Chris Kijne van de VPRO 29

De International Herald Tribune van dinsdag 1 mei 2012. Rechts bovenin meldt de 'global edition of the New York Times' dat de kans op een aanval op Iran drastisch is verminderd. 

Gisteren schreef ik het volgende:

‘Volgens de televisiejournalist Chris Kijne is de New York Times ‘de beste krant van de wereld,’ die regelmatig stelt: ‘Ho, wacht even, niet te snel,’ zo citeert hij David Carr, de media-journalist van de Times. De lezer van Kijne's stukjes zal zich afvragen of de man die voor hem/haar de opinies maakt alle kranten ter wereld bestudeert om tot een gefundeerd oordeel te komen dan wel dat hij opnieuw een cliché gebruikt. http://www.spreekbuis.nl/content/2625/Kijne:_Page_One.html’

http://stanvanhoucke.blogspot.com/2012/05/chris-kijne-van-de-vpro-28.html

De vraag is nu waarom Chris Kijne de New York Times 'de beste krant van de wereld' vindt. Het antwoord is kort maar krachtig: omdat Kijne net als de Volkskrant-opiniemaker Paul Brill en nagenoeg de voltallige Nederlandse commerciele pers zijn 'informatie' dan wel mening zonder bronvermelding uit de Times overschrijft, soms letterlijk, soms met enige aanpassingen, maar altijd enkele dagen later dan de New York Times. Om te verhullen dat ze hun meningen overschrijven uit deze krant gebruiken ze talloze vaak hilarische eufemismen, zoals Brill onlangs weer deed toen hij het over zijn opmerkelijke 'Fingerspitzengefühl' had. Leest u het volgende bericht uit de weblog Hotel Terminus:

‘PAUL BRILL EN ZIJN FINGERSPITZENGEFÜHL

"Komt er oorlog met Iran? Een half jaar geleden zou ik hebben gezegd: 60 procent kans ja, 40 procent kans nee. Nu komt mijn kansberekening - ook wel genaamd Fingerspitzengefühl - uit op 60 procent nee, 40 procent ja. Geen fenomenale ommezwaai, wel een significante kentering, aldus Paul Brill."

Paul Brill, opiniemaker van de Volkskrant

fingerspitzengefühl

fin - ger - spit - zen - ge - fühl [` fieng ` rsjpiets ` n g` fuul] («Duits) het -woord

Eigenschap van kenners waardoor ze met slechts weinig of vage gegevens tot conclusies komen

De pro-Israël lobbyist van de Volkskrant Paul Brill, die zichzelf in de eerste alinea citeert, meent dat zijn Fingerspitzengefühl journalistieke waarde heeft. Dat hij met zijn 'kennis' over de verhoudingen in het Midden-Oosten de krantlezer informeert. Maar dat doet hij niet. Dat bewijst hij bijvoorbeeld door, wanneer het om Israël en Iran en kernwapens gaat, consequent het Israëlische arsenaal van 200 à 300 illegale kernkoppen te verzwijgen. En dat Israël al vanaf de jaren 50 atoominspecteurs de toegang weigert tot haar nucleaire installaties.

Ook ontbreekt er in de fantomen van Brill's Fingerspitzengefühl altijd dat:

"...de Iraniers niet in strijd met de regels van het Non-Proliferatie Verdrag handelen, dat een Amerikaanse of Israelische aanval een oorlogsmisdaad betekent, dat Israel wel degelijk het internationaal recht schendt, omdat in datzelfde Verdrag staat dat alle kernmogendheden hun kernwapens dienen te ontmantelen en het Internationaal Gerechtshof 'van oordeel was dat de dreiging met of het gebruik van kernwapens ofwel totaal onwettig is, ofwel onwettig behalve in één welbepaalde situatie. Dat betekent dat een tweederde meerderheid van de rechters de algemene wettelijkheid van kernwapens verwierp.' Maar daarover zwijgt Paul Brill, deze informatie past niet in het propagandamodel waaraan Israel zijn status ontleent en Paul Brill zijn identiteit.

(Stan van Houcke)

Wel suggereerde Brill gisteren dat er een verband bestaat tussen de holocaust en het Iraanse nucleaire programma. Fingerspitzengefühl, of een irrationele kwinkslag van Brill's identiteitsprobleem? Hij kon het in ieder geval niet laten. De veelvuldig gelauwerde journalist Robert Fisk vatte Brill's Fingerspitzengefühl over Iran scherp samen:

Iran, the dark revolutionary Islamist menace. Shia Iran, protector and manipulator of World Terror, of Syria and Lebanon and Hamas and Hezbollah. Ahmadinejad, the Mad Caliph. And, of course, Nuclear Iran, preparing to destroy Israel in a mushroom cloud of anti-Semitic hatred, ready to close the Strait of Hormuz – the moment the West's (or Israel's) forces attack.

In 2007 schreef Brill in de Volkskrant:

...Benjamin Netanyahu, die heeft beloofd ‘alles te doen wat noodzakelijk is’ om een Iraans kernwapen te verijdelen. En dat kernwapen kan dit jaar al in het vizier komen.

Fingerspitzengefühl? Het doet me eerder denken aan een Duits gezegde: Wenn der Hahn kräht auf dem Mist, dann ändert sich´s Wetter, oder es bleibt wie es ist. Nederlandse opiniemakers - die zichzelf steevast journalist, redacteur of correspondent noemen - kraaien en kakelen in de mist of het een lieve lust is. Het zijn de mannen en vrouwen in de witte jassen, die beweren dat product X wetenschappelijk bewezen beter is dan alle andere producten. De mainstream kranten hebben hun focus verlegd van informatie naar consumptie. Hoe meer je leest, hoe minder je weet.

Lees ook:

Hotel Terminus » Paul Brill: het Westen moet 'beelden van hongerende kinderen in Iran' negeren

Stan van Houcke » Paul Brill van de Volkskrant

The Independent » Robert Fisk: We've been here before – and it suits Israel that we never forget 'Nuclear Iran'

New York Times » (16) U.S. Agencies See No Move by Iran to Build a Bomb’

http://eindpunt.blogspot.com/2012/05/paul-brill-en-zijn-fingerspitzengefuhl.html

Aldus Hotel Terminus. Er komt nog iets bij. Bijna een werkweek eerder had de redactie van de International Herald Tribune het volgende bericht op de voorpagina gezet:

‘War alarms over Iran show signs of lessening

International Herald Tribune

April 30, 2012 | JAMES RISEN | Copyright

JAMES RISEN

International Herald Tribune

04-30-2012

War alarms over Iran show signs of lessening

Byline: JAMES RISEN

Type: News

No one, however, is discounting the possibility that the current optimism could fade.

After a winter of alarm over the possibility that a military conflict over the Iranian nuclear program might be imminent, U.S. officials and outside analysts now believe the chances of war in the near future have significantly decreased.’

http://www.highbeam.com/doc/1P1-204856370.html

En op dinsdag 1 mei 2012 nam ik dit bericht over van  een Amerikaanse persbron die niet tot de mainstream behoort en dus niet door de Nederlandse commerciele media wordt geciteerd:

'Iran 352 

Jim Lobe 

Published: Tuesday 1 May 2012

Fears of a U.S. or Israeli attack on Iran this year have clearly receded, especially since all sides left the last P5+1 meeting in Istanbul Apr. 14 seemingly satisfied with the seriousness of the exchanges and guardedly optimistic that a diplomatic solution could yet be achieved.

The threat of a military attack on Iran's nuclear facilities this year appears to have substantially subsided over the past several weeks as a result of several developments, including the biting criticisms voiced recently by former top national security figures of Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu and his defense minister, Ehud Barak.'

http://www.nationofchange.org/israeli-dissent-may-create-more-space-iran-nuclear-deal-1335885631 

http://stanvanhoucke.blogspot.com/2012/05/iran.html

Met andere woorden: de New York Times is 'de beste krant van de wereld' omdat journalisten als Kijne en Brill dit dagblad zonder bronvermelding kunnen overschrijven en zo enige status in de polder daaraan kunnen ontlenen, waar opiniemakers kennelijk geen schaamtegevoel kennen of misschien wel denken dat het volk niet in staat is Engels te lezen. Hun verbazingwekkende 'Fingerspitzengefühl' halen ze uit andermans krant, om het maar eens zo te stellen. Sinds '45 bepaalt de New York Times de context van de 'informatie' en daarmee de meningsvorming van de westerse commerciele pers. Het probleem is dat de Times maar al te vaak ideologisch gekleurd bericht zoals opnieuw bleek toen de krant op 24 augustus 2006, drie jaar na de desastreuze illegale Amerikaanse inval in Irak de lezers in een redactioneel commentaar liet weten: 

'If we had known then what we know now the invasion if Iraq would have been stopped by a popular outcry,' daarmee bevestigend hoe mede de tendentieuze berichtgeving en daarmee de opinievorming van Chris Kijne's 'beste krant van de wereld' had geleid tot een van de grootste en financieel duurste politieke blunders van de hele geschiedenis van de VS.  Het toegeven dat hun werk niets anders was geweest dan journalistieke propaganda 'was saying, in effect, that journalists had betrayed the public by not doing their job and by accepting and amplifying and echoing the lies of Bush and his gang, instead of challenging them and exposing them. What the Times didn’t say was that had that paper and the rest of the media exposed the lies, up to a million people might be alive today. That’s the belief now of a number of senior establishment journalists. Few of them—they’ve spoken to me about it—few of them will say it in public,’ aldus John Pilger. 


Meer later.