dinsdag 18 december 2012

'Deskundigen' 60


Amerikaanse diplomaten horen tot de beste ter wereld, het land beschikt over voortreffelijke informatiesystemen… de universiteiten en het State Department beschikken over briljante strategen en politieke analisten…'
Geert Mak. Pagina 463 van Reizen zonder John.

Ik denk dat bijna niemand het met mij oneens zal zijn wanneer ik stel dat er geen beter voorbeeld denkbaar is om deze bewering op juistheid te testen dan de Midden-Oosten politiek van de VS. In dit olierijke gebied ligt naar schatting meer dan 60 procent van de oliereserves die het Westen nodig heeft om zijn welvaart op peil te houden. Dat is de voornaamste reden waarom zowel Europa als de VS de Israelische onderdrukking van de Palestijnen en voortgaande diefstal van hun land economisch, politiek en zelfs militair steunt. Ondanks sporadische kritiek van westerse politici is het een feit dat Europa de grootste handelspartner van de ‘Joodse natie’ is en de VS de grootste wapenleverancier, terwijl Washington daadwerkelijke stappen tegen de zionistische staat telkens weer in de VN-Veiligheidsraad blokkeert. Hoeveel aandacht besteedt Geert Mak aan deze politiek in zijn 576 pagina’s tellende reisboek? In de inhoudsopgave staat Israel zes maal vermeld. Ter vergelijking: Japan 15 maal, terwijl toch ‘1960 het jaar [is] waarin deze geschiedenis begint,’ aldus pagina 17 van zijn boek. Vier van de zes vermeldingen gaan niet over Israel zelf, de vijfde betreft slechts een terloopse opmerking over Israel en één handelt over een ‘meer delicate kwestie is,’ namelijk: ‘is het eenzijdige pro-Israelbeleid van de Verenigde Staten nog wel in het Amerikaanse belang?Een vraag die Geert Mak niet beantwoordt, want hij weet:
Alleen al de vraag is een vloek in de ogen van het zwaar protestantse electoraat electoraat en van een deel van de joodse kiezer. Wie de Israelische leiders blijft steunen, wat ze ook zeggen en doen, krijgt van sommige miljardairs miljoenen toegestopt, wie kritische geluiden laat horen kan maar beter uitkijken: bijna geen politicus kan zich veroorloven om de gunst van het American Israel Public Affairs Committee te verspelen.
Hoe dit te rijmen valt met het, volgens Mak, 'vitale karakter van de Amerikaanse democratie'  zet hij niet uiteen en hij doet verder geen moeite om het Midden-Oosten beleid van de Amerikaanse presidenten te analyseren. Kennelijk is dit niet belangrijk voor de lezers van zijn reisgids, die samen met hem ‘op zoek naar Amerika’ zijn. En toch is het van doorslaggevend belang om een antwoord te zoeken, omdat vooral oorlogsgeweld een belangrijk, zo niet het belangrijkste element is van de Amerikaanse buitenlandse politiek. In Tragedy & Farce. How the American Media Sell Wars, Spin Elections and Destroy Democracy schrijven de Amerikaanse correspondent van The Nation in Washington, John Nichols, en professor Robert W. McChesney:
On… two most central tests of a free press – war and the disposition of political power – our media failed miserably, with severe consequences we may not yet be able to fully imagine… This media system is not natural, it does not result from a free market. Rather, it is shaped by corrupt policies and subsidies made secretly by powerful corporate interests and their political bagmen in Washington, D.C. and the state capitols… The same firms that dominate journalism tend to dominate everything else, and the same corrupt policymaking that has permitted journalism to deteriorate is wreaking havoc on our media culture everywhere. Some of the flaws in our political journalism are deep seated and are owed to commercial control of the press and to the professional code which emerged roughly a century a century ago… It is the current commissars of the U.S. media system who are the interlopers; they are the ones who have betrayed democracy… As veteran journalist Bill Moyers noted in an address to the 2005 National Conference on Media Reform that bemoaned the president patterns in major media news programs: ‘Objectivity is not satisfied by two opposing people offering competing opinions, leaving the viewer to split the difference.’ Rather, Moyers noted in the lonely voice of the boy who asserted that the emperor had no clothes, ‘objective journalism means describing the object being reported on, including the little fibs and fantasies as well as the Big Lie of the people in power.’

En het is juist dit laatste waaraan het boek van Mak schort doordat hij in anekdotiek blijft steken. geen context geeft waarin de werkelijkheid zich voltrekt en de lezer met een mainstream versie van de werkelijkheid wordt opgescheept. Nichols en McChesney:

Lied to by our leaders, cut off from popular information, and denied the debate that is essential to the maintenance of genuine democracy, Americans have seen the prologue to tragedy or farce.

Hetzelfde geld voor de rest het Westen, inclusief Nederland waarin de commerciele pers de officiele versie van de werkelijkheid opdient en werkelijk dissidente stemmen marginaliseert. De zogeheten vrije pers

becomes meaningless when it is employed merely in the pursuit of profit by media companies that feel no responsibility to preserve and advance democracy.

President Madison wees hier al in 1822 op toen hij verklaarde dat

A popular Government without popular information or the means of acquiring it, is but a Prologue to a Farce or a Tragedy or perhaps both.
Vandaar het belang van een serieuze beschouwing van hoe de Amerikaanse ‘democratie’ in de praktijk functioneert. Immers,
it becomes clear that partisan journalism had its strengths, not the least of which was its tendency to contextualize political issues so that citizens could recognize seemingly random events as part of a coherent pattern,
aldus de auteurs van Tragedy & Farce. De haast terloopse vermeldingen in Mak’s Reizen zonder John hadden in een context moeten worden geplaatst om de lezers ‘a coherent pattern’ te kunnen geven. En dat geldt zeker voor het Midden-Oosten beleid van de VS, dat al decennialang in flagrante strijd is met de eigen gepropageerde normen en waarden betreffende democratie en mensenrechten. Een beleid dat ook door zijn ‘blowback,’ verregaande consequenties heeft, zoals we sinds 11 september 2001 in Irak en Afghanistan hebben kunnen zien. In het bij Penguin verschenen boek Gaza in Crisis. Reflections on Israel’s War Against the Palestinians verklaart Noam Chomsky, zelf een zionist van het eerste uur:
Palestinians committed a grave crime by Western standards. They voted ‘the wrong way.’ The United States instantly joined Israel in punishing Palestinians for their misconduct, with Europe toddling along behind as usual. There is nothing novel about the reaction to these Palestinian ‘misdeeds.’ Though it is obligatory to hail our leaders for their sincere dedication to bringing democracy to a suffering world, perhaps in an excess of idealism, the more serious scholar/advocates of the mission of ‘democracy promotion’ recognize that there is a ‘strong line of continuity’ running through all administrations: the United supports democracy if and only if it confirms to U.S. stategic and economic interests. In short, the project is pure cynicism, if viewed honestly. And quite commonly, the U.S. project should be described as one of blocking democracy, not promoting it. Dramatically so in the case of Palestine.
The punishment of Palestinians for the crime of voting the wrong way was severe. With constant U.S. backing, Israel increased its violence in Gaza, withheld funds that it was legally obligated to transmit to the Palestinian Authority, tightened its siege, and in a gratuitous act of cruelty, even cut off the flow of water to the arid Gaza Strip. The Israeli attacks became far more severe after the capture of Corporal Gilad Shalit on june 25, 2006, which the West portrayed as a terrible crime. Again, pure cynicism. Just one day before, Israel kidnapped two civilians in Gaza – a far worsde crime than capturing a soldier – and transported them to Israel (in violation of international law, but that is routine), where they presumably joined the roughly one thousand prisoners held by Israel without charges, hence kidnapped. None of this merits more than a yawn in the West.
There is non eed here to run through the ugly details, but the U.S.-Israel maden sure that Hamas would not have a chance to govern. And of course, the two leaders of the rejectionist camp flatly rejected Hamas’s call for a long-term cease-fire to allow for negotiations in terms of the international consensus on a two-state settlement, which the United States and Israel reject, as they have done in virtual isolation for over thirty years, with rare and temporary departures.
Meanwhile, Israel stepped up its programs of annexation, dismemberment, and imprisonment of shrinking Palestinian cantons in the West Bank, always with decisive U.S. backing despite occasional minor complaints, accompanied by the wink of an eye and munificent funding.
Wanneer Geert Mak dit beleid in een bredere context had geplaatst zou hij daarmee structurele kritiek op het Amerikaanse systeem hebben uitgeoefend. Alleen al een beschrijving van de feiten is voldoende om het positieve imago van de VS te vernietigen. Eenmaal in een historische, politieke, of sociaal-culturele context geplaatst leveren die feiten automatisch een fundamentele kritiek op. Een dergelijke kritiek verkoopt evenwel niet, zo weet ik uit eigen ervaring. Mak schampt daarom de werkelijkheid en verzwijgt meer dan hij onthult. Chomsky over de feiten:
There is a standard operating procedure for overthrowing an unwanted government: arm the military to prepare for a military coup. The U.S.-Israel adopted this conventional plan, arming and training Fatah to win by force what it lost at the ballot box… They have now a pretext for tightening the stranglehold on the people of Gaza, cheerfully pursuing policies that the prominent international law scholar Richarde Falk describes as a prelude to genocide that ‘should remind the world of the famous post-Nazi pledge of ‘never again,”’
waarbij vermeld moet worden dat de gerenommeerde Richard Falk zichzelf omschrijft als an American Jew.’ Een andere joodse intellectueel en de zioniste van het eerste uur, Hannah Arendt, waarschuwde al in 1945 voor de volgende ontwikkeling:
Paradoxaal als het mag klinken, maar juist de nationalistische misvatting dat een natie een inherente onafhankelijkheid bezit, had tot gevolg dat de zionisten de joodse nationale emancipatie volledig afhankelijk maakten van de materiele belangen van een andere natie. Het feitelijke resultaat was een terugkeer van de nieuwe beweging naar de traditionele methoden van shtadlonus (de vroegere 'hofjoden’ die vanwege hun financiele steun aan de Europese machten voor hun eigen zaak konden lobbyen. SvH), die de zionisten ooit eens zo bitter hadden gehaat en zo fel hadden gehekeld. Nu kenden ook de zionisten politiek gesproken geen betere plaats meer dan de foyers van de machtigen en ze kenden geen betere basis voor hun overeenkomsten dan de goede diensten aan te bieden als agenten van buitenlandse belangen... Maar slechts dwaasheid kan een beleid dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van de buren verspeelt […] Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een oplossing van het Arabisch-joodse conflict?
Hannah Arendt heeft gelijk gekregen, opnieuw spelen de Joden in Israel de rol van 'hofjoden,' ditmaal voor de belangen van de Amerikaanse machthebbers. Opnieuw worden de joden gebruikt en zijn ze daarvan zelf de dupe geworden.  Zoals Arendt benadrukte zou door de Palestijnen te verdrijven de haat alleen maar kunnen toenemen onder de Arabische buren. Israel zou immers alleen kunnen overleven door
bij een buitenlandse macht bescherming te zoeken dan wel een functionerend vergelijk met hun buren moeten sluiten […] de zionisten [zullen] als zij de Mediterrane volken blijven negeren en slechts rekening houden met grootmachten ver weg, alleen maar hun werktuigen blijken, de agenten van vreemde en vijandelijke belangen. Joden die hun eigen geschiedenis kennen zouden zich bewust moeten zijn dat een dergelijke stand van zaken onvermijdelijk zal leiden tot een nieuwe golf van jodenhaat; het antisemitisme van morgen zal verklaren dat joden niet enkel profiteerden van de aanwezigheid van de vreemde mogendheden in die regio, maar dat zij in feite deze hadden beraamd en daarom de schuld dragen voor de consequenties ervan […] De joden die realistisch’ proberen mee te doen aan de koehandel van de door oliebelangen geregeerde politiek in het Midden-Oosten, zullen zich net zo ongemakkelijk voelen als mensen met een hartstocht voor de koehandel, maar niet over koeien noch geld beschikken en besluiten om bij gebrek aan beide het grandioos geschreeuw te imiteren waarmee doorgaans deze opzichtige transacties vergezeld gaan.
Arendt's woorden maken duidelijk dat de westerse politiek, en in navolging daarvan de westerse commerciele massamedia, de Joden in Israel gebruiken voor hun eigen belangen. Uiteindelijk zijn zij ook geen vrienden van de 'Joodse staat', maar de grootst mogelijke vijanden.
In het essay Het Zionisme Bij Nader Inzien schreef ze twee jaar voor het VN-Verdelingsplan van 1947:
Het eindresultaat van vijftig jaar zionistische politiek is belichaamd in de recente resolutie van de grootste en invloedrijkste afdeling van de Zionistische Wereldorganisatie. Tijdens de laatste jaarlijkse conventie in Atlantic City in oktober 1944 namen Amerikaanse zionisten van links tot rechts unaniem de eis aan voor een ‘vrije en democratische joodse staat… [die] geheel Palestina zal omvatten, onverdeeld en onverminderd.’ Dit is een keerpunt in de zionistische geschiedenis, want het betekent dat het revisionistische programma, zo lang en bitter verworpen, uiteindelijk gewonnen heeft. De resolutie van Atlantic City gaat zelfs een stap verder dan het Biltmore Programma (1942), waarin de joodse minderheid minderheidsrechten had toegekend aan de Arabische meerderheid. Ditmaal werden de Arabieren in de resolutie simpelweg niet genoemd, wat hun – dat moge duidelijk zijn - de keuze laat tussen vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap… Deze doelen blijken nu volledig identiek te zijn aan die van de extremisten wat betreft de toekomstige politieke inrichting van Palestina. Het is de doodsklap voor die joodse groeperingen in Palestina zelf die onvermoeibaar hebben gepleit voor een vergelijk tussen de Arabische en de joodse bevolking. Anderzijds zal het de meerderheid onder het leiderschap van Ben-Goerion aanzienlijk versterken… Door de resolutie zo bot te verwoorden op een moment dat hun geschikt leek, hebben de zionisten voor een lange tijd iedere kans op onderhandelingen met de Arabieren verspeeld, want wat de zionisten ook mogen aanbieden, ze zullen niet vertrouwd worden. Dit zet op zijn beurt de deur wijd open voor een macht van buiten om het heft in handen te nemen zonder de twee meest betrokken partijen te raadplegen. De zionisten hebben nu daadwerkelijk alles gedaan om een onoplosbaar ‘tragisch conflict’ te creëren, dat alleen kan worden beëindigd door het doorhakken van de Gordiaanse knoop. Het zou erg naïef zijn om te geloven dat het doorhakken van de knoop altijd in het voordeel van de joden zou uitpakken en ook is er geen enkele reden om aan te nemen dat het zou resulteren in een duurzame oplossing.
Als overlevende van Auschwitz schrijft de joods Hongaarse auteur Imre Kertész in De verbannen taal:
Er is een Holocaustconformisme ontstaan, een Holocaustsentimentalisme, een Holocaustcanon, een Holocausttaboesysteem samen met de daarbijbehorende talige wereld, er zijn Holocaustproducten ontstaan voor Holocaustconsumptie... kitsch is ook als Auschwitz uitsluitend tot een zaak van Duitsers en joden wordt gedegradeerd, een soort van fatale onverenigbaarheid van twee collectiviteiten; als men ervan afziet om de politiek en de psychologie van de moderne totalitarismen in kaart te brengen, als Auschwitz beperkt wordt tot de direct betrokkenen en niet als een wereldgebeurtenis wordt opgevat. Verder beschouw ik alles als kitsch wat kitsch is.
Uit angst voor antisemiet te worden versleten of vanwege commerciele overwegingen de mond houden over het Israelische onrecht getuigt niet alleen van een laf conformisme en een stupide struisvogelpolitiek, maar tevens van intellectuele corruptie die alle zo kenmerkend zijn voor het poldermodel. De kwalificaties ‘beste ter wereld, voortreffelijke informatiesystemen, briljante strategen en politieke analysten’ op ‘het State Department’ zonder de Amerikaanse Midden-Oosten politiek te hebben bestudeerd toont een gebrek aan integriteit aan. De Arabische wereld met rond de 300 miljoen inwoners staat op het punt te ontploffen door armoede, bevolkingsexplosie, stagnatie, corruptie en de jarenlange Europese en Amerikaanse steun voor dictators die de westerse belangen veilig stelden. Al op 5 februari 2005 waarschuwde Isobel Coleman, ‘Senior Fellow for U.S. Foreign Policy; Director of the Civil Society, Markets, and Democracy Initiative; and Director of the Women and Foreign Policy Program’ voor het volgende: 
While the Middle East lurches from crisis to crisis, its greatest challenge today is probably not what most people think. It’s jobs.
With 65 percent of the region’s population under the age of 25, the Middle East has the fastest-growing labor force of any part of the world. This youth bulge is surging onto the labor market like a massive demographic tsunami. Just to keep pace with population growth, the Middle East must create 80 million new jobs over the next 15 years. And if it hopes to put a dent in its already high unemployment rate of 15 percent, it must create 100 million new jobs by 2020—a near doubling of today’s total employment.
To put this into perspective, the Middle East must create jobs at twice the pace of the United States in the go-go Clinton years, in an increasingly competitive international environment that is already accommodating the rise of India and China. Without making deep structural reforms, Middle East governments will never be able to meet the employment needs of its increasingly disaffected youth—a stark fact that, left unaddressed, leaves an entire generation ripe for radicalization.
Unemployment is a problem throughout Arab society, but it is most acutely a youth issue. Fifty percent of those unemployed are between the ages of 15 and 24. Unemployment is also highest among those with some formal education. In the past, these young graduates could expect employment in the public sector, but as formal education has significantly expanded over the past generation and government coffers have come under increasing pressure, the public sector can no longer absorb what public school systems produce.
Met het oog op de olievoorraden in deze regio en het feit dat de Arabische wereld voor een groot deel aan Europa grenst getuigt het van een onvergeeflijke blindheid van Mak om zowel in zijn In Europa boek als in zijn Amerikaanse reisgids hiernaar geen grondig onderzoek te hebben gedaan. Vooral ook omdat de Palestijnse zaak in de Derde Wereld gezien wordt als het voorbeeld bij uitstek van de westerse hypocrisie.

Geen opmerkingen: