Volkskrant-collega's uitleggen dat dit een oorlogsmisdaad is, zoals deskundige juristen kunnen uitleggen. Daarover met geen woord in het fotobijschrift. Waarom niet? Het is algemeen bekend dat zowel het VN-onderzoek als het onderzoek van talloze onafhankelijke mensenrechtenorganisaties hebben vastgesteld dat de Israelische strijdkrachten op grote schaal oorlogsmisdaden hebben gepleegd. Sterker nog: de Israelische autoriteiten zelf hebben dit toegegeven.
Zo formuleerde de Israelische generaal Eisenkott de zogeheten Dahiye Doctrine van het Israelische leger als volgt: 'What happened in the Dahiya quarter of Beirut in 2006 will happen in every village from which Israel is fired on. We will apply disproportionate force at the heart of the enemy's weak spot (civilians) and cause great damage and destruction. From our standpoint, these are not civilian villages (towns or cities), they are military bases. This is not a recommendation. This is a plan. And it has been approved.' En het doel ervan is volgens de Israelische generaal b.d. Giora Eiland om 'the national infrastructure' te vernietigen 'and (inflicting) intense suffering among the population.' En ook de toenmalige Israelische premier Olmert dreigde met 'buitensporig geweld'. De lezer vindt hier niets van terug in het jaaroverzicht. Integendeel, de tekst suggereert dat het bloedbad, want dat was het, begonnen is met raketbeschietingen vanuit Libanon, wat apert onjuist is. En ook de suggestie dat de oorzaak van het grote aantal slachtoffers, onder wie meer dan 300 Palestijnse kinderen, het gevolg was van het 'saboteren' van 'humanitaire hulp' is een moedwillige vertekening van de werkelijkheid. Collectieve bestraffing, eveneens een oorlogsmisdaad, was juist de bedoeling van de extremisten onder de zionistische autoriteiten is Israel. Al deze feiten verzwijgt de redactie. Waarom? Is dat de taak van een onafhankelijke journalist?
Nog gekker wordt het wanneer we de bladzijde omslaan en zien hoe de daders van de oorlogsmisdaden door de Volkskrant als slachtoffers worden afgebeeld. De tekst onder de foto die over twee pagina's is afgedrukt, luidt als volgt: 'Rouw. Israelische soldaten rouwen op 7 januari bij het graf van een kameraad. Sergeant Alex Mashavisky kwam om bij een gevecht in de Gazastrook. Ondanks herhaalde oproepen van de internationale gemeenschap tot een staakt-het-vuren gaan de gevechten tussen Israel enerzijds en de Palestijnse strijders van Hamas en de Islamitische Jihad anderzijds onverminderd door. De Israeliers zijn de Gazastrook binnengevallen om schuilplaatsen van Palestijnse strijders en hun wapens op te sporen en te vernietigen.'
Wat valt op aan dit bijschrift? Allereerst dat een slachtpartij waarbij meer dan 1400 Palestijnen worden gedood, de meerderheid van hen burgers, tegenover 'slechts' 10 Israelische militairen en 3 Israelische burgers, afgeschilderd wordt als 'gevechten'. Dit is geen strijd, geen oorlog, dit is een bloedbad, een afstraffing, terreur. Verder valt op dat het Joodse militair een naam heeft, terwijl de ruim 1400 Palestijnse slachtoffers, onder wie meer dan 300 kinderen, voor de Volkskrant naamloos blijven. Niet alleen dat, de Palestijnse slachtoffers, een veelvoud van de Joodse slachtoffers, zijn in tegenstelling tot de daders van de oorlogsmisdrijven volstrekt onzichtbaar gemaakt. Op de foto van Gazastad, een grote stad notabene, zien we geen enkel mens, Op de foto van de Joodse militairen staan alleen maar mensen, de omgeving is even onzichtbaar als de ware slachtoffers. Ik stel met nadruk 'de ware slachtoffers', aangezien een dode militair iemand is die tijdens zijn werk is gesneuveld, een bedrijfsongeval als het ware, terwijl een dood kind dat slachtoffer is van 'buitensporig geweld' een 'echt slachtoffer' is. Maar dat kind krijgt van de Volkskrant geen enkele aandacht. De Joden 'rouwen', de Palestijnen kennelijk niet. Althans, hun leed is onvoldoende relevant om in beeld te brengen. En dat is een bewuste keuze van de redactie geweest.
Dan dit: 'De Israeliers zijn de Gazastrook binnengevallen om schuilplaatsen van Palestijnse strijders en hun wapens op te sporen en te vernietigen.' Dat is de officiele Israelische propaganda, waar je als journalist doorheen moet prikken, propaganda moet je niet klakkeloos doorgeven. In werkelijkheid ging het om een collectieve bestraffing, zoals de Israelische autoriteiten zelf ook hebben verklaard. Tijdens een recente wake op de Dam ter herinnering aan het bloedbad in Gaza betitelde de 85-jarige Hajo Meijer, overlevende van Auschwitz, de Israelische oorlogsmisdaden als 'staatsterreur'. Hij wees erop dat er een ononderbroken lijn loopt van Guernica, Warschau, Rotterdam naar Gaza. 'In alle gevallen werd getracht de bevolking op de knieen te dwingen door staatsterreur.' Ook Meijer citeerde in dit verband de Israelische generaal Eisenkott. En het uiteindelijke doel ervan is volgens de Israelische generaal b.d. Giora Eiland om 'the national infrastructure' te vernietigen 'and (inflicting) intense suffering among the population.'
Thom Meens, u zult inmiddels begrijpen dat uw antwoord niet ingaat op de kern van de zaak. Desalniettemin, succes met uw krant.
vriendelijke groet
stan van houcke
journalist/schrijver
amsterdam'
De Volkskrant-ombudsman reageerde als volgt:
'Even voor alle duidelijkheid. De foto van de fosforbommen is aangeleverd door een buitenlands persbureau, inclusief het foute bijschrift. Maar het blijft natuurlijk ontzettend suf van de fotoredactie dat daar geen belletje is gaan rinkelen bij het zien van dat foute bijschrift.
Je kon op je tien vingers aanvoelen dat dit geen raketten waren, die vallen niet zo uiteen.
Dat belletje had wel moeten rinkelen en dat dit niet is gebeurd, is fout. Maar voor zover ik het heb kunnen achterhalen, is er geen sprake van dat de redactie bewust Israël uit de wind heeft willen houden. Er is domweg gekozen voor een mooie foto.
Wat ik gek vind, is dat bijna iedereen hier zeker weet dat er wel boze opzet van de redactie in het spel is. Raar, ik ben de enige die met de redactie heeft gesproken. Ben erg benieuwd waar u allemaal uw wijsheid vandaan haalt.'
Ik emailde hem het volgende antwoord:
'geachte heer meens,
het antwoord daarop is simpel, ik ben meer dan vier decennia journalist en volg het midden-oosten al zo'n twee decennia. laat ik u slechts 1 simpel voorbeeld geven van de onevenwichtige berichtgeving door de westerse commerciele media zodra het over 'de joodse staat' handelt. het gaat hier om wat in het angelsaksisch taalgebied officieel heet 'censorship by omission'. Het volgende schreef ik acht jaar geleden in het tijdschrift de Humanist:
Twaalf jaar geleden bezocht ik in gezelschap van Anneke Jos Mouthaan van 'Een Ander Joods Geluid' en Israëlische vredesactivisten de bezette gebieden. Terwijl we in Gaza-stad met een Palestijnse kinderen spraken schoten Israëlische militairen zonder aanleiding op onze groep. Tijdens het begin van de tweede intifadah, in oktober 2000, was ik voor de VPRO-Radio op de Westoever en zag nabij Ramallah op enkele meters afstand van me hoe een dertienjarig Palestijns kind door een militaire scherpschutter met een hoge snelheidskogel door zijn rechteroog werd geschoten en stervende werd afgevoerd. Van zelfverdediging was geen sprake, de Israëlische soldaat schoot vanuit de bovenste verdieping van een hotel op een afstand van tenminste 400 meter. De journaliste Amira Hass van de Israëlische kwaliteitskrant Ha'aretz, die in tegenstelling tot de Nederlandse correspondenten op de Westoever woont, interviewde een van de sluipschutters. 'Wanneer de officieren te velde de scherpschutters opdracht geven te vuren, dan is de intentie om het hoofd te raken, want als hij schiet, doet hij dat om te doden… Twaalf jaar en ouder mogen we neerschieten,' aldus de Israëlische militair. Hij gaf overigens toe dat het moeilijk is om leeftijden te schatten. 'De richtlijnen… veranderen elke dag, soms zelfs meermalen per dag. Wanneer er aan Israëlische zijde doden vallen, mogen wij meer schieten.' Over het aantal Palestijnse doden zei hij: 'Zes per dag is normaal, het kunnen er ook veel meer zijn.' Het alleen verwonden van kinderen wordt doorgaans als ondoeltreffend beschouwd, want 'verwondingen hitsen de gemoederen veel meer op.'
Zie: home.wxs.nl/%7Ehouck006/israel...
In diezelfde tijd bleven de westerse commerciele media dit soort informatie verzwijgen omdat het niet paste in de propaganda van het zogeheten 'Vredeproces.' En zo verzweeg de 'vrije pers' dat vanaf herfst 1993, toen de Oslo-akkoorden werden ondertekend, tot de herfst van 2000, toen de tweede intifada uitbrak, de Israëlische overheid maar liefst 16.000 hectare Palestijns land confisqueerde. Bovendien werd in bezet gebied bijna 400 kilometer aan toegangswegen voor de Joodse kolonisten aangelegd, verdubbelde het totale aantal kolonisten en kwamen er 30 nieuwe nederzettingen bij. Desondanks bleven mijn collega's braaf de misleidende kwalificatie 'het vredesproces' gebruiken. Overigens was ik niet de enige journalist die getuige was van deze Israelische wreedheden. Elke journalist die serieus verslag wilde doen kon dit zien. Maar de meesten wilden het niet zien, omdat ze dan de consensus moesten verbreken, en op die manier hun carriere op het spel zouden zetten. Wie het wel zag was de gelauwerde oud-correspondent van The New York Times Chris Hedges. In zijn in 2003 verschenen boek War Is a Force That Gives Us Meaning schrijft hij over zijn verblijf in het Palestijnse vluchtelingenkamp Khan Younis in de Gaza strook:
It was still. The camp waited, as if holding its breath. And then, out of the dry furnace air a disembodied voice crackled over a loudspeaker from the Israeli side of the camp's perimeter fence. "Come on, dogs," the voice boomed in Arabic. "Where are all the dogs of Khan Younis? Come! Come!" I stood up and walked outside the hut. The invective spewed out in a bitter torrent. "Son of a bitch!" "Son of a whore!" "Your mother's cunt!" The boys darted in small packs up the sloping dunes to the electric fence that seperated the camp from the Jewish settlement abutting it. They lobbed rocks towards a jeep, mounted with a loudspeaker and protected by bulletproof armor plates and metal grating, that sat parked on the top of a hill known as Gani Tal. The soldier inside the jeep ridiculed and derided them. Three ambulances -- which had pulled up in anticipation of what was to come -- lined the road below the dunes. There was the boom of a percussion grenade. The boys, most no more than ten or eleven years old, scattered, running clumsily through the heavy sand. They descended out of sight behind the dune in front of me. There were no sounds of gunfire. The soldiers shot with silencers. The bullets from M-16 rifles, unseen by me, tumbled end-over-end through their slight bodies. I would see the destruction, the way their stomachs were ripped out, the gaping holes in their limbs and torsos, later in the hospital.'
Ook ik heb in het grootste Palestijnse ziekenhuis in het bezette Oost Jeruzalem Palestijnse kinderen zien sterven aan schotwonden of verwondingen veroorzaakt door zogeheten rubber kogels, die in feite van metaal zijn met een dun laagje rubber eromheen. Ik zag de geplette hoge snelheidskogels die chirurgen uit het lichaam van kinderen hadden verwijderd, tezamen met darmen en ander vitaal weefsel. Israelische kogels die met een snelheid van 1000 meter per seconde intern grote gruwelijke wonden veroorzaken. Iedere correspondent ter plaatse zou hier elke dag over hebben kunnen berichten, maar deden dit bewust niet en doen dit nog steeds niet. De hele wereld had al lang kunnen weten dat Israel een schurkenstaat is die op grote schaal de Palestijnse bevolking terroriseert en zonodig afslacht. Maar het Westen blijft deze terreur politiek, economisch en zelfs militair steunen en wel omdat wij geen normen en waarden hebben. We hebben veel praatjes, maar dat is om de werkelijkheid te verhullen. Deze terreur wordt gesteund door de westerse politici en verzwegen door een groot deel van de westerse commerciele media, door mensen zonder moraal.
Thom Meens, binnen deze onevenwichtige vorm van berichtgeving beoordeel ik de publicatie van de twee foto's in de Volkskrant. Ik kan u tientallen zo niet honderden voorbeelden geven van de tendentieuze berichtgeving zodra het het midden oosten betreft. u hoeft mijn website maar te volgen en u weet wat ik bedoel. Ook aan u de vraag:
draai de zaak om. stel de palestijnen hadden meer dan 1400 joods-israeli's vermoord, onder wie meer dan 300 kinderen. had de volkskrant dan in het jaaroverzicht een foto gepubliceerd van rouwende palestijnse strijders en een foto van verder onzichtbare en naamloze joden?
In afwachting van uw antwoord,
Stan van Houcke
Journalist/schrijver
Amsterdam
PS. Het is mijn collega Chris Hedges die erop wijst dat 'historical memory is hijacked by those who carry out war. They seek, when the memory challenges the myth, to oblitarate or hide the evidence that exposes the myth as lie. The destruction is pervasive, aided by an establishment, including the media, which apes the slogans and euphemisms parroted by the powerful.' Warm aanbevolen deze studie van Hedges, die jarenlang oorlogen van nabij gevolgd heeft. Titel: War Is a Force That Gives Us Meaning. En na het gelezen te hebben zult u het minder 'gek' vinden dat ook professionele journalisten sceptisch kunnen staan tegenover de journalistiek.'
het antwoord daarop is simpel, ik ben meer dan vier decennia journalist en volg het midden-oosten al zo'n twee decennia. laat ik u slechts 1 simpel voorbeeld geven van de onevenwichtige berichtgeving door de westerse commerciele media zodra het over 'de joodse staat' handelt. het gaat hier om wat in het angelsaksisch taalgebied officieel heet 'censorship by omission'. Het volgende schreef ik acht jaar geleden in het tijdschrift de Humanist:
Twaalf jaar geleden bezocht ik in gezelschap van Anneke Jos Mouthaan van 'Een Ander Joods Geluid' en Israëlische vredesactivisten de bezette gebieden. Terwijl we in Gaza-stad met een Palestijnse kinderen spraken schoten Israëlische militairen zonder aanleiding op onze groep. Tijdens het begin van de tweede intifadah, in oktober 2000, was ik voor de VPRO-Radio op de Westoever en zag nabij Ramallah op enkele meters afstand van me hoe een dertienjarig Palestijns kind door een militaire scherpschutter met een hoge snelheidskogel door zijn rechteroog werd geschoten en stervende werd afgevoerd. Van zelfverdediging was geen sprake, de Israëlische soldaat schoot vanuit de bovenste verdieping van een hotel op een afstand van tenminste 400 meter. De journaliste Amira Hass van de Israëlische kwaliteitskrant Ha'aretz, die in tegenstelling tot de Nederlandse correspondenten op de Westoever woont, interviewde een van de sluipschutters. 'Wanneer de officieren te velde de scherpschutters opdracht geven te vuren, dan is de intentie om het hoofd te raken, want als hij schiet, doet hij dat om te doden… Twaalf jaar en ouder mogen we neerschieten,' aldus de Israëlische militair. Hij gaf overigens toe dat het moeilijk is om leeftijden te schatten. 'De richtlijnen… veranderen elke dag, soms zelfs meermalen per dag. Wanneer er aan Israëlische zijde doden vallen, mogen wij meer schieten.' Over het aantal Palestijnse doden zei hij: 'Zes per dag is normaal, het kunnen er ook veel meer zijn.' Het alleen verwonden van kinderen wordt doorgaans als ondoeltreffend beschouwd, want 'verwondingen hitsen de gemoederen veel meer op.'
Zie: home.wxs.nl/%7Ehouck006/israel...
In diezelfde tijd bleven de westerse commerciele media dit soort informatie verzwijgen omdat het niet paste in de propaganda van het zogeheten 'Vredeproces.' En zo verzweeg de 'vrije pers' dat vanaf herfst 1993, toen de Oslo-akkoorden werden ondertekend, tot de herfst van 2000, toen de tweede intifada uitbrak, de Israëlische overheid maar liefst 16.000 hectare Palestijns land confisqueerde. Bovendien werd in bezet gebied bijna 400 kilometer aan toegangswegen voor de Joodse kolonisten aangelegd, verdubbelde het totale aantal kolonisten en kwamen er 30 nieuwe nederzettingen bij. Desondanks bleven mijn collega's braaf de misleidende kwalificatie 'het vredesproces' gebruiken. Overigens was ik niet de enige journalist die getuige was van deze Israelische wreedheden. Elke journalist die serieus verslag wilde doen kon dit zien. Maar de meesten wilden het niet zien, omdat ze dan de consensus moesten verbreken, en op die manier hun carriere op het spel zouden zetten. Wie het wel zag was de gelauwerde oud-correspondent van The New York Times Chris Hedges. In zijn in 2003 verschenen boek War Is a Force That Gives Us Meaning schrijft hij over zijn verblijf in het Palestijnse vluchtelingenkamp Khan Younis in de Gaza strook:
It was still. The camp waited, as if holding its breath. And then, out of the dry furnace air a disembodied voice crackled over a loudspeaker from the Israeli side of the camp's perimeter fence. "Come on, dogs," the voice boomed in Arabic. "Where are all the dogs of Khan Younis? Come! Come!" I stood up and walked outside the hut. The invective spewed out in a bitter torrent. "Son of a bitch!" "Son of a whore!" "Your mother's cunt!" The boys darted in small packs up the sloping dunes to the electric fence that seperated the camp from the Jewish settlement abutting it. They lobbed rocks towards a jeep, mounted with a loudspeaker and protected by bulletproof armor plates and metal grating, that sat parked on the top of a hill known as Gani Tal. The soldier inside the jeep ridiculed and derided them. Three ambulances -- which had pulled up in anticipation of what was to come -- lined the road below the dunes. There was the boom of a percussion grenade. The boys, most no more than ten or eleven years old, scattered, running clumsily through the heavy sand. They descended out of sight behind the dune in front of me. There were no sounds of gunfire. The soldiers shot with silencers. The bullets from M-16 rifles, unseen by me, tumbled end-over-end through their slight bodies. I would see the destruction, the way their stomachs were ripped out, the gaping holes in their limbs and torsos, later in the hospital.'
Ook ik heb in het grootste Palestijnse ziekenhuis in het bezette Oost Jeruzalem Palestijnse kinderen zien sterven aan schotwonden of verwondingen veroorzaakt door zogeheten rubber kogels, die in feite van metaal zijn met een dun laagje rubber eromheen. Ik zag de geplette hoge snelheidskogels die chirurgen uit het lichaam van kinderen hadden verwijderd, tezamen met darmen en ander vitaal weefsel. Israelische kogels die met een snelheid van 1000 meter per seconde intern grote gruwelijke wonden veroorzaken. Iedere correspondent ter plaatse zou hier elke dag over hebben kunnen berichten, maar deden dit bewust niet en doen dit nog steeds niet. De hele wereld had al lang kunnen weten dat Israel een schurkenstaat is die op grote schaal de Palestijnse bevolking terroriseert en zonodig afslacht. Maar het Westen blijft deze terreur politiek, economisch en zelfs militair steunen en wel omdat wij geen normen en waarden hebben. We hebben veel praatjes, maar dat is om de werkelijkheid te verhullen. Deze terreur wordt gesteund door de westerse politici en verzwegen door een groot deel van de westerse commerciele media, door mensen zonder moraal.
Thom Meens, binnen deze onevenwichtige vorm van berichtgeving beoordeel ik de publicatie van de twee foto's in de Volkskrant. Ik kan u tientallen zo niet honderden voorbeelden geven van de tendentieuze berichtgeving zodra het het midden oosten betreft. u hoeft mijn website maar te volgen en u weet wat ik bedoel. Ook aan u de vraag:
draai de zaak om. stel de palestijnen hadden meer dan 1400 joods-israeli's vermoord, onder wie meer dan 300 kinderen. had de volkskrant dan in het jaaroverzicht een foto gepubliceerd van rouwende palestijnse strijders en een foto van verder onzichtbare en naamloze joden?
In afwachting van uw antwoord,
Stan van Houcke
Journalist/schrijver
Amsterdam
PS. Het is mijn collega Chris Hedges die erop wijst dat 'historical memory is hijacked by those who carry out war. They seek, when the memory challenges the myth, to oblitarate or hide the evidence that exposes the myth as lie. The destruction is pervasive, aided by an establishment, including the media, which apes the slogans and euphemisms parroted by the powerful.' Warm aanbevolen deze studie van Hedges, die jarenlang oorlogen van nabij gevolgd heeft. Titel: War Is a Force That Gives Us Meaning. En na het gelezen te hebben zult u het minder 'gek' vinden dat ook professionele journalisten sceptisch kunnen staan tegenover de journalistiek.'
Thom Meens 25-01-2010 14:38
'Dat zal allemaal best kloppen, maar waar haalt u het bewijs vandaan dat uitgerekend deze foto op basis van een vooroordeel is gekozen? Dat bewijs is er niet, want dat was niet zo.
Dat u dat niet gelooft is niet mijn, maar uw probleem.'
Ik emailde hem vervolgens:
'geachte heer meens
ik zie het niet als mijn probleem dat de volkskrant-berichtgeving onevenwichtig is, het is eerder een probleem voor de slachtoffers van die berichtgeving, maar dat ben ik dus niet. overigens, zou u nu mijn vraag kunnen beantwoorden. ik herhaal hem nog even:
draai de zaak om. stel de palestijnen hadden meer dan 1400 joods-israeli's vermoord, onder wie meer dan 300 kinderen. had de volkskrant dan in het jaaroverzicht een foto gepubliceerd van rouwende palestijnse strijders en een foto van verder onzichtbare en naamloze joden?
en nu we toch bezig zijn, de relevante feiten die ik in mijn vorige stuk gaf werden dus door de volkskrant verzwegen zoals ik opmaak uit uw opmerking: 'dat zal allemaal best kloppen'. kunt u een verklaring geven voor het feit dat de volkskrant deze feiten bewust verzweeg?
in afwachting van uw antwoord
stan van houcke'
ik zie het niet als mijn probleem dat de volkskrant-berichtgeving onevenwichtig is, het is eerder een probleem voor de slachtoffers van die berichtgeving, maar dat ben ik dus niet. overigens, zou u nu mijn vraag kunnen beantwoorden. ik herhaal hem nog even:
draai de zaak om. stel de palestijnen hadden meer dan 1400 joods-israeli's vermoord, onder wie meer dan 300 kinderen. had de volkskrant dan in het jaaroverzicht een foto gepubliceerd van rouwende palestijnse strijders en een foto van verder onzichtbare en naamloze joden?
en nu we toch bezig zijn, de relevante feiten die ik in mijn vorige stuk gaf werden dus door de volkskrant verzwegen zoals ik opmaak uit uw opmerking: 'dat zal allemaal best kloppen'. kunt u een verklaring geven voor het feit dat de volkskrant deze feiten bewust verzweeg?
in afwachting van uw antwoord
stan van houcke'
Ik heb nog geen antwoord gekregen. We wachten af. Interessant is elk geval al dat Thom Meens beseft dat de Volkskrant berichtgeving vanuit Israel op zijn minst onevenwichtig is. Ik hou u op de hoogte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten