Martin Levi van Creveld 5

De zelfhaat en het projecteren van de walging op de ander is een bekend fenomeen in de psychologie. In feite lijdt de hele joods-Israelische cultuur in zekere mate aan deze stoornis. Het land is inmiddels een schurkenstaat geworden waarvan een aanzienlijk deel van de bevolking een kolonialistische mentaliteit erop nahoudt. De al eerder genoemde Ashish Nandy schreef in een essay over Kipling met betrekking tot dit fenomeen het volgende: 'In retrospect, colonialism did have its triumphs after all. It did make Western man definitely non-European and handed him a self-image and a world view which were basically responses to the needs of colonialism. He could not but be non-Eastern; he could not be continuously engaged in studying, interpreting and understanding the East as his negative identity. The "discovery" of the Orient, which Edward Said has so elegantly described, was designed to expel the other Orient which had once been a part of the medieval European conciousness as an archetype and a potentiality. That other Orient, too, was sometimes seen as an enemy but it was respected, even if grudgingly. It was seen not merely as the habitat of an alternative world view but also as an alternative source of knowledge about the West. Voltaire's China, for example, was not the modern antropologist's East; it was the humanist's alter ego of the West. The medieval Middle East was the place where many Europeans went to study Aristotle. And even among the first generation of colonialists in Britsh India -- among those who were actually the greatest empire builders -- there were those like Warren Hastings who felt that they had more to learn from the civilization they ruled than they had to teach.'

Maar omdat het onrecht van het kolonialisme een rechtvaardiging behoeft, kon de Westerling de Oosterling niet als een gelijkwaardige, laat staan als een beschaafder mens zien. In mijn boek De oneindige oorlog verklaart de joods-Israelische schrijver Abraham Jehoshua het volgende: ‘De haat komt voort uit onze schuldgevoelens. Des te onrechtvaardiger we tegen de Palestijnen zijn des te meer we ze haten.’ Het is voor een groot deel van de joden in Israel en de pro-Israel lobby daarbuiten de enige manier waarop ze hun geweten kunnen sussen over het almaar voortdurende grote onrecht dat de zionisten de Palestijnse bevolking aandoen.