De Israelische Terreur 934

http://www.guardian.co.uk/world/2009/jul/22/israel-remove-nakba-from-textbooks

1948 no catastrophe says Israel, as term nakba banned from Arab
children's textbooks

* Ian Black, Middle East editor
* guardian.co.uk, Wednesday 22 July 2009 19.48 BST

Israel's education ministry has ordered the removal of the word nakba
- Arabic for the "catastrophe" of the 1948 war - from a school
textbook for young Arab children, it has been announced.

The decision - which will alter books aimed at eight- and
nine-year-old Arab pupils - will be seen as a blunt assertion by
Binyamin Netanyahu's Likud-led government of Israel's historical
narrative over the Palestinian one.

The term nakba has a similar resonance for Palestinians as the Hebrew
word shoah - normally used to describe the Nazi Holocaust - does for
Israelis and Jews. Its inclusion in a book for the children of Arabs,
who make up about a fifth of the Israeli population, drives at the
heart of a polarised debate over what Israelis call their "war of
independence": the 1948 conflict which secured the Jewish state after
the British left Palestine, and led to the flight of 700,000
Palestinians, most of whom became refugees.

Netanyahu spoke for many Jewish Israelis two years ago when he argued
that using the word nakba in Arab schools was tantamount to spreading
propaganda against Israel.

Palestinians have always maintained that the 1948 refugees were the
victims of Israeli "ethnic cleansing". But in recent years a new
generation of revisionist Israeli historians has rejected the old
official narrative that the Palestinians, supported by the
neighbouring Arab states, were responsible for their own misfortune.

Reflecting those changing perceptions, Ehud Olmert, Israel's last
prime minister and leader of the centrist Kadima party, referred to
Palestinian "suffering" at the Annapolis peace conference in 2007.

Netanyahu's Likud takes a different view. "There is no reason to
present the creation of the Israeli state as a catastrophe in an
official teaching programme," said the education minister, Gideon
Saar. "The objective of the education system is not to deny the
legitimacy of our state, nor promote extremism among Arab-Israelis."
There was bitter controversy in 2007 when nakba was introduced into a
book for use in Arab schools only, by the then education minister,
Yuli Tamir of the centre-left Labour party.

"In no country in the world does an educational curriculum refer to
the creation of the country as a 'catastrophe'," Saar told MPs in the
Knesset yesterday. "There is a difference between referring to
specific tragedies that take place in a war - either against the
Jewish or Arab population - as catastrophes, and referring to the
creation of the state as a catastrophe."

Arab MP Hana Sweid accused the government of "nakba denial". The
follow-up committee for Arab education said: "Palestinian-Arab
society in Israel has every right to preserve its collective memory,
including in its school curriculums."

Jafar Farrah, director of Mossawa (Equality), an Israeli-Arab
advocacy group, told Reuters the decision to excise the term nakba
only "complicated the conflict". He called it an attempt to distort
the truth and seek confrontation with the country's Arab population.

Yossi Sarid, a dovish former education minister, said the decision
showed insecurity. "Zionism has already won in many ways, and can
afford to be more confident," he said. "We need not be afraid of a
word."

Israeli Arab activists have also pledged to carry on marking Nakba
Day in the face of planned legislation that would withhold government
money from institutions that fund activity deemed detrimental to the
state.

These include commemorating the nakba - on the same day as
Independence Day - "rejecting Israel's existence as the state of the
Jewish people" and supporting an "armed struggle or terrorist acts"
against Israel. An initial version proposed by the far-right foreign
minister Avigdor Lieberman would have banned all Nakba commemorations
and carried sentences of up to three years in prison.

By the book

Japan has long been criticised for toning down aspects of its wartime
atrocities in textbooks, particularly the Nanjing massacre and use of
sex slaves. Russia has taken up Soviet techniques of airbrushing
history, a book being banned two years ago for positing that Vladimir
Putin had established an "authoritarian dictatorship". A decade after
Nelson Mandela's release from prison, black schoolchildren in South
Africa were still studying textbooks that extolled the voortrekkers
and offered only minimal explanations of their own history. In
Britain it was an exam paper that caused offence when a poem by Carol
Ann Duffy containing referencing knife crime was removed from the
GCSE syllabus. The Carol Ann Duffy poem began: "Today I am going to
kill something. Anything./ I have had enough of being ignored and
today/ I am going to play God."

Uit mijn boek De Oneindige oorlog:

De vooraanstaande joods Israëlische journalist Tom Segev schreef: ‘Vele Israëli’s verachtten de zwakheid van de slachtoffers (in dit geval van de Holocaust, SvH) en vroegen waarom de joden zichzelf niet verdedigden. Een groot deel van hen, die claimden een nieuw soort Jood te vertegenwoordigen, de “nieuwe mens” gepropageerd in de zionistische mythologie, keek neer op de overlevenden. Anderen voelden zich schuldig en beschaamd over hun eigen zwakheid, omdat ze niet in staat waren geweest om joden te redden.’ Het is het beeld dat terugkeert in Hannah Arendts beschrijving van de Europese joden die zich zonder verzet de dood in lieten drijven. Dat zou niet weer gebeuren. Segev: ‘We dachten dat we betere mensen waren: wij zijn Bijbelse helden; wij zijn geen onderdeel van de diaspora. De term die in de begindagen werd gebruikt was “een nieuwe mens”, een concept afkomstig uit de Sovjet-Unie, de Weimarrepubliek, fascistisch Italië, een soort combinatie daarvan. Wij zouden de “nieuwe mens” zijn. Men kent dat wel: wij zijn recht door zee en sterk en patriottisch; wij hebben een land te verdedigen; wij bezitten eer; wij doen niet in zaken, kleine zaken zoals de joden van de diaspora.’ Deze ‘nieuwe Joden’ zouden zich nooit meer slachtoffer laten maken. Zich beroepend op hun eeuwenlange slachtofferschap maakten ze de Palestijnen tot slachtoffer van hetzelfde westerse mens- en wereldbeeld dat hen eerder zelf tot slachtoffer had gemaakt. De zionistische ideologie is scherp geanalyseerd door de joods-Israëlische docent Media Studies aan de Universiteit van Tel Aviv, Daniel Dor. In zijn boek The Suppression of Guilt. The Israëli Media & the Reoccupation of the West Bank schrijft hij dat de behandeling van de Israëlische Muur op de West Bank door het Internationaal Gerechtshof in Den Haag ‘door de meeste joods-Israëli’s alleen maar werd beschouwd als opnieuw een voorbeeld van de inherente vijandigheid van de wereldgemeenschap tegenover Israël, een vijandigheid geworteld in antisemitisme.’ Hij verklaart deze houding uit ‘de wanhopige noodzaak om de schuld te onderdrukken, te verwerpen, af te weren… De onderdrukking van schuld is een veel meer omvattend verschijnsel dan alleen maar de onderdrukking van informatie, die in aanleg schuld impliceert. De onderdrukking van dergelijke informatie is natuurlijk één manier om schuld te onderdrukken, maar de voorbeelden waarnaar we gekeken hebben tonen sommige andere aan: bijvoorbeeld het accentueren van het slachtofferschap en het retorische gebruik van sarcasme… Deze constante strijd tegen schuld gaat hand in hand met een bredere wereldbeschouwing, één die schuld afweert door het blameren van de andere partij. Deze wereldbeschouwing houdt vol dat Israël in de huidige crisis geen eigen agenda erop na houdt, dat het land tegen zijn zin bij de crisis betrokken is geraakt door het Palestijnse terrorisme, en dat de bezetting en het optreden van de Israëlische strijdkrachten geen rol spelen in het doorgaan van terreur. Meer dan iets anders, weerspiegelt het de diepgewortelde overtuiging dat een diplomatieke oplossing op dit moment niet levensvatbaar is, aangezien Israël al alles heeft gedaan om vrede te bereiken, en dus geen actieve rol speelde in de tragische verslechtering van de regio in wat een onoplosbaar conflict lijkt… het gevoel Israëli te zijn is voornamelijk het gevoel beschuldigd te worden door de hele wereld, en soms door andere Israëli’s, beschuldigd van iets waaraan je onschuldig bent… Geobsedeerd als ze zijn door het schuldverhaal, voorkomen de Israëlische media op een doeltreffende manier dat de Israëlische samenleving een discours over verantwoordelijkheid ontwikkelt, een dialoog die, nog afgezien van de strijd over de “oorsprong van het conflict”, begrijpt dat Israël en de Israëli’s verantwoordelijkheid moeten nemen voor de oplossing van het conflict, omdat vandaag de dag in werkelijkheid de Palestijnen onder een Israëlische bezetting leven en niet andersom.’ Op die manier ‘leveren de Israëlische media een bijdrage aan de voortzetting van het geweld,’ constateert Daniel Dor. De uiterst gekleurde berichtgeving leidt niet tot inzicht, maar tot nog meer angst en haat, en een vals bewustzijn. ‘De essentie van vooringenomenheid heeft niet te maken met kennis versus onwetendheid, waarheid tegen leugen, of publicatie versus censuur, maar met het voorzien van stukjes informatie van verschillende typen betekenis – en niet alleen in termen van hun betekenis als nieuws, maar ook en belangrijker nog, in termen van hun betekenis voor het scheppen van een maatschappelijke identiteit.’

Het is juist deze identiteit, gevormd door en voor bepaalde politieke belangen, waartegen Zochrot zich verzet. Het joods-Israëlische zelfbeeld maakt vrede onmogelijk. Het dwingt de Palestijnen tot het spelen van de rol van slachtoffer, dezelfde rol die de Europese joden eeuwenlang moesten spelen. Nu de jonge generaties Palestijnen, net als de zionisten, weigeren dit nog langer te doen blijft er voor hen niets anders over dan ‘de regels te breken, of ten onder te gaan’, de twee enige alternatieven voor ‘de zwakken in een wereld die beheerst worden door de sterken’, zoals George Orwell het eens formuleerde. Zolang de joods-Israëli’s weigeren er de beklemmende ironie van in te zien dat mensen die zichzelf beschouwen als alleen maar slachtoffer op hun beurt anderen tot slachtoffer maken, is volgens Bronstein (Eitan Bronstein, initiatiefnemer van de joods-Israelische organisatie Zochrot, die de joden in Israel bewust wil maken van de Nakba SvH) vrede niet mogelijk: ‘Wij richten ons op de vraag van de eigen verantwoordelijkheid. Op die wijze kun je iets doen met het schuldgevoel. Wij zetten de volgende stap: wij zijn schuldig en wat kunnen we daaraan doen? Allereerst doet Zochrot dit door de joods-Israëli’s te confronteren met de feiten, niet op een abstract niveau, maar door hen te laten luisteren naar het schokkende relaas van vluchtelingen. Hun verhalen zijn zo aangrijpend omdat ze niet politiek zijn, maar voorbeelden uit de alledaagse werkelijkheid, het zijn onvoorstelbare tragedies, waarmee ieder mens zich onmiddellijk kan identificeren.’ Hij laat twee foto’s zien van ruïnes van het Palestijnse dorp Miske, een kilometer of twaalf van de kustplaats Netanya. De foto’s zijn van een verwoest Palestijns dorp, waarop men bomen heeft geplant, zogenaamd ‘in het kader van “het laten bloeien van de woestijn”,’ laat Eitan ironisch weten. Op de ene foto staat de kapotte moskee, op de andere het inmiddels verwenen schoolgebouw. Op een geel bord staat: ‘Hier stond het schoolgebouw van het dorp Miske. Het dorp werd in 1948 bezet en in 1952 verwoest. Het schoolgebouw werd in juli 2006 vernietigd.’ Bronstein: ‘Nadat wij dit dorp regelmatig met groepen hadden bezocht om te herdenken dat hier een gemeenschap woonde en om de Nakba te laten zien, hebben de autoriteiten het schoolgebouw helemaal met de grond gelijkgemaakt en er jonge boompjes geplant om het verleden onzichtbaar te maken. De moskee heeft men laten staan, want het is in Israël verboden om religieuze gebouwen te vernietigen. Toen wij aan de overheid vroegen waarom ze de school hadden verwoest, antwoordde een functionaris van het Israëlisch Land Beheer: “Er was sprake van illegaal binnendringen, een criminele handeling en daarom hebben wij het gebouw gesloopt.” Dit is natuurlijk een smoes, want toen we er waren, hadden ze ons kunnen vragen wat we daar deden. Dat wisten ze trouwens, want we hadden er borden geplaatst die verwezen naar de oorspronkelijke bewoners. Hoe dan ook, op een keer namen we leerlingen van twee scholen mee naar Miske, scholieren van rond de vijftien jaar van een Joodse en een Arabische school. Eerst bezochten we een kibboets in de omgeving, die werden vaak gevestigd op land van verdreven dorpelingen, en de inwoners van de kibboets vertelden dat ze in 1948 in totaal zestien soldaten hadden verloren bij gevechtshandelingen, en dat ze ook tijdens andere oorlogen mensen hadden verloren. Bovendien hadden er overlevenden gewoond van de Holocaust. Ze bezaten zelfs een klein museum met informatie over hun verleden. Vervolgens namen we de scholieren mee naar Miske, waar ze werden opgewacht door enkele Palestijnse vluchtelingen. Wijzelf gaven geen enkel commentaar. Aan het einde van de dag vroeg een Russische nieuwkomer, een jongen die niet door de Israëlische propagandamolen was gegaan, wie nu eigenlijk fout was geweest en wie niet. Toen we de vraag terugkaatsten, antwoordde hij: ‘‘Natuurlijk hebben de Palestijnen gelijk.’’ Zijn antwoord is wat simplistisch, maar ik merk wel dat de joods-Israëlis, die níét de kant van de Palestijnen kiezen, zich vreselijk beschaamd voelen. Men kan de feiten niet zomaar terzijde schuiven, eroverheen stappen alsof ze niet bestaan, men moet serieus nadenken over de juistheid van de Israëlische versie van de geschiedenis. We worden gedwongen er iets mee te doen, om te erkennen en verantwoording te nemen. En daar gaat het om. Op dit moment werken we met een groep bevriende leraren aan het schrijven en samenstellen van een onderwijsproject over de Nakba, documenten, mappen, audiovisueel materiaal. Weliswaar zijn er niet heel veel leraren die hierover willen onderwijzen, maar toch zijn er genoeg die dat wel willen en hun probleem is dat er geen studiemateriaal voor het middelbaar onderwijs voorhanden is. Bovendien hebben we hier een galerie waar we tentoonstellingen organiseren en we bezitten een uitgebreide Nakba-bibliotheek voor studenten. Zodra voldoende informatie makkelijk toegankelijk is kunnen de joods-Israëli’s serieus gaan nadenken over onze identiteit. Israël barst namelijk van de paradoxen. De zionisten van het eerste uur bijvoorbeeld, die door en door geseculariseerd waren, gebruikten de religieuze mythologie om joden te mobiliseren, en maakten van een geloof een politiek. Het probleem is echter niet het judaïsme, maar de zionistische overtuiging dat Israël een exclusief Joodse staat moet zijn. Omdat men een Joodse natie mogelijk wilde maken, moest men alle niet-Joden verdrijven. Een etnische zuivering was onvermijdelijk om de zionistische droom te verwezenlijken. En omdat de zionisten de oorspronkelijke bewoners hebben verdreven en weigeren hen te laten terugkeren, is vrede niet mogelijk. Daar komt nog bij dat de zionisten doorgaan met het in beslag nemen van nog meer Palestijns land. Dat is in feite het hele probleem. Het verziekt alle verhoudingen, ik bedoel, hier in Tel Aviv merk je het niet zo erg, dit is een open stad, maar zodra je in Jeruzalem bent voel je racisme op straat. Een zionist kan niet anders dan een racist zijn. Je ziet ook op de tentoonstellingen van de soldaten van Breaking the Silence, die zich tegen de terreur van de bezetting keren, dat het verwezenlijken van het zionisme jongeren ontmenselijkt. Al meer dan tachtig jaar geleden schreef een van de grondleggers van de Joodse staat, Zeev Jabotinsky, dat de Palestijnen nooit een exclusief Joodse staat zouden accepteren omdat dit onmiddellijk hun eigen ondergang zou betekenen. Hij pleitte daarom voor een “ijzeren muur, dat wil zeggen de vestiging in Palestina van een macht die op geen enkele manier zal worden beïnvloed door Arabische druk’’. En zo is het ook gebeurd, we hebben nu de muur van de Israëlische strijdkrachten en ook nog eens de betonnen muur, die ons fysiek scheidt van onze omgeving. Nogmaals, het is duidelijk dat een Joodse staat én vrede een onoverbrugbare tegenstelling vormen. Ik ben het volledig eens met de Israëlische historicus Benny Morris, die in een interview verklaarde dat het zionisme geen vrede kan brengen. En al die zogenaamde linkse politici die beweren dat dit wel kan, bedriegen de bevolking.’