Wilders als Terrorist 3

Nogmaals: Wilders is slechts het symptoom van een ernstige ziekte, hij is niet de ziekte zelf! Wilders is een schreeuwend onverzadigbaar kind dat permanent aandacht wil. De vraag is nu: waarom eist hij zoveel aandacht op? Ik denk dat de reden het feit is dat hij diep ongelukkig is met de samenleving en met allereerst en vooral zichzelf.

Om te kunnen begrijpen met welke ziekte we te maken hebben refereer ik aan het boek Pursuit of Loneliness van de Amerikaan Philip Slater, waarover de New York Times in een recensie schreef: 'A brilliant, sweeping and relevant critique of American culture.' Of te wel onze cultuur aangezien Europa de Amerikaanse cultuur grotendeels heeft omarmd.

Slater constateerde al 40 jaar geleden dat wij onze eigen hel hebben geschapen, die ons steeds meer benauwd, een samenleving gebaseerd op individualisme dat het collectieve, de gemeenschap van mensen, heeft vernietigd.

We seek more and more privacy, and feel more and more alienated and lonely when we get it. And what accidental contacts we do have seem more intrusive, not only because they're unsought, but because they're not connected with any familiar pattern of interdependence. Most important, our encounters with others tend increasingly to be competitive as we search for more privacy. We less and less often meet our fellow humans to share and exchange, and more and more often encounter them as an impediment or a nuisance; making the highway crowded when we're rushing somewhere, cluttering and littering the beach or park or wood, pushing in front of us at the supermarket, taking the last parking place, polluting our air and water, building a highway through our house, blocking our view, and so on. Because we've cut off so much communication with each other we keep bumping into each other, so that a higher and higher percentage of our interpersonal contacts are abrasive... Since our contacts with others are increasingly competitive, unanticipated, and abrasive, we seek still more apartness and thus accelerate the trend. The desire to be somehow special sparks an even more competitive quest for progressively more rare and expensive symbols -- a quest that is ultimately futile since it is invidualism itself that produces uniformity.

Des te individualistischer we worden des te meer we verlangen naar een gemeenschap. Voor Wilders is die gemeenschap christelijk en blank, daarom ook kleurt hij zijn haar blond, hij is onzeker over zijn eigen kleur en daarmee over zijn eigen identiteit. Dat maakt hem een gevaarlijke clown, gevaarlijk omdat zijn verlangen wel degelijk op een oprechte emotie is gebaseerd die niet weg geredeneerd kan worden. Wilders is als de kanarie die door om te vallen de mijnwerkers waarschuwde dat de lucht giftig was geworden. Hoe harder Wilders schreeuwt des te duidelijker het symptoom aangeeft hoe ziek wij zijn geworden. Let op hem en trek er een consequentie uit. Het probleem is namelijk dat geen van onze autoriteiten een serieuze analyse van het verschijnsel Wilders heeft gemaakt. Men neemt Wilders serieus daar waar hij weggelachen zou moeten worden, en neemt hem niet serieus daar waar het symptoom de ernstige ziekte laat zien. Wilders is niet zozeer een politiek fenomeen, maar een cultureel verschijnsel. Analyseer dit tot op het bot om hem kalt te kunnen stellen.