De NRC stelt: 'Bos recruteerde Zalm als topman van ABN Amro, Wellink is eindverantwoordelijk voor de positieve toetsing. Belastend onderzoeksmateriaal zet niet alleen de positie van Zalm op het spel, maar stelt ook ook de kwaliteit van de toetsing door Wellink en de regierol van Bos ter discussie.'
De enige logische conclusie hieruit is dat of belastend onderzoeksmateriaal niet gevonden zal worden, en mocht dit wel het geval zal zijn omdat niet alles in de doofpot kan dan zal dit geen consequenties hebben voor de politiek verantwoordelijken. En aangezien er tyoch iemand moet hangen ziet het er voor Wellink dus niet gunstig uit.
1 opmerking:
Als gebrek aan fatsoen de DSB-huiswijn was, Stan,
hoe gaat nu het dan op de staatsbank,
waar een ex-DSB-direkteur de leiding heeft.
Als minister van financiën bouwde Zalm welbewust een ijzeren imago op. Hij lette 'streng' op het financieringstekort.
Hij kwam dan wel over als een rare kwibus met lachstuipjes,
maar De Nederlander heeft graag een zuinige kwibus
op financiën (Rudink!) die óók de hand op de knip houdt
als er mensen dreigen te creperen.
Sorry, financieringstekort.
Dat laatste ondervond minister Pronk tenminste,
toen hij om een spoed-bijdrage vroeg
voor een ongekend ernstige noodsituatie ergens in de wereld.
Zalm weigerde.
Welk drama Pronk ook schetste,
Zalm bleef weigeren.
Het financieringstekort diende bewaakt!
Of, zo u wilt: de te korte diender bewaakte de financiering.
(welk een godspe dit alles bij nader inzien is....)
Pronk vroeg wat hij in Gods' naam moest doen
want het geld was echt, heus, ab-so-luut nodig.
Zalm adviseerde hem een knieval te maken.
Pompt maakte minister Pronk ter plekke een knieval
(het siert hem dat hij daar niet te trots voor was).
Maar nu komt het, over fatsoen gesproken.
Dit verhaal werd uitgebreid aan tafel bij P&W verteld,
zonder een vleug van schaamte;
erger, de 'anekdote' stond opgetekend in Zalm's nieuwe boek.
Mijn bek viel open:
het spreekt toch voor zich dat àls deze Asperger-achtige machtsvertoning al wereldkundig moest worden,
deze alléén door Pronk met enig fatsoen kon worden aangehaald.
In welk 'n beroepsdeformatieve vissenkom zwemt zo'n Zalm dan...?!?
Gelukkig ging de zuinige minister - en daarom alom gewaardeerd en bewonderd- na vele jaren in de financiële voorlinies...
plots naar een onbeduidend bankje in de achterhoede.
Spoedig daarna las ik op een voorpagina dat vele, vele, miljoenen aan spaar- en belegginsgeld Zalm volgden.
Als quicksilver, schreven ze.
Schrandere Scheringa verzilverde Zalm's imago en werd bijkans een heuse bank.
Dat had Zalm zelf natuurlijk niet voorzien.
Welnee, hij ging een nieuwe baan aan, bij een vriend, ''een van ons".
De Grave vroeg om inzage en werd ontslagen, schrijft de krant.
Vroeg Zalm dan nimmer inzage? Daarover schrijven ze niet.
Wellicht heeft een boekhouder als Zalm
een dergelijke inzage überhaupt niet nodig;
die cijfers leest of vermoedt hij op afstand al.
Ons kent ons..
Zalm werd uiteindelijk door Bos gered door hem naar de ABN-Amro te halen; naar De Bank die staatsbank moest worden dankzij het verruimen van de regels tijdens Zalm's bewind.
Dat Wellink aldoor boter op z'n hoofd heeft,
is altijd al aan z'n haardracht af te lezen
(is dit een zelfde arrogantie als die van de verstrooide professor?)
Maar Zalm, ik vertrouw 't niet meer,
die mòet wel kwistig poederen tegen al dat geglim.
Bovendien geeft een huiswijn als die bij de DSB werd geschonken
- gebrek aan fatsoen - een permanente houten kop.
Ooit stond de boekhouder ergens terzijde in het bedrijf,
maar nu zit hij op de zetel van de ondernemer
en onderneemt in cijfers.
Ton
Een reactie posten